2 april – Na een nacht van hevig zweten, hoesten, verslikken begin ik aan mijn 2de dag. Met een extra zakje belegde boterhammen die ik meekreeg voor langs de weg. Na een uur stappen voel ik dat mijn lichaam niet veel krachten heeft. Ik beslis om het GR pad om te ruilen voor de oever van de meuze. Ik wandel langs de meuze tegen de stroom in. Mijn lichaam gaat naar voor hellend alsof ik tegen de wind loop, alleen heeft dit een totaal ander gevoel. Ik word er misselijk van. In Godinne neem ik een middag pauze op de binnenkoer van een oude boerderij die nu een musea en bib. geworden is. Ik krijg er een tasje thee aangeboden. Ik zet mijn wekker voor een middagdutje. Later op de dag probeer ik terug het GR pad te nemen.  Bij de eerste helling voel ik een druk ter hoogte van de longen. Het is me duidelijk, ik daal terug. De beslissing is niet zo eenvoudig, één stemmetje zegt dat dit een vorm van opgeven is, een andere zachte stem zegt draag zorg voor je lichaam. Het doet er niet toe, het gaat niet om het aantal km wel dat ik aan kom in Compostela. Vreemd telkens wanneer ik dan zo een beslissing neem omwille van mijn gezondheid, heb ik dan de indruk, neen het is effectief zo dat ik rondjes loop en dat gaat iedere keer over 4 km. Wat zit daar achter? Eerder op de dag hoor ik het muziek van  Mariza en denk aan een lieve kleine meid. Ik werd weemoedig. Met het muziek van Lara Fabian ‘le Mistral Gagnant’ en luisterend naar tekst ‘un Caramel a un franc’ dacht ik aan een Caramba. Plots barst ik in tranen uit. Zomaar uit het niets. Het opent mijn borstkas. Wat lichter eindig ik mijn dag in Anhee.