O
16 april – De ochtend zonnestralen laten de dauwdruppels een voor een glinsteren. Ik sta even stil en laat de zon op mij stralen. Adem diep in en uit, blijheid. Verderop zie ik iets groots bewegen. Heel voorzichtig kom ik dichterbij. En ja hoor, daar sta ik oog in oog met Mevr. De Hert. Wat is ze prachtig.
In Sézanne ga ik tot in het centrum. Een halte voor een koffie in ‘L’entre Temps’ en inkopen doen voor het eten.
Nadien volgen moeilijke uren. Mijn hoofd staat niet stil en wordt voortdurend getriggerd. De molen draait. Het onderwerp laat me niet los. Tal van vragen komen bij me op…vooral waarom vragen. Hoe meer ik het probeer weg te duwen hoe sterker het op me afkomt.  Ik roep luidop “C’est mon chemin. C’est ma vie, ma personne”. Ik voel de tranen op mijn wangen. De wind komt op. Ik blijf doorwandelen tot 20:00 daar ik mezelf op een verkeerd spoor heb gezet. Ik verlaat stilletjes de wijnvelden voor de graanvelden. Resumé van de dag. Wanneer mijn koppeke niet stilstaat, het verleden me niet loslaat dan draai ik in het rond op de Camino