Kristal

Posted on by

De laatste tijd herinner ik me mijn dromen. Wat zelden is. Behalve in mijn vroege jeugd. Mijn nachtelijke dromen waren toen voor mij nachtmerries, zo erg dat ik eens een spuit in mijn poep kreeg om te kalmeren. Vandaag kan ik zien dat die dromen van toen me gewoon zaken kwamen vertellen wat men als kind niet altijd kan plaatsen. Toen toch niet.

Een paar dagen geleden had ik volgende droom:

In de ene zit ik naast een man ( de enige man in de ruimte) op mijn knieën. Hij lag op een matras. Hij deelde over de symbolen die werden gebruikt : cirkel, vierkant bij de andere mensen. Bij hem was het de driehoek. Ik zag een niet tastbare driehoek zwevend boven het lichaam. Ze kwam tastbaar door deze in een zacht deken te wikkelen. Een groen tastbare driehoek ontstond en legde het op de man. De gelijkzijdige driehoek met punt naar boven vervormde zich naar een uitgerekte ongelijk zijde driehoek (de langste, smalle hoek was links en richting de benen van de man. De rechterzijde vervormde niet). Op dat moment wou ik mij wat verwijderen van het tafereel – zichtbaar vanuit een andere dimensie zag ik mezelf zitten- en kon niet. Plots waren mijn benen languitgestrekt onder het matras waar de man op lag. Ik riep “ik kan niet weg ben eraan gekleefd”. De sfeer was sereen en ik voelde me rustig.

De volgende elementen zijn aanwezig: cirkel, vierkant, driehoek, onzichtbaar naar zichtbaar, man en mijn eigen persoon als voelbaar vrouw in mijn droom en kleven.

Wat me vooral intrigeert is de driehoek die zich vervormt. De eerst gelijkzijdige onzichtbare driehoek die zichtbaar wordt en nadien verandert, uitrekt naar een ongelijkzijdige zichtbare driehoek, waar bij de rechter zijde gelijk blijft. Een driehoek die eerst vrij is, van vloeibaar naar vast, in de materie, neerdaalt en zich vervormt.

Een driehoek is de basis van het ontstaan van een piramide. De symboliek van de driehoek overlapt die van het getal drie.
De gelijkzijdige driehoek staat voor Goddelijkheid, harmonie, verhouding tot.
De driehoek met de punt naar boven zoals in mijn droom, symboliseerd het vuur en het mannelijk geslacht (de punt naar beneden symboliseerd het water, de baarmoeder en het vrouwelijk geslacht. De zegel van Salomon is samengesteld uit beiden en staat voor de menselijke wijsheid. Het balans van beiden vormen staat voor manifestatie.)
Symbool van het vuur; ook deze van het hart. De ene driehoek is de reflectie van de ander. De respectievelijke symbolen van de goddelijke natuur van Christus en van zijn menselijke natuur. Of van de berg en de grot.
Zo boven, zo beneden. Zo inwendig, zo uitwendig, wat in je hoofd gebeurt zo in je lichaam. Wat in je lichaam gebeurt, dit gaat zich uiten in je leven. Zo in de hemel, zo op aarde. Wat in de hemel gebeurt, gebeurt in jou.

Ik laat de droom en zijn betekenis rijpen.

Deze morgen heel vroeg net voor het wakker worden werd ik gewaar dat mijn lichaam een vloeiende op en dalende beweging aan het maken was over gans mijn ruggengraat telkens vertrekkend vanuit het sacrum. Als een vloeiende en gelijkmatige beweging van een slang. Ik werd ook gewaar dat ik gesteund werd door iemand in mijn rug, ik kon de persoon herkennen, het gaf me een veilig gevoel. Ik kwam even wakker en werd gewaar dat wat gebeurde ik in vertrouwen kon blijven. Ik dommelde terug in en toen zag ik vanuit bovenaanzicht, ik zag dwars door mijn lijf, mijn lage ruggenwervel, mijn pelvis. Tegen mijn ruggengraat zag ik de punt van een bergkristal er tegen steunen. Het andere punt uiteinde stond in de pelvis van waaruit cirkels vertrokken in het water. De stroming aan lichte watergolven bleef duren. Het voelde vredig.

De elementen water, ruggengraat, pelvis, dubbeleinder (bergkristal met 2 punten).

Het was voor mij duidelijk dat die beweging heel deugddoend was voor mijn rug. Ik ontwaakte ook zonder spanning in de ruggengraat. Ik greep ook onmiddellijk naar mijn bergkristal die op mijn kast beneden ligt en hield deze tussen duim en wijsvinger. Een zalig ontwaken.

De kristal is een embryo: het wordt geboren uit de aarde, uit de rots. De transparantie ervan is een van de mooiste voorbeelden van de vereniging van tegenstellingen. Kristal, hoewel het materieel is, stelt ons in staat er doorheen te kijken, alsof het niet materieel is. Het vertegenwoordigt het tussenliggende vlak tussen het zichtbare en het onzichtbare.
Ze worden ook wel Licht stenen, of stenen van de overwinning genoemd.

En toen ik daarnet bij het opstaan een oud versleten strip in de hand nam om de haard aan te steken. Stond geschreven ‘De kristallen grot’.

Moederdag

Posted on by

Veertien dagen geleden mocht ik in de familie een nieuwe geboorte vieren.
Een nieuwe geboorte.
Het was fijn om terug gekende gezichten te zien en in familie verband te zijn. Ik zag er ook en dit na bijna 6 jaar mijn moeder terug in life voor me.
De laatste keer dat ik haar zag was in het ouderlijke huis, het eerste huis in Belgie waar ik aanklopte tijdens mijn lange pelgrimstocht van de Heilige lijn van Aertsengel Michaël na bijna 8 maand stappen. Het ene huis waar ik aan de deur werd gezet, waar ik tot vandaag nog altijd niet welkom ben. Gans het gebeuren het waarom, hoe is op mijn netvlies gekleefd en de echo’s komen af en toe terug. De gewaarwordingen van toen zijn gelukkig zachter geworden. Het liefst zou ik deze situatie vergeten, het kan voor mij enkel in tijd afstompen en zachter worden en misschien verdwijnen.
Op mijn onderweg zijn vind ik het belangrijk om welke situatie ook, aangenaam of niet ze te blijven ervaren en evenwicht blijven houden en hierin niet te vergeten hoe belangrijk het is te vergeven. Kunnen vergeven is verder blijven groeien in liefde naar een harmonieus leven.
Het zorgt ervoor dat er geen nieuwe beschermlagen zich kunnen opbouwen en dat bestaande kunnen verdwijnen.

Maar hoe gaat men om met zo een situatie? Daar is geen klaar en duidelijk antwoord voor.
Voor mij is het belangrijk om dicht bij mezelf te blijven, trouw te blijven aan mezelf, aan mijn waarden die ik al van kleinsaf in mij draag, te voelen, doorvoelen. Het balans gewaar te worden tussen wat buiten mij afspeelt en in mij, het balans tussen het kind en de volwassen vrouw in mij. Zorgen dat ik niet oversla in het gedrag om mij ‘mannelijk’ te gedragen om te voldoen aan de wereld waar ik ben opgegroeid waar het patriarch sterk aanwezig was. Waar de vrouw geen plaats had en vernederd werd.
En ik als kind het gevoel had als meisje niet welkom te zijn en ik hierdoor liever een jongen was geweest omdat ik toen dacht dat mijn leven beter zou zijn want alle aandacht was gericht op mannen.

Toen mijn mama plots voor mij stond op het feest, nadat ik iemand anders had verwelkomt met een zoen, voelde ik dat ik deze beweging niet kon verder zetten. We keken elkander aan. “Dag mama”, zei ik. Mijn moeder wou me een zoen geven. Ik bleef staan in mijn vertikaliteit. “Mama, dit klopt niet voor me. Ik hoop dat je het begrijpt.”
Ik voelde een trilling door mijn lijf en voelde tranen opkomen. Mijn nicht nam me mee naar buiten waar ik even in haar armen kon uithuilen. Het voelde best pittig en terzelfde tijd voelde ik dat ik iets doorbroken had, maar kon het toen nog geen plaats geven.
Het deet me deugd om even lucht te scheppen en mijn emotie te laten zijn. Bij het vertrekken stapte ik naar haar toe om een goededag te zeggen.
’s Avonds bij het terug keren naar huis kwam schuldgevoel de kop opsteken. Mijn hoofd wist me van alles te zeggen. “Je bent toch wat je niet wou herhalen in de familie lijn… koppigheid, rancuneus zijn”. Ik voelde dat mijn mind me zo naar beneden aan het trekken was. Ik probeerde hier met zachtheid en mildheid naar te kijken en kon gelukkig dicht bij mijn hart blijven “neen, Jasmine. Je bent dit niet. Je hebt in liefde zorg gedragen voor jezelf. Er is niets mis mee aan je te laten respecteren.”

Ik voelde heel duidelijk dat mijn beweging niet meer kwam vanuit het oud patroon om mij te beschermen, wel vanuit zelfzorg.
De moeder in mij droeg zorg voor het kind in haar. En zachtjes terug opbouwen is niet misplaatst. Geen zoen geven wil niet zeggen dat ik haar niet meer graag zie of mag, wel dat er grenzen zijn.

Toen ik de leeftijd had om kinderen te baren heb ik bewust gekozen om geen kinderen op de wereld te zetten. Ik had schrik om niet op de hoogte te zijn wat opvoeden betreft. Angst te geven wat ik liever niet had ontvangen en niet te kunnen geven wat ik wel had gewenst als kind. Ik had trouwens al een kind waar ik eerst zorg wou voor dragen, mijn innerlijk kind.

Ik heb ook altijd gezegd ‘de kinderen van de wereld zijn mijn kinderen’ en ik voel vandaag dat dit zo kloppend is.
‘Moeder’ is de laatste maanden heel present en voelbaar aanwezig. Moeder aarde, het dagelijks in de natuur leven. Moeder Maria die op een bijzondere manier zich liet voelen. De moeder in mij die ik zo goed kan voelen met de kinderen op school. Iedere dag verlang ik om de fiets op te stappen en naar school te rijden. Om in contact te zijn met hen. Om ze bewustzijn bij te brengen. Om op een consequente, rechtvaardige en liefdevolle manier samen met hen naar het einde van het schooljaar toe te stappen. Ik zie ze zo graag. En toen de directie de planning aan het maken was voor volgend schooljaar met de vraag of ik terug kwam, kwam zonder twijfel een volle ja.

Vandaag wordt moederdag gevierd. Ik heb gekozen om naar de zee te gaan en dicht bij het water te zijn. Bij het opstaan open ik mijn gordijnen. Ik word gegroet door een prachtige rood oranje roos die zich net opende. De roos die op het Magdalena wiel geplaatst is bij Anna en Joachim. De voorouders. Ik open de deur en ga er mijn neus insteken. Ik sluit mijn ogen haar verrukkelijke geur verrast me vrolijk.
Ik maak mijn rugzak en spontaan neem ik mijn gebedskrans mee. Bij het afstappen van de tram wandel ik even door de straten. Ik bel mijn moeder. Ze neemt niet op en spreek een boodschap in. Aan de overkant is een kerk. Ik ga even naar binnen. Een goed aanvoelende kerk. Ik maak het stil. Het eerste beeld die ik er zie is deze van Thérèse van Lisieux. Vooraan zie ik een beeld van Fátima. Bij het naar buiten gaan zie ik dat er een crypte is. Ik daal de trappen af. Een verrassing. Ik zag een oude crypte voor ogen, het was een grote plaats die voor mij eerder leek aan een bedevaartplaats. Ik neem plaats op een stoel. Vooraan staat een sereen beeld van een Onze Lieve Vrouw met een Rozenkrans. En rondom rond het verhaal van de kinderen van Onze Lieve Vrouw van Fátima. Ik begin het Angelus op te zeggen.
Het deed deugd.
Bij het verlaten van de crypte. Probeer ik nog eens mijn moeder op te bellen. Het blijft rinkelen. Ze neemt niet op.

Tijd om met mijn voeten in het water te gaan. Eb en vloed mijn voeten laten strelen en te genieten van wat mij voed.

Ik wens iedere vrouw op aarde een fijne moederdag.

De tout coeur

Leven omarmen

Posted on by

Iedere dag stap ik een paar keer doorheen mijn tuin. In alle rust zonder fysiek werkelijk iets te doen. Alles mag erbij liggen zoals het is ook al heb ik een lange lijst om aan te pakken: dakpannen verwijderen, dak isoleren, houtstapelplaats afbreken, muur voegen, houtstapelplaats terug opbouwen, composttoilet bouwen, venster beschermen tegen volgende winter, hout vervangen in de muur, hagen verwijderen, kapotte materie wegbrengen, terras herstellen, sauna deur deftig afwerken, muskietennet maken, enz…..een ganse boterham waarbij alles op zijn tijd aan de beurt zal komen.
Niets doen daar kan ik evenveel van genieten als aktief bezig zijn. En het vertragen zorgt ervoor dat wanneer ik met iets aan de slag ga ik goed weet hoe het aan te pakken.

Iedere dag genieten om de zaadjes te zien ontkiemen, vruchten te zien groeien, mijn neus in de bloesem te steken, de insecten observeren hoe ze doorheen de natuur bewegen…
Mijn eerste bladgroenten mag ik binnen een paar dagen plukken. Al eens geproefd van een zelf gekweekte rucola sla en één uit de winkel… een hemelsbreed verschil.
De meidoorn bloesem is aan het drogen om thee te zetten in de volgende maanden. De citroenmelisse daar ga ik af en toe graag eens met mijn hand erdoor om zijn geur op te snuiven. Binnen een paar weken zal ik mijn eerste notenporto maken. Zou ik de vele 100 jarigen volgen die hun dagelijks slokje porto drinken. Wie weet.

Iedereen is ondertussen uit winterslaap zelfs de houtworm. Na de wezel, konijnen en de vele andere viervoeters ontmoet ik iedere dag een koppel fazanten die rond het eiland wonen. Een nest van zwaluwen nestelde zich net onder het dak. Iedere dag mag ik een koppel zwanen net over het veld zien vliegen naar een waterpartij en de reiger stoort zich niet aan mijn aanwezigheid. De boomklever, merels, pimpelmezen, roodborst springen tussen de hagen of vliegen van de kastanje in de note-n-laar om uit volle borst een avondlied te zingen.
1000 vierkante meter natuur waar ik dagelijks het leven vier.

De eerste rozen staan er terug. Ik breng dan mijn neus naar het hart van de roos, sluit mijn ogen om dan even…

Hoewel dit mijn droom is – die diep verborgen zat – die werkelijk is geworden, dit had ik me een paar maanden geleden nooit kunnen voorstellen. De voorbije tijd kan ik van dichterbij gewaarworden hoe gevoelig ik ben en dat er in die gevoeligheid een grote schat aan liefde aanwezig is. Dat ik gevoelig ben wist ik al lang. Maar tussen het weten en het subtiel gewaarworden in stilte, in het alleen zijn gaat het voorbij tastbare lagen. Ik probeer het te verwoorden… het weten is eerder in interactie met iemand anders. Het subtieler gewaarworden in stilte waar niemand aanwezig is nog iets anders.
De gewaarwording komt soms heel subtiel wakker in mijn lichaam en dit gebeurt bijna iedere dag. Er is dan inwendig een vloeiende vorm aanwezig die zich uit als een beweging van eb en vloed. Ik probeer er heel nauw bij te blijven, ernaar te luisteren, het verwelkome waarbij ik er bijna een stille conversatie mee heb. Soms uit het zich in tranen die ik kan laten stromen. Het gaat kort en bondig. En is heel bevrijdend. Waarom die tranen komen, ik zou het niet weten maar ze doen deugd.
En dan zijn er die momenten waar een diepe gewaarwording aanwezig is van diepe vreugde. In beide gevallen voel ik het leven als heel zuiver, puur. En in een diepe dankbaarheid. Het voelt als wanneer ik mijn armen wijd open en de liefde omarm.
Iedere dag mag ik de opkomende zon begroeten en haar ’s avonds bewonderen en danken voor wat ze bracht.
Ik moet even terug denken aan de drie woorden op mijn pelgrimstocht van Maria Magdalena: Leven, Licht, Liefde.

En wanneer het volle maan is ben ik blij om de maanden achter mij te tellen. De tijd die ik hier reeds woon en ik er mijn eigen stekje heb van gemaakt. Het verheugt me telkens om het licht in de nacht te moge bewonderen. Dan sta ik te staren naar de sterrenhemel waarbij er af en toe een vleermuis voorbij gevlogen.

Ondertussen ben ik het goed gewoon om hier zonder stromend water en electriciteit te leven. In de keuken heb ik niets te kort. Mijn eten smaakt even lekker zonder keuken robot. En een tv… Ik heb hier het grootste en schoonste scherm die er bestaat…. Ik hoef enkel naar buiten te kijken.

Iemand deelde me ooit je zal leven waar je de zon en de maan ziet opkomen en ondergaan. Een bijzonder persoon die ooit op mijn weg kwam. Dankjewel Adinda 🙏ik ben aan-gekomen. Verliefd op het leven.🤍