De pelgrimsherberg ligt wat uit de drukte van het centrum en dit voelt goed, ik help er twee halve dagen om de kamers klaar te stomen voor de volgende pelgrims. Het is één van de zeldzame pelgrimsherbergen waar ik kwam en waar werkelijk hospitaliers aanwezig zijn, die er zijn voor de pelgrims.

Wanneer ik aankwam in Porto, na een lange tocht langs de kust, was mijn innerlijk kompas alle kanten aan het draaien. Ik verloor werkelijk het noorden. Wanneer ik na rechts moest ging ik links, moest ik links ging ik naar rechts.
Niets is zomaar, natuurlijk.
Zo kwam ik op het onverwachts langs een manueeltherapeut terecht. Ik plaatste een reservatie voor een fire cubbing en een massage met de hoop op een deugddoende behandeling voor mijn onderrug en ook als cadeautje voor mijn nieuw levensjaar.

In het tweede hostel waar ik verbleef. Dit was werkelijk een van de beste plaatsen waar ik ooit verbleef tijdens deze tocht. De netheid, vriendelijkheid, de jeugdige aanwezigheid…vooral een groot huis waar huiselijkheid was, plaats om samen in de woonruimte te zitten en een gezelschapsspel te spelen… hmmm, twee keer werd ik met de grond gelijk gemaakt met de kolonisten van Catan. Aan de ontbijttafel zaten mensen van her en der aan één tafel zowel pelgrims, toeristen, werkmensen en het personeel… geen onderscheid in plaats… iedereen gelijk…daar hou ik van… het delen, SamenZijn, met respect voor ieder privacy. Een plaats waar ik zeker terug ga.

Bij de masseur. De fire cubbing is wel iets speciaals. Het aanbrengen is niet altijd zo aangenaam aanvoelend in het moment, maar heel snel voelt men de weldoening ervan. Na de fire cubbing volgde en lichaamsmassage om mijn lichaam wat heling te brengen. Het was een mannelijke masseur die zijn vakwerk schitterend bracht.
Mijn levensenergie kon vrijstromen en daar was gans mijn Zijn super blij mee. Terwijl de masseur mij masseerde stelde hij me wat persoonlijke vragen in de zin van ‘gissen’. Hij vroeg me onder ander of ik kinderen had. Een eindje nadien vroeg hij me of ik gehuwd was (op zijn vraag diende ik nee te zeggen vanop het aardsniveau 😉).

Na de massage stelde hij me een gratis massage voor van een half uur voor mijn verjaardag, twee dagen nadien. Wat een mooi cadeau, niet waar!
Zijn lichaamstaal was anders en ik werd gewaar dat er iets aan het draaien was, die niet zuiver zat. Ik zei dat ik geen beslissing op het moment wou nemen.

Ik liet alles wat bezinken en bekeek de situatie op afstand om mij en de ander de kans te geven op groei, zonder het in een vooroordeel of oordeel te gaan plaatsen vanuit oude pijnen, angsten.

Ik bleef heel nauw bij mijn gewaarwordingen die vrij aan het stromen was. En dacht vaak aan de situatie, die op zich vanuit afstand bekeken, niet negatief is wanneer je er geen voeding aangeeft. Hij probeerde en ik stelde mijn grens.

In het stellen van die grens was er iets veranderd in mij. Ik sloot namelijk mijn eigen levensenergie niet meer af wegens angst. De angst voor fysieke pijn. De angst om als een slecht mens gezien te worden (mijn verleden duwden mij in deze gedachten. Want ik was een viespeuk wanneer ik mijn eigen lichaam ontdekte als klein kind – mijn armen moesten boven mij laken blijven- ik werd soms als een hoer bekeken wanneer ik betrapt werd met mijn vriendje terwijl we gewoon half-languit (met kleren) in de zetel lagen, naar de tv keken, gewoon twee 18 jarigen die elkander graag zagen. Ik werd als hoer bekeken wanneer ik vertelde dat een man mij had getrakteerd in de luchthaven op een maaltijd omdat ik geen centen niet meer had en er mij dan nog werd gevraagd wat ik daarvoor in tegenprestatie had moeten voor doen…., ik was 24, gelukkig kon en kan ik zien dat vanwaar het kwam er geen gezonde grenzen waren, men over grenzen van anderen stapten en er dan nog eens werd mee gelachen, tot zelfs goedgekeurd uit een ‘niet weten’, angst…)
Het is die angst die ervoor zorgde dat ik voor een lange tijd van mijn bekken afstand had genomen en ik het zelf het recht niet gaf op bestaan door mijn eigen gedachten die een gevolg waren van… Het is net die angst die ervoor zorgde dat ik de grens niet goed aanvoelde of niet wist wat ik ermee moest. Het is die angst die ervoor zorgde dat ik verloren was in mijn doen en laten. Het is die angst die ervoor zorgde dat mijn hoofd, hart en bekken niet in evenwicht functioneerde. Het is die angst die ervoor zorgde dat ik vervroor en niets meer voelde wanneer er over grenzen werd gegaan.

Mijn levensenergie geeft echter het recht op leven zonder dat er daarvoor iets hoeft mee gedaan te worden en mijn afgelegde pad geeft me geleerd dat deze te kostbaar is om deze zomaar weg te gooien, opzij te plaatsen voor een ander, het is mijn levensenergie die mij werd gegeven en die mij toehoort.

Het is net die levensenergie die door mijn hart doorstroomt, die me vandaag heeft doen gewaarworden in deze situatie… niet dat ze een gevaar betekent, wel dat mijn levensenergie net een kracht is om in evenwicht in het leven te staan en een onzuiver klimaat om te zetten naar een zuiver klimaat.

Het resultaat. De masseur kreeg een goede recensie. Ik stelde een grens. Hij wenste me een fijne verjaardag via WhatsApp. En de volgende keer… ga ik met plezier terug bij deze masseur.
En ik… wel ik dank de masseur voor dit prachtig verjaardagscadeau die hij me gaf.

De laatste dag in Porto floreerde ik wat door de straten en kwam op een groot plein met zicht op de Rio. In het midden trok een krachtig uitziend beeld mijn volle aandacht, ook het klimaat voelde hier als een magneet.
Ze had twee vleugels, een vloeiend bewegend gedrapeerde stof.
Onder haar ene voet, de linker een aardbol met daaronder een draak. Haar ogen gesloten, ingetogen. Haar twee armen gracieus naar boven gericht in V vorm, in haar rechterhand een kruis, een kruis die deel uitmaakte van een steel met blad, als een bloem die ze in haar handen droeg. Links in verbinding met moeder aarde, rechts vadershemels.