De ochtendwolken… geen bergtoppen te zien. Ik verlaat Suza na een fijne babbel met één van de franciscaanse zusters. De eerste kilometers richting ‘Le petit Mont cenis’ 2200 meter hoog, beginnen al onmiddellijk in stijgende lijn. Regelmatig hou ik halte en kijk wat rond me. In de verte schijnt de ochtendzon op de streek van Turino. Een topje van de Sacra di San Michèle is nog te zien…

Hoe hoger, hoe rustiger het wordt, hoe minder voertuigen.
Een brug… omleiding… Ik neem de oever. In de verte komt een vrouw aangewandeld met vier honden.
We zeggen elkander een goede dag en spreken verder in het Frans met elkaar. “Je vais tous les jours marcher. Au moins deux heures cela fait reposer les penser.” “Vous avez êtes à Compostelle”, vraagt Corine me. Waarop ik bevestig. “J’allais faire le chemin avec ma sœur”, deelt ze verder terwijl tranen zichtbaar worden. Haar zus is overleden. In stilte blijf ik naar haar luisteren. We geven elkander de hand. Met mijn tweede hand omvat ik haar hand. Verbinding.. gedeeld… gedragen… hartelijkheid … “Bon retour en Belgique”, roept ze nog. In het diepste van mezelf hoop ik dat ze de nog de kracht mag vinden om de eerste stap te zetten naar Compostela

Rondom zijn watervallen zicht–en hoorbaar. Een eerste klein bergdorp is zichtbaar. Novalesa. In de kerk een paar pareltjes van schilderijen, o.a. één van Michelangelo. De Alpen oversteken gaat goed. Eigenlijk had ik niets te vrezen wat de Alpen betreft na zo een lange voorbereidende tocht in de Apennino. Naar het volgend dorp. Moncenisio. Ik probeer een overnachtingsplaats te vinden. De huizen zijn dicht… en het ene toeristische plaats die nog open is, is ver boven mijn budget. Ondertussen trekken de wolken op, is de zon duidelijk zichtbaar en een intens blauwe lucht komt tevoorschijn. Waw… De bergpieken zijn dichter dan ik dacht.

Sedert het contact met Corine deze morgen voel ik de noodzaak om mijn diepere gevoelens en gewaarwordingen niet te uiten en te delen, eerder ze me eigen te maken en integreren, zodat ze zich diep kunnen gaan wortelen.

Hup, nog een uurtje richting de Franse grens.
In vreugde en zachte kracht kom ik moeiteloos aan in Grand-croix waar ik de nacht zal doorbrengen in een dortoir. Voor het slapen gaan een korte wandeltocht in de supergrote tuin… De maan belicht wat de toppen van de bergen, de sterren schitteren aan de hemel.