Crypté en herdenkingsmonument Chapelle des buis
Besançon vanop la Chapelle des buis
De meikever
Kamperfoelie
7u30 de mis. Als er iedere week een mis zoals deze zou zijn, dan ben ik overtuigd dat de gebedsruimte zich terug zouden vullen. Geen priester die vooraan staat, wel samen in een cirkel. Samen vieren zonder waar hiérarchie voelbaar is. Waar geen barrière is, integendeel. Na de viering, een pelgrimszegen, mijn hart wordt geraakt in een diepere laag. Wat fijn dat ik deze gewaarwording kan toelaten zonder er overstuur van te worden of in een gemis te stappen. Na de mis gaan we verder in ontmoeting met elkaar, een ontbijt tafel, op dr potluck manier. Aan mijn rechterzijde frère Max (een landgenoot) , links frère Jacques… een bruin pij… de eenvoud… Een gesprek. Ontspannen… Een huiselijke sfeer… Genieten.
Een dagje platte rust… is er uiteindelijk niet van gekomen. De natuur opzich brengt me er al zoveel. Na de keuken te hebben opgeruimd stap ik verder richting Pontarlier en de Zwitserse grens. Mijn komende dagen zullen wat korter in afstand zijn, pas begin juni gaat le Grand col du Saint-bernard open. Vroeger kan ik er niet over omwille van de sneeuw of zou ik gebruik moeten maken van een shuttle bus… wat niet mijn bedoeling.
De laatste dagen voelt mijn weg anders. Veel dieper, steviger en terzelfde tijd het gevoel gedragen te worden. Ik heb niet meer het idee als ‘pelgrim’ op stap te zijn – hoewel ik dit altijd zal blijven – maar eerder het gevoel ‘dit hoort in mijn leven’, dit is mijn leven. Alsof het woord niet meer buiten mij staat, als een werkwoord. Het idee het nodig te hebben. Wel het gevoel dat de weg, het pelgrimeren diep geïntegreerd is in mijn cellen. Het is mijn leven, het leven, het is eigen geworden. Geen gevoel van gémis of het idee iets te hebben verlaten of achtergelaten. Het idee of de behoefte niet meer hebben ‘ik zoek naar antwoorden’, geen zoeken niet meer… Alles is… Het voelt ruimer, geen beperkingen, geen gevoel van dualiteit… geen barrières… geen grenzen… geen angsten. Alleen maar openheid in ontmoeting en verbinding met al wat mij omringd en al wat is.
Fijn dit gevoel en deze bewustwording te mogen hebben. Dankbaar.
De nood of het zoeken om gezien te wilen worden, graag gezien, de nood aan bevestigingen verdwijnen. De weg naar binnen naar mezelf, is de weg naar bevrijding. Naar de essentie… Vanuit deze beweging terug naar buiten komen vanuit mijn pure zijn. Waar ook hier alles al is… en waar de bodemloze leegte (die ik lang heb gevoeld) diep binnenin mezelf, een leegte waar ik jaren naar heb gezocht om op te vullen. Die me vaak de zin hebben gegeven er niet meer te willen zijn, te leven…
Nu, met Liefde is gevuld.
’s Avonds ontmoet ik terug Fabien en Hélène. Samen verblijven we in een gite rural. Ik geniet van de avond zon. De tuin. De compagnie en van de vele meikevers die met de avond tot leven komen. Wat vind ik dit prachtige insecten.
De weg naar... 