Wonderen

Texte en français 👇🙏

De Alsace en de Vogezen zijn behoorlijk pittig. Sinds de Mont Sainte-Odile krijg ik elke dag een helling van zowat 700 meter voorgeschoteld, met soms stijgingspercentages tot 21%. Dat voel ik de volgende dag goed in mijn kuiten.
De eerste dagen sliep ik in mijn tent en werd ik door mensen uitgenodigd om mee te eten.
Maar na een week vroeg ik me af waarom ik die tent eigenlijk meesleepte.
Ze is niet alleen extra ballast in mijn rugzak, het past ook niet bij mijn manier van pelgrimeren. Dus hup, terug met de post.

Zelfs over het minimale dat ik nog meedraag, vraag ik me soms af waarom ik het bij me heb.
T-shirt en sjort zijn ondertussen al goed verkleurd door de zon, en de slijtage aan de T-shirt is goed zichtbaar.

Ik hou ervan om aan te kloppen en de ontmoeting aan te gaan met mensen.
Die ontmoetingen zijn één voor één boeiend, en vormen een kleurrijk palet aan verscheidenheid.
Van een jonge moeder met kind tot een hoogbejaarde van 90 jaar.

Mijn avonden kunnen heel verschillend zijn:
– een lang, diepgaand gesprek aan tafel
– alleen op de kamer, waar ik na het douchen een verrassende ontdekking doe, een bord vol lekkers die werd geplaatst in de kamer.
– een paar uurtjes meehelpen in het huishouden, meekoken
– een avondje alleen voor de tv wanneer de oudere vrouw al om 20u gaat slapen.
– tot zelfs een hotelkamer die me werd aangeboden in de Rue Jeanne d’Arc.

In de buurt van Le Hohwald kwam ik ’s ochtends twee wandelaars tegen op de GR5.
Ze waren gehaast en liepen wat verloren rond, op zoek naar een café voor koffie, een épicerie voor voorraad en een waterbron.
Het enige wat ik kon doen, was hen doorverwijzen naar la mairie, het openbaar toilet, het kerkhof, of hen aanmoedigen om gewoon eens aan te kloppen voor wat water of eten.
Ze moesten immers nog 12 km wandelen richting de Mont Sainte-Odile zonder dat er onderweg nog een bevoorradingspunt was.
Beiden zagen er wat verloren uit.
Ikzelf kwam net van bij een warm gezin, waar de vrouw des huizes heerlijke ochtendkoeken had gebakken met abrikoos, en waar ik een pot koffie kreeg bij een hartelijke babbel.

Wanneer je je openstelt, vertrouwt dan gebeuren er wonderen.
Ik mag ze dagelijks ontmoeten.
Wonderen hoeven niet spectaculair te zijn. Ze zijn dagelijks om ons heen, in de eenvoud en schoonheid van het leven.

Gisteren was het volle maan en schreef ik me in voor een meditatie: Awaken the Dragon, Buck Moon Ritual.
Op het moment dat ik de bevestigingsmail ontving met meditatie, stond ik net voor een bushokje dat dienstdeed als bibliotheek – met een draak erop geschilderd.

Even later belde ik aan bij een huis. “Mevrouw, mag ik even op uw bank in de schaduw zitten om te picknicken?”
“Ja hoor, doe maar.”
Kort daarna deed ze haar raam open voor een babbel.
Ze verdween even, kwam terug met een fles water en een stuk zelfgemaakte quiche.
We deelden een uur in verbondenheid en vreugde. Twee vreemden die niet vreemd aanvoelden.
Toen ik haar vroeg haar adres in mijn boekje te schrijven, bleek het huisnummer 9 te zijn.

De icarusvlinder die plots massaal om me heen fladderde net nadat ik in gebed om een teken had gevraagd.

De ontmoeting met twee vossen.

Een vriendin die me aan de telefoon troostte, nadat ik binnen een paar uur tijd vernam dat drie vriendinnen, die me zeer dierbaar waren, zijn overleden.

En de dag eindigen in een jong gezin met zes kinderen, waar ik mocht uitrusten en uitslapen.

Dat zijn voor mij stuk voor stuk wonderen.
En als men deze kleine wonderen niet kan zien of voelen — hoe zou men dan de grote kunnen ontmoeten?

L’Alsace et les Vosges sont assez éprouvantes. Depuis le Mont Sainte-Odile, chaque jour m’offre une montée d’environ 700 mètres, avec parfois des pentes allant jusqu’à 21 %, ce que je ressens bien dans les mollets le lendemain.

Les premiers jours, j’ai dormi sous tente, et j’ai été invitée à manger chez des gens.
Mais après une semaine, je me suis demandé pourquoi j’avais emporté cette tente.
Elle n’est pas seulement un poids en plus dans mon sac à dos, elle ne correspond tout simplement pas à ma manière de faire le pèlerinage.
Donc, hop, renvoyée par la poste.

Même avec le strict minimum que je porte encore, je me demande parfois pourquoi je l’ai pris avec moi.
Mon t-shirt et mon sjort sont déjà bien décoloré par le soleil, et l’usure du t-shirt est bien visible.

J’aime frapper aux portes et aller à la rencontre des gens.
Chaque rencontre est à sa manière fascinante, avec une grande diversité.
D’une jeune maman avec enfant à une personne très âgée de 90 ans.

Mes soirées sont très variées :
– une longue conversation profonde autour de la table
– seule dans une chambre où, après la douche, je découvre une surprise une assiette bien garnie qui m’est offerte
– quelques heures à aider dans les tâches ménagères, à cuisiner ensemble
– une soirée seule devant la télé pendant que la personne âgée se couche à 20 h
– ou même une chambre d’hôtel qui m’a été offerte dans la rue Jeanne d’Arc.

Près de Le Hohwald, j’ai croisé deux randonneurs sur le GR5 un matin.
Tous deux semblaient pressés et un peu perdus, à la recherche d’un bar pour un café, d’une épicerie pour se ravitailler et d’une source d’eau.
Je n’ai pu que leur indiquer la mairie, les toilettes publiques, le cimetière, ou encore leur suggérer de frapper à une porte pour demander de l’eau ou de la nourriture.
Ils avaient encore 12 km à parcourir en direction du Mont Sainte-Odile sans aucun point de ravitaillement.
Ils avaient l’air un peu désemparés.
Moi, je venais de quitter une maison chaleureuse où la maîtresse de maison avait préparé de délicieux petits pains à l’abricot, accompagnés d’un bon café et d’une belle conversation.

Quand on s’ouvre, qu’on fait confiance des miracles se produisent.
J’ai la chance d’en vivre chaque jour.
Les miracles ne sont ou doivent pas toujours être spectaculaires. N’allait pas à la recherche de cela.
Ils sont présents chaque jour, tout autour de nous, dans la simplicité et la beauté de la vie.

Hier, c’était la pleine lune, et je me suis inscrite à une méditation : Awaken the Dragon, rituel de la Lune du Cerf.
Au moment même où j’ai reçu le mail de confirmation et méditation , je me trouvais devant un abri-bus transformé en bibliothèque… sur lequel un dragon était peint.

Un peu plus loin, j’ai sonné à une porte :
« Madame, puis-je utiliser votre banc à l’ombre pendant que je prends mon pique-nique ? »
« Oui, bien sûr. »
Peu après, elle a ouvert sa fenêtre pour discuter.
Elle a disparu un instant, puis est revenue avec une bouteille d’eau et un morceau de quiche fait maison.
Nous avons partagé une heure de joie dans la rencontre.
Deux inconnues qui ne se sentaient pas étrangères l’une à l’autre.
Et quand je lui ai demandé de noter son adresse dans mon carnet : numéro 9.

Le papillon Icare, apparu en grand nombre à mes pieds après ma prière où je demandais un signe.

La rencontre avec deux renards.

Une amie qui m’a consolée au téléphone, après avoir appris en quelques heures le décès de trois amies qui me sont chères.

Et la journée s’est terminée dans une jeune famille avec six enfants, où j’ai pu me reposer et faire la grasse matinée.

Pour moi, ce sont là autant de petits miracles.
Et si l’on ne sait pas voir et sentir ces petits miracles,
comment pourrait-on alors rencontrer les grands ?

De Roos

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontvangde en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

De Roos

Ik heb verschillende opleidingen gevolgd in mijn leven. Bijna allemaal waren ze praktijk gericht. Theorie bracht me al snel in faalangst en opgeven, en wat de theorie betreft zag ik er vaak het nut niet van in. Zeker wanneer ik ze niet kon koppelen aan wat ik met mijn handen kon doen.

Wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geleerd op studievlak, geen enkel heeft me diep geraakt. Geen enkel bracht me diepe vreugde of wakkerde mijn vuur aan. Zelfs de fotografie niet. Geen enkel heeft ervoor gezorgd dat ik zo een ‘volle ja’ kon uitspreken als deze die ik vandaag zei en het zo diep kon gewaarworden ‘ja, ik wil’ omdat het mijn totaal zijn benaderd in het tastbare en veel verder.

De ‘ja’ kwam ergens rond mijn verjaardag toen ik in Egypte was, Ik Caroline ontmoette die me sprak over Anaïs Theyskens. Ik zocht haar even op en kwam bij een filmpje terecht op you tube waar ze over haar levensweg sprak. Ik was geraakt van de spiegel die ik ontving en voelde een diepe verbondenheid. Jaren had ik gehoopt om iemand te ontmoeten die mij in mijn diepste totale wezen kon begrijpen. Toen besliste ik om een initiatie te beginnen ‘Voie de la Madeleine ‘ waarvan Anaïs de oprichtster is.

Al jaren pelgrimeer ik op deze aardbol, beleef ik mystieke ervaringen. Deel ik ze, schrijf ik ervoor. Ben ik diep geraakt geweest door de gnosis, de gnostiek. Ik geloof in de gnostische geschriften. In 2014 liet la Colline Éternelle van Vézelay me 3 keer iets gewaarworden tot ik het doorhad dat ze me riep. In 2017 heb ik 3 dagen gehuild in Rocamadour. In 2018 kwam voor de eerste keer de Roos op mijn pad, niet weten wat ze werkelijk betekende in de diepte. In 2019 kwam ze me werkelijk aantonen dat ik trouw mocht blijven aan mij weg dit deed ze door levend in een vaas iets aan te tonen. 2020 bracht me dichter bij Maria Magdalena nadat 3 vrouwen in Vézelay me iets wilden delen over Sainte Baume In 2021 beleef ik terug een mystieke ervaring en voel ik duidelijk mijn hart bonzen als vuur tijdens een Paaswake in Vézelay. Gans mijn zijn werd in de uiterste kleine hoekjes geraakt door het ‘Licht’, het jaar waar ik deelde ‘ik trouw met Jezus’. Ik deelde dit met een paar mensen die heel dicht bij me stonden. Ik herinner me zo de aanwezige vreugde die er was en voelde dat het verder wandelen op dit pad met veel zorg en in diepe trouw aan mezelf diende te gebeuren.
Sedert dit moment ben ik opzoek geweest hoe ik verder in vertrouwen, vreugde en in geloof mijn weg kan bewandelen hier op moederaarde. Maar vooral voelde ik de nood en dat het tijd werd om dit samen met anderen te dragen en gedragen te worden. Ik kwam dichter bij de fraternitéit van Jérusalem. Een fraternitéit die me nauw aan het hart licht. Zusters en broeders die ik graag zie. Ik ben er opzoek geweest om in te treden. Alleen wat ik zag en hoorde maakte bracht me geen vreugde. Intreden zou me afgesnoerd hebben van mijn levensvreugde. En vooral ik ben niet iemand die in de pas loopt zeker niet wanneer blindelings regels moeten gevolgd worden die geen steek hebben en waar nog zo sterk het vertikaal, piramidaal systeem aan de orde is. Had ik hierin toekomst, neen. Een medezuster liet me dit inzien door een brief die ze me schreef. Zij was er zich niet bewust van. In de brief stond iets over de Kleine Prins in de woestijn (een paar maanden nadien was ik in de woestijn in Egypte) , over Thérèse van Lisieux (het enig beeld die aanwezig was in het huisje in Watou),
haar delen kwam uit een boek van een Belgische schrijver (zij wist niet dat ik van België was). De roos kwam dichter met Thérèse de Lisieux.
Een paar maanden nadien start ik la ‘Voie de la Magdelene’ in Egypte. Dat ik net daar een stevige ‘ja’ voelde is niet vreemd. Het land waar de katholieke kerk waar ik in was opgegroeid verdween als sneeuw voor de zon. Waar de mantel verdween om de essentie aan het Licht te laten. Het land waar de gevleugelde heel nabij is en waar ik de kracht als een pilaar mocht voelen als een zwaard die me krachtig neerzette. Waar ik mijn zieletweeling terug mocht ontmoeten en waar hij zonder het wist mij liet de wortels verspreiden diep in de aarde om verder in mijn stevigheid te staan. Waar de roos mij zachtjes begon te vergezellen en me niet meer verlaten heeft en zich langzaam verspreidde als een zachte bries door gans mijn Zijn. En zo bracht het me waar ik nu ben in Glastonbury daar waar alles op een punt samenkomt. Waar de Roos en Michael zo krachtig en LiefdeVol aanwezig is. Waar ik door het portaal ben gewandeld van verleden naar heden. Bij het buitenstappen een hand naar me toekwam van één van mijn zusters met een zakje. ‘wil je er eentje’, vroeg ze me. Ik steek mijn hand in het zakje en haal eruit een amandel, la ‘Mandorla’.
Tranen van vreugde hebben gevloeid doorheen de 3 dagen. En hoe mooi was het om met 4 deze cirkel te mogen dragen en gedragen te worden.

Deze namiddag ronde ik mijn initiatie af ‘Voie de la Madeleine ‘ in Glastonbury na drie dagen krachtige, bijzondere en diepe ervaringen in de aanwezigheid van mijn zusters. Waar alles zo duidelijk werd.
Tijdens de ceremonie waar ik neer lag gesteund en gedragen door mijn zusters kwam er een gemis. Ik hoorde een paar keer diep van binnen ‘ik mis je zo, ik mis je zo’. Ik voelde een gemis van een man. Een innerlijke conversatie nam plaats tussen wat was en was is. Flinterdun. ‘Ik heb geen man in dit aards leven, hoe kon ik die dan missen.’ Terug kwam die andere duidelijke stem ‘Ik mis je zo’.
Verdriet kwam, een traan rolde. Mijn proberen te begrijpen verdween, het werd me duidelijk.

En toen op het einde van de ceremonie werd me een vraag gesteld. Ik hoorde de echo van mijn antwoord in mijn oren, een duidelijke ‘JA, ik wil.’ Als een huwelijk die ik afsloot met mezelf ‘Ja, ik wil’ en toen ontvangde ik door mijn medezusters een regen van Rozen.

JA, ik wil en kies om in puurheid van het hart te blijven staan, die zorgt voor balans tussen hemel en aarde. Er trouw aan te blijven om zo kanaal te moge zijn van het Licht. Mij te voeden door de natuurelementen, de zichtbare en onzichtbare levende wezens om het brandend vuur in mij wakker te houden, De bron van leven te blijven die door meheen wenst te stromen en te laten schijnen . Dit doe ik door mijn zwaard diep in de grond neer zetten, te gaan staan in mijn waarden, mij te laten Zien wie ik ben, mijn voorouderlijke lijn te eren en de vreugde van onvoorwaardelijke Liefde te zaaien daar waar ik ben.

Ik ontwaak vandaag met een prachtig roze zonsopgang over de aarde van Avalon met zicht op de Tor. Voel ik en is het mij duidelijk geworden waarom ik tijdens een oefening een dubbele cirkel zag.

Met dit prachtig beeld wens ik Anaïs Theyskens te danken voor haar kracht en zachtheid. Haar trouw blijven aan haar levensweg. Haar onvoorwaardelijke liefde te delen en te verspreiden in wat ze verwezenlijkt op aarde.
In dankbaarheid.
Ik Zie je,
Ik eer je.

De tout cœur
Jasmine

‘Niets is toeval, alles heeft zijn redenen’

Mandorla

La ‘Sportelle’ van Rocamadour. Kenteken van de pelgrim.

Wanneer ik gewaar werd dat Ik in deze regio en liefst in Watou wens te aarden, schreef ik op volle Maan een korte tekst voor de aankondiging van een eerste vrouwencirkel.
‘Komaan Jasmine durven en doen, op jouw manier, en zo eenvoudig mogelijk’, sprak ik mezelf in. Het denken liet ik er graag buiten, zeker als deze niet verbonden is. Dan is er onrust, ben ik niet geaard en vertrekken de woorden louter als lucht. En woorden die louter lucht zijn, worden niet gehoord en verlies ik het contact met de voorzienigheid en vertikaliteit en is alles wat in de horizontaliteit is als mijlen ver.
Wanneer mijn woorden ontstaan vanuit de bron dan kan ik ze gewoon voelen vibreren en vertrekken ze vanuit een totaal andere plaats in mijn lichaam die een opwaartse beweging maakt om dan via het spraakkanaal tot leven te komen.

Toen ik de tekst begon neer te pennen het eerste wat ik schreef was, wat en dan kwam heel spontaan ‘Mandorla’. Met deze benaming roep ik de vrouwencirkel de wereld in.
Het deed me plots terug denken aan mijn aankomst in Rocamadour op mijn pelgrimstocht in 2017. Een paar kilometer ervoor stond ik in de nacht onder de sterren hemel voor een kruis met aan de voet de St. Jacob’s schelp en ernaast de Mandorle met Maria en Jezus erin afgebeeld. Als ik het beeld van de Mandorle nu voor de geest zie doet het me denken aan een beeld die ik zag in het museum van Luxor van Isis en Horus.
Toen ik voor eerste keer, de vorm van de Mandorla bewust zag bracht het mij in contact met de vrouwelijke polariteit. De dagen nadien stond alles in het teken van de vrouw. Werd ik op verschillende manieren geraakt niet wetend vanwaar alles kwam. Een krachtplaats die ik nooit zal vergeten. Ik probeerde, in overtuiging, de tekst rond deze gebeurtenis terug te vinden. Helaas en bijzonder dat ik er toen niet heb overschreef. blijkbaar voelde ik me er toen te onzeker voor.

Om één of andere reden heeft deze vorm me altijd geïntrigeerd, waarom weet ik niet. Ik zie het ook vaak in visuele meditatie en werkt het als een pulserende magneet.

Een Mandorle is een geometrische figuur in de vorm van een amandel. In de traditionele iconografie, geschilderd en gebeeldhouwd, is het ovaal waarin Christus, de Maagd Maria, heilige figuren zijn gegraveerd in een onsterfelijke glorie.
Door zijn geometrische vorm is het verbonden met de symboliek van de ruit maar dan met afgeronde zijhoeken.

De betekenis ervan is de vereniging van hemel en aarde, van de lagere en hogere werelden. Vandaar het gebruik die perfect past bij heiligen. Het symboliseert het overwinnen van het dualisme van materie-geest, water-vuur, hemel en aarde, in een harmonieus gerealiseerde eenheid.

De amandel, wat wij eten, zit in een harde omhulsel en zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar. Symbool van het wezenlijke dat verborgen is in het accessoire, van spiritualiteit versluierd door uiterlijke doctrines en praktijken, van de werkelijkheid gemaskeerd door de schijn, de waarheid, de schat, de Bron die verborgen is.

Mahmûd Shabestari, een Mysticus en Perzische Sufi dichter zei ooit: “Wanneer de migrateur, de zwervende, de rondtrekkende persoonlijke zekerheid heeft bereikt, is de amandel rijp en is de schil gebarsten.”
Of Abd al-Karim die zei :” Laat de schors en neem de vrucht. Wees niet één van degenen die het gezicht niet kennen, maar ontdoe je van de sluier. “

….

In het timpaan van de Basiliek St. Madeleine te Vezelay is een mandorla te zien met de verrezen Christus

Bien-Aimé

….
terwijl Joseph de eerste woorden uitspreekt tijdens de homilie, na het evangelie volgens Marcus, “. ..après le sabbat au lever du soleil…”, komt net op dit moment de ochtendzon de basiliek binnenschijnen. Tranen van vreugde rollen over mijn wangen. Mijn hart begint intenser te bonzen, voelt plots heel warm aan… . Mijn ademhaling en longen volgen de intensiteit en zorgen voor meer ruimte in de borststreek.
Plots veranderd het licht van kleur, geen warm zonlicht… een fel wit licht vult de ganse ruimte
Een diepe stilte in mij … overgave…ja, zo voelt het in volle overgave sta ik voor me te kijken. Ik voel me krachtig-vol één worden met wat is, en terzelfde tijd gedragen. ik voel dat ik niet anders kan dan te volgen waardoor ik de viering even zijn loop laat gaan…
Plots hoor ik terug de stem van Joseph, “… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., en zo voelt het… een aardbeving van mijn hart… geraakt, een diep weten, als een fundament die wakker gemaakt werd. Mijn schouders en borststreek krijgen schokken, tranen blijven vloeien en een diepe vreugde is voelbaar.

De viering gaat verder. Na de communie zingen we… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘

Met deze vreugde, deze dansende vreugde zoals het lied het zo prachtig warm verwoord staat een bijzondere nieuwe dag voor de deur.
Samen met Philippe dalen we de trappen af naar de crypte, waar hij een pelgrimszegen zal ontvangen. Ontroerd komen we terug naar boven… en wanneer Aude-Marie me aanspreekt… Vloeien vreugdevolle tranen en krijg ik er bijna geen woord uit…
Ik wist dat het goed was.

Met deze vreugdevolle herinnering, ondertussen reeds drie weken geleden, en goed geankerd in mijn hele Zijn ben ik nieuwe stappen aan het ondernemen in mijn leven, verder blijvend bouwen op de stevige fundamenten.
Een weg van Liefde buiten de grenzen van het zichtbare en in het vertrouwen van een diep weten.

… alors que Joseph prononce les premiers mots lors de l’homélie, après l’Évangile de Marc, “. ..après le sabbat au lever du soleil…” , juste à ce moment le soleil du matin éclaire la basilique. Des larmes de joie coulent sur mes joues. Mon cœur commence à battre plus intensément, me sentant soudain très chaud… Ma respiration, mes poumons suivent l’intensité et créent plus d’espace au niveau de la poitrine.

Soudain, la lumière change de couleur, pas un soleil chaud… une lumière blanche et brillante remplit toute la pièce. Un profond silence en moi… l’abandon… oui, c’est ce que je ressens, en plein abondon je regarde devant moi. . Je me sens puissamment ne faire qu’un avec ce qui est, et en même temps je me sens être porté. Je sens que je n’ai pas d’autre choix que de suivre, je laisse la célébration suivre son cours pendant un moment… Soudain, j’entends à nouveau la voix de Joseph,

“… du tremblement de terre de leurs cœur, l’expérience qui brise tous leurs façon de pensée et d’agir, qui renversé complètement les sens des evenement passé ainsi que la perspective de l’avenir… .”., et c’est ce que je ressens… un tremblement de terre de mon cœur… touché, une connaissance profonde, comme une fondation qui s’est réveillée. Mes épaules et ma poitrine sont secouées, mes larmes continuent de couler et une joie profonde est palpable.

La célébration continue. Après la communion on chante… ‘… Réjouis-toi et danse de joie, ton Bien-Aimé s’avance vers toi. En son amour il a donné sa vie pour toi. Tu as cherché ton Bien-Aimé, il te revêt de sa beauté. Et ton visage est rayonnant de son pardon. Dans la lumière du matin, il vient vers toi dans le jardin: Et dans sa joie ton cœur frémit d’un chant d’amour…. ‘ ‘

Avec cette joie, cette joie dansante, comme l’exprime si joliment et chaleureusement la chanson, un nouveau jour spécial approche à grands pas. Avec Philippe, nous descendons les escaliers jusqu’à la crypte, où il recevra une bénédiction de pèlerin. Nous remontons émus… et quand Aude-Marie me parle… Des larmes de joie coulent et j’ai du mal à sortir un mot… Je savais que c’était ‘vrai’ .

Avec ce souvenir joyeux, il y a déjà trois semaines, et bien ancré dans tout mon Être, je franchis de nouvelles étapes dans ma vie, continuant de bâtir sur des bases solides. Un chemin d’Amour au-delà des frontières du visible et dans la confiance d’une connaissance profonde.

Tafereel

img_20200119_1020112544300078045810888.jpg

Op tafel… Schriften… Een potlood, een pen… Een schrift, kruidenkennis. Studeren, zonder mezelf een moeten op te leggen.
Net onder de horizon, in de schaduw. .. een houtenbeeld… Siddhartha Gautama of Boeddha genaamd…een kaars, een mala … twee knuffel stenen ;een amethist en rozenkwarts… een schilderij met klaprozen….

Op een gegeven ogenblik kijk ik op. Het zonlicht komt pal op het tafereel schijnen. Die ene zonnestraal… mijn aandacht gaat ernaartoe . Hoewel ik intuïtief materie neerzet tot wat voor mij gevoelsmatig klopt om tot een geheel te komen, heb ik nooit stilgestaan wat er dieper in verweven kan zitten in wat ik nu zie.

Het beeld, meegebracht in 1994, uit Sri Lanka. Een man zat te werken in zijn atelier. De geur en zijn ruwe handen die streelden over het hout deden me stilstaan. De rust, vrede en hartelijkheid die in de man voelbaar aanwezig was, overhaalde me om dit beeld aan te kopen. Siddhartha Gautama, het had evengoed Yeshua geweest kunnen zijn of … Alles wat die man reflecteeerde zit verweven in dit beeld… vrede, rust, hartelijkheid.

Een schilderij met drie klaprozen, gekregen van een vrouw die me genegen is.
Voor mij staat de klaproos voor het mystieke. Haar kracht van dit fragiel uitziend bloempje – al eens opgemerkt hoe ze in haar eentje weer en wind kan trotseren. Haar habitat… zelfs in een spleet tussen twee stenen kan ze vertoeven. Rood, de kleur van liefde, hartstocht, vuur… en drie, een universeel fundamenteel getal…

Kaars… vuur, warmte en licht.

Een mala … meegebracht uit Dharamsala. Ik was daar om er geld te brengen aan een weeshuis na het organiseren van een fuif. De mala wordt gebruikt tijdens meditatie om er je gebeden of mantra’s bij te houden, zoals wij de paternoster kennen. Voor mij staat deze voor contemplatie.

De amethist… een zeer krachtige en beschermende steen. Een zuiverende werking. Bevordert zelfinzicht en helpt je om eerlijk te zijn naar jezelf toe over gedrag dat schadelijk kan zijn en niet in dienst is van je hoogste zelf. Bevordert de liefde voor het goddelijke.

Rozenkwarts is bij uitstek de steen van het hart, liefde. De steen werkt in op het hart chakra en opent het hart om liefde te ontvangen en om liefde te geven. Het zuivert en opent het hart op alle niveaus en zorgt voor innerlijke genezing en eigenliefde… En voor men liefde kan ontvangen en geven is de weg naar zelfliefde primair.

De voorbije week was het thema trouw blijven aan mezelf sterk aan de orde. Mezelf niet kwijt spelen, weg geven, wegcijferen in het contact met de ander. Afspraken maken, grenzen, begrenzen en mij durven uiten zonder mezelf af te sluiten van de ander. In verbinding blijven, ook al was angst soms voelbaar aanwezig.
Dankbaar om te zien dat ik niet meer middenin situaties sta die niet plezant zijn. Dankbaar om mijn intuïtie en zelfvertrouwen.

Dat ik gewoon kan blijven Zijn, dat ik trouw mag blijven aan mijn ‘neen’ en grens zonder daarbij de ander uit het oog te verliezen of mij er schuldig bij ga voelen. Mij blijvend in vraag stellen.

En mijn bewust zijn dat alle ingrediënten in het tafereel in mijn leven, in mezelf verweven zitten en mij de mogelijkheid geven om telkens verder te gaan, het helen altijd maar sneller en korter wordt. En dat alles verdwijnt met de noorderzon en niets blijft hangen, zalig is dat.
Zalig om blijvend gewaar worden dat de vruchten van lang werken aan mezelf, mij dagelijks levende en waardevolle geschenken brengen.
Dat ik het vredig gevoel en schoonheid van het leven mag blijven gewaarworden en deze niet meer verdwijnt, zelfs in moeilijke of minder mooie momenten.

Dus mensen geef de moed niet op wanneer je baaldagen hebt. Blijf de weg naar binnengaan en vroeg of laat en misschien wel sneller dan verwacht zal je kunnen delen ‘….het leven is een kostbaar en waardevol iets’. Vertrouw en geloof erin…

‘Elle est pas belle la vie ! ‘…