Wonderen

Texte en français 👇🙏

De Alsace en de Vogezen zijn behoorlijk pittig. Sinds de Mont Sainte-Odile krijg ik elke dag een helling van zowat 700 meter voorgeschoteld, met soms stijgingspercentages tot 21%. Dat voel ik de volgende dag goed in mijn kuiten.
De eerste dagen sliep ik in mijn tent en werd ik door mensen uitgenodigd om mee te eten.
Maar na een week vroeg ik me af waarom ik die tent eigenlijk meesleepte.
Ze is niet alleen extra ballast in mijn rugzak, het past ook niet bij mijn manier van pelgrimeren. Dus hup, terug met de post.

Zelfs over het minimale dat ik nog meedraag, vraag ik me soms af waarom ik het bij me heb.
T-shirt en sjort zijn ondertussen al goed verkleurd door de zon, en de slijtage aan de T-shirt is goed zichtbaar.

Ik hou ervan om aan te kloppen en de ontmoeting aan te gaan met mensen.
Die ontmoetingen zijn één voor één boeiend, en vormen een kleurrijk palet aan verscheidenheid.
Van een jonge moeder met kind tot een hoogbejaarde van 90 jaar.

Mijn avonden kunnen heel verschillend zijn:
– een lang, diepgaand gesprek aan tafel
– alleen op de kamer, waar ik na het douchen een verrassende ontdekking doe, een bord vol lekkers die werd geplaatst in de kamer.
– een paar uurtjes meehelpen in het huishouden, meekoken
– een avondje alleen voor de tv wanneer de oudere vrouw al om 20u gaat slapen.
– tot zelfs een hotelkamer die me werd aangeboden in de Rue Jeanne d’Arc.

In de buurt van Le Hohwald kwam ik ’s ochtends twee wandelaars tegen op de GR5.
Ze waren gehaast en liepen wat verloren rond, op zoek naar een café voor koffie, een épicerie voor voorraad en een waterbron.
Het enige wat ik kon doen, was hen doorverwijzen naar la mairie, het openbaar toilet, het kerkhof, of hen aanmoedigen om gewoon eens aan te kloppen voor wat water of eten.
Ze moesten immers nog 12 km wandelen richting de Mont Sainte-Odile zonder dat er onderweg nog een bevoorradingspunt was.
Beiden zagen er wat verloren uit.
Ikzelf kwam net van bij een warm gezin, waar de vrouw des huizes heerlijke ochtendkoeken had gebakken met abrikoos, en waar ik een pot koffie kreeg bij een hartelijke babbel.

Wanneer je je openstelt, vertrouwt dan gebeuren er wonderen.
Ik mag ze dagelijks ontmoeten.
Wonderen hoeven niet spectaculair te zijn. Ze zijn dagelijks om ons heen, in de eenvoud en schoonheid van het leven.

Gisteren was het volle maan en schreef ik me in voor een meditatie: Awaken the Dragon, Buck Moon Ritual.
Op het moment dat ik de bevestigingsmail ontving met meditatie, stond ik net voor een bushokje dat dienstdeed als bibliotheek – met een draak erop geschilderd.

Even later belde ik aan bij een huis. “Mevrouw, mag ik even op uw bank in de schaduw zitten om te picknicken?”
“Ja hoor, doe maar.”
Kort daarna deed ze haar raam open voor een babbel.
Ze verdween even, kwam terug met een fles water en een stuk zelfgemaakte quiche.
We deelden een uur in verbondenheid en vreugde. Twee vreemden die niet vreemd aanvoelden.
Toen ik haar vroeg haar adres in mijn boekje te schrijven, bleek het huisnummer 9 te zijn.

De icarusvlinder die plots massaal om me heen fladderde net nadat ik in gebed om een teken had gevraagd.

De ontmoeting met twee vossen.

Een vriendin die me aan de telefoon troostte, nadat ik binnen een paar uur tijd vernam dat drie vriendinnen, die me zeer dierbaar waren, zijn overleden.

En de dag eindigen in een jong gezin met zes kinderen, waar ik mocht uitrusten en uitslapen.

Dat zijn voor mij stuk voor stuk wonderen.
En als men deze kleine wonderen niet kan zien of voelen — hoe zou men dan de grote kunnen ontmoeten?

L’Alsace et les Vosges sont assez éprouvantes. Depuis le Mont Sainte-Odile, chaque jour m’offre une montée d’environ 700 mètres, avec parfois des pentes allant jusqu’à 21 %, ce que je ressens bien dans les mollets le lendemain.

Les premiers jours, j’ai dormi sous tente, et j’ai été invitée à manger chez des gens.
Mais après une semaine, je me suis demandé pourquoi j’avais emporté cette tente.
Elle n’est pas seulement un poids en plus dans mon sac à dos, elle ne correspond tout simplement pas à ma manière de faire le pèlerinage.
Donc, hop, renvoyée par la poste.

Même avec le strict minimum que je porte encore, je me demande parfois pourquoi je l’ai pris avec moi.
Mon t-shirt et mon sjort sont déjà bien décoloré par le soleil, et l’usure du t-shirt est bien visible.

J’aime frapper aux portes et aller à la rencontre des gens.
Chaque rencontre est à sa manière fascinante, avec une grande diversité.
D’une jeune maman avec enfant à une personne très âgée de 90 ans.

Mes soirées sont très variées :
– une longue conversation profonde autour de la table
– seule dans une chambre où, après la douche, je découvre une surprise une assiette bien garnie qui m’est offerte
– quelques heures à aider dans les tâches ménagères, à cuisiner ensemble
– une soirée seule devant la télé pendant que la personne âgée se couche à 20 h
– ou même une chambre d’hôtel qui m’a été offerte dans la rue Jeanne d’Arc.

Près de Le Hohwald, j’ai croisé deux randonneurs sur le GR5 un matin.
Tous deux semblaient pressés et un peu perdus, à la recherche d’un bar pour un café, d’une épicerie pour se ravitailler et d’une source d’eau.
Je n’ai pu que leur indiquer la mairie, les toilettes publiques, le cimetière, ou encore leur suggérer de frapper à une porte pour demander de l’eau ou de la nourriture.
Ils avaient encore 12 km à parcourir en direction du Mont Sainte-Odile sans aucun point de ravitaillement.
Ils avaient l’air un peu désemparés.
Moi, je venais de quitter une maison chaleureuse où la maîtresse de maison avait préparé de délicieux petits pains à l’abricot, accompagnés d’un bon café et d’une belle conversation.

Quand on s’ouvre, qu’on fait confiance des miracles se produisent.
J’ai la chance d’en vivre chaque jour.
Les miracles ne sont ou doivent pas toujours être spectaculaires. N’allait pas à la recherche de cela.
Ils sont présents chaque jour, tout autour de nous, dans la simplicité et la beauté de la vie.

Hier, c’était la pleine lune, et je me suis inscrite à une méditation : Awaken the Dragon, rituel de la Lune du Cerf.
Au moment même où j’ai reçu le mail de confirmation et méditation , je me trouvais devant un abri-bus transformé en bibliothèque… sur lequel un dragon était peint.

Un peu plus loin, j’ai sonné à une porte :
« Madame, puis-je utiliser votre banc à l’ombre pendant que je prends mon pique-nique ? »
« Oui, bien sûr. »
Peu après, elle a ouvert sa fenêtre pour discuter.
Elle a disparu un instant, puis est revenue avec une bouteille d’eau et un morceau de quiche fait maison.
Nous avons partagé une heure de joie dans la rencontre.
Deux inconnues qui ne se sentaient pas étrangères l’une à l’autre.
Et quand je lui ai demandé de noter son adresse dans mon carnet : numéro 9.

Le papillon Icare, apparu en grand nombre à mes pieds après ma prière où je demandais un signe.

La rencontre avec deux renards.

Une amie qui m’a consolée au téléphone, après avoir appris en quelques heures le décès de trois amies qui me sont chères.

Et la journée s’est terminée dans une jeune famille avec six enfants, où j’ai pu me reposer et faire la grasse matinée.

Pour moi, ce sont là autant de petits miracles.
Et si l’on ne sait pas voir et sentir ces petits miracles,
comment pourrait-on alors rencontrer les grands ?

Het ei..

Na een hectische periode van volle maan naar volle maan, is de rust eindelijk terug gekomen in en rond me. Zelf de natuur rond het huisje is voelbaar tot rust gekomen. De nachten zijn zacht en zonder enige storend geluid. Geen krachtige wind die op ieder moment het dak zou kunnen afblazen.

Het valt me regelmatig op, dat iedere keer tussen nieuwe Maan en volle Maan het dagelijks leven cresendo gaat, (ik schrijf graag Maan met een grote M, dit verdient ze) tot de dag vóór volle Maan de energielaag in één keer valt. En wanneer ik het ‘nachtlicht’ dan zie dan zeg ik in mezelf ‘Aja, nu begrijp ik het.’ En heb ik dan plezier bij het bewust worden en voelt het als een spel tussen haar en mij.

Voor wie mij niet leest op FB of Instagram, heeft een stukje gemist en deel ik graag in het kort.
Net vóór Volle Maan heb ik de beslissing genomen het huisje op het ei-landje te verlaten wegens Zelfzorg. Het was een periode waar van alles op me afkwam en ik niet anders kon dan ondergaan. Het was het ene na het andere. Kwam er licht, een ander dal was er.
Het huisje, een tekening van het medicijnwiel, de natuurelementen toonde me een spiegel. Ze hielpen mij knopen doorhakken, te kiezen voor mezelf, zorg te dragen voor mezelf.
Mijn wilskracht en hoop hielpen me erdoor komen.
Tijdens een droom, de nacht bij volle Maan
hoorde ik luid en duidelijk 3x de buizerd roepen. Ik ontwaakte en wist diep van binnen…. Oef… het is voorbij.
De stilte was terug, die diepe volle stilte in mezelf die me zo dierbaar is.

Eventjes kwam in mijn hoofd om terug mijn wandelschoenen aan te trekken. Ik voelde dat dit een gedachte was vanuit een eventjes niet weten waarheen en de vaste gedachte dat dit mijn manier is, was geworden om op de wereld te staan. Ook al voel ik me goed bij deze verrijkende manier van leven, onderhuids, flinterdun voel ik dat er meer is dan dat….richting een bredere horizontale vorm van verbinding. Wat, is me nog onduidelijk, de tijd zal het uitwissen.
En ook al voelt de vorm goed, het is altijd belangrijk om tijd te nemen en te voelen of men er niet in gaat stagneren.
Een verlangen was onderhuids al een eindje aanwezig om een eigen plek te hebben. Tot een huisje in Watou naar me toekwam, waar ik eerder overschreef. De tijd en ruimte was er rijp voor.

Doorzetten, verder in voorwaartse beweging in het blijvend vertrouwen in het leven. Stilletjes en traag zoals het ritme van het onderweg zijn.
Geen haast, trouw aan mezelf en aan wat mij getoond wordt. Niets is zomaar… Alles zijn groeimogelijkheden.

De fysieke vorm van pelgrimeren, een lichamelijke vorm van bidden blijft bestaan maar dan vertrekkend dagelijks vanuit een vaste plaats, en dat is iets waar ik Egypte dankbaar om ben.
Ik wens iets te doen met alles wat ik de laatste jaren heb geleerd onderweg. Ik wens het te delen met anderen.
Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd op het ei-land.

Vorige week had ik mijn eerste week vrijwilligerswerk op een basisschool. De eerste dag stond ik in de refter. Oehoeee, amai… Stel je voor een veel te kleine ruimte vol kleuters, peuters en tieners. Een vaatwasser die draait. De ene die boven de ander roept. Geen zuurstof, geen ruimte. Toen dacht ik ‘oef, amai dit kan ik op lange termijn niet volhouden. Gelukkig ben ik gevraagd voor een periode van 5 weken.’
Toen ik de dag nadien op school was vroeg de directrice me om op de speelplaats te staan, wegens ziekte van een collega. Wat een verruiming en verademing. En op de 3de dag riep de directrice me terug en vroeg “er is iemand uitgevallen. Zou jij het zien zitten om het ganse schooljaar toezicht te houden op de speelplaats.”
“Euh, oh, daar wil ik even de tijd voor nemen om te voelen of dit klopt.” Gewoon die zin al uitspreken was voldoende om een beslissing te nemen, ook al wist ik niet wat mijn toekomst bracht wat woonst betreft. Net door de vraag die ik kreeg versterkte dit mijn keuze en verplichte ik mezelf om in Watou te blijven en hier volledig te aarden. Ik voel me hier goed en thuis. En dat toonde me het huisje nummer 22=4=aarden me. Dankzij dit huisje mocht ik dit gewaarworden.

Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte waar gezond en veilig leven kan.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd.

En het was nog maar pas gelegd dat er reeds 2 huisjes naar me toekwamen… Wordt vervolgd…

her-boren

Auteur onbekend

Kerst… wat is voor mij Kerst. Dit is iedere dag her-boren worden, iedere dag van het jaar. In Liefde zijn, hoop en vertrouwen staan en handelen naar wat je hart en buikgevoel je vertellen.

Zaterdag stond ik in de winkel aan de kassa. Achter mij komt een mama en dochter aangewandeld. Aan de kassa lag er een vilten schattig diertje. “Oh, wat mooi’ zegt de dochter.” De mama antwoord ” zes euro”. Ik zie een snel gebaar waarbij de dochter het terug gooit in de mand. En hoewel dit alles wat kort, kortdaad gebeurde wekte dit bij mij het tegenovergestelde op. Mijn hoofd deed mij even twijfel, even was er een seconde van ‘het zal afgewezen worden’. Mijn buik en hart duwde. Ik draai me om en vraag aan de mama “dag mevrouw, mag ik het plezier om het viltendiertje te schenken aan het meisje?” De vrouw antwoord, “het is ok, ik zal het haar betalen” met een wat ongemak. “Het is met veel plezier dat ik het wens te schenken ” “Allee, waarom niet. Ze hebben mij ooit gezegd ‘wanneer je iets wordt gegeven leer het aanvaarden je kan de ander die geeft hier ook mee plezieren.” “Dat is zo, dit is deugddoend”. En zo verliet het meisje met een kerstcadeau van een vreemde, die geen vreemde meer zal zijn.

Gisteren ga ik naar een bancontact. Bij het binnenkomen had ik nooit gezien dat er iemand op de grond in een slaapzak in de sas lag. Daar waar het warmst is om te slapen wanneer je geen dak boven het hoofd heb. Wanneer ik mij omdraai om terug naar buiten te gaan zag ik haar. Pas wanneer ik buiten ben na de bewegingen die ik had genomen vanuit een zekere gewoonte en automatisme komt die situatie bij me binnen. Ik stop, open mijn geldbeugel en stap terug naar binnen en geef de vrouw wat centen in haar handen. “oh, dankjewel mevrouw, dankjewel.” Ik hoorde aan de fluctuatie van haar stem dat ze geraakt was. “Ik wens je een zachte Kerst, mevrouw.”

Ik stap terug naar buiten en check even mijn rekening. En plots zie ik dat er een onverwachte betaling is gebeurd. Een innerlijke glimlach is aanwezig. En zo… zo werkt de voorzienigheid.

Dit werkt echter alleen wanneer je werkelijk de beweging doet vanuit het hart, zonder iets terug te verwachten. Dit gebeurt enkel wanneer je vanuit zuiverheid kan geven. Dit is niet iets die vanzelf gebeurt. Wanneer men de beweging laat starten vanuit de gedachte ‘ik zal geven dan zal ik krijgen’ en erop zit te wachten als bij kansspelen vanuit de zetel achter een tv scherm. Helaas, ik zal je moeten ontgoochelen , zo werkt het niet. Ook gaat het niet altijd om materiële, een aanblik, een woord kan soms evenveel betekenen.

Laten we allen elke keer her-boren worden, ieder moment van het jaar. Laten we samen de richting nemen van het bewust worden en bewustzijn. Laten we allen de tijd nemen en luisteren naar die innerlijke stem om een web van Liefde te bouwen. Laat het zaadje van Liefde in jezelf ontplooien en wordt gewaar hoe je verliefd kan worden op het leven en alles wat leeft. 🤍

Fundamenten

Calendula officinalis

Deze week zag ik een afbeelding op facebook verschijnen.
Op het beeld stond Albert Einstein en de volgende tekst – Nous passons 15 ans à l’école et pas une fois on nous apprend la confiance en soi, la passion et l’amour qui sont les fondements de la vie.

Het riep iets bij me op. Ik dacht onmiddellijk aan de mensen die er onderricht geven, aan wie ze in wezen zijn. Deze mensen kunnen zien los van het instituut.
Ik voelde een sterke drang om hierop te reageren, om dieper te kijken dan de tekst.

Het eerste die bij me opkwam was, “Inderdaad het is niet aan de school, het instituut… want dit zou de verantwoordelijkheid buiten onszelf plaatsen. Alles begint veel vroeger, nog zelf voor men op de wereld komt. En het is voor mij al opgroeiend in de school van het Leven en met alles wat ons omringd, met elk levend wezen dat men het kan leren… Zien… En gelukkig dat deze essentiële woorden voor mij geen onderdeel is geworden van de lessen, want hoogstwaarschijnlijk zou men het in het mentale hebben willen steken. Daar is al genoeg van op deze wereld.

Nadien kon ik dieper gaan doorheen de muren van het instituut, doorheen wat de mens creëerde.
… De mens…
De mens op school, de leerkrachten, de helpende handen, de werkmeesters, de ombudsdienst… Het hart van het instituut. Aan de mens die met hart en ziel zijn taak op zich neemt.

Het zijn hen die me hebben geleerd al doende om deze 3 woorden terug wakker te maken in mezelf. Niet in de vorm van ze me te leren vanuit het hoofd, wel door ze te delen, te schenken in de vorm van een voorbeeld.
Zo herinner ik me de volgende situaties.

Een leerkracht die me steunde op het moment dat ik verdriet had… Is dit geen liefde?!
Een leerkracht die me aanmoedigde in de lessen tekenen, wat ik met hart en ziel deed… Is dit geen passie aanmoedigen?!
Wanneer ik op een dag de wereld niet meer aankon en het allemaal zwart was voor mijn ogen. De leerkracht die naast me stond en haar hand op mijn schouder legde zodat ik terug moed kreeg…Is dit niet terug het zelfvertrouwen aanmoedigen?!

In dezelfde school zag ik een leerkracht in zak en as zitten op de trap. Ik ben naast haar gaan zitten. Ik luisterde naar haar verhaal en moedigde haar aan om terug in de les te gaan, daar waar ze met hart en ziel haar eigen passie aan veel studenten kon doorgeven. Daar waar die leerkracht ons een duwtje in de rug gaf om ons te durven tonen op een podium al dansend, in défilé met onze zelfgemaakt kledij tijdens een modeshow.
“Het zal je wel lukken, komaan de leerlingen wachten en rekenen op je. Laat niet alles verloren gaan voor één iemand. Je doet het zo goed en we kijken er allemaal naar uit naar die ene dag”, de woorden voelen nog zo fris, alsof het gisteren was.
Een paar maanden later stond de ganse school op het podium.

Op mijn beurt gaf ik de drie fundamenten terug, wat ik van hen had ontvangen.

We hebben allen iets van elkaar te leren. In de eenvoudige gebaren van elke dag, die het leven rijkelijk kan vullen.

Ieder die tot Mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt, Ik zal u duidelijk maken op wie hij gelijkt. Hij gelijkt op de man die bij het bouwen van zijn huis diep had gegraven en het fundament had gelegd op de rotsgrond. Toen de stortvloed kwam, beukte de storm op dat huis, maar had niet de kracht om het te doen wankelen, omdat het zo goed gebouwd was. Wie luistert maar niet doet, gelijkt op de man die zijn huis op de grond bouwde zonder fundering, de storm beukte erop en ogenblikkelijk stortte het is en de verwoesting van dat huis was volkomen.’ Evangelie Lucas (6, 47-49)

Quiconque vient à moi, écoute mes paroles et les met en pratique, je vais vous montrer à qui il ressemble.Il ressemble à celui qui construit une maison. Il a creusé très profond et il a posé les fondations sur le roc. Quand est venue l’inondation, le torrent s’est précipité sur cette maison, mais il n’a pas pu l’ébranler parce qu’elle était bien construite. Mais celui qui a écouté et n’a pas mis en pratique ressemble à celui qui a construit sa maison à même le sol, sans fondations. Le torrent s’est précipité sur elle, et aussitôt elle s’est effondrée ; la destruction de cette maison a été complète. » Evangile Luc (6,47-49)

Geloven

img_20171106_163640_201802132303321681275506371.jpg

De weg naar essentie. De weg naar je hart. Is laag per laag openen, verwijderen,  transformeren en achterlaten. Het is als terug keren naar het kleine wezen die zoveel jaren geleden werd geboren om van hieruit terug in de wijde wereld te gaan staan. Het is de angsten onder ogen durven zien, je legt je letterlijk open en bloot en amai ik sta versteld hoeveel angsten in mij aanwezig zijn en hoeveel bolsters deze angsten hebben beschermd. Het verwijderen van die bolsters zijn niet leuk, wel zijn ze meer dan de moeitewaard en gelukkig van heel korte duur. Het transformeren van angst brengt je al heel snel naar liefde.

Niet enkel angsten ook mijn eigen akties doorheen de jaren heen, ze bewust worden en ze transformeren. Het is leren je grenzen stellen zonder angst afgewezen te worden. Het is leren grenzen stellen om mezelf te respecteren. Het is leren in nabijheid gaan zonder jezelf weg te geven of verliezen.
En soms is het één stap vooruit en twee stappen achteruit. Telkens opnieuw en opnieuw, tot de stappen die ik neem kleiner en kleiner worden en me het gevoel geven dat er een tijd komt… op die momenten weet je en vertrouw je dat je omringt bent met de juiste personen, want diep vanbinnen voel je dat de tijd er rijp voor is.
Het is bewust in verbinding gaan met mezelf en de ander. Het is durven in verbinding te blijven wanneer je in contact komt met je angsten. Het is durven blijven openstaan met mijn gevoelens zonder ze te willen afschermen of ze te willen verzwijgen uit angst van wat zou kunnen volgen.
Want als je spreekt vanuit je hart, als je handelt vanuit je hart kan niets verkeerd zijn… het is zuiver en puur en vraagt om te respecteren en met zorg om te gaan. Ik vertrouw en geloof in de lessen van het leven. Ik geloof in mezelf. Op weg naar herboren worden, op weg naar groei.

Van jezelf leren houden

Sterren

Van jezelf leren houden!

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat ik steeds weer en bij iedere gelegenheid,
op het juiste moment en de juiste plaats ben.
Dat alles wat gebeurt goed is.
Vanaf dat moment heb ik rust.
Nu weet ik dat men dat VERTROUWEN noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
kon ik accepteren dat emotionele pijn en lijden
slechts waarschuwingen voor me zijn,
dat ik niet mijn waarheid leef.
Nu weet ik dat men dat AUTHENTICITEIT noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik ermee opgehouden naar een ander,
beter leven te verlangen.
Ik kon zien dat alles om me heen een uitnodiging is om te groeien.
Nu weet ik dat men dat RIJPEN noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik er mee opgehouden mezelf van mijn vrije tijd te beroven.
Ik ben opgehouden met het bedenken van geweldige projecten voor de toekomst.
Nu doe ik slechts wat me vreugde en plezier brengt,
waar ik van hou en wat mijn hart blij maakt.
Op mijn manier en in mijn eigen tempo.
Nu weet ik dat men dat EERLIJKHEID noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
heb ik me bevrijd van alles dat niet gezond voor me was.
Van eten, mensen, dingen en situaties, van alles
dat me steeds maar weer naar beneden trok, weg van mezelf.
In eerste instantie noemde ik dat gezond egoïsme,
nu weet ik dat het ZELFLIEFDE is.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
ben ik gestopt met altijd gelijk willen hebben.
Daardoor heb ik me steeds minder geïrriteerd.
Nu weet ik dat men dat NEDERIGHEID noemt.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
heb ik geweigerd nog langer in het verleden te leven
en me zorgen te maken om de toekomst.
Nu leef ik alleen nog maar in het ogenblik, daar waar alles gebeurt.
Zo leef ik op dit moment iedere dag en noem het BEWUST ZIJN.

Op het moment dat ik van mezelf begon te houden,
begreep ik dat mijn denken me klein en ziek kan maken.
Op het moment dat ik mijn hart liet spreken…
werd mijn verstand, mijn denken, een belangrijke partner.
Deze verbinding noem ik DE WIJSHEID VAN HET HART.

We hoeven niet bang te zijn ons bloot te geven.
Ook hoeven we geen conflicten met onszelf en anderen te vrezen:
zelfs sterren botsen weleens op elkaar en juist daardoor
ontstaan er ook weer nieuwe… (‘sterren’)

Nu weet ik: DAT IS HET LEVEN….
Charlie Chaplin