Kristal

De laatste tijd herinner ik me mijn dromen. Wat zelden is. Behalve in mijn vroege jeugd. Mijn nachtelijke dromen waren toen voor mij nachtmerries, zo erg dat ik eens een spuit in mijn poep kreeg om te kalmeren. Vandaag kan ik zien dat die dromen van toen me gewoon zaken kwamen vertellen wat men als kind niet altijd kan plaatsen. Toen toch niet.

Een paar dagen geleden had ik volgende droom:

In de ene zit ik naast een man ( de enige man in de ruimte) op mijn knieën. Hij lag op een matras. Hij deelde over de symbolen die werden gebruikt : cirkel, vierkant bij de andere mensen. Bij hem was het de driehoek. Ik zag een niet tastbare driehoek zwevend boven het lichaam. Ze kwam tastbaar door deze in een zacht deken te wikkelen. Een groen tastbare driehoek ontstond en legde het op de man. De gelijkzijdige driehoek met punt naar boven vervormde zich naar een uitgerekte ongelijk zijde driehoek (de langste, smalle hoek was links en richting de benen van de man. De rechterzijde vervormde niet). Op dat moment wou ik mij wat verwijderen van het tafereel – zichtbaar vanuit een andere dimensie zag ik mezelf zitten- en kon niet. Plots waren mijn benen languitgestrekt onder het matras waar de man op lag. Ik riep “ik kan niet weg ben eraan gekleefd”. De sfeer was sereen en ik voelde me rustig.

De volgende elementen zijn aanwezig: cirkel, vierkant, driehoek, onzichtbaar naar zichtbaar, man en mijn eigen persoon als voelbaar vrouw in mijn droom en kleven.

Wat me vooral intrigeert is de driehoek die zich vervormt. De eerst gelijkzijdige onzichtbare driehoek die zichtbaar wordt en nadien verandert, uitrekt naar een ongelijkzijdige zichtbare driehoek, waar bij de rechter zijde gelijk blijft. Een driehoek die eerst vrij is, van vloeibaar naar vast, in de materie, neerdaalt en zich vervormt.

Een driehoek is de basis van het ontstaan van een piramide. De symboliek van de driehoek overlapt die van het getal drie.
De gelijkzijdige driehoek staat voor Goddelijkheid, harmonie, verhouding tot.
De driehoek met de punt naar boven zoals in mijn droom, symboliseerd het vuur en het mannelijk geslacht (de punt naar beneden symboliseerd het water, de baarmoeder en het vrouwelijk geslacht. De zegel van Salomon is samengesteld uit beiden en staat voor de menselijke wijsheid. Het balans van beiden vormen staat voor manifestatie.)
Symbool van het vuur; ook deze van het hart. De ene driehoek is de reflectie van de ander. De respectievelijke symbolen van de goddelijke natuur van Christus en van zijn menselijke natuur. Of van de berg en de grot.
Zo boven, zo beneden. Zo inwendig, zo uitwendig, wat in je hoofd gebeurt zo in je lichaam. Wat in je lichaam gebeurt, dit gaat zich uiten in je leven. Zo in de hemel, zo op aarde. Wat in de hemel gebeurt, gebeurt in jou.

Ik laat de droom en zijn betekenis rijpen.

Deze morgen heel vroeg net voor het wakker worden werd ik gewaar dat mijn lichaam een vloeiende op en dalende beweging aan het maken was over gans mijn ruggengraat telkens vertrekkend vanuit het sacrum. Als een vloeiende en gelijkmatige beweging van een slang. Ik werd ook gewaar dat ik gesteund werd door iemand in mijn rug, ik kon de persoon herkennen, het gaf me een veilig gevoel. Ik kwam even wakker en werd gewaar dat wat gebeurde ik in vertrouwen kon blijven. Ik dommelde terug in en toen zag ik vanuit bovenaanzicht, ik zag dwars door mijn lijf, mijn lage ruggenwervel, mijn pelvis. Tegen mijn ruggengraat zag ik de punt van een bergkristal er tegen steunen. Het andere punt uiteinde stond in de pelvis van waaruit cirkels vertrokken in het water. De stroming aan lichte watergolven bleef duren. Het voelde vredig.

De elementen water, ruggengraat, pelvis, dubbeleinder (bergkristal met 2 punten).

Het was voor mij duidelijk dat die beweging heel deugddoend was voor mijn rug. Ik ontwaakte ook zonder spanning in de ruggengraat. Ik greep ook onmiddellijk naar mijn bergkristal die op mijn kast beneden ligt en hield deze tussen duim en wijsvinger. Een zalig ontwaken.

De kristal is een embryo: het wordt geboren uit de aarde, uit de rots. De transparantie ervan is een van de mooiste voorbeelden van de vereniging van tegenstellingen. Kristal, hoewel het materieel is, stelt ons in staat er doorheen te kijken, alsof het niet materieel is. Het vertegenwoordigt het tussenliggende vlak tussen het zichtbare en het onzichtbare.
Ze worden ook wel Licht stenen, of stenen van de overwinning genoemd.

En toen ik daarnet bij het opstaan een oud versleten strip in de hand nam om de haard aan te steken. Stond geschreven ‘De kristallen grot’.

777

Église Notre Dame à Saint Père

Sedert meer dan een week ben ik nu vertrokken uit België met mijn fiets richting het Zuiden. Soms komen er enkele woorden door meheen, gebeuren er fijne situaties om er iets over te schrijven. Ik voel dat ik er de ruimte niet voor heb en de behoefte. Ik geniet ten volle van elke dag. Aan creativiteit ontbreekt er niet, echter in plaats van ze naar buiten te brengen via schrijven en fotograferen laat ik haar inwendig bruisen. Mijn weg voelt als een feest. Ja, ik voel werkelijk dat ik het leven vier, iedere dag. Iedere dag ontmoet ik iets die me doet terug denken aan mijn voorbije acht pelgrimsjaren. Het brengt me vreugde en laat me zien welke weg ik heb afgelegd en waar het me heeft gebracht. In dankbaarheid kan ik terug kijken en zien dat alles zijn redenen heeft gehad en dat uit iedere tegenslag in het leven wanneer men het van dichtbij durft te kijken, trouw te blijven aan jezelf dat er telkens iets bloeiends tegenover staat. Gegroeid vanuit naar buiten kijken naar mijn blik naar binnen te richten om dan vanuit naar binnen op een andere manier te gaan Zien. Het naar binnen kijken is telkens een stukje dichter groeien naar een volwaardig mens, die reeds in jezelf aanwezig is en alleen zijn volheid kan bestaan door de deze weg te nemen. Het doet me denken aan de beweging van een spiraal.

Ik vind het bijzonder hoe ik vandaag het fietsen ervaar in vergelijking met mijn pelgrimstocht in 2015 van Gent naar Vézelay.
Ik weet nog goed hoe zwaar ik het had ervaren en vooral de eenzaamheid had gekend terwijl ik dat nooit had ervaren tijdens mijn pelgrimstochten te voet. Het gemis met het contact met de aarde was groot. Als ik het nu bekijk en gewaar wordt voel ik werkelijk de vruchten van de weg naar binnen. Het contact met de aarde met mijn eigen wortels kan ik nu werkelijk voelen op de fiets. De verbondenheid is niet weg.
Wanneer ik de filmpjes bekijk, die binnenkort online komen, ziet het leven er snel uit. En toch, ik groet de slak die op haar eigen tempo de weg oversteekt. De sprinkhaan die net naast mijn wielen neerkomt op de weg. De engelenharen die zweven in het rond.
En dan de buizerds…. zolang zag ik ze altijd ergens in de lucht, sedert een paar dagen groeten ze me ergens zittend op een paal of ergens in het veld. Ze zijn geland en zien er stevig gegrond uit wanneer ze naar me kijken. Ik kan ze van heel dicht bewonderen zonder ze wegvluchten. Wat een spiegel ik van hen mag ontvangen. Geland.

Een paar dagen geleden keek ik naar de weg op mijn app. Ik stelde 3 punten in die voor mij belangrijk zijn geweest en mij hebben geholpen in het kiezen van een richting in mijn leven. Magdala, Vézelay en Rocamadour. Een 7 ontstond op de kaart en wanneer ik op een andere moment even op mijn boordcomputer aan het kijken was naar wat er allemaal te zien was zag ik het aantal kilometers op mijn teller 777. Een innerlijke glimlach.

En gisteren verliet ik Vézelay om verder richting Nevers te rijden. In 8 jaar tijd heb ik nooit de deuren van de kerk Notre Dame in Saint Père open zien staan en zelden brandde er het vuur. Wat een opluchting toen ik er aankwam ook al gaf mijn app met de weg dat ik de andere kant op moest. Blij dat ik mijn intuïtie volgde. Het voelde als vrij ademen met de armen wijd open om te ontvangen en het vuur… is mijn drijfveer.