De Linde

Uitzicht op Sedan

Ontwaken… in het bed van Erdal… De lieve man verliet gisterenavond zijn woonst om mij deze ter beschikking te stellen. Voor hij vertrok hadden we een boeiend gesprek over het Ottomaans rijk, de Koerden, Turken, Alevieten… over zijn familie en hoe hij naar hier kwam, zijn vrouw.
Over een scheiding in het begin van de lockdown periode… en hij is niet de enige en eerste. Op 14 dagen tijd heb ik 4 mannen ontmoet die in dezelfde periode gescheiden zijn.
Wat me vooral opvalt is een terugkerend patroon in relatie tot/of geweest. .. voldoen aan de ander, door zichzelf te verloochenen om graag gezien te worden. En dan na een ontgoocheling of breuk er niet durven open over praten met naasten uit angst met de vinger gewezen te worden en uit trots. Om dan terug meer afstand te nemen van zichzelf en eigen verlangen.

FB brengt me een herinnering. Het moment waar ik in 2018 midden de Apenijen, op vaderdag mijn papa belde om zijn verjaardag, vaderdag te vieren en niet opnam. Het begon toen dikke druppels te regenen en zorgde ervoor dat dikke tranen vrij kwamen…

2 jaar later…. een paar maanden geleden net vóór de lockdown was er voor mij geen scheiding, wel terug verbinding. Ik belde mijn papa… hij nam op.
Sedertdien hebben we regelmatig contact… deze keer niet meer uit éénrichting… dit is nieuw… wel uit beiden en dit voelt zogoed en bevrijdend. Na de lockdown mocht ik mijn papa terug zien. Weliswaar in een niet zo gezonde situatie, zijn hart… Ik verbleef er drie dagen om hem te ondersteunen, helpen en om nabij te zijn. Drie dagen later kwam hij erdoor. Gelukkig.

En wat een synchroniciteit in mijn leven.
Het terug vinden van mijn tante en ons open delen. Het durven aan haar delen en voor de eerste keer, “je n’ose pas”. “Tu n’ose pas qoui ?” “Faire l’amour avec un homme”.
De man die ik een paar dagen geleden ontmoette en zijn verhaal vader/dochter relatie. Erdal die me open vraagt “Vous êtes marié… vous avez un copain… Mes alors vous êtes encore….”.waarna hij wat verwonderd kijkt en deelt hoe vrouwen hem benaderen.

En wat een groei ik binnenin mezelf mag voelen.
Patronen die verdwenen zinn en waar een enorme bevrijding in de plaats is gekomen.
Ooit zei iemand, een paar jaar geleden” maak je geen illusie dit komt nooit meer goed”. Ik zeg, “het komt altijd goed” en daarom niet zoals men verlangt of hoe het was en gelukkig ook, wel door een evenwicht te zoeken in relatie tot zichzelf in de eerste plaats en met de ander. Elkaar zichzelf laten zijn en grenzen aannemen en aangeven op het juiste moment. Durven spreken en uiten zonder in gevecht te gaan, wel vanuit Liefde. In Liefde Zijn, laat deuren open.

Een ouder en kind verlaten elkander nooit. Er blijft altijd een zekere verbinding. Het zijn de patronen die ervoor zorgen dat de verbinding niet op een gezonde manier kan verlopen en voor afstand zorgen. Afstand met jezelf, afstand met de ander. Koppigheid, rancuneus, trots…. Is dit niet spijtig.

Zo is deze weg deels ontstaan, omwille dat mijn oma weigerde terug contact te nemen met haar kind vóór ze is heen gegaan. Later hier meer over.

Ik geniet van de Open velden, De graanvelden, de natuur elementen. De geur van de bramen die vrijkomen door de zon die erop schijnt. Langs de weg talrijke wilde aardbeien. Ook al is het verleidelijk, ik laat ze staan. Omwille van de ‘vossenziekte’. Eén keer is genoeg.

In het dorp Bulson, leg ik mij op een bank midden het plein. Schoenen uit, benen in de lucht… Ik val in slaap… Een half uurtje later ontwaak ik door mijn eigen gesnurk… Oeps…
Mijn dag eindigt in Chémery-sur-Bar bij Jacques en Fabienne. Jacques heeft deels een deel van de Camino gewandeld en het spoorde hem aan om zijn huis in de toekomst te openen voor pelgrims op de weg. Ik mocht hun gastvrijheid inwijden.

Dankbaar om wat op mijn weg reeds kwam en nog zal komen.

Een halo

Chémery-sur-Bar