Donderdag namiddag… Stralend en zacht weer. Met de fiets op weg van Lemberge via de Vlaamse ardennen naar le Pays des Collines, Frasnes-lez-Anvaing waar het eerste Vrouwenfest doorgaat. Alsook het eerste festival waar ik aan deelneem.
Met toch wel een zekere spanning en nieuwsgierigheid ben ik vertrokken. In mijn fietstassen mijn kampeermateriaal, wat zomersekledij, een meditatiekussen …

De boomgaarden tonen hier en daar wat herfstkleuren. De maisvelden staan klaar om gemaaid te worden. Ik volg een deel van de Rodelandroute en de Ronde van Vlaanderen. Ik geniet van een lichte windbries en de rust van de natuur. Met af en toe een pittige helling, 45 kilometer in de benen en een stevige daling kom ik aan, aan de boerderij waar ik straks in het veld mijn tent mag opzetten.
Drie volle dagen enkel en alleen tussen vrouwen. Hmmm, ik ben benieuwd.
Na samen met Mireille elk onze tent te hebben opgezet, een gedeelde avondmaal, een babbel… ga ik nog eerst even wandelen onder het maanlicht en het gezang van de uilen. Nadien duik ik mijn dons in.

Vrijdagmorgen, onrustig geslapen… Naar aanleiding van een gesprek stelde ik me de vraag of het wel goed was dat ik hier ben. Gelukkig na het uitspreken verdwijnt de onrust. Samen met Mireille maak ik de ‘Sacred water’ plek klaar.

Om 12u start de openingsceremonie aan de vuurplek met een ritueel waar de natuurelementen en de vele vrouwen die ons zijn voorgegaan eren.
Frasnes-lez-Anvaing is niet zomaar een uitgekozen plaats. Hier zouden heksen zijn verbrand in de periode rond 1610. Heksen, ik noem ze liever vrouwen die in hun kracht gaan staan in eenheid met de natuur en de gelijkheid van man en vrouw. Hmmm… Ik rol me ogen naar boven alsof een lampje boven mijn rechter oog gaat branden.

Het terrein is onderverdeeld, met in het midden het Hart waar we samen komen om de heerlijke veganistische maaltijden te proeven en errond verschillende tenten voor creativiteit, beweging, een opentent, een kruidenbar… Aan de ene kant van het hart het kampeerterrein met zijn twee creatieve zalige badkamers en composttoiletten en aan de andere kant van het hart een terrein waar de zweethut, de Wijze Kring, Zorgtent, rode tent staat.

15u de eerste workshop op het programma ‘Ritueel voor het voormoederveld’ door Nancy Stammeleer.
Ik wandel richting het veld van de ‘Wijze Kring’ waar Ria Beyens, Nancy Stammeleer en Mireille Verplancke – de drie hoedsters van de tent – samen in verbondenheid het veld hebben voorbereid.
Het ritueel begint met een dans waarbij de naam mij ontsnapt. Met losse heup en armbewegingen neem ik de voormoeders, de vrouwen die mij zijn voorgegaan, de Grote Moeder en Moeder Aarde mee de dans in.
Mijn lijf voelt ontspannen, mijn heupbewegingen voelen sensueel aan.
Na de dans worden we in 3 groepjes verdeeld van 7, hmmm… 7
Elke groep krijgt een staf, Vanuit mijn eigen plek afgestemd op die van mijn voormoeders breng ik heling in het vrouwenveld en het voormoederveld door ze te eren en inspiratie te mogen zijn voor mijn zusters. Hmmm… ‘zusters’ dit klinkt wat vreemd in mijn oren.
Na gezien, gevoeld en geëerd te zijn geworden door elk van hen, is het mijn beurt om iedere vrouw te eren. Ik neem de staf in mijn handen en stap de kring in. Ik ga voor een vrouw staan, kijk ze recht in de ogen. Ik neem de tijd om op hartniveau, de buik en mijn bekkengebied te voelen. Op het moment dat ik verbondenheid voel in mezelf en met de ander neem ik de staf in mijn rechterhand, breng deze opwaarts en zet ik deze met daadkracht terug neer tussen ons waarbij ik telkens een korte zin verwoord. Dit doe ik zo 3x…. waarbij ik eindig met de laatste zin ‘ik eer je’. Zo wandel ik de cirkel rond.

Amai, dit doet wel iets zowel met mezelf als met de vrouw die rechttegenover mij komt te staan. Een stevig verbonden ritueel waarin ik voor de eerste keer mij bewust verbonden voel mijn voormoederveld.

Na het avondmaal volg ik ‘Samenlevingswijsheid uit het Moederland’ door Ria Beyens. Via diversiteit van oeroud beeldmateriaal en symbool taal van de voormoeders weet Ria mij te boeien doorheen de geschiedenis. De avond was te kort om alles te zien en te horen.

Na het pittig ritueel, de boeiende verhalen van Ria vroeg mijn lichaam naar stilte en rust.
Samen met Mireille genieten we van de geluiden van de nacht, van elkander, een tas warme thee en hebben we het geluk een vallende ster te mogen bewonderen waarvan haar staart alle kleuren van de regenboog vertoonde. Dankbaar ga ik de nacht in… (wordt vervolgd)