Almeria. Samen met Chris, een Belgische pelgrim ontvangen we een pelgrimszegen
in het Monasterio de la Purísima Concepción. Het kerkje is gespaard gebleven tijdens de oorlog, daar er geen beelden te vinden waren in de kerk. De inwoners hadden alles verstopt en zo ontsnapte het aan het vuur. We nemen afscheid van Nelly en José.

Op een terrasje wat verder op de Camino neem ik samen met Chris een ontbijt. Café con leche e un bocadillo calido Con tomate, aceite de Oliva, y jamón. Bij betalen schrik ik van de lage prijs op mijn kassa ticket.

Het duurt een paar kilometers voor ik de urbanisatie uit ben van Almeria. In een kerkje in een volgend dorp stap ik naar het wijwatervat… just…. droog.
Het wijwatervat heeft plaats gemaakt voor een ontsmettingsdispenser die er net naast hangt. Besluiteloos sta ik ernaar te kijken en laat dit beeld bij me binnenkomen.
Waar is in godsnaam de bewustwording gebleven! Wanneer zullen mensen wakker worden en niet meer handelen louter vanuit hun bovenkamer en blind vertrouwen in autoriteit en iets buiten zichzelf gaan zoeken.
Wanneer zal de mens opstaan en zijn innerlijke brain gebruiken, contact maken met de buik, daar waar in elk mens zijn/haar kracht is. Niet voor niets dat de darmen gelijken op onze hersenen.
Wanneer zal men deze samen gaan verbinden met het hart. Is het niet wondermooi hoe we zijn gecreëerd.
Niet enkel via onze oren kunnen we horen, laten we leren luisteren naar onze innerlijke stem, onze intuïtie.
Verbind je met je Zelf! Wordt gewaar.

Via een droge rivierbedding ‘Rio Andarax’ wandel ik richting Rioja.
Al heel snel gooi ik mijn wollen kousen uit – waar ik me gevangen in voelde – en kan ik hierdoor de vrijheid in mijn lijf gewaarworden. De wind blaast een lichte bries op mijn voeten, terwijl de zon al hoog staat, voelbaar op mijn hoofdhuid.

Wat bevreemdend wandel ik door de rivierbedding en het dorre landschap. De overgang van België, vliegen over de Franse Pyreneeën – daar waar de assen van mijn grootvader uitgestrooid liggen – voelde als een poort waar ik door mocht.

Terwijl ik aan het wandelen ben, wordt ik verandering in mijn bewustwording gewaar. Het kenbaar gevoel van thuiskomen.
Het gedumpte afval in de natuur doet me aan een flitssnelheid terugbrengen in het horizontale. Gelukkige kan ik even snel mijn lichaam terug gewaarworden in een groter geheel.

De weg gaat rustig verder…aan een huis, een bordje ‘Puertas de tierra’, met er boven een ’11’.

Aangekomen in Rioja stap ik naar de Albergues Municipales waar Nelly me een code gaf om er te kunnen overnachten. Na een tappa – een klein gerechtje op een dessert bord, ideaal voor mij buikje -, een avondwandeling bij volle maan.