Kerst… wat is voor mij Kerst. Dit is iedere dag her-boren worden, iedere dag van het jaar. In Liefde zijn, hoop en vertrouwen staan en handelen naar wat je hart en buikgevoel je vertellen.
Zaterdag stond ik in de winkel aan de kassa. Achter mij komt een mama en dochter aangewandeld. Aan de kassa lag er een vilten schattig diertje. “Oh, wat mooi’ zegt de dochter.” De mama antwoord ” zes euro”. Ik zie een snel gebaar waarbij de dochter het terug gooit in de mand. En hoewel dit alles wat kort, kortdaad gebeurde wekte dit bij mij het tegenovergestelde op. Mijn hoofd deed mij even twijfel, even was er een seconde van ‘het zal afgewezen worden’. Mijn buik en hart duwde. Ik draai me om en vraag aan de mama “dag mevrouw, mag ik het plezier om het viltendiertje te schenken aan het meisje?” De vrouw antwoord, “het is ok, ik zal het haar betalen” met een wat ongemak. “Het is met veel plezier dat ik het wens te schenken ” “Allee, waarom niet. Ze hebben mij ooit gezegd ‘wanneer je iets wordt gegeven leer het aanvaarden je kan de ander die geeft hier ook mee plezieren.” “Dat is zo, dit is deugddoend”. En zo verliet het meisje met een kerstcadeau van een vreemde, die geen vreemde meer zal zijn.
Gisteren ga ik naar een bancontact. Bij het binnenkomen had ik nooit gezien dat er iemand op de grond in een slaapzak in de sas lag. Daar waar het warmst is om te slapen wanneer je geen dak boven het hoofd heb. Wanneer ik mij omdraai om terug naar buiten te gaan zag ik haar. Pas wanneer ik buiten ben na de bewegingen die ik had genomen vanuit een zekere gewoonte en automatisme komt die situatie bij me binnen. Ik stop, open mijn geldbeugel en stap terug naar binnen en geef de vrouw wat centen in haar handen. “oh, dankjewel mevrouw, dankjewel.” Ik hoorde aan de fluctuatie van haar stem dat ze geraakt was. “Ik wens je een zachte Kerst, mevrouw.”
Ik stap terug naar buiten en check even mijn rekening. En plots zie ik dat er een onverwachte betaling is gebeurd. Een innerlijke glimlach is aanwezig. En zo… zo werkt de voorzienigheid.
Dit werkt echter alleen wanneer je werkelijk de beweging doet vanuit het hart, zonder iets terug te verwachten. Dit gebeurt enkel wanneer je vanuit zuiverheid kan geven. Dit is niet iets die vanzelf gebeurt. Wanneer men de beweging laat starten vanuit de gedachte ‘ik zal geven dan zal ik krijgen’ en erop zit te wachten als bij kansspelen vanuit de zetel achter een tv scherm. Helaas, ik zal je moeten ontgoochelen , zo werkt het niet. Ook gaat het niet altijd om materiële, een aanblik, een woord kan soms evenveel betekenen.
Laten we allen elke keer her-boren worden, ieder moment van het jaar. Laten we samen de richting nemen van het bewust worden en bewustzijn. Laten we allen de tijd nemen en luisteren naar die innerlijke stem om een web van Liefde te bouwen. Laat het zaadje van Liefde in jezelf ontplooien en wordt gewaar hoe je verliefd kan worden op het leven en alles wat leeft. 🤍
21 december. De houtkachel, De houtkachel is de kern van mijn huis en het enige verwarmingselement binnenshuis. In de morgen wanneer ik opsta heb ik een vast ritueel ; water koken, koffie zetten, kachel vullen en aansteken. De dag sluit ik af met water op de houtkachel te zetten in een gietijzeren kom en eenmaal die warm is, is dit de plaats waar ik me dagelijks dicht bij het vuur was en zorg draag voor mijn lichaam. De ruimste badkamer die ik ooit heb gebruikt. Voor het slapen gaan geniet ik van het zien van de vlammen die dansend het hout strelen en een weg naar buiten zoeken via de schouw. En wanneer ik in bed lig en de dag zich dichtplooit zie ik het licht van het vuur nog schijnen doorheen de plankenvloer om boven mij het onderdak om te toveren tot een levend element.
Sedert twee dagen is mijn houtkachel echter stuk en doe ik het zonder verwarming thuis. En oh, wat mis ik de warmte, de kracht en al het moois die het vuur met zich meebrengt.
Het huisje waar ik leef, wat ik mijn ei-landje noem, vraagt enige creativiteit om er te kunnen leven. Een iets is zeker, in beweging blijven is hier geen probleem. En roesten zal ik niet doen, maar goed ook, want sedert dat de zon weg is, de vochtigheid er is kan ik gewaar worden dat mijn vingers en hals dit ’s morgens niet leuk vinden. Jah, hoewel ik me heel jeugdig van binnen voel is mijn voertuig soms wel locomotief. Maar’ s avonds is mijn lijfje me zo dankbaar. Ik heb het zo vaak gedeeld op mijn onderweg zijn, het ene die blijvend is, is beweging.
Emmertjes water halen, werken in de tuin, een herstelling hier, eentje daar… Ik kan het me vandaag niet meer voorstellen om in een huis te komen, waar ik enkel, de weinig inboedel die ik nog heb gewoon zou moeten neerzetten en klaar is kees. Brrr, de gedachte alleen al grijpt me bij de keel.
Maar hoe warm ik me dan op. Wel ik heb gelukkig in de tuin een sauna staan die zich warmt op hout. Op de vooravond van de winterzonnewende (22dec.rond 04u30 en de kortste dag van het jaar), de periode dat het licht weer opnieuw geboren wordt: waar de dagen beetje bij beetje terug langer worden en de zon terug keert, deed ik een ritueel en stond gans de dag in het teken van midwinter of Yule. De winter staat voor de deur, och dat mag ik toch hopen. Ik droom van een dikke pak sneeuw. Voor de landbouwers komt er een rustigere periode aan. De oogst ligt opgeslagen en het is tijd om uit te rusten. En ook bij Moeder aarde is dit zichtbaar. De natuur is in rust. De sapstroom staat op zijn laagste pitje. Alhoewel ik vraag me af of dit nog wel volledig kloppend is als ik mijn rozen altijd verder zie bloeien.
Deze nacht noemt men ook in de Scandinavische landen de nacht van de Moeder want dan komen we bij het donkerste punt van het jaarcyclus om dan na dit punt wedergeboren te worden. Een gelegenheid om de Moedergodin, de Godin van de Aarde te eren en te vieren.
Mijn dag vulde ik met wat opruimen in de tuin. Een wandeling naar het dorp. Aquarel schilderen en wat deed het deugd om terug te kunnen werken met kleur. Opruimen thuis. Een krans maken met wat takken, hulst en klimop, om het nieuwe leven te symboliseren. Om deze nadien te hangen aan mijn doorleefde voordeur. Hout verzamelen. Essentiële oliën kiezen voor in de sauna. (hierin kies ik meestal wat mijn buik me ingeeft in het moment en dit zit altijd juist). De sauna klaarzetten met een kom water, handdoeken, scrubwashand, washandje, teunisbloemolie, kaarsjes en een tekst en een tekening van tijdens mijn initiaties op het pad van Maria Magdalena die ik aan het vuur zal schenken.
Het wordt donker buiten. Ik steek alle kaarsjes aan die ik maar vinden kan om licht en warmte in huis te geven. In badjas en met mijn laarzen aan de voeten vertrek ik naar de reeds opgewarmde sauna. Hoewel we nog een week verwijderd zijn van de volle maan heeft ze al voldoende licht om zonder hoofdlamp door de tuin te wandelen. Hier en daar zijn sterren zichtbaar. De wind laat zich af en toe voelen.
Hmm, het is telkens bijzonder wanneer ik hier in de sauna ben. Ik heb niet het gevoel in een houten constructie aanwezig te zijn. De ruimte vloeit samen met de natuur rond me. Alsof Moeder Aarde haar armen rond me heen slaat en me draagt. Ik hoor de wind door de takken van de klimop blazen, afwisselend met het geritsel van de bamboe. Achter mij hoor ik dieren die ergens tegen het hout aanlopen. De aanwezige bewoners buiten is groter geworden twee konijnen, een poes delen samen met de egels, de muizen, talrijke vogels en mezelf het ei-landje. Het hout knettert. Met een houten lepel neem ik water en voeg druppelgewijs wat etherische olie van rozenhout om nadien het water aan de stenen te geven. Met een handdoek draai ik door de ruimte. Ik laat de warmte, de geur, het geluid tot me binnendringen en open de avond met het medicijnen wiel van de Magdalene’s. De vol-heid in de stilte is aanwezig. Een zachtekracht in me is voelbaar en ik begin heel spontaan te zingen. Ik laat gebeuren. Het komt en gaat, afwisselend met opgieten. Soms komen er emoties vrij. Ik laat ze gaan. Tranen rollen over mijn wangen, ik kan ze niet onderscheiden of het nu tranen zijn van verdriet of vreugde. Ook al voel ik me vreugdevol. Ze zijn welkom. De laatste tijd hoor ik in de verte, ver ver weg, stemmen. het klinkt een beetje als geroep van een massa in de verte. Het voelt aan als ‘bevrijd ons’. Het beeld die ik hierbij vaag zie en soms komt het duidelijker naar voor zijn gedaantes met rode lange haren in een rood jute kleed. De gezichten zijn niet zichtbaar. Ik vermoed vrouwen. Alleen weet ik niet of het allemaal verschillende vrouwen zijn of om het gaat om één en dezelfde vrouw. Ik laat het gebeuren. Ik hoef er niets mee.
Ik schenk de tekst aan het vuur en een tekening van een baarmoeder die ik terug vond in het vorigvuur. Het was niet opgebrand en op de rechtereierstok van de tekening was een zwarte plek zichtbaar waar de warmte van het vuur een vuurkus had gegeven.
In dankbaarheid denk ik terug aan het voorbije jaar. Het was een jaar waar ik me nog nooit zo dicht bij mezelf heb gevoeld. Waar mijn intuïtie haarscherp was. Een jaar waar ik duidelijk mijn plaats mocht gaan innemen. Ik voelde dat ik trouwens geen andere keuze had en dat ik er werkelijk in geduwd werd. En dat deed Egypte me goed aanvoelen. Ik leerde me niet meer weg te geven aan de ander en trouw te blijven aan mezelf. Ik leerde wat het balans was tussen het hoofd, het hart en het bekken en wat dit met mijn lijf deed en gans mijn zijn. Ik leerde neen te zeggen tegen onrespectvolle benadering door te durven staan en te zeggen, ‘morgen zal je het zonder mij moeten doen’ en ja te zeggen aan mezelf. En om het nog eens goed gewaar te worden of ik alles wel goed had geïntegreerd en af te werken kreeg ik dat laatste zetje waarbij ik gewaar werd dat iets doorgeknipt werd en niet meer zal terug keren. Mijn vader gooide me buiten. En ook al is de pijn soms voelbaar aanwezig. Zonder dit was ik niet in Watou terecht gekomen, waar tal van signalen van de voorbije jaren aanwezig zijn op 1 plaats. Dus ik kan enkel in dankbaarheid in het leven staan.
Het bijzondere aan het verhaal van dit huis. Hier niet ver vandaan, op wandelafstand werd lang geleden een vondeling gevonden in een kabinet of wc van een boerderij. Een jongen. Men noemde hem Charles Kabinet. Om zijn naam wat te verfraaien kreeg hij de naam Karel Privaat. Die Meneer bouwde ooit dit huis. Het huis van Karel Privaat, een weeskind. En vreemd toen mijn huisbaas mij dit verhaal deelde voelde ik me beetje zo.
Een cyclus van 9 jaren pelgrimeren werd afgerond met een fietstocht naar la Sainte Baume. Het voelde werkelijk als feest vieren. En het kon niet mooier zijn… 2014 tot 2023, twee jaartallen die een 7 dragen.
Ik startte mijn eerste initiatie ‘La Voie de la Madeleine’ in Egypte die heb ik ondertussen achter de rug. De tweede start ik tijdens de 12 Heilige nachten.
En met wat geduld, alles op zijn tijd en zonder voorlopen ook al voel ik enorm de zin om eraan te beginnen. Zal ik in de loop van volgend jaar starten met vrouwen cirkels bij mijn thuis. Maar eerst genieten van deze periode. Het feest van de wedergeboorte te vieren in sereniteit in verbondenheid met alle levende wezens.
Ik wens jullie allen een fijne verbonden Kerst en zoals fra Francesco het zo mooi deelt in zijn gebed ‘laten we een instrument van Vrede zijn’ in 2024.
De weg naar... 