26 mei – Patrick is al vertrokken richting La Réole.  Ik kijk uit het raam, grijs, geen enkel wolkje aan de lucht. Een regenkap voor de rugzak en regenjas zal noodzakelijk zijn. Ik doe de deur van de refuge achter me dicht en vertrek voor een nieuwe dag, nieuwe ontmoetingen en ervaringen. Een fijne regen vergezeld me tot na de middag. Tussen de wijnvelden door op kleine departementale en soms op modderige wegen. Ik blijf wandelen tot ik ergens een bank tegenkom om mijn middagmaal te nemen.  Weinig banken te bespeuren. Een kerk, zou daar iets zijn! Ja, een stenen muur onder een afdak, ideaal. Met terug wat energie wandel ik mijn laatste kilometers, nog 12 te gaan. Net voor La Réole op een helling zie ik in de verte een blauwe lucht en hoge witte wolken. Gevoelsmatig voel ik mijn lichaam die zich opent. Bewust dat ik de ganse dag heel diep in mezelf was gekeerd. Ingetogen. Een wagen rijd stapvoets naast me. “Bonjour,  pelerine vous allez ou? A La Réole! ” vraagt een vrouw me met een stralende glimlach.  “Bonjour, oh oui j’ai l’ai pieds épuises”. “Vous voulez que je vous conduit”. “Je vous remercie, je préfere continuer à pieds”. “Je comprends.  A partir d’ici il vous reste plus que 30 minutes. Bon courage. Ultreïa”. “Merci beaucoup”. We steken nog even onze hand op en mevrouw rijd verder. In het gemeentehuis van La Réole verneem ik dat er geen refuge is voor pelerin.  De vrouw aan de balie doet al het mogelijke om een overnachting te regelen bij een particulier.  Ondertussen geniet ik van zoete heid en water die ik van haar kreeg. Een uur later ben ik in mijn kamer waar ik een nachtje zal uitrusten.