Liefde opent

Posted on by

Het is ongelooflijk hoeveel familie drama’s ik te horen krijg. Hoe alles om meheen aan het licht komt. Aan de basis van die drama’s liggen bijna allemaal grensoverschrijdend gedrag, sexsueel misbruik, incest…
En soms, heel banale dingen. Alleen die banale dingen hebben vaak een emmer doen overlopen.
Wat deze ontoelaatbare handelingen instand houden en situaties, mensen, groepen, families uit elkaar laten drijven is het zwijgen, vermijdingsgedrag, ontkenning, liegen, rollen omdraaien van dader naar slachtoffer…
En dit gedrag zorgt er dan voor op lange termijn dat de persoon zelf van zichzelf niet meer weet wat nog juist is of gaat gewoon eigen leugen als echt zien en is de ontoelaatbare handeling die aan basis lag niet meer bestaand tot zelf nooit bestaand geweest voor die persoon.( Alleen bestaat die wel nog voor het slachtoffer.)
Echter dit is een illusie, onwaarheden vertellen lijkt misschien een oplossing, op lange termijn is het niet. Ken de spreuk
‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’.

Hierin zijn/kunnen er dan derden die er niet rechtstreeks bij betrokken zijn – of misschien wel- het systeem in de hand werken door beschermend te willen zijn, een rol in te nemen die hen niet toehoort, mee doen aan een doofpot affaire, of het potje toedekken, ogen sluiten, verzwijgen, geheimen blijven dragen die een ander verder kwaad kan berokkenen…
Wat de doofpot affaire betreft, de tijden vandaag laten duidelijk zien dat dit niet meer kan en dat daar verandering in komt.
Het potje toe dekken, op lange termijn is dit niet gezond. En kan, gaat de energie die hier aan vastzit de mens op een bepaalde manier gaan verzieken.
Verbondenheid verdwijnt en het woord broer en zus verliest zijn waarde en waarachtigheid.

Zo een handelingen kunnen van generatie op generatie meegedragen worden en dat kan zwaar gaan wegen voor nabestaanden tot er iemand een andere weg opgaat om dit te doorbreken en het ‘vrij’ gaat maken voor de volgende generaties.

Als men dit leest, waar is liefde hierin aanwezig?!
Voor mij is er geen. Of tenminste er is groot gebrek aan liefde. Want hoe je het draait of keert deze handelingen hierboven beschreven zijn ontstaan uit een basis van angst. Die men soms al heel lang met zich meedraagt en soms zover… tot in de wieg.
Angst om iets te verliezen. Angst om iets niet hebben.

Om een leegte bij zichzelf in te vullen. Om de leegte in zichzelf extern te gaan zoeken. Om iets hardnekkig willen vasthouden, uit angst te verliezen. Angst voor verandering. Angst om met de vinger gewezen te worden. Angst om….

Helaas werkt dit het tegenovergestelde. En werkt de angsten nog meer in de hand.
Liefde heeft niets te maken met hebberigheid, materialisme, een berekend rationeel eigenbelang…

De controle die dan ontstaat steekt je vast terwijl het fundament van het leven verandering, beweging is.
Angst brengt je nog verder van wat werkelijk liefde is en is het net niet liefde waar je naar opzoek bent of wil beschermen, alleen bij de laatste heb je er even bij stil gestaan of dit werkelijk liefde is.

Wanneer men werkelijk in Liefde kan blijven staan. Je eigen angsten bij de hand nemen. Ja, dan kan je ook angst voelen, alleen zal die angst niet overmeesteren, is deze draaglijk en kan men in verbondenheid met elkander blijven. Kan men als mens naast elkaar blijven staan en groeien in liefde. Kan de oorzaak aangepakt worden en helen. Wanneer dit kan, kan men bewust worden dat die angst soms kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. En wanneer je dit kan hoef je niets of niemand te verliezen. Wat niet wil zeggen dat het ontoelaatbaar gedrag hierbij wordt goedgekeurd. Dit dient aangepakt te worden, gezien… en kan men eigen verantwoordelijkheden gaan opnemen om niet meer in herhaling te vallen.

Liefde is niet iets die sluit, angst wel.

Elke afstand dat je neemt van angst of een gewoonte opent een deur naar een heldere wereld.

Liefde opent, doet groeien.

Paasmaandag

Posted on by
De weg van de Roos

Witte bloemblaadjes dwarrelen zacht heen en weer om te gaan liggen op een grijze harde ondergrond. Natuurlijke confettis.
Het kleine blad neemt me mee op reis. De reis van de laatste vijf maanden terwijl ik van het ene gemotoriseerd voertuig op een ander stap en me laat voortbewegen over het Belgisch landschap.

Denkend over wat reeds in korte tijd naar me toe kwam en reeds heb verwezenlijkt tot het neerzetten van mijn creativiteit. Een creativiteit die me voed en innerlijke vreugde brengt.

Dankbaar om het dak boven mijn hoofd en grond waar ik op mag leven.
Nog niet zolang geleden deelde ik aan hartsvrienden hoe het voelde om in het huisje te wonen.
Als ik achteruit kijk waar ik reeds gewoont heb op langere termijn, is het voor de eerste keer in mijn leven waar ik mag gewaarworden: ik verlang om naar huis te gaan, ik verlang om te ploeteren in de aarde, ik verlang om mijn creativiteit in aktie om te zetten en met mijn handen bezig te zijn op een meditatieve manier.

Laatsleden toonde Dirk me met fierheid hoe hij zijn tuin met water voorziet en werkt met communicerende vaten. Hoe hij een composttoilet had gecreëerd, een houtstapelplaats. Met tal van ideeën en goesting keerde ik toen terug naar huis. Zalig. Een hele fijn manier van pelgrimeren in een andere vorm.
Ik zie het huis en tuin letterlijk en figuurlijk veranderen. Lucht, ver-luchten en Licht brengt beetje bij beetje ver-nieuwing.
De gedachte die ik van iemand anders had overgenomen dat ik meer waard was om in een ander huisje te wonen is gelukkig voorbij.
Ik voel me zelf vereerd hier te mogen wonen, de vreugde en rijkdom te mogen gewaarworden van te leven in een natuurhuisje zonder stromend water en electriciteit.

Ondertussen heb ik me ook goed geïntegreerd in de regio. Doe ik wat vrijwilligerswerk hier en daar. Leer ik nieuwe mensen kennen. Ga ik zingen, heb ik terug mijn kleurenpotloden in de hand genomen. Maar vooral met mijn handen werken in de aarde.

Terwijl ik even een huis reinigingsritueel die ik gisteren met Pasen terug voor ogen haal- ondertussen zittend op de trein naar Brussel- zie ik een man met een zelfverzekerde pas en een mes in de handen mij voorbij wandelen.
Wat verder stopt hij, maakt een kwartdraai en zie ik hem een steekbeweging maken ter hoogte van een zitplaats. Onmiddelijk zie ik een andere man met zijn hand in de hals gehurkt pijlsnel mij kant op, wegrennen. De man met het mes draait zich terug een kwartdraai en komt met dezelfde zelfverzekerde pas terug mijn richting uitgewandeld. We kijken elkander in de ogen “wat doe jij nu!?”, roep ik verwonderd naar hem. Toen zijn blik me binnenkwam werd de ernst van de situatie me duidelijk. Eenmaal voorbij ren ik naar de voorkant en trek aan de noodrem. Ik draai me terug om en zie plots een tal van mensen mijn richting uitlopend. Ik steek mijn armen in de lucht en maak een op en neer beweging terwijl ik roep “Niet panikeren, ga zitten, blijf het rust houden.” Ik stap verder. Een moeder roept “Wat is dat, en dit….mijn kinderen.” Ik steek mijn armen uit. Een jongen komt naar me gelopen en gaat leunen tegen mijn lichaam. Ik neem hem onder mijn vleugels, troost hem al wrijvend op zijn hoofd. Ik kan even diep ademhalen. Een traan lost.
Een stem door de micro “is er een arts op de trein.” Ik laat de jongen bij zijn mama, haal de broekriem uit en wandel richting het slachtoffer. 1,2.. wagons verder zie ik de controleur, de dader, geen slachtoffer. Ik begreep even niet wat gaande was. De controleur loopt de tegenrichting op de dader in de rug latend. Ik spreek hem aan, we delen snel iets. Op zijn manier was hij bezig de trein en de passagiers veilig en snel te laten aankomen in een volgend station. “Hier niet blijven zeg ik aan de mensen. Er is hier gevaar.” Ik keer terug en voel dat deze beweging niet kloppend is. Ik vraag aan 2 sterke mannen mij te volgen. Wat gebeurt. Eén maal terug bij de dader zie ik 3 mannen rond hem en hoor dat de kust veilig is.” Laat hem niet gaan hij is de dader. “” Geen zorg mevrouw we laten dit niet toe. “De dader kijkt me aan” ik ben aangevallen geweest” en toont zijn gekwetst hand. Hem aankijken deel ik “dit is geen waar wat je zegt”.
Snel kwam de security, 2 agenten. Ik zag de contrôleur, we spraken elkander aan. Ik wandelde terug naar mijn plaats om mijn gerief. Toen zag ik wat was gebeurt wandelend doorheen de wagons. Nadien volgden nog een lange tijd wachten tot ik mijn getuigenis mocht afleggen in het bureau.

Tussen de drukte van onderzoek op het perron zag ik het slachtoffer meegenomen worden met de spoeddienst. Ik zag nog leven. “Mag ik hem moed aanspreken”, vroeg ik de agent. Natuurlijk en begrijpelijk kwam een ‘neen’.
Wanneer ik de contrôleur zag liep ik naar hem toe en vroeg, “mag ik jou een knuffel geven?” “Ja, dat mag” en we hielden elkander stevig vast. Toen deelde hij me waarom hij een bepaalde handeling deed op de trein, die ik toen niet begreep.

We zijn vandaag de derde dag na de gebeurtenis. Ik voel me goed en voel me terug stevig. Ik werd opgevangen door mijn zusters in Luik in het klooster. Kon er mijn emoties en verhaal kwijt. Je verhaal kunnen doen, een luisterend oor en vooral wat me deugd deed is een welgemeende warme omarming. Een menselijk lichaam te mogen voelen.

Wanneer ik terug kijk, voel naar wat ik heb gedaan. Niets in mij en naar niemand was er kwaadheid en haat voelbaar. Iedere actie die ik nam was van uit een gevoel van troosten, helpen, mensen in veiligheid brengen. En zelf naar de dader wanneer hij mij aansprak was er rust voelbaar.
Voortdurend was er een fellicht aanwezig en voelde ik me in zekere zin beschermd, in wat ik deed, dat het goed was.

En wat was ik opgelucht toen ik vernam dat het slachtoffer buiten levensgevaar was.

🤍🌹

Angelus

Posted on by

De wind komt en gaat. De zon is present en verdwijnt af en toe achter hoge wolken. Ik maak wat geultjes met mijn linkerhand in het aarde bed die ik vorige week had voorbereid. Zand wordt toegevoegd om er straks gele wortels in te zaaien.
Terwijl ik met mijn handen in de aarde zit, gebukt over de grond, komt plots vanuit de stilte, uit het niets ‘ik mis mijn vader’. Ik voel dat dit iets breder is dan wat ik onmiddelijk met mijn hoofd zou denken.

Kort erna ga ik zitten op een bank tegen de muur van het ‘schuurtje’. Ik observeer de schoonheid rond me, bekijk de vergezichten en voel hierbij een innerlijke vreugde. Ik wil even een signaal checken op mijn draagbare telefoon. Wanneer ik mijn telefoon uithaal en open ben ik verbaasd wat ik zie.
Op mijn scherm staat de app. open van de fraternitéit van Jérusalem en niet geopend op de eerste pagina die normaal tevoorschijn komt.
Ik voel dat ik in iets meegenomen wordt. En zie op mijn scherm het ‘Angelus’ staan en begin deze op te zeggen als een mantra. Er is geen stoppen mogelijk. Terwijl ik die opzeg voel ik dat ik geraakt ben en niet anders kan dan in overgave te gaan en te volgen wat zich voordoet. Ik huil, ik herpak, ik snik, ik blijf in de overgave.

Réjouis-toi, Marie, pleine de grâce,
le seigneur est avec toi,
tu est bénie entre les femmes er Jésus,
le fruit de ton sein, est béni.

Na een eindje voel ik dat de beslissing terug vanuit mezelf kan komen. Langzaam en in rust rond ik af. Een diepe zucht.

Voor mij zie ik een appelboom en andere fruitboom in bloei. Daar komt een kappel waar het beeld van Maria zal staan.

Ik sta terug op. Draai me even om en zie het beeld staan van Joseph en zijn zoon op de bank waar ik met mijn rug tegen zat.

Diep van binnen voel ik dat dit iets met mij gedaan heeft. Mijn avond verloopt vreugdevol en rustig.
Ik ben iets gewaar… iets nieuws… waar ik voel dat ik nog mag aan wennen.
Alsof ik niet meer ben, wie ik was.

Lente-equinox

Posted on by

Ik zet me neer in de bamboe zetel naast de kachel. Laatsleden kwam Frederik de eigenaar van het huis, ik zie hem nog staan kijkend naar de zetel “mijn grootmoeder heeft daar altijd in gezeten” met een zekere ingetogen zachtheid.
De ruimte is vredig en stil.

Mijmerend kijk ik terug naar wat deze dag me bracht, de dag van de lente equinox, waar dag en nacht even lang zijn, waar de mannelijke en vrouwelijke energie in balans zijn. Het was een ‘rijke’ volle dag. Deze morgen was ik vroeg uit de veren. Het eerste wat ik altijd doe is de gordijnen openen waar de zon opkomt. Dit is voor mij als een dagelijks gebed, de zon begroeten. De verbondenheid die ik hier telkens mag bij voelen gaat voorbij alle woorden die bestaan. Het brengt me onmiddellijk vreugde en energie om mijn dag in te zetten. Ik ruimde rustig mijn huis op en verzamelde alle benodigdheden die ik wou meedoen voor de eerste Ontmoetingscirkel met vrouwen in Watou, in de buurtbres.
Kort na de middag vertrok ik dan met een rugzak op de rug richting het dorp.
Ik was even wat bloemen vergeten voor de cirkel. Ik knipte wat narcissen af in de tuin. Ze staan – na de sneeuwklokjes die Imbolc symboliseren, daar waar alles onder de aarde nog aan het ontwaken is, wat nog in het donker in alle rust zich aan het voorbereiden is om tot volle kracht straks naar buiten te komen – symbool voor het nieuwe seizoen, kondigen warmere dagen aan. Niet vreemd dat zij de gele kleur draagt nu de zon zich krachtig toont. Ze brengt nieuw leven, nieuwe mogelijkheden. De natuur zit toch mooi in elkaar. Is het je al opgemerkt dat de meeste eerste voorjaarsbloeiers de gele kleur dragen. Dit viel me altijd op tijdens mijn pelgrimstochten. Na het frisse groen, kwam het geel. Ik heb tijdens mijn tochten het gele kleur leren appreciëren en het is een kleur die me ook sterk nabij is geworden.
Als ik hierin even terug kijk op mijn levensloop. Geel kon voor mij absoluut niet in een tuin. No way. In die periodes zat ik heel sterk in controle, controle als vorm van overleving. Omdat ik toen dacht dat controle mij zou helpen, integendeel het zet je vast, wat ik natuurlijk niet wist en waarom omdat ik de ruimte niet nam om te voelen, gewaar te worden want het voelde als ‘gevaarlijk’. Ik zat in mijn hoofd waar ik vaak het ‘licht’ niet zag en waar geel geen plaats dus had. Ik had mijn hart deels op slot gezet om de pijn niet te moeten aanvoelen dus kon het geel moeilijk mijn hart verwarmen.
Die ommekeer kwam dus tijdens mijn pelgrimstochten. Door dicht bij de natuur te zijn, de natuurelementen werd ik gevoed door Moeder aarde en Vaders hemel. Bloeide mijn Zijn open als een zaad die het juiste moment en plaats om te open baren in alle vrijheid en weg van gevaren want daar buiten was er geen gevaar.

Er naast stond een paardebloem. Och ja, die mag ook mee en zal ook zijn plaats krijgen op het altaar. Symbool voor zuivering. En met zijn ronde goed gevuld hoofd staat hij mooi als symbool voor de zon. En nu verborgen, maar later in de natuur zie je zijn pluizige bol die mooi als symbool staat voor de maan.

Het was best wat spannend. Af en toe kwam er een klein stemmetje me angstaanjagen. Hmm, klein, kon het mij niet krijgen. ‘Doorzetten Jasmine, niets van aantrekken’, suste ik mezelf. Ik werd gewaar dat dit me versterkte. En dan constateren dat ik mijn perfectionisme kon opzij zetten, zalig. Ik had namelijk een rond doek mee, niet gestreken. Niet gestreken, dat had vroeger nooit gekunnen, het moest perfect zijn. Maar wat is perfect? Ik vond dat het er perfect uitzag in zijn imperfectie. Dankjewel aan mijn rechterhand, die wat uit roulatie is, die me dit deed inzien.
En dan, niets wat ik had gepland kwam aan bod, dankjewel aan mijn flexibiliteit. Laatsleden vroeg me iemand en wat ga je geven tijdens je cirkel. ‘Och, ik zal niet teveel vast zetten. Go with the flow.’ Ik liet me hierin even beïnvloeden en had er mijn werk van gemaakt om op papier te zetten wat er zou gebracht worden. ‘ Ja, het was een ruggesteuntje zou ik zeggen. Maar behalve de structuur Begin-midden- einde en thema ‘oud-nieuw’. Was de cirkel een flow en gebeurde het totaal anders dan wat op papier stond. Zelf de oefening en vragen die kwamen. Het was even wat onwennig wat niet vreemd is voor een eerste cirkel. Ik had vertrouwen in wat mocht gezien worden. Zowel bij mezelf als bij de ander.

Naar de avond toe zaaide ik mijn eerste zaadjes in de groentetuin. Zo bijzonder te weten dat dit kleine zaadje zal uitgroeien, wortels krijgen, de temperaturen, wind en water zal trotseren om een sterke plant te worden waarmee ik me zal voeden.
’s Avonds bakte ik een omelet met kruiden uit de tuin : brandnetel, kleefkruid, zevenblad en paardenbloem. Wat is moeder natuur toch gul.
Dit is één manier van voeden.
Voor de avond viel zag ik de een rode vuurbol over de horizon de hemel zachtroze kleuren. De dag plooide dicht en dankbaar keek ik erop terug. Om dan te constateren dat de maan nu al zoveel licht schenkt en mijn tuin ver-licht
En dit, met deze voeding voed ik me iedere dag. En niemand zal me dit ooit kunnen afnemen waar ook ter wereld. De zon, de maan het zal er altijd zijn.
En wat brengt het harmonie in mijn leven.

Ontmoetingscirkel voor vrouwen ‘Mandorla’

Posted on by

Na 9 jaren pelgrimeren in Europa, en vorig jaar in Egypte.
Iedere avond aankloppen aan een huis en ’s morgens de verbondenheid moge voelen bij het verder zetten van mijn tocht, werd het mij duidelijk na vele signalen dat ik mocht aarden op een vaste plaats.
Daar waar ik nu ben.

Ik noem het, het’ Rozen ei-land’,omwille van de aanwezig rozen en ook omdat ik diep van binnen het verlangen koester nog veel rozen te mogen zien ontluiken en bloeien.

Daaruit is het verlangen ontstaan voor de 🌹’Ontmoetingscirkel voor vrouwen’. ‘Mandorla’ 🌹

Op een hartgedragen manier gaat men in verbondenheid met elkaar en laat men het “Samen-Zijn” organisch ontstaan.
In de cirkel staat authenticiteit centraal. Een plaats waar we gezien en gehoord worden zonder oordeel en met respect voor elkaar.
Voel je welkom met wat is.

💫Iedere cirkel zal geopend worden met een deelmoment waar we ons kunnen verbinden, daarna volgt een ritueel.

Ik kijk ernaar uit je te mogen ont-moeten bij me thuis in Watou op het Rozen ei-land.
🙏🌹🤍

🌹Wat mag je verwachten:
Een warme verwelkoming, begeleide meditatie, eenvoudige oefeningen, deelronde, ritueel, sauna (na samenspraak), samen zitten rond de openhaard.
Een warme checkout

🌹Wat breng je mee:
Een dekentje om je eventueel in te duffel en, pantoffels of warme kousen. Comfortabele kledij. Pen en papier.

🌹Praktisch :
Inschrijving noodzakelijk (max. 4 personen per groep)
Begin: 19u00 – einde: 21u00
Adres: Trappistenweg 22, in Watou
Vrije bijdrage

Er zijn twee Ontmoetingscirkel voor vrouwen, één telkens met volle maan en de andere met nieuwe maan.
Met maximum 4 vrouwen per groep.

🔥Begin juli komen de twee cirkels samen bij een kampvuur en potluck (gedeelde maaltijd) om samen te vieren.

🌕Data volle maan:
Maandag 25 maart
Woensdag 24 april
Donderdag 23 mei
Zaterdag 22 juni

🌑Data nieuwe maan:
Maandag 8 april
Woensdag 8 mei
Donderdag 6 juni
Zaterdag 6 juli

De Alchimist

Posted on by

In dezelfde moeiteloosheid zoals ik gekomen ben verlaat ik Glastonbury. Om niet in snelheid mee te draaien kies ik voor een overnachting in London. De rozen die ik ontving reizen met me mee in een klein vaasje.
Deze morgen, zittend op de hoek van een straat in het drukke verkeer van London, kijkt een jonge vrouw me aan en zegt “Goodmorning”. In haar ene hand houd ze een croissant vast, de ander hand is verborgen onder haar vest. Haar ronde wangen blozen en een mooie glimlach maken ze wat volumineus.
Ik herken haar. Een paar dagen geleden zat ze op dezelfde plaats.
Ik keer even terug op mijn voetstappen, ga wat door mijn knieën zodat ik op haar hoogte kom. “Ik zou je heel graag deze witte roos schenken.” Haar ogen stralen. ” Och, God zegend je. Dankjewel”. We begroeten elkander. Terwijl ik terug overeind kom, komt een andere vrouw en steekt haar een geldbriefje in de hand.

Mijn weg gaat verder op weg naar de metro richting Victoria Station. Wanneer ik uit de métro kom en terug het daglicht zie. is een kracht voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik stop even en focus me op mijn ademhaling. Ik kijk op de kaart wat in de buurt is, Westminster kathedraal op een paar minuten. Ik begin te stappen en kom op een plein. De kracht ter hoogte van mijn hart is blijvend voelbaar zelf zo stevig dat het voelbaar is tot in mijn keel. Mijn ademhaling helpt mij de gewaarwording te kanaliseren.
Op een plein midden de drukte van het wegverkeer staat een kleine klokketoren. Ik wordt gewaar dat mijn bewustzijn op scherp staat, het is anders dan anders. Veel precieser, scherper. Hoe kan ik mij uitdrukken. Het is… sneller en alsof de tijd stil sta en de rest van wat rond mij gebeurd aan een razende snelheid gaat, tot zelfs bijna verdwijnt door zijn snelheid.
Mijn aandacht gaat enkel nog naar de klok. Een windroos, een kroon, een horizontale lijn, negen. De horizontale lijn van de negen vormt een cirkel.
Ik steek de straat over, draai me om en keer op mijn stappen terug alsof iemand meester is van mijn lichaam. ‘Ik heb niets verloren in Westminster kathedraal’, gaat door meheen. Wat verder voor ik een andere straat wens over te steken, zie ik aan dd andere kant van de straat een symbool ‘een cirkel met daarin een driehoek, vierkant, cirkel’, een tekst ‘de Alchemist’.
Ik adem diep in en uit om mijn balans te kunnen houden.
Ik stap verder en wordt gewaar dat alles terug ruimer wordt.
Wat was dat, stel ik me de vraag. Mijn innerlijke stem antwoord. Vertrouw.

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontvangde en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontving en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

Een dak

Posted on by

Vorige week had ik een down moment en had nood aan uitreiken, aan iemand te horen, aan een luisterend oor. Een luisterend oor zonder oordeel of zonder dat er al een ‘gekunstselde’ mening klaar staat.
Tijdens ons gesprek deelde ik wat een uitspraak, over het huisje waar ik woon, met me had gedaan en waar het me naartoe had gebracht. De uitspraak kwam op een moment waar ik mijn innerlijke kompas kwijt was geraakt. Ik was mijn aarding kwijt geraakt en wanneer je die verliest kan een ander gemakkelijk invloed op je hebben.
Geen aarding hebben brengt je in twijfel, je gaat naar je hoofd, verliest het contact met je lichaam, met je kostbaar voertuig die we allen bij de geboorte hebben meegekregen.

Aan de andere kant van de lijn, euh…. Hihi, op het visueel schermpje komt :”wat deed je graag als kind.” Zonder twijfel “In de tuin werken”. Door die vraag werd het me duidelijk dat ik niet meer met de aarde bezig was geweest sedert de uitspraak.
De aarde was door vorst keihard geworden. Mijn lichaam was moe en riep naar rust….
Ik had aarding nodig en hoewel mijn hoofd dat wel wist ik kwam er niet bij door de echo’s in mijn hoofd. Echo’s die niet van mij waren ‘jij verdient beter dan een huisje zonder electriciteit, zonder water waar het binnenregent. Dit is niet het huisje waar je moet zijn. Daar zie ik je niet. Dit is niet je plaats.’
En natuurlijk vroeg of laat zal dit niet meer de plaats zijn waar ik mag zijn.

Maar voor NU, nu de rust in mezelf terug is gekomen kan ik me terug thuis voelen in mijn lijf, in het huisje op het ei-land. En kan ik onderscheid maken tussen wat van mij was en wat niet.
Vorige week bezocht ik 2 huisjes waar ik absoluut niet gelukkig van werd, integendeel zelfs.’ s Nachts kreeg ik gewoon geen adem. En deze 2 huisjes lieten me duidelijk zien en aanvoelen wat voor mij belangrijk is in mijn basisbehoeften bij de keuze van een huis. Direct zonlicht en veel licht in huis, ruimte waar ik bewegingsvrijheid mag voelen, waar ik muziek kan spelen zonder er iemand me hoort, waar ik mijn klank vrij kan gebruiken, een plaats waar ik mijn creativiteit mag beleven, natuur, rust.
Waar ik de elementen buiten mij mag vieren, alsook in mezelf.
En dit is de plaats waar ik momenteel ben en mag zijn.

In de chaos en door in beweging te blijven zijn er zaken duidelijk geworden die dienen aangepakt te worden. Zoals een nieuw dak en venster. Een gezond dak als ik hier wens te blijven wonen.
En men kan het dak van een huis vergelijken met het hoofd van de mens. Wanneer het dak niet gezond is, ontstaat er disbalans, breuk, ziekte, chaos in wat er onder aanwezig is.
Na een gesprek met de eigenaar was het duidelijk dat hij financieel niet meer wil investeren. Andere prioriteiten liggen nu bovenaan.

Vorige vrijdag ontwaak ik met een duidelijke behoefte opzoek te gaan naar een lening om een nieuw dak op het huis te leggen. Want nu is dit gewoon als een zeil en bij harde wind is rust heel moeilijk, verlies ik veel warmte. Ik vind het ook jammer om te zien hoe alles stuk gaat als het dak niet gezond is.

Dan ontmoet ik dit weekend Freja, meer dan 10 jaar hadden we elkander niet meer gezien, en toch voelde het als gisteren en zo vertrouwt. We delen, spreken over het huisje. Over hoe we wonen en welke bewegingen we doen en hebben gedaan.
We ontmoeten elkander in resonantie van tijd.
Ik deelde over de stappen die ik ga ondernemen en hoe ik het zag om een lening aan te gaan ook al is het mijn eigendom niet. En ik uit de mindset wil stappen van hoe velen dit zien en beleven.
De maatschappij, de regels, de vaste gecreëerde vormen maken dat mensen niet snel overgaan tot investeren in iets die niet van hen is. Gaan we ervan uit dat de eigenaar alle kosten dient te doen aan het eigendom.
Maar wat als Hemelsvader je een plekje heeft getoond waar je op Moeder aarde mag gronden. Een plaats waar regels, wetten niet bestaan. Waar alles aanwezig is die voldoet aan je basisbehoefte. Wel dan voel ik, dat ik verantwoordelijkheid wens te nemen voor deze bijzondere plaats, en deze beweging me helpt om mijn bestaansrecht op te nemen.
En na 3 maand hier wonen, putje West-Vlaanderen, in een dorp midden de velden zijn er al voldoende momenten geweest die me uitdagen om te durven gaan staan en deze op te nemen.

Met dit delen durf ik te gaan staan en durf ik een oproep plaatsen.
Ben jij of ken jij iemand die zijn slapende centjen wenst in te zetten om mij te helpen bij een nieuw dak en raam. Om deze over een periode van 48 maand terug te betalen. Ik hoor of lees het graag.
Best wel spannend om zoiets de wijde wereld in te sturen.

En wie weet. In vertrouwen. In dankbaarheid.

Wijsheid

Posted on by

Het is een illusie om maar te denken dat we de enige zouden kunnen zijn van ‘een wijsheid’. Wijsheid bestaat al eeuwig, talrijke voorouders hebben het ons doorgegeven. Enkel de ‘tijd’ is verschillend.. Soms heeft het ene zaadje meer ‘tijd’ nodig om te rijpen dan het ander zaadje in dit leven, of in een volgend leven. Bij de ene kan het al rijp zijn bij de geboorte en kan het zich verder verspreiden wanneer het in een veilige bedding is.
Ik heb vaak horen zeggen dat ‘wijsheid’ enkel op latere leeftijd komt, door de jaren heen. Of is dat zelfs soms nog voel, zicht en hoorbaar bij ouderegeneratie. . Wanneer ik terug ga naar die momenten en hierin ga voelen dan kan ik goed gewaarworden dat deze uitspraak er was vanuit een klein houden van de ander. Vanuit een oud systeem dat het ‘kind’ te luisteren heeft en niets te zeggen.
De gedachte dat de wijze vrouw er pas komt met en na de menopauze, wat doen we dan met de enorme wijsheid dat sommige twintigers vandaag hebben en waarbij deze moeiteloos tot uiting komt vanuit een zacht gedragen pure kracht. Zo mocht ik dit weekend de bezielde muziekteksten van singer-songwriter Lore Vyt horen en voelen.
De menopauze was voor mij wel een heel rijk moment geweest en de start om beetje bij beetje terug mijn diepste innerlijk Zelf die ik jarenlang probeerde gecontroleerd veilig te verbergen omdat het buiten mezelf de veiligheid niet vond terug te laten naar buiten komen.
Door te gaan gewaarworden wat de alchemie in mijn lichaam kon teweeg brengen gaf het me de kracht om oude patronen die ontstaan zijn door bescherming te gaan doorbreken en het zaad terug tot leven te laten komen omdat het recht had, heeft tot bestaan.
En wat doen we met de uitspraak die al zolang bestaat ‘de waarheid komt uit de kindermond’ achter die waarheid schuilt of zelfs staat wijsheid gewoon voor jou als een geschenk. Laten we die wijsheid die kinderen en jongeren in zich meedragen niet doven.

Ook tussen volwassenen is er een wijsheid in je aangewakkerd geweest door een iemand of iets. Wanneer het gaat over iemand ZIE deze persoon. Durf eerlijk te delen met anderen waar het vuur is aangewakkerd, durf dit te delen in aanwezigheid ook al ben je in groep. Wanneer men voelt dat dit niet kan dan zit daar ergens een onzuiverheid. Laten we dus ook hier de wijsheid van een ander niet doven zodat de energie van wijsheid oneindig kan blijven circuleren in zijn zuivere pure vorm. Laten we de vloeiende lijn van het oneindige niet doorknippen.

Laten we het onderscheid kennen tussen kennis en wijsheid. Het vertrekpunt is totaal anders.

Michel Montagne zei :” We kunnen veelwetend zijn door andermans kennis, maar we kunnen niet wijs zijn door andermans wijsheid.”

Ik zou het kunnen visualiseren als het bovenaanzicht van een kruis, die wanneer je het doet draaien aan een snelheid men enkel nog een middelpunt ziet.
Wijsheid is meer dan een vaste vorm, platte woorden zoals in een woordenboek. Wijsheid komt van ergens oneindig, verbind zowel het horizontale en vertikale voorbij een grens. Het is bezield.