De wind komt en gaat. De zon is present en verdwijnt af en toe achter hoge wolken. Ik maak wat geultjes met mijn linkerhand in het aarde bed die ik vorige week had voorbereid. Zand wordt toegevoegd om er straks gele wortels in te zaaien. Terwijl ik met mijn handen in de aarde zit, gebukt over de grond, komt plots vanuit de stilte, uit het niets ‘ik mis mijn vader’. Ik voel dat dit iets breder is dan wat ik onmiddelijk met mijn hoofd zou denken.
Kort erna ga ik zitten op een bank tegen de muur van het ‘schuurtje’. Ik observeer de schoonheid rond me, bekijk de vergezichten en voel hierbij een innerlijke vreugde. Ik wil even een signaal checken op mijn draagbare telefoon. Wanneer ik mijn telefoon uithaal en open ben ik verbaasd wat ik zie. Op mijn scherm staat de app. open van de fraternitéit van Jérusalem en niet geopend op de eerste pagina die normaal tevoorschijn komt. Ik voel dat ik in iets meegenomen wordt. En zie op mijn scherm het ‘Angelus’ staan en begin deze op te zeggen als een mantra. Er is geen stoppen mogelijk. Terwijl ik die opzeg voel ik dat ik geraakt ben en niet anders kan dan in overgave te gaan en te volgen wat zich voordoet. Ik huil, ik herpak, ik snik, ik blijf in de overgave.
Réjouis-toi, Marie, pleine de grâce, le seigneur est avec toi, tu est bénie entre les femmes er Jésus, le fruit de ton sein, est béni.
Na een eindje voel ik dat de beslissing terug vanuit mezelf kan komen. Langzaam en in rust rond ik af. Een diepe zucht.
Voor mij zie ik een appelboom en andere fruitboom in bloei. Daar komt een kappel waar het beeld van Maria zal staan.
Ik sta terug op. Draai me even om en zie het beeld staan van Joseph en zijn zoon op de bank waar ik met mijn rug tegen zat.
Diep van binnen voel ik dat dit iets met mij gedaan heeft. Mijn avond verloopt vreugdevol en rustig. Ik ben iets gewaar… iets nieuws… waar ik voel dat ik nog mag aan wennen. Alsof ik niet meer ben, wie ik was.
De amandel is Christus, omdat zijn goddelijke natuur verborgen is door zijn menselijke natuur, of door het lichaam van de Maagdelijke Moeder. Zei is nog, zegt Adam de Saint-Victor, het mysterie van het licht, dat wil zeggen het object van contemplatie, het geheim van de innerlijke verlichting.
De amandel die, in middeleeuwse versieringen, de figuren van de Maagd of Christus in majesteit een aureool geeft, neemt op een andere manier deel aan het mysterie van het licht: het is het hemelse licht, tegelijk de emanatie van de verblijfplaats van de zaligen en de sluier van het zaligmakende visioen.
In de mystieke traditie symboliseert de amandel het geheim dat in de schaduw leeft en dat ontdekt moet worden om zich ermee te voeden. De schil rond de amandel wordt vergeleken met een deur of muur. Voor de Hebreeën was de amandelboom het symbool van een nieuw leven. Het is de eerste boom die in het voorjaar bloeit. In de Islam is de amandel teken van verwelkoming, vandaar dat wanneer je bij mensen thuis gaat ontvang je er altijd eerst amandelen.
In Jeremiah staat geschreven (1,11-12) 11 En het woord des Heren kwam tot mij: ‘Wat zie je, Jeremia?’ “Ik zie de tak van een amandelboom”, antwoordde ik. En de eeuwige verkondigt: Gij hebt het goed gezien, want Ik waak, opdat Mijn woord vervuld wordt.
In de esoterie van de Middeleeuwen staat de amandel voor de maagdelijkheid van de maagd: mystieke amandel. De elliptische halo omringt de Maagd soms in de kunst.
Wanneer men kijkt naar de vorm van een vulva, vagina, yoni dit laatste komt vanuit het (Sanskriet: योनि) en is de tantrische term voor vrouwelijke geslachtsorganen (vulva, vagina en baarmoeder).
In het hindoeïsme is de yoni een symbool dat de vrouwelijke energie van de god Shakti representeert. Daar worden de Yoni’s symbolisch afgebeeld als een rond of vierkant horizontaal vlak met een dieper gedeelte in het midden of inkepingen aan de rand, en een uitloop aan de zijkant. Een totaal andere vorm, symbool van hoe wij het hier zien. Samen met de − vaak als gestileerde fallus geïnterpreteerde − lingam is de yoni vooral in het Shaivisme een symbool voor de goddelijke scheppende energie. De versmelting van Shakti en Shiva wordt uitgedrukt in de weergave van de yoni en de lingam. De yoni is dan een rand rondom de lingam waarin vloeistoffen (water, kokosmelk, ghee) worden opgevangen die als offergaven over de lingam worden uitgegoten. Terwijl de yoni het vrouwelijke representeert, representeert de lingam het mannelijke.. Shakti is in de Indiase mythologie de vertegenwoordigster van de vrouwelijke energie. Zij is een van de Hindoegoden en wordt vereerd als Moedergodin. Die kunnen enkel hun functie dankzij haar uitoefenen. Zonder energie betekenen ze niets. Ieder mens heeft een eigen ‘shakti’ een levensenergie, die moet opgewekt en ten gunste gewend worden.
En hoewel sommige dit profaan zouden kunnen noemen. Wat ook zo vermeld stond in het boek vanwaar een deel van deze tekst komt, is het altijd belangrijk het onderscheid te kunnen maken in wat men leest. Hoewel ik als schrijver zo neutraal mogelijk probeer te zijn, en vanuit eigen ervaring en door-leven, vind ik het belangrijk dat de lezer niet zwart op wit leest. Wel dieper de tekst tot zich neemt. Vandaar mijn aanpassing.
De Upanishads vertellen ons dat het het symbool is van de kosmische wateren en de kolkende drukte van de oneindige mogelijkheden van existentialiteit. Dit oude archetypische beeld zou de oorsprong van de mandorla kunnen zijn.
Het feit dat de term mystieke amandel verwijst naar Maria’s maagdelijkheid in de esoterische taal van de Middeleeuwen bevestigt deze hypothese. Het doet dus niets af aan de heilige waarde van het symbool, maar versterkt het juist. Want deze seksuele connotatie die aan de mandorla wordt gegeven, maakt het tot de oorspronkelijke baarmoeder, voortkomend vanuit de bron het licht van de openbaring, waar mens en God Eén zijn.
Zo zie je maar dat alles verbonden is met elkaar en wanneer je alles afzonderlijk bekijkt vanuit verschillende delen van de wereld komt men tot één punt, de essentie.
En wat vind ik het fijn om bewust te worden en te beseffen dat we vandaag 1 februari zijn, en het de wijde wereld mag in sturen net op de dag van St. Brigid’s day, Imbolc, de Keltische start van de lente in Ireland. Om dan op 20 maart de vrouwencirkel te starten in Watou, het begin van de Lente bij ons.
En wanneer ik dan deze morgen buiten keek in de tuin en zag dat alle sneeuwklokjes in bloei stonden, symbool voor Brigid. Dan kan ik alleen maar luisteren naar de zachte boodschap en zeggen ‘Ja’ de tijd is rijp.
In dankbaarheid.
Bron: woordenboek van symbolen:mythes, dromen, traditie… GHEERBRANT, Akain
Amandine, zin om mee te gaan naar de Karnak tempel?” vraag ik haar. Ik verneem dat ze zich niet goed voelt en de voorkeur heeft om uit te rusten in een frisse kamer. Buiten is het namelijk een 40 graden Celsius.
Ik begin mijn dagelijks wandeltocht heel vroeg in de morgen om tegen openingsuur aan de deur van de ticketoffice te staan. Op de hoek van de straat en net buiten het landelijk dorp waar ik verblijf staat een taxi chauffeur. “Taxi”, zegt de man. “Afhankelijk van je prijs, als je deze onmiddellijk zal opblazen omdat ik blank ben. Neen, dankjewel.” “Ik moet werken, geld is niet het probleem. Stap maar in”, zegt de man. Zijn gezonde ingesteldheid overtuigd me en ik neem de taxi tot aan de tempel.
De taxi chauffeur begint een gesprek in een gebroken Engels. Wat niet altijd evident is. “Ik heb een tweeling thuis die moet eten krijgen. Ik moet veel werken voor hen. Ze vragen veel energie en ik ben vaak moe wanneer ik bij hen ben. Ze zitten nooit stil en vragen veel van me.” Ik luister naar zijn verhaal. “En jij, je land ?”, vraagt hij me. “Belgica” antwoord ik hem want Belgium kennen ze niet omdat ze dit woord niet begrijpen en vaak weten ze niet dat het bestaat. “Hoe oud zijn je kinderen. Ik kan me goed voorstellen dat een tweeling in huis veel van je vraagt.” Hij bevestigd mijn delen. “Ze zijn bijna twee jaar. Jij kinderen? ” vervolgt hij. Daarna komt al snel, een man, een vriend. “Ik was 32 en heb ooit een Duitse vrouw gehad van 46 jaar voor drie maand. En jij?” Het is hier blijkbaar als een vanzelfsprekendheid wanneer je een blanke vrouw bent en een langere tijd op eenzelfde plaats verblijft je opzoek bent naar een man. Hmm. “Niet geïnteresseerd”, zeg ik hem en zorg ervoor dat ik hem geen aandacht meer geef door naar buiten te kijken. Een manier van benadering die ik al zo vaak gehoord en gezien heb, hier en in andere landen. En waarom…. om leegtes op te vullen die men in de thuisbasis niet vind. En met thuisbasis bedoel ik de omgeving en je eigen ‘thuis’ de leegte in jezelf. En de leegtes kunnen verschillende gedaantes aannemen, te kort aan geld, te kort aan Liefde en ik gebruik hier het woord Liefde met de grote L. Deze die men vaak onmiddellijk wil opvullen met iets tastbaar en hierdoor de basis, de essentie mist omdat men het buiten zichzelf zoekt. Om dan na drie maand te vertrekken, met misschien, een vol gevoel. En als men dan werkelijk bewust stil sta bij de gewaarwording, eerlijk is men zichzelf. De moeite durft te doen, voorbij de angst, zichzelf in de spiegel te kijken zonder oordelend te zijn naar zichzelf, men dan kan gewaarworden dat het om een illusie gaat. Want het vat zal blijvende lekkages vertonen zolang men het niet durft onder ogen zien. En zo komt men in vicieuze cirkel terecht van ‘hongersnood’ en het blijvend zoeken van voeding buiten zichzelf. Terwijl het zaad in onszelf, die er reeds is, dient te wortelen om die vruchtbare boom te worden. Hoe, door de deur naar je eigen hart te openen en het licht erop te laten schijnen. Zeg ja tegen jezelf op een gezond de manier, zodat jij op je beurt naast iemand kan staan op een gezonde manier. Respecteer jezelf en de anderen zullen je respecteren en je dromen… die zullen gekleurd kunnen blijven.
In alle rust kan ik doorheen de Karnak tempel wandelen. Hier en daar zitten er tempel bewakers en politieagenten, ze hebben gelukkig nog geen oog voor de ‘blanke vrouw’. Na twee uren van de ene zuilenzaal naar de andere. Beslis ik nog even een klein tempel te bezoeken weg van de drukte van de groepen en de roepende gidsen die zich proberen hoorbaar maken. Net naast de Osiris Kapellen kom ik in de Ptah tempel. Een tempel bewaker volgt me van dichtbij en probeert me ergens heen te brengen. Ik bedank hem vriendelijk en volg mijn eigen weg. De kapel is gebouwd in drie delen. Een midden deel, santuarium, waarin een graniet beeld staat van Ptah zonder hoofd en met een deel van de djed in zijn handen te zien is. Ik wordt aangetrokken tot de linkerzijkapel. Ik laat mijn ogen even wennen aan de ruimte om me er dan te laten onderdompelen door de zalige energie die er is. Blij dat ik nog de energie en de kracht had om mijn intuïtie te volgen en tot hier te stappen.
De Karnak tempel verlatend zie ik een vrouw strompelend en leunend over de schouders van haar dochter en kleinzoon de tempel verlaten. Ik maak me zorgen en geef wat aanwijzingen. “Het gaat dank je wel. Ik kom hier al meerdere jaren”. Ik respecteer haar neen en blijf haar toch wat in het oog houden. Tot ik zie dat het moeilijker gaat. Ik stap naar een verantwoordelijke van het museum en vraag een rolstoel. Hij vraagt me om te tonen wat gebeurt. Ik word kordaat en zeg dat daar geen tijd voor is. Vertrouw me ik weet wat ik doe. De vrouw komt af, de rolstoel laat op zich wachten. Ik vraag het kort bijzijnde toilet. “Daar”, wijst de man naar een toilet binnen in een verkoelde ruimte, “maar je kan niet via hier, je moet via daar”, wat wilde zeggen via de blakende zon en een langere weg. “Sorry, ik heb geen tijd voor die regels. Die vrouw heeft, nu, een toilet en de kortste gezonde weg nodig.” Ze worden gewaar dat mijn delen menens is en laten ons door. Een volgend obstakel ‘centen’. “LA LA” en zo komen we eindelijk bij de toiletten. Het duurt een eindje. Ik wacht. Wanneer de vrouw na twintig minuten uit het toilet komt zie ik terug blozende wangen en een betere energie. “Oef, je ziet er duidelijk beter uit.” We verlaten de wcruimte terwijl ik ze ondersteun. “Waar is je bus” vraag ik haar. “Daar ergens” De vrouw staat nog niet vast op haar benen. “Kom we nemen de korte weg en trekken ons van regels verder niet aan. Ik zall bij je blijven. Terwijl je dochter zal vragen aan de chauffeur om dichter te komen.” We passeren ongezien de politie controle. Terwijl we staan te wachten stellen we ons aan elkander voor en zie ik haar later de bus op stappen. Oef.
Egypte brengt me in een alignment. Het trouw blijven aan mezelf brengt me verder, dieper naar die stabiliteit. In resonantie van tijd en op de juiste plaats. Ik word gewaar dat het tijd is om mijn levenservaring in te zetten, te gaan durven staan met mijn ervaringen, capaciteiten. En hoewel ik dit deels al doe, toch heb ik het gevoel dat het wat op de achtergrond blijft, beperkt, er iets ontbreekt. Een onzeker gevoel, de beperking van me klein te houden is ergens altijd nog wel sluimerend aanwezig. Dat wens ik niet meer, ik wil wat in mij is laten stralen voor mezelf en met de anderen. Hoe, is me nog niet duidelijk. Wel voel ik dat een soort van ‘verfijnen’ noodzakelijk is. Als alle losse papiertjes samen te brengen tot één geheel. En owee, ik kan het zo goed aan anderen zeggen, maar zelf doen…. brrrr.
Ik bel Amandine op terwijl ik een koffie drink op terras. Ik hoor dat het nog niet beter gaat en spreek af met haar dat ik bij haar langs ga vóór ik naar de apotheek, vaste voeding en water voor haar haal. Na goede zorgen, een doktersbezoek, een portie humor en het Samenzijn zie ik haar beter worden. Gelukkig want een vlucht staat haar op te wachten terug richting Europa.
Ik wandel terug richting mijn verblijf tussen de bananenbomen via de Franciscus kerk en een boeken winkel. Ik vraag advies en vraag een boek rond mystiek, religie van het oude Egypte. Ik krijg er eentje met de titel principes van de universele mystieke religie. Ziet er interessant uit en laat het nog wat bezinken. Boven de boekenwinkel verfris ik mijn innerlijk wezen met een frisse verse citroen munt en stil ik mijn jonger met een konafa. Naast mij, aan een andere tafel komen Nederlandstalige mensen zitten. Ik deel mijn teveel aan konafa en geraak met hen aan de praat.
Één vrouw vraagt me wat me naar Egypte heeft gebracht. Ik vertel in het kort over de signalen van la Sainte-Baume, over de pelgrimstocht van Maria Magdalena in 2020, over de roeping naar Jerusalem via Egypte. “En u mevrouw wat brengt je hier?” De vrouw bevind zich op een tweesprong tussen Nederland en Egypte. “Wat houd je tegen?”, vervoeg ik eraan toe. We wisselen onze nummers uit. En de vrouw schenkt me een klein zilveren hangertje. “Dit is de krachtigste onder de vrouwen. Dit is Sekhmet je kan ze zien in de Karnak tempel” “In de Karnak tempel?!” ” Ja een kleine tempel buiten de grote. De tempel van Ptah” “Oh, daar ben ik geweest vandaag. Ik heb haar niet gezien. Ik was ook aangetrokken tot een krachtige zijkamer links. In de rechterkamer kon ik niet in. Er was een groep met tempelwachter die wat vreemd deed alsof hij me er niet in wou.” “Wel daar staat ze in een granieten beeld” “Dankjewel, je delen raakt me. Niets is toeval”.
De weg naar... 