Deze week zag ik een afbeelding op facebook verschijnen.
Op het beeld stond Albert Einstein en de volgende tekst – Nous passons 15 ans à l’école et pas une fois on nous apprend la confiance en soi, la passion et l’amour qui sont les fondements de la vie.

Het riep iets bij me op. Ik dacht onmiddellijk aan de mensen die er onderricht geven, aan wie ze in wezen zijn. Deze mensen kunnen zien los van het instituut.
Ik voelde een sterke drang om hierop te reageren, om dieper te kijken dan de tekst.

Het eerste die bij me opkwam was, “Inderdaad het is niet aan de school, het instituut… want dit zou de verantwoordelijkheid buiten onszelf plaatsen. Alles begint veel vroeger, nog zelf voor men op de wereld komt. En het is voor mij al opgroeiend in de school van het Leven en met alles wat ons omringd, met elk levend wezen dat men het kan leren… Zien… En gelukkig dat deze essentiële woorden voor mij geen onderdeel is geworden van de lessen, want hoogstwaarschijnlijk zou men het in het mentale hebben willen steken. Daar is al genoeg van op deze wereld.

Nadien kon ik dieper gaan doorheen de muren van het instituut, doorheen wat de mens creëerde.
… De mens…
De mens op school, de leerkrachten, de helpende handen, de werkmeesters, de ombudsdienst… Het hart van het instituut. Aan de mens die met hart en ziel zijn taak op zich neemt.

Het zijn hen die me hebben geleerd al doende om deze 3 woorden terug wakker te maken in mezelf. Niet in de vorm van ze me te leren vanuit het hoofd, wel door ze te delen, te schenken in de vorm van een voorbeeld.
Zo herinner ik me de volgende situaties.

Een leerkracht die me steunde op het moment dat ik verdriet had… Is dit geen liefde?!
Een leerkracht die me aanmoedigde in de lessen tekenen, wat ik met hart en ziel deed… Is dit geen passie aanmoedigen?!
Wanneer ik op een dag de wereld niet meer aankon en het allemaal zwart was voor mijn ogen. De leerkracht die naast me stond en haar hand op mijn schouder legde zodat ik terug moed kreeg…Is dit niet terug het zelfvertrouwen aanmoedigen?!

In dezelfde school zag ik een leerkracht in zak en as zitten op de trap. Ik ben naast haar gaan zitten. Ik luisterde naar haar verhaal en moedigde haar aan om terug in de les te gaan, daar waar ze met hart en ziel haar eigen passie aan veel studenten kon doorgeven. Daar waar die leerkracht ons een duwtje in de rug gaf om ons te durven tonen op een podium al dansend, in défilé met onze zelfgemaakt kledij tijdens een modeshow.
“Het zal je wel lukken, komaan de leerlingen wachten en rekenen op je. Laat niet alles verloren gaan voor één iemand. Je doet het zo goed en we kijken er allemaal naar uit naar die ene dag”, de woorden voelen nog zo fris, alsof het gisteren was.
Een paar maanden later stond de ganse school op het podium.

Op mijn beurt gaf ik de drie fundamenten terug, wat ik van hen had ontvangen.

We hebben allen iets van elkaar te leren. In de eenvoudige gebaren van elke dag, die het leven rijkelijk kan vullen.

Ieder die tot Mij komt, naar mijn woorden luistert en ernaar handelt, Ik zal u duidelijk maken op wie hij gelijkt. Hij gelijkt op de man die bij het bouwen van zijn huis diep had gegraven en het fundament had gelegd op de rotsgrond. Toen de stortvloed kwam, beukte de storm op dat huis, maar had niet de kracht om het te doen wankelen, omdat het zo goed gebouwd was. Wie luistert maar niet doet, gelijkt op de man die zijn huis op de grond bouwde zonder fundering, de storm beukte erop en ogenblikkelijk stortte het is en de verwoesting van dat huis was volkomen.’ Evangelie Lucas (6, 47-49)

Quiconque vient à moi, écoute mes paroles et les met en pratique, je vais vous montrer à qui il ressemble.Il ressemble à celui qui construit une maison. Il a creusé très profond et il a posé les fondations sur le roc. Quand est venue l’inondation, le torrent s’est précipité sur cette maison, mais il n’a pas pu l’ébranler parce qu’elle était bien construite. Mais celui qui a écouté et n’a pas mis en pratique ressemble à celui qui a construit sa maison à même le sol, sans fondations. Le torrent s’est précipité sur elle, et aussitôt elle s’est effondrée ; la destruction de cette maison a été complète. » Evangile Luc (6,47-49)