Maandagmorgen… Hmmm heerlijk ontwaken met de zon. Ik maak me klaar voor een afspraak bij de arts.

Aangekomen geef ik mijn medisch verslag af en vraag om een afspraak Mri.
De arts begint te spreken over de kiesten die vijf jaar geleden in mijn lijf aanwezig waren. “Dokter naar mijn weten vertoeven deze enkel in de buik. Geen herinnering dat dit in de hersenen kan aanwezig zijn.” “Ik weet het niet Jasmine. Wat jij hebt voorhad was een zeldzaamheid en onbekend voor ons.”
Ik voel vanalles in mijn lijf veranderen. Het zonder vrees en paniek, het vertrouwen en geloof – want een meningoom opzich is niet iets waarover paniek of angst moet zijn – neemt een andere wending aan.
Een gewaarwording aan mijn neusvleugels… trekt mijn energie weg. Twee bewegingen zijn voelbaar, een neerwaartse waarbij ik het gevoel heb dat de grond van onder mijn voeten wegzakt. Een andere gewaarwording die me in weerstand steekt en verhinderd om in elkaar te stuiken.
“Dokter wat je me meedeelt brengt me totaal iets anders. En hoewel ik geen vrees had ben ik nu wel geschrokken. Ik had de link niet gelegd.”

We bellen onmiddellijk naar de Prof. die me opvolgd wat de parasieten betreft om duidelijkheid te weten.
‘Het is niet uitgesloten’ hoor ik zeggen. Er kan dus een verband zijn.
Mijn lijf heeft zin om te schreeuwen.

Veertien dagen staan me voor de boeg in afwachting van een onderzoek. “Je mag me dan opbellen op 31 mei voor de resultaten”, deelt de dokter me verder mee. “Allé, benieuwd wat mijn verjaardagscadeau zal brengen.” “Oeie…” Ik deel de arts mee dat ik eind juni op weg ga. “Ah en naar waar ga je?” “Jeruzalem… en met of zonder… ik vertrek.” “Je hebt al getoond dat je het aankan Jasmine. We gaan ervoor hé. We zorgen ervoor dat wat moet gebeuren of niet, gepland kan worden”. Voilà, daar hou ik van… we gaan ervoor.

Ik kom buiten en voel me stil worden. Dit kan ik nu even niet alleen dragen en bel een vriendin op.
Aan mijn voeten een dappere klaproos die het leven tegemoet kwam ten midden de stenen.

In mijn gedachten zie ik beelden terug die ik zaterdagavond zag tijdens een drumcirkel. Vuur…dans… twee personage. Een klein gestalte met pekzwart lang haar en een bleek lang harige dierenhuid als kledingstuk. Nadien zelfde klederdracht maar dan met een breed hoofd zonder haren, wel een groot gewei.
Ik voel de kracht van toen terug opkomen. De voelbare herinnering van mijn handen in de zachte aarde, waar ik doorheen de avond zo een behoefte naar had en op het einde mocht uitstrooien.
Mijn lijf roept naar de aarde, als een diep verlangen om deze op mijn naakte huid te mogen voelen.

Onder de ‘vrijheidsboom’ van Laarne, een Plataan….wachtend op de bus, wordt de zon gefilterd…

Mijn ogen openen zich… pfff… mijn hoofdpijn is niet over. Ik vraag Jeannette of ze naar de internationale misviering wenst te gaan. “ohh, ja, geerne”. “Jeannette ik zal vragen aan iemand of je mee kan met hen, zelf zal ik niet gaan. Mijn hoofdpijn is niet over en zou willen naar de arts gaan”.
Tijdens de maaltijd regel ik de begeleiding, de sleutel van de kamer en vertrek richting spoed.
In het dorp stop ik nog eerst aan het bureau van een Compostella vereniging voor een credential.

In spoed wordt ik vlot opgevolgd. Binnen de twee uur krijg ik een paar onderzoeken. Van bloedonderzoek, oogtesten, een schitterende hartslag. Een lieve man komt me halen voor een CT-scan. Ik vraag hem om de contrastvloeistof niet te snel toe te dienen. Lief antwoord hij me, “désolé mes pour le scan de la tête ce n’est pas possible, les veines doivent ce ouvrir au maximum d’un coup”. Ik haal mijn schouders op en glimlach hem vriendelijk terug. Ook dit onderzoek verloopt vlot. Na de CT-scan vertelt de man dat hij het contrastvloeistof minder hard heeft ingespoten. De man is minder tot niet spraakzaam en neemt oogcontact op een andere manier wanneer hij me terug naar de wachtbox brengt. Al heel snel zie ik terug de arts met de resultaten. Hij heeft me wat uitleg. Waar ik nadien wat verduidelijking vraag. Een meningoom is zichtbaar tegen het hersenvlies. Na een duidelijke tekening begrijp ik wat hij meedeelt, hij stelt me ook gerust dat ik me geen zorgen hoef te maken. Met de vlotte hulp van Mutas, de internationale verzekering verlaat ik het ziekenhuis na een ontstekingsremmer en pijnstiller.

Ik wandel terug naar het hotel met een tussenstop in de basiliek. Een maaltijd staat me op te wachten. Medereizigers vragen me hoe het met me gaat. Ik voel me gedragen. In de namiddag ga ik met Jeannette alleen op stap. Jeannette wenst afscheid te gaan nemen van de grot.

Nadien gaan we naar de laatste film over het leven van Bernadette Soubirou. In haar levensverhaal, in hoe ze zich verwoordde en met de situatie Bernadette moest omgaan herken ik me.
Na de film tijd voor een afscheid aperitief, een telefoontje naar een pelgrim in nood, een bericht naar een vriendin ‘… Het is wat het en weet alles heeft zijn reden. Ik voel me er niet slechter bij… Ik kwam door mijn gedachten heen ‘alle, het laatste loodje om mijn hersenen te zuiveren 😉.’
Een bericht van mijn nicht… ‘Ct scan genomen en gezien dat er een melanoom is’. ‘Zeker dat het een melanoom is? Dit is normaal een huidletsel’
‘Haha een meningoom 😜. Die heeft me blijkbaar al te pakken 😂’
Gelukkig heb ik nog humor, vreugde zullen ze mij alvast niet wegnemen.

Deze morgen moesten we er vroeg uit. Een telefoonwekker rinkelt door de kamer. Ik wordt wakker met een zin ‘Leef, zoals het de laatste dag is.’. Deze blijft door meheen komen. Wanneer Jeannette klaar is leg ik haar uit hoe ze al naar de ontbijttafel kan. ‘Verdiep nr 1, 2x rechts’.
Alleen in de kamer, vloeien de tranen… Ik word me nu pas bewust van wat ik te horen kreeg. Ik laat vloeien, het werkt bevrijdend. Bewust dat daar iets zit die uiteindelijk daar niet hoort te zitten en er allang zat. De tijd was rijp. Nieuwe lessen staan me voor de boeg. In vertrouwen en in hoop zet ik mijn dag verder in.