Na een hectische periode van volle maan naar volle maan, is de rust eindelijk terug gekomen in en rond me. Zelf de natuur rond het huisje is voelbaar tot rust gekomen. De nachten zijn zacht en zonder enige storend geluid. Geen krachtige wind die op ieder moment het dak zou kunnen afblazen.

Het valt me regelmatig op, dat iedere keer tussen nieuwe Maan en volle Maan het dagelijks leven cresendo gaat, (ik schrijf graag Maan met een grote M, dit verdient ze) tot de dag vóór volle Maan de energielaag in één keer valt. En wanneer ik het ‘nachtlicht’ dan zie dan zeg ik in mezelf ‘Aja, nu begrijp ik het.’ En heb ik dan plezier bij het bewust worden en voelt het als een spel tussen haar en mij.

Voor wie mij niet leest op FB of Instagram, heeft een stukje gemist en deel ik graag in het kort.
Net vóór Volle Maan heb ik de beslissing genomen het huisje op het ei-landje te verlaten wegens Zelfzorg. Het was een periode waar van alles op me afkwam en ik niet anders kon dan ondergaan. Het was het ene na het andere. Kwam er licht, een ander dal was er.
Het huisje, een tekening van het medicijnwiel, de natuurelementen toonde me een spiegel. Ze hielpen mij knopen doorhakken, te kiezen voor mezelf, zorg te dragen voor mezelf.
Mijn wilskracht en hoop hielpen me erdoor komen.
Tijdens een droom, de nacht bij volle Maan
hoorde ik luid en duidelijk 3x de buizerd roepen. Ik ontwaakte en wist diep van binnen…. Oef… het is voorbij.
De stilte was terug, die diepe volle stilte in mezelf die me zo dierbaar is.

Eventjes kwam in mijn hoofd om terug mijn wandelschoenen aan te trekken. Ik voelde dat dit een gedachte was vanuit een eventjes niet weten waarheen en de vaste gedachte dat dit mijn manier is, was geworden om op de wereld te staan. Ook al voel ik me goed bij deze verrijkende manier van leven, onderhuids, flinterdun voel ik dat er meer is dan dat….richting een bredere horizontale vorm van verbinding. Wat, is me nog onduidelijk, de tijd zal het uitwissen.
En ook al voelt de vorm goed, het is altijd belangrijk om tijd te nemen en te voelen of men er niet in gaat stagneren.
Een verlangen was onderhuids al een eindje aanwezig om een eigen plek te hebben. Tot een huisje in Watou naar me toekwam, waar ik eerder overschreef. De tijd en ruimte was er rijp voor.

Doorzetten, verder in voorwaartse beweging in het blijvend vertrouwen in het leven. Stilletjes en traag zoals het ritme van het onderweg zijn.
Geen haast, trouw aan mezelf en aan wat mij getoond wordt. Niets is zomaar… Alles zijn groeimogelijkheden.

De fysieke vorm van pelgrimeren, een lichamelijke vorm van bidden blijft bestaan maar dan vertrekkend dagelijks vanuit een vaste plaats, en dat is iets waar ik Egypte dankbaar om ben.
Ik wens iets te doen met alles wat ik de laatste jaren heb geleerd onderweg. Ik wens het te delen met anderen.
Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd op het ei-land.

Vorige week had ik mijn eerste week vrijwilligerswerk op een basisschool. De eerste dag stond ik in de refter. Oehoeee, amai… Stel je voor een veel te kleine ruimte vol kleuters, peuters en tieners. Een vaatwasser die draait. De ene die boven de ander roept. Geen zuurstof, geen ruimte. Toen dacht ik ‘oef, amai dit kan ik op lange termijn niet volhouden. Gelukkig ben ik gevraagd voor een periode van 5 weken.’
Toen ik de dag nadien op school was vroeg de directrice me om op de speelplaats te staan, wegens ziekte van een collega. Wat een verruiming en verademing. En op de 3de dag riep de directrice me terug en vroeg “er is iemand uitgevallen. Zou jij het zien zitten om het ganse schooljaar toezicht te houden op de speelplaats.”
“Euh, oh, daar wil ik even de tijd voor nemen om te voelen of dit klopt.” Gewoon die zin al uitspreken was voldoende om een beslissing te nemen, ook al wist ik niet wat mijn toekomst bracht wat woonst betreft. Net door de vraag die ik kreeg versterkte dit mijn keuze en verplichte ik mezelf om in Watou te blijven en hier volledig te aarden. Ik voel me hier goed en thuis. En dat toonde me het huisje nummer 22=4=aarden me. Dankzij dit huisje mocht ik dit gewaarworden.

Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte waar gezond en veilig leven kan.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd.

En het was nog maar pas gelegd dat er reeds 2 huisjes naar me toekwamen… Wordt vervolgd…