
Texte en français voir 👇🙏
In de laatste week van deze pelgrimstocht zei M.: “Morgen is het de verjaardag van L.”
Door dit te horen, ging er iets in mij open, een stille alertheid.
“Welke dag waren we gisteren?”, vroeg ik haar.
“De 21ste.”
“Och… ik ben de verjaardag van mijn moeder vergeten.”
Wat verder hield ik halt in een kerk die aan Maria was gewijd. Ik nam mijn rozenkrans. Tranen stroomden, en door dat wenen voelde ik mezelf terug in mijn lichaam zakken. Zo werd ik me ervan bewust dat ik een maand te vroeg was — dat ik me had vergist.
Tegelijk kwam er iets vrij, iets ouds: een gevoel van schuld.
Met dat gevoel kwam een gedachte:
“Hoe kan ik schuld dragen voor het feit dat ik slechts een spiegel was? De pijn die mijn moeder voelde, was de pijn van de afwijzing die zijzelf van haar moeder had gekend.”
Tijdens mijn tocht dacht ik aan dat woord dat ik vaak had gehoord: le Grand Pardon — de grote vergeving, een bekende katholieke pelgrimstocht in Sainte-Anne-d’Auray, Bretagne.
Ik voelde de behoefte om mijn rozenkrans te nemen en hem in de dagen die volgden op te dragen aan mijn voorouderlijke lijn – aan de vrouwen die mij zijn voorgegaan – en hen te vergeven voor het er niet zijn geweest voor hun dochter.
Eén voor één.
De tijd was rijp.
Tot nu toe had mijn eigen pijn de ruimte gevuld, waardoor dit niet in mijn bewustzijn kon verschijnen.
Op 29 september, de dag van Aartsengel Michaël, voltooide ik de pelgrimstocht van Camaret-sur-Mer naar Sainte-Anne-d’Auray — van Maria, via de zee, naar Anna.
Elf jaar onderweg, pelgrimeren met ongeveer 25.000 kilometer in de benen.
Tussen Camaret-sur-Mer, met zijn kapel Notre-Dame de Rocamadour — in verbinding met Rocamadour — en Pont-Croix, met zijn kerk Notre-Dame de Roscudon, liep ik een van de mooiste trajecten van heel mijn weg.
Niet alleen door de uiterlijke schoonheid, maar door de energie die er aanwezig was: een kracht die draagt, waarin de rugzak licht wordt, waarin de natuur in al haar gedaanten nabij is — waar boom en zee elkaar raken, waar aarde en hemel zich verenigen, waar het licht onophoudelijk aanwezig is.
En toch beslaat dit slechts een kleine week stappen tussen deze twee plaatsen.
Onderweg werd ik verwelkomd en in contact gebracht met vier zuster-priesteressen van de Roos.
Met Emmeline, op de dag van mijn vertrek uit Névez, ging er een kapel voor ons open: de kapel Sainte-Marguerite.
Marguerite betekent ‘Parel’ — en zij is de beschermheilige van zwangere vrouwen.
Bij Alexandra Lhu kreeg ik de kans om drie dagen deel te nemen aan het Heart of the Rose Festival online summit.
Ik mocht er vele prachtige zielen ontdekken, waar liefde en licht overvloedig aanwezig waren.
Dank aan Sophie Neville, Bianca Kempe en Anaïs Theyskens.
En dan, op de laatste dag — de dag van Aartsengel Michaël — nodigden Alexandra, Adeline Le Roux en Caroline Moulin mij uit om samen een ritueel te delen bij de Tumulus van Saint-Michel in Carnac.
Ik had me geen mooiere manier kunnen wensen om deze weg af te sluiten.
De laatste nacht bracht ik door in Sainte-Anne-d’Auray.
In het midden van de nacht ontving ik er een boodschap:
“Blijf het leven volgen met het onzichtbare hart.”
In Parijs, voordat ik het pad van Maria Magdalena opging, werd ik verwelkomd door een zuster-priesteres en kunstenares, Eléonore Nicolas — een vrouw met vele talenten, die onze lachspieren goed laat voelen en ons meeneemt op reis door de verschillende tinten roos. 🌹
Klik hier om de weg in beeld te zien

Au cours de la dernière semaine du pèlerinage en Bretagne, M. dit :
“Demain, c’est l’anniversaire de L.”
En entendant cela, quelque chose s’ouvrit en moi, une vigilance silencieuse.
“Quel jour étions-nous hier ?” , lui demandai-je.
“Le 21.”
“Oh… j’ai oublié l’anniversaire de ma mère.”
Un peu plus loin, je fis halte dans une église dédiée à Marie. Je pris mon chapelet.
Les larmes coulèrent, et à travers ces pleurs, je sentis mon corps s’alourdir, revenir à lui-même.
C’est alors que je pris conscience que j’étais en avance d’un mois — que je m’étais trompée.
En même temps, quelque chose d’ancien se libéra : un sentiment de culpabilité.
Avec ce sentiment vint une pensée :
« Comment pourrais-je porter la faute d’avoir été un simple miroir ?
La douleur que ma mère ressentait était celle du rejet qu’elle-même avait connu de la part de sa propre mère. »
Pendant ma marche, je repensai à ce mot que j’avais souvent entendu : le Grand Pardon — la grande rémission, un pèlerinage catholique bien connu à Sainte-Anne-d’Auray, en Bretagne.
Je ressentis alors le besoin de prendre mon chapelet et, dans les jours qui suivirent, de le consacrer à ma lignée ancestrale — aux femmes qui m’ont précédée — et de leur offrir mon pardon pour ne pas avoir été présentes pour leur fille.
Une à une.
Le temps était mûr.
Jusqu’ici, ma propre douleur tenait l’espace, voilant ce qui cherchait à naître dans ma conscience.
Le 29 septembre en le jour de l’Archange Michaël, j’ai achevé le pèlerinage de Camaret-sur-Mer à Sainte-Anne-d’Auray : de Marie par la mer/è à Anna.
En 11 ans de temps, et avec environ 25 000 km dans les jambes.
Entre Camaret-sur-Mer avec sa chapelle Notre-Dame de Rocamadour – en reliance avec Rocamadour – et Pont-Croix avec son église Notre-Dame de Roscudon, ce fut pour moi l’une des plus belles parties parcourues. Non seulement pour sa beauté, mais aussi pour l’énergie présente : une énergie qui porte, où le sac à dos devient léger, où la nature dans toutes ses expressions est là, où l’arbre et la mer se rejoignent, où la terre et le ciel s’unissent, où la lumière est continuellement présente. Et pourtant, cela ne représente qu’une petite semaine de marche entre ces deux points.
Sur ce chemin, j’ai aussi été accueillie et mise en rencontre avec quatre sœur prêtresses de la Rose.
Avec Emmeline , le jour de mon départ de Névez , une chapelle s’est ouverte à nous : la chapelle Sainte-Marguerite. Marguerite signifie ‘Perle’ et la sainte patronne des femmes enceintes.
Chez Alexandra Lhu , j’ai eu la chance de suivre les trois jours du Heart of the Rose Festival online summit et de découvrir toutes ces magnifiques personnes et où l’amour et la lumière rayonnaient. Merci à Sophie Neville, Biancakempe et Anaïs Theyskens
Et puis, le dernier jour – le jour de l’Archange Michaël – Alexandra , Adeline Le Roux et Caroline Moulin m’ont invitée à partager un rituel au Tumulus de Saint-Michel à Carnac.
Je ne pouvais rêver plus belle manière de clore ce chemin.
La derniere nuit j’ai dormi à Sainte-Anne-d’Auray, ou j’ai reçu en pleine nuit, ce message : “Continue à suivre la vie avec le cœur invisible.”
A Paris, avant de prendre le chemin de Marie Madeleine, j’ai étais accueilli par une soeur prêtresse-artiste Eléonore Nicolas aux multiples talents, qui fait vibrer nos zygomatiques et nous fait voyager à travers les différentes teintes de rose. 🌹
Appui ici pour visionner le chemin en image





