Drie weken geleden stond ik met 14 pelgrims aan de voet van de Mont Saint Michel om samen op stap te gaan. Een pelgrimstocht voor de Notre Dame in Parijs. Voor mij gaat het niet zozeer om het gebouw opzich, wel om Marie. Symbolisch de ‘Notre Dame’ terug te zien herrijzen en haar plaats innemen, haar kracht in deze tijden.

Twee dagen voordien kwam ik aan in Avranches exact 9 maand later na een thuiskomst in Watou en net de dag van de Heilige Jacobus. 25 juli.
9 maand, een bevalling die niet zomaar aan me voorbij gegaan is. Een bevalling waar ik mijn grenzen, mijn waarden en alles waar ik voor sta nog mocht gaan duiden. Daarbij kreeg ik de hulp van een paar inwoners die onbewust mijn grens niet respecteerde, die mij het zwijgen oplegden en zonder toelating mijn huis binnenkwam om dan nog eens de voet tussen de deur te steken toen ik vroeg om mijn huis te verlaten. De kop van een dier was zichtbaar ter hoogte van mijn buik. Een leeuw, een wolf…ik weet het niet. Het ging zo snel. Maar de kracht die vanuit mijn zonnevlecht kwam had ik nog nooit zo gewaar geworden. Die voelde anders aan dan de momenten in mijn jeugd waar ik aangevallen werd. Hier werd hij bijgestaan door een duidelijke ‘Neen’ die diep binnen uit kwam.

Deze gebeurtenissen die best pittig waren, kort en krachtig, kan ik vandaag voelen welke vruchten ik hier mag van plukken.

Voor de eerste keer ben ik op pelgrimstocht met een groep, met een diversiteit aan pelgrims. Er werd mij gevraagd om hen te begeleiden. Grootouders, moeder met haar vier kinderen, mannen die in de scouts zijn, jongeren. Eén iets hebben ze meestal allen gemeen, het voor mij een streng Katholieke opvoeding.
Wanneer een man met berret waar men vaak naar opkijkt de weg probeert te veranderen uit eigen belang, een positie aanneemt vanuit een oud systeem waar de vrouw geen plaats heeft of onderdanig dient te zijn werd de toon van de weg al snel aangeven.
Vanuit mijn zachte kracht en in trouwheid aan wat mij werd getoond en diep van binnen mij werd gevraagd kon ik aantonen welke weg te volgen. Angst was niet meer voelbaar of de motor om iets te duiden.

Het leven brengt je altijd wat je nodig hebt om te groeien.
Het pelgrimeren gaat vlot. In de dag word er gebeden rozenkransen, litanieën… wanneer het mij wat teveel is verdwijn ik wat naar achter of loop ik vooraan. Gebeden brengen mij in het mentale en net zo verlies ik het contact. met mijn lichaam, het voertuig die ik meekreeg bij mijn geboorte.
Ik blijf trouw aan de weg die mij getoond wordt die de mijne is.
Soms stel ik voor een tijd in stilte door te brengen, in stilte te bidden om de zaden te laten rijpen onderweg.
’s Avonds help ik pelgrims bij het zoeken van een overnachtings plaats of geef ik hen een duwtje om hun eigen verantwoordelijkheid op te nemen in plaats van die te laten rusten op de schouder van iemand anders.

In die negen maanden bevalling kreeg ik in de laatste veertien dagen een ander geschenk, de communie mogen uitdelen. En het krachtig ritueel er vóór en erna moge uitvoeren.
Ik geniet elke dag van wat op me afkomt. En voor mij het mooiste gebed is ’s morgens ontwaken de zon groeten en weten dat straks mijn voeten de aarde, de creatie moge kussen.

Gisteren op dezelfde dag als een jaar geleden werd mij gevraagd om het ei-land waar ik woon te verlaten. En dat op één na aankomst bij Thérèse de Lisieux.

De wegen van God zijn onderdoorgrondelijk.