Gebed

Abbadia San Salvator

Geen pelgrim die met zijn belletjes de andere pelgrims wakker maakt. Geen deuren die dicht bonzen door geen gebruik te maken van de klinken. Gewoon spontaan mogen ontwaken, zalig. Lang geleden.

In de loop van de dag deel ik aan Jean-Paul dat ik een engel zag deze nacht. Hij kijkt me aan.

“Je m’adresse à vous, mon Dieu
Car vous donnez Ce qu’on ne peut obtenir que de soi.
Donnez-moi, mon Dieu, ce qui vous reste,
Donnez-moi ce qu’on ne vous demande jamais.
Je ne vous demande pas le repos
Ni la tranquillité,
Ni celle de l’ âme, ni celle du corps.
Je ne vous demande pas la richesse,
Ni le succès, ni même la santé.
Tout ça, mon Dieu, on vous le demande tellement,
Que vous ne devez plus en avoir !
Donnez-moi, mon Dieu, ce qui vous reste,
Donnez-moi, ce que l’on vous refuse.
Je veux l’insécurité et l’inquiétude
Je veux la tourmente et la bagarre,
Et que vous me les donniez, mon Dieu,
Définitivement.
Que je sois sûr de les avoir toujours
Car je n’aurai pas toujours le courage
De vous les demander.
Donnez-moi, mon Dieu, ce qui vous reste,
Donnez-moi ce dont les autres ne veulent pas,
Mais donnez-moi aussi le courage,
Et la force et la foi.
Car vous êtes seul à donner
Ce qu’on ne peut obtenir que de soi.”

Vertelt Jean-Paul terwijl hij me aankijkt.” Tu c’est que c’est l’archange Saint-Michel le patron des para!”” c’est vrai ?! ”

Ontroerd door het gebeuren en wat ik te horen krijg.

(Een gebed voor de para geschreven door André Zirnheld.)

Abbadia San Salvatore

San Qiurico d’Orcia

Ik open het raam van de kamer… De straat lampen zijn nog aan. Kleine wolken hangen boven San Quirico d’orcia. Samen met Jean-Paul verlaat ik het dorp. Een lange tocht staat ons te wachten… 33 km richting Abbadia San Salvator.
Droge granen, klaprozen, malva, korenbloem en nog iets met een geel (plantnaam ontsnapt me), kleuren de border.
Een warmkleurige opkomende zon…de aarde kleurt werkelijk Sienna…
De weg is heuvelend afwisselend. Kleine dorpen.

In Bagno Vignoni nemen we even rust. Laurent vergezeld ons bij het ontbijt en verlaat ons ook snel. Ik geniet van het landschap en het samen zijn. We vinden elkaar in wat we delen en dit heeft een fijn gevoel. Het voelt goed.
Af en toe valt een stilte… “Elle est pas belle la vie !”, vraagt Jean-Paul. “Oh que si…!” We kijken elkaar aan. Een glimlach.
En zo gaat de dag verder en vliegen de kilometers voorbij…

Op een bepaald punt op de weg kiest Laurent- ondertussen terug bij ons – voor de oude Via Francigena. Jean-Paul en ikzelf kiezen deze van de app, een recente.
Een enorme wolk in de verte. Onweer opkomst.
Een afdaling… Een helling van jewelste… Zo eentje als je vooruit kijkt je gewoon op een muur kijkt…. een twee drie… een twee drie… En zo tel ik tot ik boven ben.

Een fors geblaf… Een witte grote hond rechts in de zijberm. ‘Un Patou’ een herdershond. Op mijn rechterkant schapen. Drie andere honden op mijn rechterkant… Wawwwww… Even voel ik mijn hart bonzen. “Ils faut j’aimais se mettre entre les chiens et troupeau”, zegt Jean-Paul. Oeps, Jah wat doe je dan als ze jezelf tussen hen plaatsen. Rustig blijven… Amai, wat ben ik fier op mezelf dat ik niet in paniek ben geschoten. De honden gaan richting de schapen… Het ontroerd me… Krachtig… De vier honden staan beschermend rond de schapen, eentje likt in de oren van een schaap. Een boeiende en leerrijke ervaring.

Ondertussen bijna tien kilometer in stijgende richting door bossen, langs velden… Mijn krachten geraken op… Eenmaal boven nog een drie kilometer in dalende richting naar Abbadia San Salvatore. Het onweer is opkomst… we beslissen om de weg te nemen en nemen geen risico. Aan de andere kant van de weg staat een wagen. “Tu vois la… Une voiture, elle nous attend”, zeg ik tegen Jean-Paul. Een man stapt uit en vraagt of we naar de Ostello gaan. Net op tijd… het onweert.

We komen aan in de Ostello. Plaats voor drie ipv voor vier, de hospitalière vond dat de vierde persoon op de grond moest slapen. Jean-Paul beslist om niet te blijven. Ik vergezel hem bij het zoeken naar een andere plaats. Uiteindelijk kiest hij voor een hotel. “Et si je prends aussi l’hôtel c’est peut être moins cher à deux, une serviette fraîche me ferais du bien”. We delen samen een hotelkamer. Verse lakens en handdoeken, dit zal genieten zijn. Ik ga even om mijn gerief in de Ostello… Bij het terug keren stap ik eerst even de crypté binnen van Abbazia San Salvatore.
’s Avonds praten we nog wat over het leven, de weg, het mystieke… Laat op de avond… gaat het licht uit. ..