Ooit zei iemand gerechtigheid zal geschieden. Daarmee werd niet gezegt oog om oog, tand om tand of een uitdrukking die ik vaak heb gehoord en uit zijn context gehaald werd ‘Karma zal het wel doen.’ Wel in Liefde zijn, ten midden daar waar men gevaar voelt, en geen gevaar is. Wat niet wil zeggen dag je de ander lief hebt, wel dat je in liefde blijft en de ander benaderd met hoe jezelf zou benaderd willen worden en hem als mens respecteert. Te voelen, gewaar worden wat het in je lijf doet Ik heb zo lang gedacht dat ik veel aankon. Dit aankunnen was vanuit een vorm van overleving omdat ik diep van binnen gebroken werd. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik hier kwam doen. Binnen in mezelf was er een zwart donker oneindig gat, gelukkig is dit donker gat al uit een ver verleden tijd.
Neen, ik schrijf dit niet neer om jullie aandacht of medelijden, wel om jullie te laten zien dat er andere wegen zijn dan wat de meesten kennen tot op vandaag, zoals schuld geven aan iets, aan iemand anders of een zondebok van iemand maken. Deze worden allen gecreëerd om niet naar zichzelf te moeten kijken. Iemand gaf ooit een mooi voorbeeld met onze vingers. Wanneer men naar iemand wijst zijn er altijd 4 vingers die naar je zelf wijzen.
Ik heb me vaak als jonge meisje de vraag gesteld wat heb ik verkeerd gedaan? En vandaag krijg ik daar nog altijd geen rechtstreeks antwoord op. Ik zie wel een rechtstreekse kijk op de situatie. Ik wordt al een eindje gewaar in mijn lijf dat alles veel sterker voelbaar wordt. Daar waar ik nog niet zo lang geleden soms nog twijfelde is haarfijn geworden. En dit is geen gewaarwording die enkel voor mij is, neen, ik ben ervan overtuigd dat dit iets op een veel groter geheel is.
Een paar dagen geleden wanneer ik in de nacht over straat liep voelde er iets heel bevreemdend. De aarde waar ik op leef voelde niet meer als voordien, wat ik zag rondom mij hoorde er ook niet meer te zijn het was doods, afgestorven. Het klopte niet met wat in mijn aanwezig is en waar ik diep van binnen kan gewaarworden van iets die aan het ontstaan is en nog niet zichtbaar is voor het oog.
Leugens komen aan de oppervlakte, daden onterecht naar de ander kunnen niet meer verborgen blijven. Men kan er niet meer omheen. Neen, het is niet de bedoeling om te oordelen of veroordelen. Neen, het is niet te bedoeling om met de vinger te wijzen, weet je nog, de vier andere…. Wel om samen met de andere en de gebreken vooruit te gaan zodat de andere de kans krijgt te groeien en dit geldt ook voor onszelf. En jij jezelf kan bevrijden van wat niet van jou is. There is no escape possible anymore
Quelqu’un a dit un jour que justice serait fait. Cela ne disait pas œil pour œil, dent pour dent ou une expression que j’ai souvent entendue et mis hors de son contexte : “Le Karma fera le travaille”. Être Amour, au milieu où l’on sent le danger et où il n’y a pas de danger. Cela ne signifie pas que vous aimez l’autre personne, mais que vous restez dans l’amour profond de ton être et que vous vous approchez de l’autre comme vous aimeriez qu’on vous approche et que vous le respectez en tant qu’être humain. Ressentir, prendre conscience de ce que cela fait dans votre corps Pendant si longtemps, j’ai pensé que je pouvais gérer beaucoup de choses. Faire face à cela était une forme de survie parce que j’étais profondément brisé à l’intérieur. Je ne savais plus qui j’étais, ce que je venais faire ici sur cette terre. En moi il y avait un trou noir, sombre, infini, heureusement ce trou sombre vient déjà d’un passé lointain.
Non, je n’écris pas ceci pour votre attention ou votre pitié, mais pour vous montrer qu’il existe d’autres moyens que ce que la plupart des gens connaissent jusqu’à aujourd’hui. Comme blâmer quelque chose, quelqu’un d’autre ou faire de quelqu’un un bouc émissaire. Tout cela y est pour que nous n’ayons pas à nous regarder en soi. Quelqu’un m’a donné un jour un bel exemple avec nos doigts. Lorsque vous montrez quelqu’un du doigt, il y a toujours 4 doigts pointés vers vous.
Quand j’étais petite, je me demandais souvent : qu’est-ce que j’avais fait de mal ? Et aujourd’hui, je n’obtiens toujours pas de réponse directe à cette question. Je vois une vision directe de la situation. J’ai déjà commencé à remarquer dans mon corps que tout devient beaucoup plus visible. Là où j’avais parfois des doutes il n’y a pas si longtemps, c’est devenu très clair. Et ce n’est pas une sensation qui n’est que pour moi, non, je suis convaincu que c’est quelque chose qui est présent pour beaucoup d’autre personne.
Il y a quelques jours, alors que je marchais dans la rue pendant la nuit, quelque chose m’a semblé très étrange. La terre sur laquelle je vis ne me semblait plus comme avant, ce que je voyais autour de moi ne devrait plus être là, c’était mort, cela ne fesais plus parti de se temps. Cela ne correspondait pas à ce qui est présent en moi et là où je peux sentir au plus profond de moi quelque chose qui émerge et n’est pas encore visible à l’œil nu.
Les mensonges remontent à la surface, les actions injustifiées envers autrui ne peuvent plus rester cachées. On ne peut plus l’ignorer. Non, l’intention n’est pas de juger ou de condamner. Non, l’intention n’est pas de pointer du doigt, rappelez-vous, les quatre autres… Mais d’avancer avec l’autre et ses défauts pour que l’autre ait la possibilité de grandir et cela s’applique aussi à nous-mêmes. Et vous pouvez vous libérer de ce qui ne vous appartient pas. Il n’y a plus d’évasion possible
Van de Notre Dame de Victoire verder richting de kapel van de Heilige Rita. Zelf ken ik niet veel verhalen van Heiligen en waarom ze heilig werden verklaard. Behalve fra Francicus die ik van dichtbij leerde kennen tijdens mijn tocht in 2018. Thérèse de Lisieux die de laatste 2 jaar in mijn leven is gekomen in de zoektocht naar mijn plaats op deze wereld. Yeshua, al gans mijn leven présent. Maria Magdalena sedert 2014 op mijn eerste tocht naar Compostelle en Marie liet zich voelen in 2017 in Rocamadour. Vandaag zijn ze heel present in mijn leven en kom ik nog dieper in aanraking met hen op ‘ La Voie de la Madeleine’ opgericht door Anaïs Theyskens. Het komt mijn voorbije 10 jaar pelgrimeren bekrachtigen en bevestigen. Alle elementen die mij hebben gevoed en aanwezig waren de voorbije jaren zijn present. Alchemie, het gnostische, het mystieke en vooral de weg van puurheid, authenciteit op weg naar SamenZijnInAllEenheid.
Volgens de overlevering ontving Heilige Rita van Cascia (Margarito Lottius 1381-1457) op haar 52ste tijdens een intens gebed voor een Jezusbeeld een stigma: een doorn van Jezus’ de kroon plantte zich in haar voorhoofd. De wonde zou tot haar dood openblijven en alleen tijdens een bedevaart naar Rome tijdelijk genezen. Er naast is er ook de legende van de Roos. Vlak voor haar dood in 1457 ontstond de beroemde legende van de roos. Het verhaal gaat dat in het putje van de winter, er een roos bloeide in de tuin van haar vroegere huis. Dit wonder wordt vaak afgebeeld in afbeeldingen van de Heilige Rita, die vaak met een roos in haar hand wordt getoond. Deze legende leidde tot haar associatie met rozen, die vaak aan haar worden geschonken.
Daarna stapten we verder richting de Notre Dame met de hoop en in vertrouwen dat we binnen konden tussen de vele volgeboekte reserveringsplaatsen. Ondertussen hebben we wat bijgepraat over het leven, de maatschappij, de gebeurtenissen met mijn vader, het woord trauma die ik lang niet in mijn mond durfde te nemen. In het delen hiervan kwam een duidelijke boodschap ‘Je trauma zal geheeld worden in het nabij zijn met je pa’.
Aangekomen aan de Notre Dame kregen we de boodschap dat we pas 4 uur later zouden binnen kunnen met een wachtfile van 2 uur in de rij. We waren het mee eens dat 4 uur wachten in de kou wat lang was. ‘Kom ik nodig je uit voor een koffie. De Notre Dame zal zijn deuren wel openen wanneer de tijd er rijp voor is’, zei ik tegen Rachida. Terwijl we een koffie dronken kreeg Rachida een boodschap op haar gsm : ‘la couronne d’ épine revient cette après midi à Notre Dame’. We keken elkander aan. Zonder woorden konden we elkander begrijpen. We bleven nog wat in de warmte zitten en stapten nadien terug naar de Notre Dame. “Kom” zei ik tegen Rachida “we gaan die richting uit”. De pelgrim stapte met wat steviger stappen, alsof ik geduwd werd. Ik ging in de rij staan. 4 mensen stonden naast me. Rachida kwam naast me staan. “Allé, on est parti, parti pour 2 heures d’attente”, zei ik met een glimlach tegen Rachida. Terwijl ik me wat beter induffelde om de koude te trotseren voelde ik een beweging ontstaan. “Kom Rachida volg me” plots ging er iets open en mochten we binnen zonder enige reservatie. Ik trok mijn schouders en wenkbrauwen op van verwondering. Sommige dingen moet men gewoon niet proberen te begrijpen. Gewoon ontvangen met open armen en ervan genieten. Samen met nog een andere vrouw stapten we de Notre Dame binnen. Na plaats te hebben genomen stelden we ons aan elkander voor. Een vrouw van Islamitische afkomst, dit bracht me nog meer vreugde om dit ook met haar te moge vieren. Na gans de processie kregen we de kans om de ‘couronne d’ épine ‘ te bekijken geplaatst in haar imposante reliekhouder, een krachtig symbool die mij niet onverschillig liet. De kracht die het uitstraalde was even imposant.
Ik kort mijn weekend Parijs in met één dag en keer terug naar mijn vader. Dagelijks ga ik twee uren naar het ziekenhuis om bij hem aanwezig te zijn. De tijd samen wordt ingevuld met het in orde brengen van paperassen. Hem zachtjes en met een realistische kijk op de situatie benaderen, bespreken, voorbereiden naar het idee van een verhuis naar een rust en verzorgings huis. Af en toe is verdriet aanwezig, en moedig ik hem aan om zijn tranen de vrije loop te laten. We hebben diepe gesprekken. Hij laat ze toe en gaat niet meer lopen, hmmm, wat hij figuurlijk niet meer kan. Ik kan mijn gevoelens delen en kan zelf het woord trauma bij hem ter sprake brengen. Het nabij zijn van nu brengt vage herinneringen op een diepere laag, die ergens verborgen lag in veiligheid, van momenten hoe fijn we het soms konden hebben samen. Bizar, alsof een deel vanuit mijn jeugd weggeveegd was. Hoe verder de dagen, hoe meer hij in acceptatie gaat. Een nieuwe fase in zijn leven is komen aankloppen. Tussen zijn wast, papieren, zijn zorgen ben ik begonnen met zijn huis te ledigen. Hij laat me binnenkijken in zijn leven op vele vlakken. Als ik hem zie zitten in de zetel zie ik een man die zijn kwetsbaarheid laat zien, die zich vele vragen aan het stellen is over zijn leven, die verlangens heeft maar niet durft uit te spreken daar waar het moet uit schrik om afgewezen te worden…. Wanneer ik aankom in zijn kamer is een glimlach van tevredenheid zichtbaar “Quelle nouvelle” zegt hij dan. Naast de kiné heb ik een olie klaar gemaakt om iedere avond zijn bovendij te masseren. Calophyl met een paar druppels Helicrysum, kamfer rozemarijn, hennep en gaultheria. Samen met hem observeer ik zijn been hoe het zich gedraagt en zoeken we samen uit wat we kunnen doen. En wanneer Een paar dagen geleden zei hij me “c’est le plus beau Noël que j’ai u.”.
Emotioneel kan het soms wel zwaar door wegen maar het is maar gelukkig voor eventjes. Mijn leven is momenteel herleid naar een bubbel, de zorg voor mijn pa en zelfzorg. De nood is sterk aanwezig om bij thuiskomst in mijn holletje te kruipen. Het eerste wat ik dan doe is de kaarsjes en feeërieke lichtjes aansteken. Mijn neus in mijn rozen te steken, ogen sluiten en de helende geur laten binnenkomen. Mijmeren en het stil maken en alles wat daar buiten is bestaat dan niet meer. Zalig.
Een iets is zeker ik prijs me gelukkig ook al is de situatie niet evident. Ze is helend. En ik ben dankbaar om wat er aan het gebeuren is.
Ik herinner mij de vele boodschappen in Parijs en ook deze die ik mocht ontvangen in Glastonbury toen ik naast de Chalice Well zat en de boodschap kreeg ‘est confiance à l’ombre, je mets mes mains entre tes mains’ en ‘Revient humus’ wel daar zit ik midden in. Ik word duidelijk gewaar dat er zich iets aan het voorbereiden is. Ik voel me werkelijk op mijn plaats op deze Kerstdag. Waar het Licht wordt gevierd, une re-naissance. Nog nooit heb ik Kerst op zo een manier mogen aanvoelen en subtiel gewaarworden… réel. levend.
Ik dank mijn zussen en broers op de weg van de roos voor hun aanwezigheid. Ik dank het leven voor wat het me brengt in de uitdagingen die ik ontvang. Ik dank mezelf en de liefde die ik ben, De aanwezigheid van mijn gidsen.
Om af te sluiten deel ik graag deze tekst die een hartsvriendin, Ann recent postte op haar fb pagina. Een tekst van Willem Glaudemans : wees een lichtbaken
Wees een baken van rust te midden van toenemende angst, en laat je licht helder schijnen te midden van alle beroering. ✨️✨️✨️ Wees een baken van rust en kijk achter de veelal heftige materiële veranderingen naar de noodzakelijke geestelijke evolutie. ✨️✨️✨️ Wees een baken van rust en neem je authentieke plek in binnen het weefwerk van de Al-Ene en leef je levensmissie. . ✨️✨️✨️ Wees een baken van rust en verbind je met de vele helpers en lichtgenoten om je heen. Verbind je met je ware Zelf, je levenslicht. ✨️✨️✨️ Weet dat je niet alleen bent, en laat de branding van verandering over je voeten golven en blijf stevig staan als een baken van licht 🌟❣️
Ik voel me een gezegende vrouw. In dankbaarheid.
Aan allen een fijne ontmoeting in Liefde en met het Licht. Zalige Kerst
Jeanne d’Arc
Depuis Notre Dame de Victoire on continue vers la chapelle de Sainte Rita. Personnellement, je ne connais pas beaucoup d’histoires de saints et pourquoi ils ont été canonisés. Sauf frère François , que j’ai connu de près lors de mon pelerinage en 2018. Thérèse de Lisieux, qui est entrée dans ma vie ces 2 dernières années ou j’étais à la recherche de ma place dans ce monde. Yeshoua, présent toute ma vie. Marie-Madeleine depuis 2014 lors de mon premier pèlerinage à Compostelle et Marie s’est fait entendre en 2017 à Rocamadour. Aujourd’hui, ils sont très présents dans ma vie et je les côtoie encore plus profondément depuis que j’ai commencé ‘La Voie de la Madeleine’ fondée par Anaïs Theyskens. Cela renforce et confirme mes 10 dernières années de pèlerinage. Tous les éléments qui m’ont nourri et qui étaient présents ces dernières années sont présents. L’Alchimie, le gnostique, le mystique et surtout le chemin de la pureté, de l’authenticité sur le chemin d’Être EnsembleDansToutUnité.
Selon la tradition, sainte Rita de Cascia (Margarito Lottius 1381-1457) a subi un stigmate à l’âge de 52 ans lors d’une intense prière devant une statue de Jésus : une épine de la couronne de Jésus s’est plantée dans son front. La blessure restera ouverte jusqu’à sa mort et ne guérira que temporairement lors d’un pèlerinage à Rome. A cela s’ajoute la légende de la Rose. Juste avant sa mort en 1457, surgit la célèbre légende de la rose. L’histoire raconte qu’en plein hiver, une rose a fleuri dans le jardin de son ancienne maison. Ce miracle est souvent représenté dans les images de sainte Rita, souvent représentée tenant une rose à la main. Cette légende l’a amenée à l’associer aux roses, qui lui sont souvent offertes.
Nous avons ensuite continué vers Notre Dame avec l’espoir et la confiance de pouvoir figurer parmi les nombreuses places réservées. En attendant, nous avons parlé un peu de la vie, de la société, des événements avec mon père, du mot traumatisme que je n’ai pas osé utiliser pendant longtemps. En partageant cela, un message clair est venu : « Votre traumatisme sera guéri en étant près de votre père ».
Quand nous sommes arrivés à Notre Dame, on nous a dit que nous ne pourrions entrer que 4 heures plus tard avec une file d’attente de 2 heures. Nous étions d’accord sur le fait qu’attendre 4 heures dans le froid était un peu long. “Viens, je t’invite à prendre un café. Notre-Dame ouvrira ses portes le moment venu”, ai-je dit à Rachida. Alors que nous prenions un café, Rachida a reçu un message sur son téléphone portable : “la couronne d’épine revient cette après midi à Notre Dame”. Nous nous sommes regardés. On c’est compris sans mots. Nous sommes restés dans la chaleur pendant un moment puis sommes retournés à Notre-Dame. ” Allez, dis-je à Rachida, on va dans cette direction” . Le pèlerin faisait un pas un peu plus ferme, comme si j’étais poussé. J’ai fait la queue. 4 personnes se tenaient à côté de moi. Rachida est venue se placer sur ma droite. “Allé, on est parti, parti pour 2 heures d’attente” , dis-je à Rachida en souriant. Alors que je me m’etais un peu mieux pour affronter le froid, j’ai senti un mouvement surgir. “Viens Rachida, suis-moi” soudain, quelque chose s’est ouvert et nous avons été autorisés à entrer sans aucune réservations. J’ai haussé les épaules et les sourcils de surprise. Il ne faut tout simplement pas essayer de comprendre certaines choses. Accueillez-le à bras ouverts et profitez-en. Avec une autre femme, nous sommes entrés dans Notre-Dame. Après avoir pris nos places, nous nous sommes présentés. La femme etait d’origine islamique, cela m’a apporté encore plus de joie de pouvoir célébrer cela avec elle. Après toute la procession nous avons eu l’occasion d’admirer la couronne d’épine placée dans son imposant reliquaire, un symbole puissant qui ne m’a pas laissé indifférent. La puissance qu’elle dégageait était tout aussi impressionnante.
Je raccourcis d’un jour mon week-end parisien et je retourne voir mon père. Je vais à l’hôpital deux heures par jour pour être avec lui. Le temps ensemble est consacré à la préparation des documents. Je l’aborde avec une certaine douceur et avec une vision réaliste sur la situation, en partagent, en le préparé à l’idée d’un déménagement en maison de repos et de soins. Parfois, la tristesse est présente et je l’encourage à laisser couler ses larmes. Nous avons des conversations profondes. Il les autorise et ne s’enfuis plus, hmmm, ce qu’il ne peut plus faire au sens figuré. Je peux partager mes sentiments et évoquer moi-même le mot traumatisme avec lui. Être proche ramène désormais de vagues souvenirs sur une couche plus profonde, cachée quelque part en sécurité, des moments où nous avons parfois passer du bon temps ensemble. Bizarre, comme si une partie de ma jeunesse avait été effacée. Plus les jours avancent, plus il entre dans l’acceptation. Une nouvelle phase de sa vie arrive. Entre sa lessive, ses papiers et ses soucis, j’ai commencé à vider sa maison. Il me laisse voir et approché sa vie dans de nombreux domaines. Quand je le vois assis dans le fauteuil, je vois un homme qui montre sa vulnérabilité, qui se pose beaucoup de questions sur sa vie, qui a des désirs mais n’ose pas les exprimer là où il le faut de peur d’être rejeté… . Quand j’arrive dans sa chambre, un sourire de satisfaction est visible. “Quelle nouvelle” dit-il. En plus de la physiothérapie, je lui ai préparé une huile pour lui masser le haut de la cuisse tous les soirs. Calophylle avec quelques gouttes d’Helicrysum, de romarin camphré, de chanvre et de la gaultheria. Avec lui, j’observe le comportement de sa jambe et nous réfléchissons ensemble à ce que nous pouvons faire. Il y a quelques jours de cela, il m’a dit “c’est le plus beau Noël que j’ai u.”. Cela peut parfois être difficile émotionnellement, mais heureusement, ce n’est que pour une courte période. Ma vie est actuellement réduite à une bulle, à prendre soin de mon père et à prendre soin de moi. Il y a un fort besoin d’être dans mon petit niz quand je rentre à la maison. La première chose que je fais est d’allumer les bougies et les guirlandes lumineuses. Pour mettre mon nez dans mes roses, fermer les yeux et laisser entrer le parfum cicatrisant. Réfléchir et rendre les choses silencieuses et tout ce qui est en dehors de cela n’existe plus. Je me sens béni.
Une chose est sûre, je m’estime chanceux même si la situation n’est pas évidente. Elle guérit. Et je suis reconnaissant pour ce qui se passe.
Je me souviens des nombreux messages à Paris et aussi de celui que j’ai reçu à Glastonbury lorsque j’étais assis à côté du Chalice Well et que je recevais le message ‘est confiance à l’ombre, je mets mes mains entre tes mains’ et ‘Revient humus’. je suis au milieu de ça. Je sens clairement que quelque chose se prépare. Je me sens vraiment chez moi en ce jour de Noël, là où la Lumière est célébrée, une re-naissance. Jamais auparavant je n’avais pu ressentir et vivre subtilement Noël d’une manière aussi… réelle. vivant. Je remercie mes sœurs et frères du chemin de la rose pour leur présence. Je remercie la vie pour ce qu’elle m’apporte dans les défis que je reçois. Je me remercie et de l’amour que je suis, Je remercie la présence de mes guides.
Pour conclure, j’aimerais partager ce texte qu’une amie chère, Ann, a récemment publié sur sa page Facebook. Un texte de Willem Glaudemans : soyez un phare de lumière
Soyez un phare de paix au milieu d’une peur croissante, et laisse ta lumière briller brillamment au milieu de toute cette agitation. ✨️✨️✨️ Soyez un phare de paix et regarde derrière le souvent intense changements matériel importants vers la nécessaire évolution spirituelle. ✨️✨️✨️ Soyez un phare de paix et prends ta place authentique dans le tissage du Tout-Un et vivez votre mission de vie. . ✨️✨️✨️ Soyez un phare de paix et connectez-vous avec les nombreux aidant et des compagnons autour de vous. Connectez-vous à votre vrai Soi, votre lumière de vie. ✨️✨️✨️ Sachez que vous n’êtes pas seul, et laissez la marque du changement des vagues sur tes pieds et restez ferme comme un phare de lumière 🌟❣️
Je me sens comme une femme bénie. En gratitude. .
Une belle rencontre dans l’Amour et avec la Lumière à tous. Joyeux noël
Na het telefoontje met de arts voelde ik onrechtvaardigheid. En wanneer er onrecht is, voel ik de krijger in mij wakker worden. Krachtige energieën draaiden afwisselend in mijn lijf. De ene vanuit richting de aarde, de ander van boven uit. Mijn stem blokkeerde bij de lage energie, bij de hoge energie het gevoel van flauw vallen. Een voortdurend jojo effect. Deze beweging deed me terug reflecteren in het verleden. Angst.
Hmm, terwijl ik dit nu neerschrijf. Kan ik linken leggen wat daar gebeurde. De krijger is dit stuk van mezelf die zich onterecht aangevallen voelde in haar jeugd en die de bovenhand probeerde te nemen op de angst. De krijger is dit deel van me die vele jaren in overleving leefde en haar hart beschermde, tot ik in 2018 besloot om nooit meer mijn hart te sluiten voor angst. Want angst is het tegenovergestelde van Liefde. Nu begrijp ik ook dieper de nummer 11 die al een paar maand op mijn pad is gekomen.
Dit oude stuk ligt flinterdun aan de oppervlakte. Gans mijn lijf schreeuwt om hiervan bevrijd te worden. Het onderwerp vader, patriarch, hiérarchie, het instituut, machtsmisbruik ligt voor mijn voeten. Klaar om het in handen te nemen en te verwerken. Hoe? Heel eenvoudig in Liefde.
Ik kreeg recent een opmerking ” Waarom ga je dan nog naar je vader.? Heel eenvoudig zonder mijn vader was ik er niet, het is een mens, en iemand die zelf pijn heeft. En ook al had ik een opflakkering van angst en zit daaronder nog wat verdriet en pijn, deze is vandaag van een andere orde. Ze is zachter geworden, draagbaar, ook al komt er plots een opwelling uit het niets (dit was trouwens een eeuwigheid geleden) ik durf te zeggen de pijn is liefde geworden.
De weg die ik reeds deed heeft me geleerd zorg te dragen voor mezelf, mijn grenzen te trekken en hier ben ik mijn vader dankbaar voor. Hij is de spiegel in dit verhaal. Zonder hij zich daarvan bewust is leerde hij mij door zijn daden dat begrenzen noodzakelijk was. En dat alleen, heb ik in eigen handen, begrenzen. Ik neem mijn souvereniteit in handen, ik wens mijn naam met eer te dragen Jasmine Marie Josée Debels en wens wat niet van mij is, bij hen te laten.
Tor in Glastonbury
Tussen Glastonbury en Parijs ga ik terug op bezoek bij mijn vader. Zijn tweede OP is achter de rug. De helse pijn is verdwenen en zijn gezicht is wat opgelucht. Het klagen en zagen laat ik opzij en kan ik plaatsen en is ook niet onterecht. Ik hoor het en probeer daar niet veel aandacht aan te besteden om hem mee te nemen in de richting van een genezende revalidatie, zodat hij zoveel als wat nu mogelijk is, zijn zelfstandigheid kan terug winnen om op eigen benen te staan, zowel letterlijk en figuurlijk. Hij verloor echter veel van zijn kracht, de angst van die helse pijn is nog te lezen bij iedere oefening of beweging, de snelheid van de verzorging zorgt ervoor dat hij zich niet gehoord voelt. Psychisch heeft hij een fikse deuk gehad. Ik sta hem hierin bij en kijk samen met hem naar die angst tijdens het bewegen van zijn been. Wat de verpleging niet doet of weinig belang aan hecht, neem ik over. Luisteren, nabij zijn en kleine spulletjes die voor hem in het Nu veel betekenis hebben en er voor zorgen dat het aanwezig is. Een plastuit dichtbij zetten zodat hij nog het gevoel kan hebben hier zelfstandig in te zijn. Een nepkaarsje. Een glaswater zetten. Zijn voeten masseren. Zijn tincturen. Een rugkrabber. Een schriftje en balpen zodat alles wat bij hem opkomt kan noteren. Allemaal kleine dingen die voor hem zijn waardegevoel kan terug brengen. Hij deelt het verdriet over zijn hond die plots ziek was de dag vóór zijn hart operatie en die in stilte is heengegaan. Niets is zomaar. “Papa, ik ben even terug weg voor 3 dagen. Je hoeft je geen zorgen te maken. Alles is geregeld, kledij is voldoende op voorraad en ben bereikbaar via telefoon.” Hij was nieuwsgierig naar mijn reis in Glastonbury en vroeg me om een oliesel te creëren voor hem.
Ik vertrok richting Parijs waar ik na een nachtje meditatie in de Sacré Cœur, werd meegenomen doorheen Parijs door Rachida. Ik ontmoette haar voor de eerste keer op de pelgrimsweg van de aertsengel Michael, één van de 7 wegen van de Notre Dame. Er was onmiddelijk een connectie, een diep weten en verbondenheid. Ik liet me leiden en kwam van de ene krachtplaats in de andere. Ik kreeg voortdurend boodschappen en antwoorden, van wat ik reeds heb verwezenlijkt, wat mijn weg in het Nu is en wat me te doen staat. Op plaatsen waar er een boodschap was begon mijn hart te bonzen, tranen van vreugde rolden over mijn wangen.
Ik stapte binnen in de Notre Dame de Victoire. Net als ter hoogte van het beeld Notre Dame de la Mer in de Sacré Cœur, zonder te weten dat het beeld deze naam droeg en ik verwonderd was een vis op de grond te hebben gezien, waar ik in mezelf zij ‘wat doet een vis hier op de grond terwijl we op een heuvel staan’ begint mijn hart hevig te bonzen. Ik bleef aandachtig bij het signaal die mijn lichaam me bracht zonder te willen invullen met mijn hoofd. Met behulp van mijn ademhaling, een krachtige tool, die waar we ook gaan, we altijd bij ons hebben om het balans te houden tussen de energieën die in en rond onszelf draaien. In wijzerzin stapte ik naar de kapel van Thérèse de Lisieux. Ik nam een beeld van de tekst présent op het altaar. Wanneer ik deze bekeek zag ik een kleine blauwe plek op de foto die mijn aandacht trok. Ik zag Notre Dame de Terre in het vet en Mère du Ciel. Bij het nemen van een beeld van de kapel zag ik in de rechter beneden hoek iets die mijn aandacht trok. Een roofvogel, de arend. Een roofvogel, de imposante arend waar ik me al sedert mijn kindertijd sterk verbonden mee voel. Ik stapte richting de volgende kapel. Van links beneden ging mijn blik rechts opwaarts mee in de richting van de blik van de arend mijn ogen rusten op een pen en een boek. Ik ontving een duidelijk boodschap ‘tu doit écrire (je moet schrijven)’. Eventjes had ik een flits van mijn denken ‘ik moet, ik moet niets’ hmm, mijn beetje rebels zijn liet zich even horen. Mijn ervaring op de weg heeft me geleerd dat men niets kan weigeren aan de duidelijke boodschappen die ik ontvang, ik zou me enkel brutaliteit aan doen. De boodschappen zijn trouwens zo gelijnd, zuiver en puur dat er geen twijfel mogelijk is. Dit is trouwens voor mij de enige stem, waar ik weet dat je niets kan ontzeggen en waaraan ik aan gehoorzaam. In de volgende kapel stond ik voor het beeld van l’enfant Jesus. ‘Ton enfance seras guéri’. Ik nam een diepe zucht, mijn ogen werden nat. In de vierde kapel zag ik de Pieta ‘tu est consolé’… en onmiddellijk zag ik het beeld van Bernadette de Lourdes. ‘Wie is zij weer’, stelde ik me de vraag en zag de gebedsnoer in haar handen. Notre Dame de Lourdes, het beeld die ik vond in de schuur verborgen in een kist onder een dikke laag vuil in Watou. De ene boodschap n’a de andere bracht me vreugde en voelde helend aan
Op 4 november nam mijn vader na een lange stilte terug contact met me ‘Bonsoir Jasmine , bonne nouvelle, le 20 novembre je rentre en clinique…’ een nieuwe aorta klep. Eerst wist ik niet wat ik ermee moest aanvangen. Is het sarcasme, humor, een onrechtstreekse boodschap ‘ik heb je nodig’, het niet weten hoe anders te formuleren vanuit onwennigheid na die lange stilte of een beetje van dit alles. ‘Dankjewel om het mij te laten weten, zou je het fijn vinden dat ik kom?’, zei ik hem.
Het is vandaag een maand geleden dat ik verhuist ben van Watou naar Menen. Het afsluiten voelde juist en goed. De gebeurtenissen ginder hebben mij intense spiegels gegeven met een fikse bevalling. De spiegels hebben mij geholpen in het verder groeien op mijn weg. Ik deed er wat ik moest doen, wat ik voelde wat juist was en handelde vanuit het hart. Ik heb er letterlijk en figuurlijk opgekuist.
De week van mijn verhuis is het al best druk geweest. Verhuizen, de zorg voor mijn vader. Eerst kreeg hij een nieuwe aorta klep. Alles verliep goed zowel de operatie als ons contact. Hij liet me nabij komen, het voelde fijn. In zijn delen hoorde ik zaken die ik toch met ene voorzichtigheid tot me nam. Met die zelfde voorzichtigheid ben ik ondertussen stappen aan het nemen voor zijn eigen goed en mijn eigen veiligheid want ik ben me bewust dat alles wat nu is in een handomdraai zou kunnen keren.
Mijn papa heeft Parkinson en bij mensen die deze diagnose hebben kan het soms gebeuren dat het ene been niet reageert op de hersenprikkels en vallen ze. Zo viel hij 3 dagen na zijn hartoperatie en brak hij zijn dijbeen. Na deze operatie leefde hij een week met een helse pijn. Tijdens de revalidatie werd hij gedwongen, geforceerd om te bewegen, kreeg hij verwijten naar zijn hoofd omdat het niet volgens hun zin was. De mens werd eerder benaderd als een voorwerp, die breuk, dus die zorg. Maar wat met de achterliggende symptomen wegens leeftijd, Parkinson, pijn, narcose. Plassen moest gebeuren op een order. Tijdsdruk?! De tijd werd meer gespendeerd achter een scherm dan met de patiënt. Is dit vooruitgang?! De holistische visie van Florence Nightingale is ver zoek. De helse pijn, bracht angst met zich mee en kortsluiting in zijn hersenen. Spanning en angst was te lezen op zijn gezicht en gans zijn lichaam was verkrampt.
In die week kwam als een boomerang de fysieke herinneringen terug aan de oppervlakte vanuit mijn jeugd. Het oud overlevingspatroon die ik als kind leerde hanteren kon ik niet meer inzetten. Wanneer de sociale helpster een vraag stelde aan mijn vader, voelde ik mijn lijf ineen krimpen bij het zien van zijn gezicht. Terwijl mijn buik als een ballon aanvoelde, en rood zag. Angst was voelbaar en tranen vloeiden. Ik kwam uit het ziekenhuis en voelde gans mijn zijn ‘en nu is het genoeg geweest’. daar is je doel en er komt een duidelijke ‘STOP’ in de beweging waar je inzit. Een onomkeerbaar punt.
Op dit onomkeerbaar punt stond ik in de opening van een grote poort. Achter mij was er enkel zwart in een vaste vorm. Voor mij Licht en de zon die door een lichte mist mij uitnodigde om de zwarte vorm achter mij te laten.
Een oud leerkracht sprak me aan ‘je hebt toch wel een trauma gehad in je jeugd. Het kwam binnen. Voor de eerste keer verwelkomde ik het woord trauma en durfde ik het uit spreken. Het woord stond voor mij gelijk aan ‘ mijn ouders veroordelen’ wat absoluut niet mijn intentie is. Ieder mens draagt namelijk een eigen bagage.
Ik voelde me klaar om dit nader te doorvoelen. Daardoor kreeg ik rust en de fysieke symptomen kon ik ze sneller plaatsen. Ik belde een hartsvriendin om raad en of ze iemand wist om daar rond te werken. Nadien was er even tussen uit en bracht ik vier dagen door in Glastonbury waar ik een initiatie over zalving en heilige oliën volgde. Het was verrijkend, boeiend en telkens wanneer ik daar ben geweest voel ik dat er iets veranderd is.
Die vier dagen deden mij ook deugd. De maandagmorgen vóór mijn vertrek kreeg ik een bericht ‘Je papa moet terug geopereerd worden’. Een fissuur die reeds zichtbaar was vóór zijn eerste OP maar niet behandelt, brak tijdens de geforceerde revalidatie. ‘Dokter een week heeft mijn vader met een helse pijn geweest, zelfs zover dat hij euthanasie wou’. ‘Dat wist ik niet’, antwoordde hij.
Hmmm, nu weet ik waarom het huis nr 34 in Menen mij werd aangeboden om er te wonen. Ik ben amper op 5 minuten verwijderd van mijn vader. Niets is zomaar.
De weg naar... 