La Sainte Baume

Posted on by
Chapelle Saint Pilon

Gisteren kwam ik aan in La Sainte Baume. Na een nacht doorbrengen in de tent bij 15 graden en dit midden oktober. En deze morgen te zijn ontwaakt door de trompetten van de scouts, klom ik deze morgen naar het sanctuarium van Mariemagdalena op de feestdag van Thérèse d’Avila, bij Nieuwe maan en zonne eclips.
Ik herinner me nog zo goed dat ik hier drie jaren geleden ook stond. Alleen kon ik de grot niet in wegens instortingsgevaar en het was verboden in het bos te wandelen wegens brandgevaar. De tijd was er toen blijkbaar niet rijp voor.

Ik wandel langzaam op mijn sandalen naar boven. Mensen kijken mij een beetje vreemd aan hoogstwaarschijnlijk door mijn vijfvinger wollenkousen.
Veel mensen zijn vol lof over deze plaats. Ik blijf dicht bij mezelf en maak het stil van binnen.
Ik vind het altijd wel wat een beetje een trigger wanneer je op zo een plaats komt. Is het waw door de opluchting van de fysieke inspanning en de ontlading bij het zien van het super vergezicht, zelfs de Alpen en zijn sneeuwtoppen zijn zichtbaar, of is er werkelijk iets aanwezig of…
Ik blijf trouw aan mezelf.
Ik stap de grot binnen. Volg een misviering en blijf lang aanwezig nadien. Ik ga op verschillende plaatsen zitten en voel dat ik dieper en dieper in mezelf kom.

Ik verander nog eens van plaats en ga op een bankje zitten voor de relikwie. Ik kijk naar een vrouw die komt aangewandeld en zie haar vreugde. Ze haalt rozenblaadjes uit en strooit ze voor de relikwie. Drie andere dames vergezellen haar. Plots hoor ik een vrouw iets zeggen over pelgrimeren naar Compostella. “Zeker doen”, fluister ik zachtjes. De vrouw van de rozenblaadjes komt naast me zitten. Ik verneem dat haar zoon in Gent woont. “Heb jij al gepelgrimeerd?” “Ja, negen jaren en ik ben hier om die negen jaren te vieren en af te sluiten. Het werd voor mij duidelijk dat een nieuwe cyclus aangebroken is. Ik voel dat ik ook niet anders kan. Een huisje werd mij aangeboden en mijn bekken had er toen heftig op gereageerd dit was voor mij voldoende voor een volle ‘ja’. In acceptatie en volledig in vertrouwen, ik zie wel.”
Er worden mij vragen gesteld over de weg.” Ik kan jullie één iets delen”. Blijf trouw aan jullie zelf. Doe wat jullie innerlijk stem je zegt. Laat je niet misleiden door anderen. Plaats geen grenzen of vakjes. Volg je weg ook al is dit niet de voor de hand liggende. Ga niet mee in de massa.
Een stilte volgt. We zitten met zijn vijf samen.
Ik voel plots mijn lijf reageren. Mijn bekken. Dezelfde stroming is voelbaar als toen ik het beeld zag van het huisje. Ik begin te lachen. De vrouw op mijn linkerkant kijkt mij aan. We hebben plezier. Voilà dit gebeurde toen ik het huisje zag. Niet meer dan dat. Ik dank de vrouwen voor het SamenZijn.

Na de grot wandel ik verder tot op de top van de rots. Een hevig wind is aanwezig. Ondertussen volg ik een vergadering mee via zoom. Tal van namen en woorden worden uitgesproken. Zoveel herkenning. Ik geraak er van ontroerd in vreugde plots iemand te horen spreken alsof een spiegel mij voor gehouden wordt. Alsof allemaal puzzelstukjes in elkaar vallen.

Aangekomen helemaal boven aan de kapel van Saint Pillon blijf ik er nog een uur in meditatie kijkend naar de prachtige vergezichten met de zee aan de horizon.
Diepe zucht… het voelt goed.

Bij het naar beneden stappen ben ik me bewust dat dit moment niet eerder kon. 2020 was er toen absoluut niet rijp voor.
Als ik zie wat in die drie jaren nog geweest is, tot nu, besef ik dat ik me eerst nog moest vrij maken van sommige belemmeringen om die stroom in mijn bekken te kunnen gewaar worden.
Deze stroom is zo sprekend alsof er levend een bloeiende fluweel rode roos aanwezig is en blaadje per blaadje zich opent. Met een grote innerlijke glimlach wandel ik naar beneden.

Met dit wens ik deze cyclus, af te sluiten en wil ik jullie graag allen danken voor jullie aanwezigheid hier op deze blog.
Voor het meereizen op mijn persoonlijke weg, voor sommige met wat herkenningspunten, anderen werkte het inspirerend. Sommigen waren duidelijk aanwezig, andere ergens in stilte.
Ik hoop jullie te mogen ontmoeten ergens onderweg in reel en wie weet misschien in het kleine bijhuisje in Watou met zijn schelp boven de deur.
Ikzelf zal me verder volledig wijden aan mijn initiatie op het pad van Maria de Magdalene.


Ik heb jullie lief,
Jasmine Marie Josée Debels

Synchroniciteiten

Posted on by

Ondertussen ben ik al een eindje onderweg. Mijn lijf doet het goed en ik voel me in topconditie. De weg gaat vloeiend en moeiteloos over de verschillende regio’s en voor ik het goed besef ben ik al in een ander departement.
Mijn fietstocht verloopt even vlot als wanneer ik zou stappen. De wegen zijn er rustig en een minimaal aan voertuigen. Mijn overnachtingen, zonder enig probleem vind ik iedere avond een stekje om te slapen.
Tal van synchroniciteiten vullen mijn dagen.
Zo kwam ik aan in ‘Magdala’ op exact dezelfde datum als vorig jaar. Hi, ik stopte in een plaatselijke winkel om een fles wijn aan te kopen en dit te vieren met de gemeenschap ‘Saint Amour’, vond ik goed passend.

In Lille, net vóór ik 10 dagen naar Magdala reisde om er te koken, ontmoette ik twee fietsers uit Canada. Ik knoopte een gesprek over fietsen. Tijdens mijn 10 dagen koken ontstond er een nauwe band met een zuster uit Canada. En de dag dat de zuster haar gelofte aflegde zag ik de twee fietsende Canadezen ontmoet in Lille, maar dan in Nevers. Ik maakte rechtsomkeer om hen te groeten. Wat later 3 Canadezen met wie ik een babbel sloeg.
En wanneer ik in Rocamadour aankwam hoor ik praten over een zekere Burensteinas uit Canada, waar ik in 2017 over diezelfde man hoorde de dag na Rocamadour en het voor mij duidelijk werd waarom ik 3 dagen er mijn tranen niet kon bedwingen. .

Terwijl ik aan het fietsen ben gaat de revue aan mij voorbij van de voorbije pelgrimsjaren en op een ander moment zit ik boordevol creativiteit. Voel ik mijn nieuw stekje dichter en dichter komen en kan ik me bijna zo levend inbeelden hoe het zal aanvoelen, eruit zien. En wat er zeker niet zal mankeren zijn rozen. Want het is nu al een tijdje alsof deze voortdurend in en rond mij aanwezig zijn. Ik pluk werkelijk de vruchten van mijn voorbije pelgrimsjaren en ik diep van binnen heel duidelijk mag aanvoelen waar mijn behoefte is en voeding wens aan te geven. En die vruchten zal ik met plezier delen met anderen.

Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik in België zou terug komen wonen, dit was natuurlijk met mijn hoofd, haha. Maar als ik denk waar ik mag aarden, dan voelt het juist en evenwichtig. Op amper een paar kilometer van de Franse grens (vaderland) en op Belgische grond (moederland), het dorpje Watou. En niet enkel de plaats voelt evenwichtig ook in mezelf voelt het zo. I’m Home.

En dan denk ik ook aan de brief van Marie-Sophie die ik kreeg een jaar geleden. De brief die ervoor zorgde dat het mij duidelijk werd, dat mijn leven niet in een communauteit verder zou verlopen. De onderwerpen waren een Belgische schrijver, de Kleine Prins en Thérèse Lisieux. En hoewel Marie Sophie dacht dat ik in ‘Magdala’ zou blijven, was ze niet bewust dat deze brief me de vrijheid schonk. En Thérèse de Lisieux dit was nou net het enige beeld aanwezig in het huisje in Watou, op de vensterbank in het Licht. En aan het bijhuisje hangt er boven de deur een Sint Jacob’s schelp. Zalig het leven.

In 2021 sprak een priester me aan ergens onderweg en zei ‘7 jaren pelgrimeren, een goed moment om te stoppen’. Ik herinner me nog zo goed dat ik zei ‘als ik dit doe dan is dit louter een mentale beweging. Zo werkt mijn pelgrimeren niet.’
Mijn eerste pelgrimstocht was in een jaar 7, 2014 en mijn laatste in 2023….
Recent deelde ik ‘ Ik vier het afsluiten van 9 jaren pelgrimeren. En daar ben ik blij om. ‘ Ik voelde zo een vreugde wanneer ik dit zei. En het voelt zo juist. Een nieuwe cyclus is begonnen.
Zo deelde ik nadat iemand het niet kon begrijpen wat ik zei. ‘Het enige dat vast is, is beweging. In beweging komt er verandering en in verandering is er beweging.’

Af en toe ga ik naast een fietser rijden en houden we een praatje.
Ik geniet van de talrijke geuren die vrij komen in de natuur. Appelboongaarden, de vijgeboon en zijn zoete geuren. De zon die schijnt op de dennenboom en ervoor zorgt dat deze zijn geur verspreid over de straten. Het valt me op dat wanneer ik geuren waarneem ik telkens het puntje van mijn tong tegen mijn gehemelte duw, net na mijn tanden op zo een manier kan ik de geur nog sterkerder tot me binnen laten komen.

Ik schrik telkens wanneer een slang aan een snelheid langs mijn voorwielen weg glipt. Ik heb ze nog nooit zo talrijk gezien. Niet het schrikken van de slang opzich, schrikken omdat ik er niet over wens te rijden.

Na Rocamadour reed ik richting Montsegur waar ik gisteren was. En wanneer ik op mijn kaart intikte Montsegur – Sainte Baume… Jah, dan bracht de weg me blijkbaar naar Rennes le Chateau.. Dus voor nu…. richting Rennes le Chateau.