Het is even wennen bij het opstaan wanneer je met 4 in een knappe ruimte zich moet klaar maken.  Uiteindelijk verloopt het behoorlijk goed. Een uur later verlaten we de ruimte zoals we deze hebben gevonden. De ochtend voelde fris aan en de weg bracht me al heel snel een eerste stijging. Mijn lichaam voelde wat stug. Het vele stappen brengt me heel bewust bij mijn lichaam. Wordt mijn lichaam moe dan gaat het meer voorover buigen, doen mijn voorvoeten pijn en weegt de rugzak gevoelsmatig het dubbele. Vreemd terwijl het gewicht nog altijd 10 kg is. Bewust breng ik dan mijn ruggengraat de ene na de andere schakel in tegenovergestelde richting in strekking.  Mijn schouders gaan dan meer naar achter en naar beneden waardoor mijn borstkas meer openheid krijgt en voller kan gaan ademen. Zo kan dit uren doorgaan.  Van vooroverbuigen ( balast) naar recht (vrijheid). De last is in beide gevallen hetzelfde alleen maak ik de keuze om er op een ontspannende manier in te staan.
De weg brengt me verder doorheen velden en nog 2 dorpjes. De vergezichten zijn er prachtig en het landschap veranderd voortdurend van kleurnuances. De zon  laat zich meer en meer zien door te schijnen op de koolzaadvelden. Het gele wordt dan zo lumineus dat het de andere kleuren in het landschap overheerst. In deze grote immense tuin weet ik plots het geel te waarderen,  een paar jaar geleden had ik me dit niet kunnen voorstellen. Met de mooie kleurrijke landschappen sluit ik mijn dagje af in Bazancourt. Het eerste dorp na lange tijd waar terug een bakker, bar, bank restaurant aanwezig is. Het is duidelijk voelbaar dat het dorp op een paar tientallen kilometers van een grootstad ligt.