4 juli – Midden in de nacht wakker gemaakt worden is even schrikken wanneer je ten midden een droom bent. “Jasmine,  mag ik naast jou komen liggen.  Er gebeuren hier rara dingen. Ik hoor zo een rare dingen en ik heb schrik”. Hmm, ook in mijn droom gebeuren er rare dingen over de Camino.  Siska komt in het bed naast mij liggen.  Ik kan moeilijk terug in slaap vallen. Om zes uur laten we de vreemde herberg achter ons. Zo stap ik de ganse dag met Siska en wisselen we verschillende ideeën over soorten therapieën.  Ik droom eventjes weg verlangend naar de start van een nieuwe opleiding. De drukte op de weg haalt me terug. De weg triggert me voortdurend niet in het nu te blijven. Niet gemakkelijk wanneer je weet dat Santiago nabij is. Sedert Saria is het drukker geworden door de laatste 100km, wat belangrijk is voor de Compostela te ontvangen. Schoolkinderen zijn er voor een schoolopdracht of op schoolreis. Amerikanen komen ‘The Way’ opsnuiven gekleed in hun mooiste tennis outfit. Plotseling wandel je achter een wandelende radio. De stopplaatsen zijn belange zo rustig niet meer. De vogels laten zich niet imponeren door de nieuwe geluiden en blijven uit volle borst zingen. De weg veranderd.  Ik blijf wandelen op hetzelfde ritme en blijf verder genieten van de weg op mijn manier. Om zestien uur zit ik met mijn voeten in het koude water aan een riviertje.  De drieëndertig kilometer is zichtbaar. Het voelde vandaag voor mij net alsof het pelgrimeren achter de rug is.