Moederdag

Posted on by

Veertien dagen geleden mocht ik in de familie een nieuwe geboorte vieren.
Een nieuwe geboorte.
Het was fijn om terug gekende gezichten te zien en in familie verband te zijn. Ik zag er ook en dit na bijna 6 jaar mijn moeder terug in life voor me.
De laatste keer dat ik haar zag was in het ouderlijke huis, het eerste huis in Belgie waar ik aanklopte tijdens mijn lange pelgrimstocht van de Heilige lijn van Aertsengel Michaël na bijna 8 maand stappen. Het ene huis waar ik aan de deur werd gezet, waar ik tot vandaag nog altijd niet welkom ben. Gans het gebeuren het waarom, hoe is op mijn netvlies gekleefd en de echo’s komen af en toe terug. De gewaarwordingen van toen zijn gelukkig zachter geworden. Het liefst zou ik deze situatie vergeten, het kan voor mij enkel in tijd afstompen en zachter worden en misschien verdwijnen.
Op mijn onderweg zijn vind ik het belangrijk om welke situatie ook, aangenaam of niet ze te blijven ervaren en evenwicht blijven houden en hierin niet te vergeten hoe belangrijk het is te vergeven. Kunnen vergeven is verder blijven groeien in liefde naar een harmonieus leven.
Het zorgt ervoor dat er geen nieuwe beschermlagen zich kunnen opbouwen en dat bestaande kunnen verdwijnen.

Maar hoe gaat men om met zo een situatie? Daar is geen klaar en duidelijk antwoord voor.
Voor mij is het belangrijk om dicht bij mezelf te blijven, trouw te blijven aan mezelf, aan mijn waarden die ik al van kleinsaf in mij draag, te voelen, doorvoelen. Het balans gewaar te worden tussen wat buiten mij afspeelt en in mij, het balans tussen het kind en de volwassen vrouw in mij. Zorgen dat ik niet oversla in het gedrag om mij ‘mannelijk’ te gedragen om te voldoen aan de wereld waar ik ben opgegroeid waar het patriarch sterk aanwezig was. Waar de vrouw geen plaats had en vernederd werd.
En ik als kind het gevoel had als meisje niet welkom te zijn en ik hierdoor liever een jongen was geweest omdat ik toen dacht dat mijn leven beter zou zijn want alle aandacht was gericht op mannen.

Toen mijn mama plots voor mij stond op het feest, nadat ik iemand anders had verwelkomt met een zoen, voelde ik dat ik deze beweging niet kon verder zetten. We keken elkander aan. “Dag mama”, zei ik. Mijn moeder wou me een zoen geven. Ik bleef staan in mijn vertikaliteit. “Mama, dit klopt niet voor me. Ik hoop dat je het begrijpt.”
Ik voelde een trilling door mijn lijf en voelde tranen opkomen. Mijn nicht nam me mee naar buiten waar ik even in haar armen kon uithuilen. Het voelde best pittig en terzelfde tijd voelde ik dat ik iets doorbroken had, maar kon het toen nog geen plaats geven.
Het deet me deugd om even lucht te scheppen en mijn emotie te laten zijn. Bij het vertrekken stapte ik naar haar toe om een goededag te zeggen.
’s Avonds bij het terug keren naar huis kwam schuldgevoel de kop opsteken. Mijn hoofd wist me van alles te zeggen. “Je bent toch wat je niet wou herhalen in de familie lijn… koppigheid, rancuneus zijn”. Ik voelde dat mijn mind me zo naar beneden aan het trekken was. Ik probeerde hier met zachtheid en mildheid naar te kijken en kon gelukkig dicht bij mijn hart blijven “neen, Jasmine. Je bent dit niet. Je hebt in liefde zorg gedragen voor jezelf. Er is niets mis mee aan je te laten respecteren.”

Ik voelde heel duidelijk dat mijn beweging niet meer kwam vanuit het oud patroon om mij te beschermen, wel vanuit zelfzorg.
De moeder in mij droeg zorg voor het kind in haar. En zachtjes terug opbouwen is niet misplaatst. Geen zoen geven wil niet zeggen dat ik haar niet meer graag zie of mag, wel dat er grenzen zijn.

Toen ik de leeftijd had om kinderen te baren heb ik bewust gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten. Ik had schrik om niet op de hoogte te zijn wat opvoeden betreft. Angst te geven wat ik liever niet had ontvangen en niet te kunnen geven wat ik wel had gewenst als kind. Ik had trouwens al een kind waar ik eerst zorg wou voor dragen, mijn innerlijk kind.

Ik heb ook altijd gezegd ‘de kinderen van de wereld zijn mijn kinderen’ en ik voel vandaag dat dit zo kloppend is.
‘Moeder’ is de laatste maanden heel present en voelbaar aanwezig. Moeder aarde, het dagelijks in de natuur leven. Moeder Maria die op een bijzondere manier zich liet voelen. De moeder in mij die ik zo goed kan voelen met de kinderen op school. Iedere dag verlang ik om de fiets op te stappen en naar school te rijden. Om in contact te zijn met hen. Om ze bewustzijn bij te brengen. Om op een consequente, rechtvaardige en liefdevolle manier samen met hen naar het einde van het schooljaar toe te stappen. Ik zie ze zo graag. En toen de directie de planning aan het maken was voor volgend schooljaar met de vraag of ik terug kwam, kwam zonder twijfel een volle ja.

Vandaag wordt moederdag gevierd. Ik heb gekozen om naar de zee te gaan en dicht bij het water te zijn. Bij het opstaan open ik mijn gordijnen. Ik word gegroet door een prachtige rood oranje roos die zich net opende. De roos die op het Magdalena wiel geplaatst is bij Anna en Joachim. De voorouders. Ik open de deur en ga er mijn neus insteken. Ik sluit mijn ogen haar verrukkelijke geur verrast me vrolijk.
Ik maak mijn rugzak en spontaan neem ik mijn gebedskrans mee. Bij het afstappen van de tram wandel ik even door de straten. Ik bel mijn moeder. Ze neemt niet op en spreek een boodschap in. Aan de overkant is een kerk. Ik ga even naar binnen. Een goed aanvoelende kerk. Ik maak het stil. Het eerste beeld die ik er zie is deze van Thérèse van Lisieux. Vooraan zie ik een beeld van Fátima. Bij het naar buiten gaan zie ik dat er een crypte is. Ik daal de trappen af. Een verrassing. Ik zag een oude crypte voor ogen, het was een grote plaats die voor mij eerder leek aan een bedevaartplaats. Ik neem plaats op een stoel. Vooraan staat een sereen beeld van een Onze Lieve Vrouw met een Rozenkrans. En rondom rond het verhaal van de kinderen van Onze Lieve Vrouw van Fátima. Ik begin het Angelus op te zeggen.
Het deed deugd.
Bij het verlaten van de crypte. Probeer ik nog eens mijn moeder op te bellen. Het blijft rinkelen. Ze neemt niet op.

Tijd om met mijn voeten in het water te gaan. Eb en vloed mijn voeten laten strelen en te genieten van wat mij voed.

Ik wens iedere vrouw op aarde een fijne moederdag.

De tout coeur

Leven omarmen

Posted on by

Iedere dag stap ik een paar keer doorheen mijn tuin. In alle rust zonder fysiek werkelijk iets te doen. Alles mag erbij liggen zoals het is ook al heb ik een lange lijst om aan te pakken: dakpannen verwijderen, dak isoleren, houtstapelplaats afbreken, muur voegen, houtstapelplaats terug opbouwen, composttoilet bouwen, venster beschermen tegen volgende winter, hout vervangen in de muur, hagen verwijderen, kapotte materie wegbrengen, terras herstellen, sauna deur deftig afwerken, muskietennet maken, enz…..een ganse boterham waarbij alles op zijn tijd aan de beurt zal komen.
Niets doen daar kan ik evenveel van genieten als aktief bezig zijn. En het vertragen zorgt ervoor dat wanneer ik met iets aan de slag ga ik goed weet hoe het aan te pakken.

Iedere dag genieten om de zaadjes te zien ontkiemen, vruchten te zien groeien, mijn neus in de bloesem te steken, de insecten observeren hoe ze doorheen de natuur bewegen…
Mijn eerste bladgroenten mag ik binnen een paar dagen plukken. Al eens geproefd van een zelf gekweekte rucola sla en één uit de winkel… een hemelsbreed verschil.
De meidoorn bloesem is aan het drogen om thee te zetten in de volgende maanden. De citroenmelisse daar ga ik af en toe graag eens met mijn hand erdoor om zijn geur op te snuiven. Binnen een paar weken zal ik mijn eerste notenporto maken. Zou ik de vele 100 jarigen volgen die hun dagelijks slokje porto drinken. Wie weet.

Iedereen is ondertussen uit winterslaap zelfs de houtworm. Na de wezel, konijnen en de vele andere viervoeters ontmoet ik iedere dag een koppel fazanten die rond het eiland wonen. Een nest van zwaluwen nestelde zich net onder het dak. Iedere dag mag ik een koppel zwanen net over het veld zien vliegen naar een waterpartij en de reiger stoort zich niet aan mijn aanwezigheid. De boomklever, merels, pimpelmezen, roodborst springen tussen de hagen of vliegen van de kastanje in de note-n-laar om uit volle borst een avondlied te zingen.
1000 vierkante meter natuur waar ik dagelijks het leven vier.

De eerste rozen staan er terug. Ik breng dan mijn neus naar het hart van de roos, sluit mijn ogen om dan even…

Hoewel dit mijn droom is – die diep verborgen zat – die werkelijk is geworden, dit had ik me een paar maanden geleden nooit kunnen voorstellen. De voorbije tijd kan ik van dichterbij gewaarworden hoe gevoelig ik ben en dat er in die gevoeligheid een grote schat aan liefde aanwezig is. Dat ik gevoelig ben wist ik al lang. Maar tussen het weten en het subtiel gewaarworden in stilte, in het alleen zijn gaat het voorbij tastbare lagen. Ik probeer het te verwoorden… het weten is eerder in interactie met iemand anders. Het subtieler gewaarworden in stilte waar niemand aanwezig is nog iets anders.
De gewaarwording komt soms heel subtiel wakker in mijn lichaam en dit gebeurt bijna iedere dag. Er is dan inwendig een vloeiende vorm aanwezig die zich uit als een beweging van eb en vloed. Ik probeer er heel nauw bij te blijven, ernaar te luisteren, het verwelkome waarbij ik er bijna een stille conversatie mee heb. Soms uit het zich in tranen die ik kan laten stromen. Het gaat kort en bondig. En is heel bevrijdend. Waarom die tranen komen, ik zou het niet weten maar ze doen deugd.
En dan zijn er die momenten waar een diepe gewaarwording aanwezig is van diepe vreugde. In beide gevallen voel ik het leven als heel zuiver, puur. En in een diepe dankbaarheid. Het voelt als wanneer ik mijn armen wijd open en de liefde omarm.
Iedere dag mag ik de opkomende zon begroeten en haar ’s avonds bewonderen en danken voor wat ze bracht.
Ik moet even terug denken aan de drie woorden op mijn pelgrimstocht van Maria Magdalena: Leven, Licht, Liefde.

En wanneer het volle maan is ben ik blij om de maanden achter mij te tellen. De tijd die ik hier reeds woon en ik er mijn eigen stekje heb van gemaakt. Het verheugt me telkens om het licht in de nacht te moge bewonderen. Dan sta ik te staren naar de sterrenhemel waarbij er af en toe een vleermuis voorbij gevlogen.

Ondertussen ben ik het goed gewoon om hier zonder stromend water en electriciteit te leven. In de keuken heb ik niets te kort. Mijn eten smaakt even lekker zonder keuken robot. En een tv… Ik heb hier het grootste en schoonste scherm die er bestaat…. Ik hoef enkel naar buiten te kijken.

Iemand deelde me ooit je zal leven waar je de zon en de maan ziet opkomen en ondergaan. Een bijzonder persoon die ooit op mijn weg kwam. Dankjewel Adinda 🙏ik ben aan-gekomen. Verliefd op het leven.🤍

Liefde opent

Posted on by

Het is ongelooflijk hoeveel familie drama’s ik te horen krijg. Hoe alles om meheen aan het licht komt. Aan de basis van die drama’s liggen bijna allemaal grensoverschrijdend gedrag, sexsueel misbruik, incest…
En soms, heel banale dingen. Alleen die banale dingen hebben vaak een emmer doen overlopen.
Wat deze ontoelaatbare handelingen instand houden en situaties, mensen, groepen, families uit elkaar laten drijven is het zwijgen, vermijdingsgedrag, ontkenning, liegen, rollen omdraaien van dader naar slachtoffer…
En dit gedrag zorgt er dan voor op lange termijn dat de persoon zelf van zichzelf niet meer weet wat nog juist is of gaat gewoon eigen leugen als echt zien en is de ontoelaatbare handeling die aan basis lag niet meer bestaand tot zelf nooit bestaand geweest voor die persoon.( Alleen bestaat die wel nog voor het slachtoffer.)
Echter dit is een illusie, onwaarheden vertellen lijkt misschien een oplossing, op lange termijn is het niet. Ken de spreuk
‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’.

Hierin zijn/kunnen er dan derden die er niet rechtstreeks bij betrokken zijn – of misschien wel- het systeem in de hand werken door beschermend te willen zijn, een rol in te nemen die hen niet toehoort, mee doen aan een doofpot affaire, of het potje toedekken, ogen sluiten, verzwijgen, geheimen blijven dragen die een ander verder kwaad kan berokkenen…
Wat de doofpot affaire betreft, de tijden vandaag laten duidelijk zien dat dit niet meer kan en dat daar verandering in komt.
Het potje toe dekken, op lange termijn is dit niet gezond. En kan, gaat de energie die hier aan vastzit de mens op een bepaalde manier gaan verzieken.
Verbondenheid verdwijnt en het woord broer en zus verliest zijn waarde en waarachtigheid.

Zo een handelingen kunnen van generatie op generatie meegedragen worden en dat kan zwaar gaan wegen voor nabestaanden tot er iemand een andere weg opgaat om dit te doorbreken en het ‘vrij’ gaat maken voor de volgende generaties.

Als men dit leest, waar is liefde hierin aanwezig?!
Voor mij is er geen. Of tenminste er is groot gebrek aan liefde. Want hoe je het draait of keert deze handelingen hierboven beschreven zijn ontstaan uit een basis van angst. Die men soms al heel lang met zich meedraagt en soms zover… tot in de wieg.
Angst om iets te verliezen. Angst om iets niet hebben.

Om een leegte bij zichzelf in te vullen. Om de leegte in zichzelf extern te gaan zoeken. Om iets hardnekkig willen vasthouden, uit angst te verliezen. Angst voor verandering. Angst om met de vinger gewezen te worden. Angst om….

Helaas werkt dit het tegenovergestelde. En werkt de angsten nog meer in de hand.
Liefde heeft niets te maken met hebberigheid, materialisme, een berekend rationeel eigenbelang…

De controle die dan ontstaat steekt je vast terwijl het fundament van het leven verandering, beweging is.
Angst brengt je nog verder van wat werkelijk liefde is en is het net niet liefde waar je naar opzoek bent of wil beschermen, alleen bij de laatste heb je er even bij stil gestaan of dit werkelijk liefde is.

Wanneer men werkelijk in Liefde kan blijven staan. Je eigen angsten bij de hand nemen. Ja, dan kan je ook angst voelen, alleen zal die angst niet overmeesteren, is deze draaglijk en kan men in verbondenheid met elkander blijven. Kan men als mens naast elkaar blijven staan en groeien in liefde. Kan de oorzaak aangepakt worden en helen. Wanneer dit kan, kan men bewust worden dat die angst soms kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. En wanneer je dit kan hoef je niets of niemand te verliezen. Wat niet wil zeggen dat het ontoelaatbaar gedrag hierbij wordt goedgekeurd. Dit dient aangepakt te worden, gezien… en kan men eigen verantwoordelijkheden gaan opnemen om niet meer in herhaling te vallen.

Liefde is niet iets die sluit, angst wel.

Elke afstand dat je neemt van angst of een gewoonte opent een deur naar een heldere wereld.

Liefde opent, doet groeien.

Paasmaandag

Posted on by
De weg van de Roos

Witte bloemblaadjes dwarrelen zacht heen en weer om te gaan liggen op een grijze harde ondergrond. Natuurlijke confettis.
Het kleine blad neemt me mee op reis. De reis van de laatste vijf maanden terwijl ik van het ene gemotoriseerd voertuig op een ander stap en me laat voortbewegen over het Belgisch landschap.

Denkend over wat reeds in korte tijd naar me toe kwam en reeds heb verwezenlijkt tot het neerzetten van mijn creativiteit. Een creativiteit die me voed en innerlijke vreugde brengt.

Dankbaar om het dak boven mijn hoofd en grond waar ik op mag leven.
Nog niet zolang geleden deelde ik aan hartsvrienden hoe het voelde om in het huisje te wonen.
Als ik achteruit kijk waar ik reeds gewoont heb op langere termijn, is het voor de eerste keer in mijn leven waar ik mag gewaarworden: ik verlang om naar huis te gaan, ik verlang om te ploeteren in de aarde, ik verlang om mijn creativiteit in aktie om te zetten en met mijn handen bezig te zijn op een meditatieve manier.

Laatsleden toonde Dirk me met fierheid hoe hij zijn tuin met water voorziet en werkt met communicerende vaten. Hoe hij een composttoilet had gecreëerd, een houtstapelplaats. Met tal van ideeën en goesting keerde ik toen terug naar huis. Zalig. Een hele fijn manier van pelgrimeren in een andere vorm.
Ik zie het huis en tuin letterlijk en figuurlijk veranderen. Lucht, ver-luchten en Licht brengt beetje bij beetje ver-nieuwing.
De gedachte die ik van iemand anders had overgenomen dat ik meer waard was om in een ander huisje te wonen is gelukkig voorbij.
Ik voel me zelf vereerd hier te mogen wonen, de vreugde en rijkdom te mogen gewaarworden van te leven in een natuurhuisje zonder stromend water en electriciteit.

Ondertussen heb ik me ook goed geïntegreerd in de regio. Doe ik wat vrijwilligerswerk hier en daar. Leer ik nieuwe mensen kennen. Ga ik zingen, heb ik terug mijn kleurenpotloden in de hand genomen. Maar vooral met mijn handen werken in de aarde.

Terwijl ik even een huis reinigingsritueel die ik gisteren met Pasen terug voor ogen haal- ondertussen zittend op de trein naar Brussel- zie ik een man met een zelfverzekerde pas en een mes in de handen mij voorbij wandelen.
Wat verder stopt hij, maakt een kwartdraai en zie ik hem een steekbeweging maken ter hoogte van een zitplaats. Onmiddelijk zie ik een andere man met zijn hand in de hals gehurkt pijlsnel mij kant op, wegrennen. De man met het mes draait zich terug een kwartdraai en komt met dezelfde zelfverzekerde pas terug mijn richting uitgewandeld. We kijken elkander in de ogen “wat doe jij nu!?”, roep ik verwonderd naar hem. Toen zijn blik me binnenkwam werd de ernst van de situatie me duidelijk. Eenmaal voorbij ren ik naar de voorkant en trek aan de noodrem. Ik draai me terug om en zie plots een tal van mensen mijn richting uitlopend. Ik steek mijn armen in de lucht en maak een op en neer beweging terwijl ik roep “Niet panikeren, ga zitten, blijf het rust houden.” Ik stap verder. Een moeder roept “Wat is dat, en dit….mijn kinderen.” Ik steek mijn armen uit. Een jongen komt naar me gelopen en gaat leunen tegen mijn lichaam. Ik neem hem onder mijn vleugels, troost hem al wrijvend op zijn hoofd. Ik kan even diep ademhalen. Een traan lost.
Een stem door de micro “is er een arts op de trein.” Ik laat de jongen bij zijn mama, haal de broekriem uit en wandel richting het slachtoffer. 1,2.. wagons verder zie ik de controleur, de dader, geen slachtoffer. Ik begreep even niet wat gaande was. De controleur loopt de tegenrichting op de dader in de rug latend. Ik spreek hem aan, we delen snel iets. Op zijn manier was hij bezig de trein en de passagiers veilig en snel te laten aankomen in een volgend station. “Hier niet blijven zeg ik aan de mensen. Er is hier gevaar.” Ik keer terug en voel dat deze beweging niet kloppend is. Ik vraag aan 2 sterke mannen mij te volgen. Wat gebeurt. Eén maal terug bij de dader zie ik 3 mannen rond hem en hoor dat de kust veilig is.” Laat hem niet gaan hij is de dader. “” Geen zorg mevrouw we laten dit niet toe. “De dader kijkt me aan” ik ben aangevallen geweest” en toont zijn gekwetst hand. Hem aankijken deel ik “dit is geen waar wat je zegt”.
Snel kwam de security, 2 agenten. Ik zag de contrôleur, we spraken elkander aan. Ik wandelde terug naar mijn plaats om mijn gerief. Toen zag ik wat was gebeurt wandelend doorheen de wagons. Nadien volgden nog een lange tijd wachten tot ik mijn getuigenis mocht afleggen in het bureau.

Tussen de drukte van onderzoek op het perron zag ik het slachtoffer meegenomen worden met de spoeddienst. Ik zag nog leven. “Mag ik hem moed aanspreken”, vroeg ik de agent. Natuurlijk en begrijpelijk kwam een ‘neen’.
Wanneer ik de contrôleur zag liep ik naar hem toe en vroeg, “mag ik jou een knuffel geven?” “Ja, dat mag” en we hielden elkander stevig vast. Toen deelde hij me waarom hij een bepaalde handeling deed op de trein, die ik toen niet begreep.

We zijn vandaag de derde dag na de gebeurtenis. Ik voel me goed en voel me terug stevig. Ik werd opgevangen door mijn zusters in Luik in het klooster. Kon er mijn emoties en verhaal kwijt. Je verhaal kunnen doen, een luisterend oor en vooral wat me deugd deed is een welgemeende warme omarming. Een menselijk lichaam te mogen voelen.

Wanneer ik terug kijk, voel naar wat ik heb gedaan. Niets in mij en naar niemand was er kwaadheid en haat voelbaar. Iedere actie die ik nam was van uit een gevoel van troosten, helpen, mensen in veiligheid brengen. En zelf naar de dader wanneer hij mij aansprak was er rust voelbaar.
Voortdurend was er een fellicht aanwezig en voelde ik me in zekere zin beschermd, in wat ik deed, dat het goed was.

En wat was ik opgelucht toen ik vernam dat het slachtoffer buiten levensgevaar was.

🤍🌹

Angelus

Posted on by

De wind komt en gaat. De zon is present en verdwijnt af en toe achter hoge wolken. Ik maak wat geultjes met mijn linkerhand in het aarde bed die ik vorige week had voorbereid. Zand wordt toegevoegd om er straks gele wortels in te zaaien.
Terwijl ik met mijn handen in de aarde zit, gebukt over de grond, komt plots vanuit de stilte, uit het niets ‘ik mis mijn vader’. Ik voel dat dit iets breder is dan wat ik onmiddelijk met mijn hoofd zou denken.

Kort erna ga ik zitten op een bank tegen de muur van het ‘schuurtje’. Ik observeer de schoonheid rond me, bekijk de vergezichten en voel hierbij een innerlijke vreugde. Ik wil even een signaal checken op mijn draagbare telefoon. Wanneer ik mijn telefoon uithaal en open ben ik verbaasd wat ik zie.
Op mijn scherm staat de app. open van de fraternitéit van Jérusalem en niet geopend op de eerste pagina die normaal tevoorschijn komt.
Ik voel dat ik in iets meegenomen wordt. En zie op mijn scherm het ‘Angelus’ staan en begin deze op te zeggen als een mantra. Er is geen stoppen mogelijk. Terwijl ik die opzeg voel ik dat ik geraakt ben en niet anders kan dan in overgave te gaan en te volgen wat zich voordoet. Ik huil, ik herpak, ik snik, ik blijf in de overgave.

Réjouis-toi, Marie, pleine de grâce,
le seigneur est avec toi,
tu est bénie entre les femmes er Jésus,
le fruit de ton sein, est béni.

Na een eindje voel ik dat de beslissing terug vanuit mezelf kan komen. Langzaam en in rust rond ik af. Een diepe zucht.

Voor mij zie ik een appelboom en andere fruitboom in bloei. Daar komt een kappel waar het beeld van Maria zal staan.

Ik sta terug op. Draai me even om en zie het beeld staan van Joseph en zijn zoon op de bank waar ik met mijn rug tegen zat.

Diep van binnen voel ik dat dit iets met mij gedaan heeft. Mijn avond verloopt vreugdevol en rustig.
Ik ben iets gewaar… iets nieuws… waar ik voel dat ik nog mag aan wennen.
Alsof ik niet meer ben, wie ik was.

Lente-equinox

Posted on by

Ik zet me neer in de bamboe zetel naast de kachel. Laatsleden kwam Frederik de eigenaar van het huis, ik zie hem nog staan kijkend naar de zetel “mijn grootmoeder heeft daar altijd in gezeten” met een zekere ingetogen zachtheid.
De ruimte is vredig en stil.

Mijmerend kijk ik terug naar wat deze dag me bracht, de dag van de lente equinox, waar dag en nacht even lang zijn, waar de mannelijke en vrouwelijke energie in balans zijn. Het was een ‘rijke’ volle dag. Deze morgen was ik vroeg uit de veren. Het eerste wat ik altijd doe is de gordijnen openen waar de zon opkomt. Dit is voor mij als een dagelijks gebed, de zon begroeten. De verbondenheid die ik hier telkens mag bij voelen gaat voorbij alle woorden die bestaan. Het brengt me onmiddellijk vreugde en energie om mijn dag in te zetten. Ik ruimde rustig mijn huis op en verzamelde alle benodigdheden die ik wou meedoen voor de eerste Ontmoetingscirkel met vrouwen in Watou, in de buurtbres.
Kort na de middag vertrok ik dan met een rugzak op de rug richting het dorp.
Ik was even wat bloemen vergeten voor de cirkel. Ik knipte wat narcissen af in de tuin. Ze staan – na de sneeuwklokjes die Imbolc symboliseren, daar waar alles onder de aarde nog aan het ontwaken is, wat nog in het donker in alle rust zich aan het voorbereiden is om tot volle kracht straks naar buiten te komen – symbool voor het nieuwe seizoen, kondigen warmere dagen aan. Niet vreemd dat zij de gele kleur draagt nu de zon zich krachtig toont. Ze brengt nieuw leven, nieuwe mogelijkheden. De natuur zit toch mooi in elkaar. Is het je al opgemerkt dat de meeste eerste voorjaarsbloeiers de gele kleur dragen. Dit viel me altijd op tijdens mijn pelgrimstochten. Na het frisse groen, kwam het geel. Ik heb tijdens mijn tochten het gele kleur leren appreciëren en het is een kleur die me ook sterk nabij is geworden.
Als ik hierin even terug kijk op mijn levensloop. Geel kon voor mij absoluut niet in een tuin. No way. In die periodes zat ik heel sterk in controle, controle als vorm van overleving. Omdat ik toen dacht dat controle mij zou helpen, integendeel het zet je vast, wat ik natuurlijk niet wist en waarom omdat ik de ruimte niet nam om te voelen, gewaar te worden want het voelde als ‘gevaarlijk’. Ik zat in mijn hoofd waar ik vaak het ‘licht’ niet zag en waar geel geen plaats dus had. Ik had mijn hart deels op slot gezet om de pijn niet te moeten aanvoelen dus kon het geel moeilijk mijn hart verwarmen.
Die ommekeer kwam dus tijdens mijn pelgrimstochten. Door dicht bij de natuur te zijn, de natuurelementen werd ik gevoed door Moeder aarde en Vaders hemel. Bloeide mijn Zijn open als een zaad die het juiste moment en plaats om te open baren in alle vrijheid en weg van gevaren want daar buiten was er geen gevaar.

Er naast stond een paardebloem. Och ja, die mag ook mee en zal ook zijn plaats krijgen op het altaar. Symbool voor zuivering. En met zijn ronde goed gevuld hoofd staat hij mooi als symbool voor de zon. En nu verborgen, maar later in de natuur zie je zijn pluizige bol die mooi als symbool staat voor de maan.

Het was best wat spannend. Af en toe kwam er een klein stemmetje me angstaanjagen. Hmm, klein, kon het mij niet krijgen. ‘Doorzetten Jasmine, niets van aantrekken’, suste ik mezelf. Ik werd gewaar dat dit me versterkte. En dan constateren dat ik mijn perfectionisme kon opzij zetten, zalig. Ik had namelijk een rond doek mee, niet gestreken. Niet gestreken, dat had vroeger nooit gekunnen, het moest perfect zijn. Maar wat is perfect? Ik vond dat het er perfect uitzag in zijn imperfectie. Dankjewel aan mijn rechterhand, die wat uit roulatie is, die me dit deed inzien.
En dan, niets wat ik had gepland kwam aan bod, dankjewel aan mijn flexibiliteit. Laatsleden vroeg me iemand en wat ga je geven tijdens je cirkel. ‘Och, ik zal niet teveel vast zetten. Go with the flow.’ Ik liet me hierin even beïnvloeden en had er mijn werk van gemaakt om op papier te zetten wat er zou gebracht worden. ‘ Ja, het was een ruggesteuntje zou ik zeggen. Maar behalve de structuur Begin-midden- einde en thema ‘oud-nieuw’. Was de cirkel een flow en gebeurde het totaal anders dan wat op papier stond. Zelf de oefening en vragen die kwamen. Het was even wat onwennig wat niet vreemd is voor een eerste cirkel. Ik had vertrouwen in wat mocht gezien worden. Zowel bij mezelf als bij de ander.

Naar de avond toe zaaide ik mijn eerste zaadjes in de groentetuin. Zo bijzonder te weten dat dit kleine zaadje zal uitgroeien, wortels krijgen, de temperaturen, wind en water zal trotseren om een sterke plant te worden waarmee ik me zal voeden.
’s Avonds bakte ik een omelet met kruiden uit de tuin : brandnetel, kleefkruid, zevenblad en paardenbloem. Wat is moeder natuur toch gul.
Dit is één manier van voeden.
Voor de avond viel zag ik de een rode vuurbol over de horizon de hemel zachtroze kleuren. De dag plooide dicht en dankbaar keek ik erop terug. Om dan te constateren dat de maan nu al zoveel licht schenkt en mijn tuin ver-licht
En dit, met deze voeding voed ik me iedere dag. En niemand zal me dit ooit kunnen afnemen waar ook ter wereld. De zon, de maan het zal er altijd zijn.
En wat brengt het harmonie in mijn leven.

Ontmoetingscirkel voor vrouwen ‘Mandorla’

Posted on by

Na 9 jaren pelgrimeren in Europa, en vorig jaar in Egypte.
Iedere avond aankloppen aan een huis en ’s morgens de verbondenheid moge voelen bij het verder zetten van mijn tocht, werd het mij duidelijk na vele signalen dat ik mocht aarden op een vaste plaats.
Daar waar ik nu ben.

Ik noem het, het’ Rozen ei-land’,omwille van de aanwezig rozen en ook omdat ik diep van binnen het verlangen koester nog veel rozen te mogen zien ontluiken en bloeien.

Daaruit is het verlangen ontstaan voor de 🌹’Ontmoetingscirkel voor vrouwen’. ‘Mandorla’ 🌹

Op een hartgedragen manier gaat men in verbondenheid met elkaar en laat men het “Samen-Zijn” organisch ontstaan.
In de cirkel staat authenticiteit centraal. Een plaats waar we gezien en gehoord worden zonder oordeel en met respect voor elkaar.
Voel je welkom met wat is.

💫Iedere cirkel zal geopend worden met een deelmoment waar we ons kunnen verbinden, daarna volgt een ritueel.

Ik kijk ernaar uit je te mogen ont-moeten bij me thuis in Watou op het Rozen ei-land.
🙏🌹🤍

🌹Wat mag je verwachten:
Een warme verwelkoming, begeleide meditatie, eenvoudige oefeningen, deelronde, ritueel, sauna (na samenspraak), samen zitten rond de openhaard.
Een warme checkout

🌹Wat breng je mee:
Een dekentje om je eventueel in te duffel en, pantoffels of warme kousen. Comfortabele kledij. Pen en papier.

🌹Praktisch :
Inschrijving noodzakelijk (max. 4 personen per groep)
Begin: 19u00 – einde: 21u00
Adres: Trappistenweg 22, in Watou
Vrije bijdrage

Er zijn twee Ontmoetingscirkel voor vrouwen, één telkens met volle maan en de andere met nieuwe maan.
Met maximum 4 vrouwen per groep.

🔥Begin juli komen de twee cirkels samen bij een kampvuur en potluck (gedeelde maaltijd) om samen te vieren.

🌕Data volle maan:
Maandag 25 maart
Woensdag 24 april
Donderdag 23 mei
Zaterdag 22 juni

🌑Data nieuwe maan:
Maandag 8 april
Woensdag 8 mei
Donderdag 6 juni
Zaterdag 6 juli

De Alchimist

Posted on by

In dezelfde moeiteloosheid zoals ik gekomen ben verlaat ik Glastonbury. Om niet in snelheid mee te draaien kies ik voor een overnachting in London. De rozen die ik ontving reizen met me mee in een klein vaasje.
Deze morgen, zittend op de hoek van een straat in het drukke verkeer van London, kijkt een jonge vrouw me aan en zegt “Goodmorning”. In haar ene hand houd ze een croissant vast, de ander hand is verborgen onder haar vest. Haar ronde wangen blozen en een mooie glimlach maken ze wat volumineus.
Ik herken haar. Een paar dagen geleden zat ze op dezelfde plaats.
Ik keer even terug op mijn voetstappen, ga wat door mijn knieën zodat ik op haar hoogte kom. “Ik zou je heel graag deze witte roos schenken.” Haar ogen stralen. ” Och, God zegend je. Dankjewel”. We begroeten elkander. Terwijl ik terug overeind kom, komt een andere vrouw en steekt haar een geldbriefje in de hand.

Mijn weg gaat verder op weg naar de metro richting Victoria Station. Wanneer ik uit de métro kom en terug het daglicht zie. is een kracht voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik stop even en focus me op mijn ademhaling. Ik kijk op de kaart wat in de buurt is, Westminster kathedraal op een paar minuten. Ik begin te stappen en kom op een plein. De kracht ter hoogte van mijn hart is blijvend voelbaar zelf zo stevig dat het voelbaar is tot in mijn keel. Mijn ademhaling helpt mij de gewaarwording te kanaliseren.
Op een plein midden de drukte van het wegverkeer staat een kleine klokketoren. Ik wordt gewaar dat mijn bewustzijn op scherp staat, het is anders dan anders. Veel precieser, scherper. Hoe kan ik mij uitdrukken. Het is… sneller en alsof de tijd stil sta en de rest van wat rond mij gebeurd aan een razende snelheid gaat, tot zelfs bijna verdwijnt door zijn snelheid.
Mijn aandacht gaat enkel nog naar de klok. Een windroos, een kroon, een horizontale lijn, negen. De horizontale lijn van de negen vormt een cirkel.
Ik steek de straat over, draai me om en keer op mijn stappen terug alsof iemand meester is van mijn lichaam. ‘Ik heb niets verloren in Westminster kathedraal’, gaat door meheen. Wat verder voor ik een andere straat wens over te steken, zie ik aan dd andere kant van de straat een symbool ‘een cirkel met daarin een driehoek, vierkant, cirkel’, een tekst ‘de Alchemist’.
Ik adem diep in en uit om mijn balans te kunnen houden.
Ik stap verder en wordt gewaar dat alles terug ruimer wordt.
Wat was dat, stel ik me de vraag. Mijn innerlijke stem antwoord. Vertrouw.

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontvangde en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

De Roos

Posted on by

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontving en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’