4 april – Doorheen de velden, langs de waterwegen wandel ik verder de landkaart naar beneden. Weinig mensen te bespeuren en er dan mensen zijn is contact maken bijna onmogelijk. Op 3 vrouwen na die tijdens het middagmaal naast me zitten. Hun glimlach werkte zo aanstekelijk dat we na een half samen zitten lachen. Met een glimlach en dankbaarheid nemen we afscheid. Beetje verder op steek ik de grens over. Ik hou even halte. Met één been voorwaarts in Frankrijk en het ander nog in België ga ik voelen. Het voelt niet juist. Ik ga zijwaarts staan. Er komt voelbaar een evenwicht. Dit is mijn roots. Niet meer, niet minder. Givet, een grijze onaangename stad. Mensen lopen er kriskras over een plein, het hoofd naar beneden in sombere tinten. Op het plein twee standbeelden van een of ander oorlogsslachtoffer die wordt herdacht. Hmmm, ik sluit mijn ogen…een stanbeeld van een spelend kind, bloembakken…en de mensen zouden zich al op een totaal andere manier verplaatsen. Ik open mijn ogen en zet mijn koers verder voor ik de somberheid tot mij laat komen.

Chooz op 10km van Givet. Wat een openbaring. Na een ganse sombere dag een dorpje met een prachtig kerkplein vol geurende bloemen. Ik stap binnen in een plaatselijk supermarktje. De mevr.in de winkel is zo enthousiast mij te ontmoeten dat er een waterval aan woorden vloeien. In fierheid meld de dame me ‘Je suis aussi une randoneuse’. Ik neem plaats op een bankje op het kerkplein. Spelende kinderen hebben mijn aandacht,  leven. Na een uur zit ik er nog. Het is duidelijk in Chooz ga ik overnachten. Niet in een gite of auberge, wel in een heel bijzonder huis met inwoners naar mijn Hart. Merci les enfants.