De wastrommels draaien op volle toeren. Door het ritmische geluid van de trommels, zak ik in gedachten terug naar weken geleden…

“Oh, hey Jantje”, roep ik een passerende fietser toe. De fiets stopt bruusk. Een grote glimlach, een stevige knuffel. We delen in het kort met wat we bezig zijn en wat er komt. Op het moment van afscheid.. “t’ is morgen een werk, ‘Mestre Ireneu”.
“OH, daar heb ik nu eens zin in, dansen en zingen.” We spreken af voor de volgende dag. Terwijl ik verder stap richting huiswaarts komt door me heen’ Oh ja, de vreugde die voelbaar aanwezig is… verder delen. Dit zie ik zitten.

Zo gezegd, zo gedaan. De dag nadien pikt Jantje me op en rijden we richting een spiritueel werk van uren zingen en dansen. In de auto deel ik mijn ervaring van de laatste pelgrimstocht en door te delen komen er nieuwe zaken aan het licht ivm de start van de komende tocht.
Oa. Een spontane keuze gemaakt om te vertrekken vanuit Vézelay. Als ik aan Vézelay denk dan komt bij me op ‘Maria Magdalena en Jérusalem ‘. Waarom Jérusalem , omdat daar de confraternité des frères et des sœurs de Jérusalem is. Ook in de Mont Saint Michel zijn ze aanwezig, daar waar ik vorig jaar mijn spirituele tocht eindigde. En zie, bijna klaar om te vertrekken naar Jérusalem. Hmm… Drie.
Een data van vertrek had ik niet echt voor ogen. De prijs van het treinticket naar Vezelay was bepalend. Vijf juli.. Voelt goed en ruim de tijd om aan te komen in La Verna (Italië) waar ik uitgenodigd ben om te spreken tijdens een conferentie rond de weg van fra Franciscus, Aertsengel Michaël.
6.07.2019 start de nieuwe pelgrimstocht… Hmm.. Zeven. Oh, daar gaan we weer. Zalig…

Het spiritueel werk was echter zittend ipv dansend. Niet echt waar mijn lijfje naar verlangde. Niet erg. Voor mij een tafel in stervorm. Een jonge man viel me op. Kort geknipt haar, gekleed in hoogblauwe tinten. Op zijn borstkas… een speld… blinkend… een ster.

Het wordt stil… Ik concentreer me en neem de weg naar binnen. De zang begint en neemt me al heel snel mee, ver weg. .. Tijd is verdwenen… Ik voel mijn lijf tegenwerken op wat zich aanbied… Angst?!!
In het hier en nu probeer ik op mijn stoel te blijven zitten… ‘een rechte houding en blijven zingen, een rechte houding en blijven zingen Jasmine’, fluister ik me zelf toe. De energie is te krachtig en neemt de overhand op mijn lijf. De enige keus die ik heb is om in overgave te gaan, niet evident. Tijdens de concentratie (meditatie) probeer ik van mijn stoel naar een matje te stappen. De oorden waarin ik ben beland zijn me niet onbekend. Ik vertoef in drie dimensies verweven in elkaar. Eenmaal plat op de mat blijven er nog twee over, de mat en onder de aarde. Een plaats waar ik uren in vertoef. De aarde is vrij luchtig, licht en fris. Daar tussen krioelt het van dikke, korte witte wormen. De oppervlakte van wormen is golvend of zijn het larven.
Mijn handen reiken uit naar een grote leegte, een oneindigheid, ze smeken om vastgegrepen te worden. En zo gaat dit uren aan een stuk door.
Mijn lijf gaat in verkramping… de angst, weerstand.
Leven tussen hemel en aarde.

Terwijl ik dit nu neerschrijf word ik me bewust wat de boodschap is van het gebeuren. Het ene niet kunnen lossen en het andere nog niet kunnen toelaten.
Aarden, herboren worden, aannemen, overgave, ontvangen.

Wanneer het spiritueel werk voorbij is. Vertel ik aan Jantje… “Jan de jongen die daar zit aan tafel, deze plaats staat op hem geschreven”. De man met hoogblauwe tinten. “Michaël, bedoel je!”… “en de man waar hij nu mee praat, noemt Michael. En je weet die jongen daar, je kent hem, ken je zijn naam?” “och, ik dacht dat dit zo iets tibétains was.” “Zijn echte naam is Michel”. “Is het waar! Dat meen je niet!”.

“Zeg Jan, dit klopt gewoon helemaal Jan. Wanneer ik het beeld van de Aertsengel voor mij zie, passen ze gewoon volledig in het plaatje.” Michaël bovenaan, Michel onderaan en Michael is gewoon het evenwicht tussen beiden. Waw, bijzonder. “… Hmmm drie.
De weg bereid zich voor….