Narthex
Chemin de lumière
Wat fijn om ergens toe te komen zonder enige notie van tijd, om dan te horen dat het zomerzonnewende is.
Ik sta in de keuken ‘St. Jacques’, een man komt binnengewandeld met de rugzak en een mooie, eenvoudige houten wandelstok. “Bonjour, je peut vous aider ? Je suis Jasmine, l’hospitaliere . Désiré vous un endroit pour dormir ?” Met een open en warme glimlach antwoord de man, “Non, merci la sœur m’a dit que je peut poser mon sac. Je vais visiter la basilique et le village.” Terwijl we aan elkander verder delen welke bijzondere plaatsen we reeds gezien hebben, wat we er hebben gevoeld en hoe de weg ontstaat,
hebben we heel snel door dat we op dezelfde golflengte zitten. Een zachte blik, fonkelende ogen, een aangename verschijning. Nikhil, een bijzondere naam. Wat fijn om iemand te ontmoeten die over dezelfde onderwerpen kan praten Maria van Magdala, Rocamadour, Yeshua, Aertsengel Michaël, en alle bijzondere plaatsen waar ik reeds was… om dan te horen dat Nikhil op dezelfde plaatsen is geweest in het zelfde jaar met een paar maand verschil, voor mij. Terwijl hij verder op de heuvel wandelt, vul ik mijn dagboek aan en verwelkom ik pelgrims.
Om 14u wandel ik richting de Basilique om naar het lumineus lichtspel te gaan kijken van de zomerzonnewende. Deze keer valt het licht niet op de taferelen aan de zijkolommen van de zijbeuken zoals tijdens de winter Solstice, wel pal in het midden op de grond van het schip, vanaf de narthex tot aan de kruising.
Ik neem plaats onder de narthex. Er is vandaag veel volk in de basiliek. In de verte zie ik Nikhil afkomen. Plots ziet hij me staan en vraagt of hij naast mij mag komen plaats nemen. “Absolument, avec plaisir”. Hij komt op mijn linkerkant staan, dit voelt fijn. Ik doe mijn schoenen uit, hij volgt. Ik sluit mijn ogen en wordt gewaar. De plaats waar ik sta voelt als een krachtige lijn recht naar beneden. Mijn voeten voelen stevig en beetje per beetje voel ik de pijn aan mijn linker voet wegebben en voelen mijn voeten bijna oneindig worden in het vertikale. Alsof geen grond aanwezig is. Terwijl we er beiden met gesloten ogen staan voel ik af en toe een verre beweging rond ons ontstaan. Mijn ogen openen. Rond ons is een onzichtbare cirkel ontstaan, een soort bubbel waar mensen bijna niet durven of dan heel voorzichtig binnen komen. Ik kijk naar links over mijn schouder, Nikhil kijkt naar rechts over zijn schouder. We glimlachen naar elkaar en zonder woorden hebben we elkander begrepen. Hier zijn geen woorden voor, het gaat boven al het vatbare.
Voor mij zie ik het licht in rechte lijn voor ons verschijnen, op 2 lichtpunten na, de 1ste en de 9de.
Beiden hebben we zin om de ganse lengte te wandelen tot aan het doksaal. Nikhil laat me voor hem starten. In een vol bewustzijn wandel ik de weg af. Licht… schaduwwww… Licht.. schaduwwww… Licht.. schaduwwww… Op ieder lichtpunt hou ik halte en laat ik me onderdompelen … Een intens rustpunt.. .de schaduw, langer en ruimer… daar waar het licht de schaduw raakt zijn als momenten in het leven, die men nooit meer vergeet, nooit meer verdwijnen, gedragen door het Licht. Oneindig.
Terwijl ik onder de narthex stond intrigeerde me iets. Een beeld komt te voorschijn voor mijn netvlies, in de straalkapel heb ik een herinnering dat ik daar in 2014 het beeld van Maria van Magdala zag staan. Terwijl daar nu, Maria staat.
Aan het doksaal hangt een koord. Op de eerste trede het laatste lichtpunt. Ik maak de koord los… een man maakt een opmerking. Diep van binnen voel ik… niemand zal me weerhouden… En zo voelt voor mij deze pelgrimstocht die ik onderneem. Niemand zal me weerhouden, daar waar ik zo krachtig voel ‘Dit is mijn weg’….traag en zeker en met een vastberadenheid… Wandel ik naar daar waar ik mag Zijn. Verder naar binnen.
Ik zet mijn voet op het laatste lichtpunt, wel niet het eindpunt…
Op mijn blote voeten daal ik de paar treden naar de crypte. In de rechter flank valt me voor de eerste keer op dat er muren zijn toegevoegd. Een verborgen ruimte?
Terug buiten…
Wawww… We omarmen elkander. Wat moois wat we elkander hebben mogen geven en wat we hebben ontvangen. Nikhil… kijkt me aan en steekt zijn hand uit… hij legt een medaille in mijn hand… Maria van Magdala… “Un Bon Chemin à toi vers Maria Magdala et la féminité elle est la, elle est bien en toi”. Nihkil weet een gevoelig snaar te raken.
”s Avonds ga ik naar de Vespers en voor de eerste keer in mijn leven is het niet de habijt van de monnikkken die me spreekt. Integendeel ze is zichtbaar, niet meer dan dat. Voor de eerste keer is het de habijt van de zusters die me aanspreekt.
Groei.
Dankbaar om wat de weg en mijn dag bracht, ga ik een rustige nacht tegemoet.
Crypte
De weg naar... 