De wastrommels draaien op volle toeren. Door het ritmische geluid van de trommels, zak ik in gedachten terug naar weken geleden…

“Oh, hey Jantje”, roep ik een passerende fietser toe. De fiets stopt bruusk. Een grote glimlach, een stevige knuffel. We delen in het kort met wat we bezig zijn en wat er komt. Op het moment van afscheid.. “t’ is morgen een werk, ‘Mestre Ireneu”.
“OH, daar heb ik nu eens zin in, dansen en zingen.” We spreken af voor de volgende dag. Terwijl ik verder stap richting huiswaarts komt door me heen’ Oh ja, de vreugde die voelbaar aanwezig is… verder delen. Dit zie ik zitten.

Zo gezegd, zo gedaan. De dag nadien pikt Jantje me op en rijden we richting een spiritueel werk van uren zingen en dansen. In de auto deel ik mijn ervaring van de laatste pelgrimstocht en door te delen komen er nieuwe zaken aan het licht ivm de start van de komende tocht.
Oa. Een spontane keuze gemaakt om te vertrekken vanuit Vézelay. Als ik aan Vézelay denk dan komt bij me op ‘Maria Magdalena en Jérusalem ‘. Waarom Jérusalem , omdat daar de confraternité des frères et des sœurs de Jérusalem is. Ook in de Mont Saint Michel zijn ze aanwezig, daar waar ik vorig jaar mijn spirituele tocht eindigde. En zie, bijna klaar om te vertrekken naar Jérusalem. Hmm… Drie.
Een data van vertrek had ik niet echt voor ogen. De prijs van het treinticket naar Vezelay was bepalend. Vijf juli.. Voelt goed en ruim de tijd om aan te komen in La Verna (Italië) waar ik uitgenodigd ben om te spreken tijdens een conferentie rond de weg van fra Franciscus, Aertsengel Michaël.
6.07.2019 start de nieuwe pelgrimstocht… Hmm.. Zeven. Oh, daar gaan we weer. Zalig…

Het spiritueel werk was echter zittend ipv dansend. Niet echt waar mijn lijfje naar verlangde. Niet erg. Voor mij een tafel in stervorm. Een jonge man viel me op. Kort geknipt haar, gekleed in hoogblauwe tinten. Op zijn borstkas… een speld… blinkend… een ster.

Het wordt stil… Ik concentreer me en neem de weg naar binnen. De zang begint en neemt me al heel snel mee, ver weg. .. Tijd is verdwenen… Ik voel mijn lijf tegenwerken op wat zich aanbied… Angst?!!
In het hier en nu probeer ik op mijn stoel te blijven zitten… ‘een rechte houding en blijven zingen, een rechte houding en blijven zingen Jasmine’, fluister ik me zelf toe. De energie is te krachtig en neemt de overhand op mijn lijf. De enige keus die ik heb is om in overgave te gaan, niet evident. Tijdens de concentratie (meditatie) probeer ik van mijn stoel naar een matje te stappen. De oorden waarin ik ben beland zijn me niet onbekend. Ik vertoef in drie dimensies verweven in elkaar. Eenmaal plat op de mat blijven er nog twee over, de mat en onder de aarde. Een plaats waar ik uren in vertoef. De aarde is vrij luchtig, licht en fris. Daar tussen krioelt het van dikke, korte witte wormen. De oppervlakte van wormen is golvend of zijn het larven.
Mijn handen reiken uit naar een grote leegte, een oneindigheid, ze smeken om vastgegrepen te worden. En zo gaat dit uren aan een stuk door.
Mijn lijf gaat in verkramping… de angst, weerstand.
Leven tussen hemel en aarde.

Terwijl ik dit nu neerschrijf word ik me bewust wat de boodschap is van het gebeuren. Het ene niet kunnen lossen en het andere nog niet kunnen toelaten.
Aarden, herboren worden, aannemen, overgave, ontvangen.

Wanneer het spiritueel werk voorbij is. Vertel ik aan Jantje… “Jan de jongen die daar zit aan tafel, deze plaats staat op hem geschreven”. De man met hoogblauwe tinten. “Michaël, bedoel je!”… “en de man waar hij nu mee praat, noemt Michael. En je weet die jongen daar, je kent hem, ken je zijn naam?” “och, ik dacht dat dit zo iets tibétains was.” “Zijn echte naam is Michel”. “Is het waar! Dat meen je niet!”.

“Zeg Jan, dit klopt gewoon helemaal Jan. Wanneer ik het beeld van de Aertsengel voor mij zie, passen ze gewoon volledig in het plaatje.” Michaël bovenaan, Michel onderaan en Michael is gewoon het evenwicht tussen beiden. Waw, bijzonder. “… Hmmm drie.
De weg bereid zich voor….

8.00 ik lig nog in bed… traagjes ontwaken… Ik lees de al zoveel talrijke verjaardagswensen op messenger. Een sms bericht… en op de second na mijn telefoon rinkelt. En het telefoontje kwam op de juiste timing. Het bed uit, oef… weerstand was wat aanwezig om straks de arts te bellen.

Voilà… Ik ben op… Goed wakker. Dankjewel R.
Ondertussen blijven de berichten binnenstromen…amai… 🙏
Al 2 dagen kende ik het resultaat van de Mri Meningoom, oef dankbaar dat het geen parasiet was. Nog even wachten wat moet gebeuren. Geduld dus 🙂. Ik heb vertrouwen en blijf in het goede geloven.

Plots rinkelt een bel… die ik niet ken… euh… vanwaar komt dit… even weet ik niet welke knoppen ik moet aanvinken. Oh… een videochat… Hmmm… Euh…. W8 effen… Euh… OK… Tis goe… Jah, ik moest toch even snel mijn bovenkamer laten ontwaken. Want een videochat terwijl je in huis aan het rondlopen in négligé en kleren passend, zou men al snel eens vergeten hoe men eruit ziet 😲😂

Een videochat, toch wel iets bijzonders, en hoewel ik toch wel – denk ik – mee ben met de technologie, gebruik ik dit weinig tot niet.
Ik ga zitten over de rand van het bad… aan de andere kant een bijzonder iemand die de laatste weken, maanden een bijzondere plaats mijn leven heeft gekregen. Een contact die me heel kostbaar is en veel bij me teweegbrengt. Om te koesteren. Een open, zacht, vreugdevol gezicht… een boeketje bloemen wordt tevoorschijn getoverd…boterbloempjes en één klaproos…in eenvoud en puurheid… Symbolisch veel betekend. Mijn lijf is gevuld met vreugde… er wordt gelachen, gedeeld, stiltes vullen mijn lijf… Hmmm

Ik wandel de stad in. Even naar de apotheek om raad. ringring… Nog een bijzonder iemand…mijn metekind… Hartverwarmend… Ik trakteer mezelf op een brunch… wanneer ik over straat wandel zie ik lachende gezichten, mensen met tedere gebaren… Wachtend op mijn maaltijd spelen kinderen om meheen. liefde, vreugde, Liefde, dankbaarheid is aanwezig en voelbaar.
Er daalt iets in en komt zo duidelijk aan het licht.
Al jaren ben ik me bewust dat ik een fijne gewaarwording heb en heel gemakkelijk kan zaken in mijn buurt waarnemen die niet deugen. Alleen besef ik dat dit me energetisch niet altijd ten goede komt. Door al die lachende, zachte, tedere gebaren te zien….heb ik het voornemen voor de rest die ik hier op moeder aarde mag verblijven om me enkel nog te focussen op Liefde. En als ik dan toch nog iets zou waarnemen die ten koste kan zijn voor een ander… wel dan stuur ik het zaadje van Liefde rechtstreeks naar de bron waar het niet deugende kan ontstaan.
En wachten tot… neen
Iedere morgen zal ik een Liefdeszaadje de dag insturen.
Met dit voornemen wordt ik me bewust dat ik hiermee ook een belangrijke lijn doorknip, doorheen generaties.

De rest van mijn dag wordt gekleurd met warmte, liefde, kostbare ontmoetingen, belangrijke en vreugdevolle beslissingen… een boeketje boerenjasmijn…
Dankbaarheid vult mijn lichaam, geest en ziel.
Met een stromende levendige tedere levensenergie stap ik in zachtheid de nacht in.

Dankjewel voor jullie verbondenheid.