Grand pardon

Texte en français voir 👇🙏

In de laatste week van deze pelgrimstocht zei M.: “Morgen is het de verjaardag van L.”

Door dit te horen, ging er iets in mij open, een stille alertheid.

“Welke dag waren we gisteren?”, vroeg ik haar.

“De 21ste.”

“Och… ik ben de verjaardag van mijn moeder vergeten.”

Wat verder hield ik halt in een kerk die aan Maria was gewijd. Ik nam mijn rozenkrans. Tranen stroomden, en door dat wenen voelde ik mezelf terug in mijn lichaam zakken. Zo werd ik me ervan bewust dat ik een maand te vroeg was — dat ik me had vergist.

Tegelijk kwam er iets vrij, iets ouds: een gevoel van schuld.

Met dat gevoel kwam een gedachte:

“Hoe kan ik schuld dragen voor het feit dat ik slechts een spiegel was? De pijn die mijn moeder voelde, was de pijn van de afwijzing die zijzelf van haar moeder had gekend.”

Tijdens mijn tocht dacht ik aan dat woord dat ik vaak had gehoord: le Grand Pardon — de grote vergeving, een bekende katholieke pelgrimstocht in Sainte-Anne-d’Auray, Bretagne.

Ik voelde de behoefte om mijn rozenkrans te nemen en hem in de dagen die volgden op te dragen aan mijn voorouderlijke lijn – aan de vrouwen die mij zijn voorgegaan – en hen te vergeven voor het er niet zijn geweest voor hun dochter.

Eén voor één.

De tijd was rijp.

Tot nu toe had mijn eigen pijn de ruimte gevuld, waardoor dit niet in mijn bewustzijn kon verschijnen.

Op 29 september, de dag van Aartsengel Michaël, voltooide ik de pelgrimstocht van Camaret-sur-Mer naar Sainte-Anne-d’Auray — van Maria, via de zee, naar Anna.

Elf jaar onderweg, pelgrimeren met ongeveer 25.000 kilometer in de benen.

Tussen Camaret-sur-Mer, met zijn kapel Notre-Dame de Rocamadour — in verbinding met Rocamadour — en Pont-Croix, met zijn kerk Notre-Dame de Roscudon, liep ik een van de mooiste trajecten van heel mijn weg.

Niet alleen door de uiterlijke schoonheid, maar door de energie die er aanwezig was: een kracht die draagt, waarin de rugzak licht wordt, waarin de natuur in al haar gedaanten nabij is — waar boom en zee elkaar raken, waar aarde en hemel zich verenigen, waar het licht onophoudelijk aanwezig is.

En toch beslaat dit slechts een kleine week stappen tussen deze twee plaatsen.

Onderweg werd ik verwelkomd en in contact gebracht met vier zuster-priesteressen van de Roos.

Met Emmeline, op de dag van mijn vertrek uit Névez, ging er een kapel voor ons open: de kapel Sainte-Marguerite.

Marguerite betekent ‘Parel’ — en zij is de beschermheilige van zwangere vrouwen.

Bij Alexandra Lhu kreeg ik de kans om drie dagen deel te nemen aan het Heart of the Rose Festival online summit.

Ik mocht er vele prachtige zielen ontdekken, waar liefde en licht overvloedig aanwezig waren.

Dank aan Sophie Neville, Bianca Kempe en Anaïs Theyskens.

En dan, op de laatste dag — de dag van Aartsengel Michaël — nodigden Alexandra, Adeline Le Roux en Caroline Moulin mij uit om samen een ritueel te delen bij de Tumulus van Saint-Michel in Carnac.

Ik had me geen mooiere manier kunnen wensen om deze weg af te sluiten.

De laatste nacht bracht ik door in Sainte-Anne-d’Auray.

In het midden van de nacht ontving ik er een boodschap:

“Blijf het leven volgen met het onzichtbare hart.”

In Parijs, voordat ik het pad van Maria Magdalena opging, werd ik verwelkomd door een zuster-priesteres en kunstenares, Eléonore Nicolas — een vrouw met vele talenten, die onze lachspieren goed laat voelen en ons meeneemt op reis door de verschillende tinten roos. 🌹

Klik hier om de weg in beeld te zien

Au cours de la dernière semaine du  pèlerinage en Bretagne, M. dit :

“Demain, c’est l’anniversaire de L.”

En entendant cela, quelque chose s’ouvrit en moi, une vigilance silencieuse.

“Quel jour étions-nous hier ?” , lui demandai-je.

“Le 21.”

“Oh… j’ai oublié l’anniversaire de ma mère.” 

Un peu plus loin, je fis halte dans une église dédiée à Marie. Je pris mon chapelet.

Les larmes coulèrent, et à travers ces pleurs, je sentis mon corps s’alourdir, revenir à lui-même.

C’est alors que je pris conscience que j’étais en avance d’un mois — que je m’étais trompée.

En même temps, quelque chose d’ancien se libéra : un sentiment de culpabilité.

Avec ce sentiment vint une pensée :

« Comment pourrais-je porter la faute d’avoir été un simple miroir ?

La douleur que ma mère ressentait était celle du rejet qu’elle-même avait connu de la part de sa propre mère. »

Pendant ma marche, je repensai à ce mot que j’avais souvent entendu : le Grand Pardon — la grande rémission, un pèlerinage catholique bien connu à Sainte-Anne-d’Auray, en Bretagne.

Je ressentis alors le besoin de prendre mon chapelet et, dans les jours qui suivirent, de le consacrer à ma lignée ancestrale — aux femmes qui m’ont précédée — et de leur offrir mon pardon pour ne pas avoir été présentes pour leur fille.

Une à une.

Le temps était mûr.

Jusqu’ici, ma propre douleur tenait l’espace, voilant ce qui cherchait à naître dans ma conscience.

Le 29 septembre en le  jour de l’Archange Michaël, j’ai achevé le pèlerinage de Camaret-sur-Mer à Sainte-Anne-d’Auray : de Marie par la mer/è à Anna. 

En 11 ans de temps, et avec environ 25 000 km dans les jambes.

Entre Camaret-sur-Mer avec sa chapelle Notre-Dame de Rocamadour – en reliance avec Rocamadour – et Pont-Croix avec son église Notre-Dame de Roscudon, ce fut pour moi l’une des plus belles parties parcourues. Non seulement pour sa beauté, mais aussi pour l’énergie présente : une énergie qui porte, où le sac à dos devient léger, où la nature dans toutes ses expressions est là, où l’arbre et la mer se rejoignent, où la terre et le ciel s’unissent, où la lumière est continuellement présente. Et pourtant, cela ne représente qu’une petite semaine de marche entre ces deux points.

Sur ce chemin, j’ai aussi été accueillie et mise en rencontre avec quatre sœur prêtresses de la Rose.

Avec Emmeline , le jour de mon départ de Névez , une chapelle s’est ouverte à nous : la chapelle Sainte-Marguerite. Marguerite signifie ‘Perle’ et la sainte patronne des femmes enceintes. 

Chez Alexandra Lhu  , j’ai eu la chance de suivre les trois jours du Heart of the Rose Festival  online summit et de découvrir toutes ces magnifiques personnes et où  l’amour et la lumière rayonnaient. Merci à Sophie Neville,   Biancakempe et Anaïs Theyskens 

Et puis, le dernier jour – le jour de l’Archange Michaël – Alexandra , Adeline Le Roux  et Caroline Moulin  m’ont invitée à partager un rituel au Tumulus de Saint-Michel à Carnac.

Je ne pouvais rêver plus belle manière de clore ce chemin.

La derniere nuit j’ai dormi à Sainte-Anne-d’Auray, ou j’ai reçu en pleine nuit, ce message : “Continue à suivre la vie avec le cœur invisible.” 

A Paris, avant de prendre le chemin de Marie Madeleine, j’ai étais accueilli par une soeur prêtresse-artiste Eléonore Nicolas  aux multiples talents, qui fait vibrer nos zygomatiques et nous fait voyager à travers les différentes teintes de rose. 🌹

Appui ici pour visionner le chemin en image

11

Terwijl ik onder de Linde boom sta met de gekleurde en al reeds een tapijt aan bladeren op de grond, wordt ik me bewust dat mijn 4 de seizoen hier in Watou ten einde loopt.

Toen ik laatsleden te horen kreeg dat ik hier weg moest, krijg ik sedertdien continue de nummer 11 te zien. En nog altijd sedert mijn tocht ‘Mare a Mare- Mer à Mer-Mère à Mère’, 2 jaar geleden de nummers 31 (4) en 71 (8) te zien. Soms zo veel dat het me overdonderd.

Maandag zat ik ergens een koffie te drinken. Aan het venster staat een lamp. Toen ik in het venster keek was de reflectie van de lamp een 11.
In de namiddag had ik een één op één sessie met Anaïs Theyskens. Na een korte uitleg over het huis, de gebeurtenissen hier in het dorp in de laatste week van mijn 9 maanden hier hebben gewoond en mijn vertrek naar de Mont Saint Michel, mijn gewaarwordingen.
Ligt er een kaart op tafel een 11, met een bliksem als beeld.
De kaarten op tafel wijzen erop dat ik iets mag doorbreken. Opzoek mag gaan naar een veilige thuis, waar ik mag Zijn, vrijuit spreken zonder ik me moet inhouden…

’s Avonds schrijf ik een brief naar de Aertsengel Michaël en vraag ik om mij te helpen om koorden door te knippen.

’s Anderendaags bij opstaan schrijf ik een brief naar Thérèse de Lisieux en vraag ik haar aanwezigheid en hulp. Dankbaar dat Anaïs op mijn weg is gekomen.

Toen ik in een paar maanden geleden ‘les 7 routes’ de pelgrimstocht van de Aertsengel Michaël aan het stappen was. Werd ik in de laatste week gewaar dat Bretagne me riep, me aantrok. Beetje verwonderd niet wetend vanwaar dit gevoel. Dit liet me niet meer los. En ergens diep van binnen weet ik dat ik die roep te volgen heb.

Het is al een paar jaar dat Frankrijk me aantrekt en dat ik stappen onderneem maar uiteindelijk kwam het er niet van. Er was altijd wel iets die er tussen kwam. Of was het angst. Ja, deels wel.
Angst voor het onbekende, alhoewel wanneer ik op pelgrimstocht ben is iedere dag iets onbekend en toch heb ik het volledig vertrouwen in wat het leven me brengt en schenkt. Waarom zou ik dit hier dan niet vertrouwen. Omdat er een gevoel aanwezig is van ‘achterlaten’. Mijn loyaliteit naar mijn ouders.

Ik voel de laatste week mijn lijf in spanning gaan. De zoektocht naar een woonst speelt me parten en zorgt ervoor dat mijn vrij ademen belemmert wordt. Stress. Ik voel me bij de keel gegrepen.
Nog maar 2 maand om een woonst te vinden.

Vorige vrijdag ga ik even op stap naar Oost Vlaanderen naar de huidarts. Ik beslis bij de terug keer even in Gent af te stappen om een kaart te halen van Bretagne. En kies ervoor één trein later te nemen.
Op het spoor roept iemand me. Mijn nicht, familie langs mijn moeders kant.
We praten bij en delen wat ons leven van de laatste maanden.

Bij aankomst in West Vlaanderen zie ik een bericht op mijn gsm “Als je wilt mag je in het huis van mama gaan wonen. “. Het huis van mijn tante.
Ik word gewaar dat dit van alles met me doet….. Help….
Mijn hoofd slaat op hol. Bretagne, Menen, doorbreken, ik voel me uitgedaagd… Het gevoel dat ik één stap vooruit zet en twee achteruit. Waarom Menen, die net te maken heeft met iets doorbreken.
Een fikse huilbui barst los. Kort en krachtig. Ik herpak me. ‘Jasmine, komaan blijf bij de pinken. Wat heb je nu in de eerste plaats nodig. Een dak boven je hoofd waar het veilig en warm is.
‘ ja maar en Bretagne dan. Jasmine gun jezelf wat rust nu. Ook al zou je niet meer voor Menen kiezen. Het is maar provisoir.
Zo was ik een monoloog aan het voeren. Ik kwam rustiger en nam spontaan mijn pendel. Dit was een eeuwigheid dat ik deze had gebruikt. Ik kreeg op al mijn vragen een ‘Ja’.

Even naar Menen als tussenpauze om in alle rust een woonplaats te gaan zoeken in Bretagne. Dit heb ik NU nodig.

De dag nadien stuur ik een bericht dat ik het voorstel aanneem….
Mijn nicht maakt me er attent op dat we vrijdag de 11de zijn…

De rust komt terug. Wat heeft die huilbui deugd gedaan. Het ene en het andere word me duidelijk.

Op een bepaald moment komt er een beeld en boodschap binnen. Ik zie een stuk land vanuit vogelperspectief en een spiraal die uitreikt van zee naar zee.

Plots kan ik zien en wordt ik terug gereflecteerd naar momenten op mijn 9 jaar pelgrimeren waarbij bepaalde gebeurtenissen zuiver op één lijn komen te liggen.
In 2018 (11) wees een triskele me de weg naar Monte San’t Angelo en kwam ik op de lijn terecht van de aertsengel Michaël terecht zonder ik het bestaan ervan af wist.
De Triskele staat in het midden van de Keltische vlag die de 8 Keltische Naties representeren waaronder Bretagne.

Rocamadour was de eerste plaats tijdens mijn pelgrimeren waar er voor mij dingen gebeurden die ik mentaal geen plaats kon geven. 3 dagen kreeg ik huilbuien niet weten vanwaar het kwam er was ook geen oorzaak om.
De eerste dag begon het in de ruimte waar een zwarte madonna staat en boten hangen (die ik pas 3 jaar nadien had gezien na mijn tocht Mare a Mare) . De tweede dag stond ik er bovenaan op de rots recht over een kruis aan de andere kant van de rivier. Ik liep een kruisweg in omgekeerde richting. De derde dag waar ik op het binnenplein van het Sanctuaire stond. Ik zag de deur van de hoofdingang, de trap naar binnen en stond aan de eerste kapel van Johannes de Doper. De manier hoe deze plaats gebouwd is, in een spiraal was voelbaar en zichtbaar in mijn lijf.
En dan het moment dat men mij vroeg of ik deurwachter wilde worden van het sanctuarium. Zorg dragen voor het sanctuarium, voor deze krachtplaats. Wat een mooi en waardevol gebaar mocht ik toen ontvangen. En hoewel dat ik vereerd was en de behoefte zeker aanwezig was toch voelde ik dat de tijd er niet rijp voor was. En wat heb ik dit goed mogen aanvoelen.
De dag toen ik Rocamadour verliet kwam ik bij een man terecht. Hij wist me te vertellen “dat heb je goed gewaar geworden Rocamadour ligt namelijk op een leylijn.”

En dan mijn tocht Mare à Mare. Met het woord ‘Mira’ die ik 3x ontving in een droom en me nadien duidelijk de weg toonde richting ‘Magdala’ waar Thérèse de Lisieux op mijn weg kwam en me uiteindelijk naar hier bracht.
Telkens geraakt en aangesproken worden op plaatsen waar Maria in verbondenheid staat met het water, wat ze eigenlijk altijd is. Madre de la Barca in Muxia in de Finistère in Spanje, het houten kerkje van Maria in Mira. Notre Dame de la Baie in Saint-Pair- sur-Mer.

Rocamadour blijft in mijn Zijn aanwezig en ik wordt gewaar dat er iets is die aan het licht wens te komen. Ik herinner me een verhaal van een bel ‘La cloche miraculeuse de Rocamadour’, een boot, water. Ik ben nieuwsgierig en zoek op.
Deze wonderbaarlijke klok, is vervaardigd vóór de 9e eeuw en is van zeer zeldzame makelij. Deze werd gesmeed en niet gegoten, zonder windlade, met een soort handvat om hem aan de kluis te hangen. Ze getuigt van de bescherming van de Maagd Maria, “Ster van de Zee”, voor zeelieden in gevaar.
Aan de muur kan men data terug vinden waarop de klok uit zichzelf begon te luiden tijdens de gebeden en tussenkomst van Maria.
Beetje verder in de tekst zie ik staan ‘A Camaret sur Mer, une chapelle est érigée en l’honneur de Notre-Dame de Rocamadour.’

Ik zoek op waar Camaret sur Mer ligt…
In de Finistère in Bretagne op een paar 10 tallen kilometer van een Leylijn van Arcangel Michaël.

De Heilige lijn

Monte San’t Angelo, Sacra di San Michele, Mont Saint Michel. Drie van de zeven heiligdommen aan de Aertsengel Michael die op een geheimzinnige, denkbeeldige en volmaakte lijn liggen en elkander verbinden.

De zeven zijn:
Skellig Michael (Ireland), St Michael’s Mount (Groot Brittanie), Mont Saint Michel ( Frankrijk), la Sacra di San Michele (Piemonte, Italie), Monte San’t Angelo ( Puglia, Italie), Monastero di San Michele (Griekenland), Monastero di Monte Carmelo (Israel).

En ook al liggen ze zo ver van elkaar, toch liggen ze op een volmaakte lijn. Deze in Europa liggen dan ook nog eens perfect op een zelfde afstand van elkaar. Best wel verrassend.

Bepaalde dingen zijn me opgevallen bij de 3 heilige plaatsen nl.

De omvang van de 3 plaatsen in Europa gaan van klein naar groot

De plaats waar ze gelegen zijn. Monte San’t Angelo ligt onder de grond – aarde, vuur
– Sacra de San Michèle ligt in de hoogte – lucht, licht
– Mont Saint Michèle – midden in het water

De plaats van het beeld Aertsengel die het meest opvalt bij aankomst.
-monte Sant Angelo, onder de grond, Sacra di San Michèle, ernaast. Mont Saint Michel, op de top.

En er is maar één die in onvrede leeft de Mont Saint Michel. Het is vandaag nog altijd de plaats waar onenigheid is en waarover een conflict bestaat en dit is voelbaar. nl. Behoort hij tot Bretagne of Normandie. Visueel behoort hij tot geen van beiden, want nergens grenst hij aan… hij bestaat op zichzelf.

img_20181118_2201336587321201016332087.jpg

img_20181119_0230261634727643702997906.jpg

In de keuken van het pelgrimshuis zijn er 3 studenten aanwezig. Samen nemen we het ontbijt. Een delen. Wat fijn om te horen dat jongeren tussen de 17 en 22 jaar zich in vraag stellen. Een jaar ertussenuit gaan om te zoeken, te kijken wat ze werkelijk willen “J’ai besoin de me retrouver qui je suis vraiment, car j’ai l’impression ce que je fait ne m’appartient pas”. Knap en dat er nog velen mogen volgen.

Een zuster komt de keuken binnen, sœur Emilie , een zachte en open vrouw. Een fijn contact. Ik stel haar voor mijn kamer te kuisen omdat die een schoonmaakbeurt best kan gebruiken. Ondertussen kreeg de keuken al zijn beurt.
We spreken wat over de ontvangst voor pelgrims. Ik krijg te horen dat er op de middag een misviering is. Oef, daar ben ik blij om, ik hoef niet te wachten tot zondag. Dankzij haar kan ik de kerk van de abdij vroeger binnen en krijg ik de ruimte om de sfeer op te snuiven.

Tijd om vuur aan te steken…Kaarsen…één voor deze plaats, één voor iedereen want we hebben het allen nodig en één voor een jong gezin.

Een broeder in wit gewaad staat voor een lang touw die uit het dak komt. Hij neemt het vast… trekt het touw naar zich toe, de klokken beginnen te luiden.
Ik daal af in de crypte voor de viering. Een kleine geborgen eenvoudige ruimte onder de linker vleugel van de kerk. Een warmte, ruim gevoel is voelbaar op bekkenniveau alsof ik in mijn eigen lichaam gezeteld ben. Vreugde en ontspannen.

Na de viering verlaat ik de abdij. Op een van de terrassen heb ik een vergezicht over de omgeving. Tijdens de viering is de Mont Saint Michel in het water komen te staan. De baarmoeder, dit kwam bij me op toen ik in de crypte aanwezig was.
Tijd is gekomen om naar huis te gaan. Tijd om af te ronden.

img_20181119_0237005645994940796595000.jpg

 

img_20181117_223221_1152101805582988620900.jpg