En Français 👇

Sedert een paar dagen zijn we een nieuw jaartal ingegaan, 2025. Numerologisch een 9. Mijn geboorte cijfer is een 9, ik ben terug een 9 dit jaar in een 9 jaar. En besefte nog niet zolang geleden dat mijn 2de pelgrimstocht start op 9-9-9. Een pelgrimstocht in het teken van de ‘Moeder’.
2025 is een jaartal die reeds sedert 2017 mijn nieuwsgierigheid opgewekt heeft na er iemand 700km had gereden om mij te ontmoeten en me iets te delen terwijl hij 20km verder woonde van waar ik toen woonde. Ik heb die man nadien nooit meer terug gevonden. Hij doet me denken aan die priester die verdween in zijn bureau nadat hij me iets had gevraagd en me liet spiritueel ontwaken door zijn vraagstelling, dit was tijdens mijn tocht in 2018, in Fiorenzuola.

De energie van 2025 liet zich al goed merken in de laatste 2 maand van 2024.
De verhuis naar Menen, mijn geboorte plaats waar ik de eerste 25 levensjaren heb doorgebracht was niet zomaar – niets is trouwens zomaar – werd me heel snel duidelijk met de gebeurtenissen. Mijn vader die werd opgenomen in het ziekenhuis en die volgende week naar een nieuwe verblijfplaats gaat en die hoogstwaarschijnlijk nooit meer zal wandelen. Het ledigen van zijn huis waar ik alleen voor sta en soms door de bomen het bos niet meer zie.
Het in orde brengen van zijn papieren. De confrontatie met instanties, mensen die vertrouwen in een systeem die niet meer correct werkt of gewoon niet meer werkt.
Mijn eigen contracten die hier niet in orde komen. Het kan niet duidelijker zijn.
En aan de andere kant het leven die mij helpt en een duwtje in mijn rug steekt om het hier af te sluiten. Diep van binnen weet en voel ik dat ik niet alleen ben en daar ben ik dankbaar om. Het ondersteunt mij in de momenten wanneer angst even komt kijken, zodat het geen kans meer krijgt.

Sommige momenten wordt ik getriggerd op oude kwetsuren om te kijken of ik mijn lessen geleerd heb ‘hey en weet je nog!’ Jaja, ik weet nog.
In vertrouwen sta ik in de situatie en probeer zo goed mogelijk mij flexibel op te stellen. Niet altijd even gemakkelijk. Het lukt me.
De tranen die soms vloeien ontstaan niet meer vanuit pijn, ze ontstaan op het moment dat ik vaststel dat mijn vader niet de man is hoe hij zich in al die jaren heeft voorgedaan. De tranen voelen bevrijdend aan.
De patriarch voor en rond mij smelt letterlijk als sneeuw voor de zon. En terwijl ik dit schrijf kan ik heel goed begrijpen waarom ik hem bijsta.
De vrouw in mij, krijgt haar juiste plaats terug.

Af en toe zou het wel deugddoend zijn om op een tedere manier omarmt te worden in het proces. Op de eerste plaats komt dan ‘moeder’, de moeder die me op de wereld bracht in mij gedachten. Ik belde haar op, er werd opgenomen en onmiddelijk ingehaakt. Tevergeefs.
Ik schrijf haar een brief en doorbreek hierbij een stilzwijgen.

Ik sluit af met het gebed en de mantra die ik ontving tijdens het weekend – zalving in Glastonbury’ I am the mother, I am the mother, I am the mother…. mijn mantra bracht me al heel veel ondersteuning, kracht en zachtheid.

En hoe fijn is het om te beseffen dat de nummers 31 en 71 op de achtergrond zijn verdwenen en zich aan het integreren zijn. En de 11:11 ook minder voor me verschijnt. De portaal die ik zag was een duidelijke boodschap. Het oude verdwijnt het nieuwe kondigt zich aan.
Binnenkort ga ik er even tussenuit richting de Pyreneeën en dan Bretagne. Daar wordt ik vreugdevol van. Ik kijk ernaar uit.

Depuis quelques jours, nous sommes entrés dans une nouvelle année, 2025. Numérologiquement, un 9. Mon chiffre de naissance est un 9, et cette année, je suis à nouveau un 9 dans une année 9. J’ai récemment pris conscience que mon deuxième pèlerinage commence un 9-9-9. Un pèlerinage sous le signe de la ‘Mère’.

2025 est une année qui a éveillé ma curiosité depuis 2017, lorsqu’une personne a parcouru 700 km pour me rencontrer et me partager quelque chose, alors qu’il habitait à seulement 20 km de chez moi à l’époque. Je n’ai jamais revu cet homme. Il me rappelle ce prêtre qui a disparu dans son bureau après m’avoir posé une question, déclenchant ainsi mon éveil spirituel. C’était lors de mon chemin en 2018, à Fiorenzuola.

L’énergie de 2025 s’est déjà fait sentir dans les deux derniers mois de 2024. Mon déménagement à Menin, ma ville natale où j’ai passé mes 25 premières années, n’était pas anodin – rien ne l’est d’ailleurs – cela m’est apparu clairement à travers les événements. Mon père a été hospitalisé et la semaine prochaine, il partira vers un nouveau lieu de vie, où il ne marchera probablement plus jamais. Je suis seule à vider sa maison, parfois incapable de voir clair au milieu de tout cela. Je dois aussi gérer ses papiers, faire face aux institutions et aux personnes qui placent leur confiance dans un système qui ne fonctionne plus correctement, voire plus du tout. Même mes propres contrats ici ne se règlent pas. Cela ne pourrait être plus clair.

Et pourtant, la vie m’aide et me pousse à clôturer ce chapitre. Au plus profond de moi, je sais et je ressens que je ne suis pas seule, et j’en suis reconnaissante. Cela me soutient dans les moments où la peur tente de s’installer, l’empêchant de prendre le dessus.

Parfois, d’anciennes blessures refont surface pour tester si j’ai bien appris mes leçons. « Hé, tu te souviens ? » Oh oui, je me souviens. Avec confiance, je fais face à la situation et j’essaie d’être aussi flexible que possible. Ce n’est pas toujours facile, mais j’y arrive. Les larmes qui coulent parfois ne viennent plus de la douleur, elles surgissent quand je réalise que mon père n’a jamais été l’homme qu’il prétendait être. Ces larmes sont libératrices. Le patriarche en moi et autour de moi fond littéralement comme neige au soleil. Et en écrivant cela, je comprends pourquoi je suis là pour lui. La femme en moi retrouve sa juste place.

Parfois, un simple geste de tendresse me ferait du bien dans ce processus. La première figure qui me vient à l’esprit est celle de ma mère, celle qui m’a mise au monde. Je l’ai appelée, elle a décroché et a immédiatement raccroché. En vain. Alors, je lui écris une lettre, brisant ainsi un long silence.

Je termine avec la prière et le mantra que j’ai reçus lors du week-end de l’onction à Glastonbury :
“I am the mother, I am the mother, I am the mother…”
Ce mantra m’a apporté beaucoup de soutien, de force et de douceur.

Et quel soulagement de constater que les nombres 31 et 71 se sont estompés en arrière-plan et s’intègrent petit à petit. Même le 11:11 apparaît moins fréquemment. Le portail que j’ai vu portait un message clair. L’ancien disparaît, le nouveau s’annonce.

Bientôt, je prendrai un moment pour moi, en direction des Pyrénées, puis de la Bretagne. Cette perspective me remplit de joie. J’ai hâte.