Watou

Posted on by

De wind blaast hard in het rond. Tussen kleine buien heen maai ik het gras af om dan nadien met de bosmaaier doorheen de tuin te wandelen. Een emmer vol noten staat te wachten om gekraakt te worden, maar eerst wat drogen. Ik vul een mand met wat hout om straks de kachel aan te steken.
Wanneer ik naar binnen stap zie ik de warme gloed van de avondzon op de witte muur, een schouwspel van dansende bladeren en takken is zichtbaar. De schoonheid van het schouwspel raakt me, zachtheid, tederheid, liefde…. een traan komt vrij.
‘Wat zal ik dit missen, wat zal ik deze plaats missen. Jasmine laat dit gemis maar toe. Dit mag er zijn’, gaat er door mijn hoofd.

Toen ik op een avond in augustus via WhatsApp te lezen kreeg dat ik 4 maand de tijd had om het huis te verlaten. Dacht ik even dat ik verkeerd las. Ik wreef in mijn ogen alsof ik dacht dat het niet reëel was. Tot de tekst letterlijk bij me binnenkwam. Het voelde aan als een shock. De tranen stonden me nauw nabij. Ik kom ze echter niet de vrijheid geven, naast mij lagen mensen reeds te slapen.
’s Morgens bij het opstaan werd mij gevraagd heb je goed geslapen?
Toen ik hen vertelde dat ik onrustig had geslapen en de boodschap met hen deelde. Zag ik een groep mensen die elkander aankeken. Het was een algemene stilte. Tot iemand de draad terug oppikte over zelfgemaakte confituur.
Ik werd gewaar dat ik er alleen zat, geen verbondenheid was voelbaar aan tafel.
Op dit moment kon ik niet reageren.

In de morgen toen we aan het stappen waren kwam een gesprek op hang onder vrouwen. We hadden het over macht, machtsmisbruik, patriarch, grensoverschrijdend gedrag. En toen kwam het voorbeeld van het waarom dat ik het huisje moest verlaten. Er kwam een reactie en ik begrijp ook vanwaar ze kwam “oh, weet je er staat wel iets mooiers op je te wachten”, zei iemand me. “Weet je, ik begrijp wat je zegt en diep van binnen en uit ervaring kan ik je hierin bevestigen en volgen. Er komen zaken op ons pad om verder te groeien en ik geloof dat alles ook wel een reden heeft. En wat ook is dat er vaak veel te snel zo een zin gebruikt wordt een vervelende situatie niet onder ogen te moeten zien, weg te lopen van iets die vervelend is en dit verwijderd mensen van elkaar. Alleen in het Nu is dit gebeuren aanwezig, is het een realiteit en maakt het me verdrietig en wens ik dit onder ogen te zien. Heb ik nood aan steun, een schouder om op te huilen. “

Tot vandaag kon ik mijn verdriet niet toelaten omdat de situaties voor mij niet veilig voelden. En in die situaties leerde ik overeind te blijven en het vanuit een positieve kant te zien net zoals de zin ‘er komt wel iets beters’ en dan hoor ik mezelf nog zeggen ‘och, ik heb hierdoor ingezien dat als ik nu verhuis er meer tijd zal zijn voor dingen die ik graag zou willen doen en mijn creativiteit op een andere manier inzetten. Alt blokfluit spelen, tekenen en andere creative bezigheden. Ipv een dak te repareren, een muur te voegen voor een ander. Ik zal het nu voor mezelf doen ipv aan ander. ‘ En toch deed ik het voor mezelf, ik creëerde een warm nest.

Ik was mezelf aan het sussen.

Sedert ik terug ben, ben ik in een vorm van een leegte terecht gekomen. Een leegte die ik ken doorheen mijn leven… Verloren wortels. Alsof ik hierbij bestaansrecht verlies. Niet welkom.

Het in de tuin werken vandaag deed me deugd, er was zachtheid, rust en vooral liefde was voelbaar. Liefde voor deze plaats, liefde voor wat ik hier heb gecreëerd. Liefde in Mezelf. Liefde om dit te kunnen doen. Blijheid voor wat ik hier heb verwezenlijkt, ook al is dit het huisje van iemand anders. Ik creëerde een thuis. Voor de eerste keer in mijn leven had ik een warme nest. En voor dit nest zal ik tot op de laatste dag dat ik hier zal vertoeven het met veel liefde zorg voor dragen. Ook al vind ik de manier en het waarom ik aan de deur wordt gezet beneden alle peil.
Het zaad die ik hier heb gezaaid zal vroeg of laat ontkiemen, en het zaad in mezelf gaat met me mee waar ik ook zal terecht komen.
Maar voor nu wens ik de tranen toe te laten en afscheid te nemen. En tranen maken vrij.

Leven omarmen

Posted on by

Iedere dag stap ik een paar keer doorheen mijn tuin. In alle rust zonder fysiek werkelijk iets te doen. Alles mag erbij liggen zoals het is ook al heb ik een lange lijst om aan te pakken: dakpannen verwijderen, dak isoleren, houtstapelplaats afbreken, muur voegen, houtstapelplaats terug opbouwen, composttoilet bouwen, venster beschermen tegen volgende winter, hout vervangen in de muur, hagen verwijderen, kapotte materie wegbrengen, terras herstellen, sauna deur deftig afwerken, muskietennet maken, enz…..een ganse boterham waarbij alles op zijn tijd aan de beurt zal komen.
Niets doen daar kan ik evenveel van genieten als aktief bezig zijn. En het vertragen zorgt ervoor dat wanneer ik met iets aan de slag ga ik goed weet hoe het aan te pakken.

Iedere dag genieten om de zaadjes te zien ontkiemen, vruchten te zien groeien, mijn neus in de bloesem te steken, de insecten observeren hoe ze doorheen de natuur bewegen…
Mijn eerste bladgroenten mag ik binnen een paar dagen plukken. Al eens geproefd van een zelf gekweekte rucola sla en één uit de winkel… een hemelsbreed verschil.
De meidoorn bloesem is aan het drogen om thee te zetten in de volgende maanden. De citroenmelisse daar ga ik af en toe graag eens met mijn hand erdoor om zijn geur op te snuiven. Binnen een paar weken zal ik mijn eerste notenporto maken. Zou ik de vele 100 jarigen volgen die hun dagelijks slokje porto drinken. Wie weet.

Iedereen is ondertussen uit winterslaap zelfs de houtworm. Na de wezel, konijnen en de vele andere viervoeters ontmoet ik iedere dag een koppel fazanten die rond het eiland wonen. Een nest van zwaluwen nestelde zich net onder het dak. Iedere dag mag ik een koppel zwanen net over het veld zien vliegen naar een waterpartij en de reiger stoort zich niet aan mijn aanwezigheid. De boomklever, merels, pimpelmezen, roodborst springen tussen de hagen of vliegen van de kastanje in de note-n-laar om uit volle borst een avondlied te zingen.
1000 vierkante meter natuur waar ik dagelijks het leven vier.

De eerste rozen staan er terug. Ik breng dan mijn neus naar het hart van de roos, sluit mijn ogen om dan even…

Hoewel dit mijn droom is – die diep verborgen zat – die werkelijk is geworden, dit had ik me een paar maanden geleden nooit kunnen voorstellen. De voorbije tijd kan ik van dichterbij gewaarworden hoe gevoelig ik ben en dat er in die gevoeligheid een grote schat aan liefde aanwezig is. Dat ik gevoelig ben wist ik al lang. Maar tussen het weten en het subtiel gewaarworden in stilte, in het alleen zijn gaat het voorbij tastbare lagen. Ik probeer het te verwoorden… het weten is eerder in interactie met iemand anders. Het subtieler gewaarworden in stilte waar niemand aanwezig is nog iets anders.
De gewaarwording komt soms heel subtiel wakker in mijn lichaam en dit gebeurt bijna iedere dag. Er is dan inwendig een vloeiende vorm aanwezig die zich uit als een beweging van eb en vloed. Ik probeer er heel nauw bij te blijven, ernaar te luisteren, het verwelkome waarbij ik er bijna een stille conversatie mee heb. Soms uit het zich in tranen die ik kan laten stromen. Het gaat kort en bondig. En is heel bevrijdend. Waarom die tranen komen, ik zou het niet weten maar ze doen deugd.
En dan zijn er die momenten waar een diepe gewaarwording aanwezig is van diepe vreugde. In beide gevallen voel ik het leven als heel zuiver, puur. En in een diepe dankbaarheid. Het voelt als wanneer ik mijn armen wijd open en de liefde omarm.
Iedere dag mag ik de opkomende zon begroeten en haar ’s avonds bewonderen en danken voor wat ze bracht.
Ik moet even terug denken aan de drie woorden op mijn pelgrimstocht van Maria Magdalena: Leven, Licht, Liefde.

En wanneer het volle maan is ben ik blij om de maanden achter mij te tellen. De tijd die ik hier reeds woon en ik er mijn eigen stekje heb van gemaakt. Het verheugt me telkens om het licht in de nacht te moge bewonderen. Dan sta ik te staren naar de sterrenhemel waarbij er af en toe een vleermuis voorbij gevlogen.

Ondertussen ben ik het goed gewoon om hier zonder stromend water en electriciteit te leven. In de keuken heb ik niets te kort. Mijn eten smaakt even lekker zonder keuken robot. En een tv… Ik heb hier het grootste en schoonste scherm die er bestaat…. Ik hoef enkel naar buiten te kijken.

Iemand deelde me ooit je zal leven waar je de zon en de maan ziet opkomen en ondergaan. Een bijzonder persoon die ooit op mijn weg kwam. Dankjewel Adinda 🙏ik ben aan-gekomen. Verliefd op het leven.🤍

Angelus

Posted on by

De wind komt en gaat. De zon is present en verdwijnt af en toe achter hoge wolken. Ik maak wat geultjes met mijn linkerhand in het aarde bed die ik vorige week had voorbereid. Zand wordt toegevoegd om er straks gele wortels in te zaaien.
Terwijl ik met mijn handen in de aarde zit, gebukt over de grond, komt plots vanuit de stilte, uit het niets ‘ik mis mijn vader’. Ik voel dat dit iets breder is dan wat ik onmiddelijk met mijn hoofd zou denken.

Kort erna ga ik zitten op een bank tegen de muur van het ‘schuurtje’. Ik observeer de schoonheid rond me, bekijk de vergezichten en voel hierbij een innerlijke vreugde. Ik wil even een signaal checken op mijn draagbare telefoon. Wanneer ik mijn telefoon uithaal en open ben ik verbaasd wat ik zie.
Op mijn scherm staat de app. open van de fraternitéit van Jérusalem en niet geopend op de eerste pagina die normaal tevoorschijn komt.
Ik voel dat ik in iets meegenomen wordt. En zie op mijn scherm het ‘Angelus’ staan en begin deze op te zeggen als een mantra. Er is geen stoppen mogelijk. Terwijl ik die opzeg voel ik dat ik geraakt ben en niet anders kan dan in overgave te gaan en te volgen wat zich voordoet. Ik huil, ik herpak, ik snik, ik blijf in de overgave.

Réjouis-toi, Marie, pleine de grâce,
le seigneur est avec toi,
tu est bénie entre les femmes er Jésus,
le fruit de ton sein, est béni.

Na een eindje voel ik dat de beslissing terug vanuit mezelf kan komen. Langzaam en in rust rond ik af. Een diepe zucht.

Voor mij zie ik een appelboom en andere fruitboom in bloei. Daar komt een kappel waar het beeld van Maria zal staan.

Ik sta terug op. Draai me even om en zie het beeld staan van Joseph en zijn zoon op de bank waar ik met mijn rug tegen zat.

Diep van binnen voel ik dat dit iets met mij gedaan heeft. Mijn avond verloopt vreugdevol en rustig.
Ik ben iets gewaar… iets nieuws… waar ik voel dat ik nog mag aan wennen.
Alsof ik niet meer ben, wie ik was.

Het ei..

Posted on by

Na een hectische periode van volle maan naar volle maan, is de rust eindelijk terug gekomen in en rond me. Zelf de natuur rond het huisje is voelbaar tot rust gekomen. De nachten zijn zacht en zonder enige storend geluid. Geen krachtige wind die op ieder moment het dak zou kunnen afblazen.

Het valt me regelmatig op, dat iedere keer tussen nieuwe Maan en volle Maan het dagelijks leven cresendo gaat, (ik schrijf graag Maan met een grote M, dit verdient ze) tot de dag vóór volle Maan de energielaag in één keer valt. En wanneer ik het ‘nachtlicht’ dan zie dan zeg ik in mezelf ‘Aja, nu begrijp ik het.’ En heb ik dan plezier bij het bewust worden en voelt het als een spel tussen haar en mij.

Voor wie mij niet leest op FB of Instagram, heeft een stukje gemist en deel ik graag in het kort.
Net vóór Volle Maan heb ik de beslissing genomen het huisje op het ei-landje te verlaten wegens Zelfzorg. Het was een periode waar van alles op me afkwam en ik niet anders kon dan ondergaan. Het was het ene na het andere. Kwam er licht, een ander dal was er.
Het huisje, een tekening van het medicijnwiel, de natuurelementen toonde me een spiegel. Ze hielpen mij knopen doorhakken, te kiezen voor mezelf, zorg te dragen voor mezelf.
Mijn wilskracht en hoop hielpen me erdoor komen.
Tijdens een droom, de nacht bij volle Maan
hoorde ik luid en duidelijk 3x de buizerd roepen. Ik ontwaakte en wist diep van binnen…. Oef… het is voorbij.
De stilte was terug, die diepe volle stilte in mezelf die me zo dierbaar is.

Eventjes kwam in mijn hoofd om terug mijn wandelschoenen aan te trekken. Ik voelde dat dit een gedachte was vanuit een eventjes niet weten waarheen en de vaste gedachte dat dit mijn manier is, was geworden om op de wereld te staan. Ook al voel ik me goed bij deze verrijkende manier van leven, onderhuids, flinterdun voel ik dat er meer is dan dat….richting een bredere horizontale vorm van verbinding. Wat, is me nog onduidelijk, de tijd zal het uitwissen.
En ook al voelt de vorm goed, het is altijd belangrijk om tijd te nemen en te voelen of men er niet in gaat stagneren.
Een verlangen was onderhuids al een eindje aanwezig om een eigen plek te hebben. Tot een huisje in Watou naar me toekwam, waar ik eerder overschreef. De tijd en ruimte was er rijp voor.

Doorzetten, verder in voorwaartse beweging in het blijvend vertrouwen in het leven. Stilletjes en traag zoals het ritme van het onderweg zijn.
Geen haast, trouw aan mezelf en aan wat mij getoond wordt. Niets is zomaar… Alles zijn groeimogelijkheden.

De fysieke vorm van pelgrimeren, een lichamelijke vorm van bidden blijft bestaan maar dan vertrekkend dagelijks vanuit een vaste plaats, en dat is iets waar ik Egypte dankbaar om ben.
Ik wens iets te doen met alles wat ik de laatste jaren heb geleerd onderweg. Ik wens het te delen met anderen.
Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd op het ei-land.

Vorige week had ik mijn eerste week vrijwilligerswerk op een basisschool. De eerste dag stond ik in de refter. Oehoeee, amai… Stel je voor een veel te kleine ruimte vol kleuters, peuters en tieners. Een vaatwasser die draait. De ene die boven de ander roept. Geen zuurstof, geen ruimte. Toen dacht ik ‘oef, amai dit kan ik op lange termijn niet volhouden. Gelukkig ben ik gevraagd voor een periode van 5 weken.’
Toen ik de dag nadien op school was vroeg de directrice me om op de speelplaats te staan, wegens ziekte van een collega. Wat een verruiming en verademing. En op de 3de dag riep de directrice me terug en vroeg “er is iemand uitgevallen. Zou jij het zien zitten om het ganse schooljaar toezicht te houden op de speelplaats.”
“Euh, oh, daar wil ik even de tijd voor nemen om te voelen of dit klopt.” Gewoon die zin al uitspreken was voldoende om een beslissing te nemen, ook al wist ik niet wat mijn toekomst bracht wat woonst betreft. Net door de vraag die ik kreeg versterkte dit mijn keuze en verplichte ik mezelf om in Watou te blijven en hier volledig te aarden. Ik voel me hier goed en thuis. En dat toonde me het huisje nummer 22=4=aarden me. Dankzij dit huisje mocht ik dit gewaarworden.

Maar eerst wens ik een vaste plaats, een eigen nestje naar mijn smaak en behoefte waar gezond en veilig leven kan.
Een gezond en warm nestje waar mijn ziel tot rust kan komen. Het ei is gelegd.

En het was nog maar pas gelegd dat er reeds 2 huisjes naar me toekwamen… Wordt vervolgd…