Mijn ogen openen zich… pfff… mijn hoofdpijn is niet over. Ik vraag Jeannette of ze naar de internationale misviering wenst te gaan. “ohh, ja, geerne”. “Jeannette ik zal vragen aan iemand of je mee kan met hen, zelf zal ik niet gaan. Mijn hoofdpijn is niet over en zou willen naar de arts gaan”.
Tijdens de maaltijd regel ik de begeleiding, de sleutel van de kamer en vertrek richting spoed.
In het dorp stop ik nog eerst aan het bureau van een Compostella vereniging voor een credential.

In spoed wordt ik vlot opgevolgd. Binnen de twee uur krijg ik een paar onderzoeken. Van bloedonderzoek, oogtesten, een schitterende hartslag. Een lieve man komt me halen voor een CT-scan. Ik vraag hem om de contrastvloeistof niet te snel toe te dienen. Lief antwoord hij me, “désolé mes pour le scan de la tête ce n’est pas possible, les veines doivent ce ouvrir au maximum d’un coup”. Ik haal mijn schouders op en glimlach hem vriendelijk terug. Ook dit onderzoek verloopt vlot. Na de CT-scan vertelt de man dat hij het contrastvloeistof minder hard heeft ingespoten. De man is minder tot niet spraakzaam en neemt oogcontact op een andere manier wanneer hij me terug naar de wachtbox brengt. Al heel snel zie ik terug de arts met de resultaten. Hij heeft me wat uitleg. Waar ik nadien wat verduidelijking vraag. Een meningoom is zichtbaar tegen het hersenvlies. Na een duidelijke tekening begrijp ik wat hij meedeelt, hij stelt me ook gerust dat ik me geen zorgen hoef te maken. Met de vlotte hulp van Mutas, de internationale verzekering verlaat ik het ziekenhuis na een ontstekingsremmer en pijnstiller.

Ik wandel terug naar het hotel met een tussenstop in de basiliek. Een maaltijd staat me op te wachten. Medereizigers vragen me hoe het met me gaat. Ik voel me gedragen. In de namiddag ga ik met Jeannette alleen op stap. Jeannette wenst afscheid te gaan nemen van de grot.

Nadien gaan we naar de laatste film over het leven van Bernadette Soubirou. In haar levensverhaal, in hoe ze zich verwoordde en met de situatie Bernadette moest omgaan herken ik me.
Na de film tijd voor een afscheid aperitief, een telefoontje naar een pelgrim in nood, een bericht naar een vriendin ‘… Het is wat het en weet alles heeft zijn reden. Ik voel me er niet slechter bij… Ik kwam door mijn gedachten heen ‘alle, het laatste loodje om mijn hersenen te zuiveren 😉.’
Een bericht van mijn nicht… ‘Ct scan genomen en gezien dat er een melanoom is’. ‘Zeker dat het een melanoom is? Dit is normaal een huidletsel’
‘Haha een meningoom 😜. Die heeft me blijkbaar al te pakken 😂’
Gelukkig heb ik nog humor, vreugde zullen ze mij alvast niet wegnemen.

Deze morgen moesten we er vroeg uit. Een telefoonwekker rinkelt door de kamer. Ik wordt wakker met een zin ‘Leef, zoals het de laatste dag is.’. Deze blijft door meheen komen. Wanneer Jeannette klaar is leg ik haar uit hoe ze al naar de ontbijttafel kan. ‘Verdiep nr 1, 2x rechts’.
Alleen in de kamer, vloeien de tranen… Ik word me nu pas bewust van wat ik te horen kreeg. Ik laat vloeien, het werkt bevrijdend. Bewust dat daar iets zit die uiteindelijk daar niet hoort te zitten en er allang zat. De tijd was rijp. Nieuwe lessen staan me voor de boeg. In vertrouwen en in hoop zet ik mijn dag verder in.