september | 2020 | De weg naar...

Reeds een weekje terug in België, na mijn fysieke pelgrimstocht en voor de eerste keer lukt het me niet om aan te komen.

Twee nachten verbleef ik in een ruim huis gelegen in de Vlaamse Ardennen omringd door vijvers, gras en bomen. Een ideaal plaatje wanneer je uit de natuur komt en toch…
Iets klopte voor mij niet…ik zag er de zon niet opkomen, geen horizon te zien.
Het eerste wat ik deed waren alle vensters openen om zuurstof in het huis binnen te laten.
Ik wandelde door een immens lange omheining voor ik na een paar minuten boven op een heuvel stond… Tranen kwamen in mijn ogen om deze grootsheid te zien, die openheid, ik kon er terug op adem komen… De wereld, het universum.. .. Open en vrij. Geen poort, geen muur, geen code, geen camera.

Mijn hart kent een stuwing om verder mijn weg te bewandelen, mijn lijf blokkeerde zich voor de tweede keer op het moment dat ik het luik opendeed van mijn opslagplaats waar mij nog resterende materie staat. In één second sloeg iets in mijn onderrug, verloor ik mijn kracht in mijn buik, kwam ik kortademig. Braakneigingen en tranen.
Daar stond ik voor de materie waarvan een groot deel me vreemd is geworden. En nu…

Diep van binnen is er een groot verlangen, onderhuids is angst aanwezig. Wat brengt me angst… mijn beperkt ‘zien’?! Ik voel dat ik op een moment ben gekomen waar bepaalde structuren niet meer passen in het heden, niet meer morgen kunnen zijn of bestaan. Waar ik voelbaar op een punt van vernieuwing ben. Waar ik angst heb om stappen te zetten en die angst me tegen houdt om in mijn volle kracht te kunnen staan. Kracht die ik/wij allen zo nodig hebben om te bestaan/te Zijn en vrijuit van uit Liefde te kunnen leven. En daar op de weg ken ik geen angst…

… toen ik deze week langs de Schelde zat op een bankje. Wachtend op een slaapplaats, keek ik voor me uit… De natuur, de oneindigheid… toen ik kon loslaten wat in mijn hoofd draaide..
kwam een zin zo puur en zuiver me tegemoet en was de grootsheid zo voelbaar…
‘ dit is je huis, overal daar waar je bent’. Het vertrouwen kwam terug… kort erna… kwam een ‘ja’ voor een bed.

Ik wil hierbij ook de mensen, vrienden danken die een bed, een dak aanbieden aan wie het nodig hebben. Dankjewel dat jullie er zijn., voor jullie Hartelijkheid. Hubert &Rosane, Jef &Tania , Tineke &Janus, Els, Lieve en Erik en de zoveel anderen op mijn weg…

Reeds een weekje voorbij na wat ik hierboven schreef. Oef, het waren een paar dagen waar ik de flow kwijt was. Gelukkig is mijn kracht terug nadat ik de stilte terug in mezelf toeliet. Er is van alles in beweging en heel benieuwd wat het mij zal brengen. Zalige énergie vibreert af en toe door mijn lijf, Michael komt me af en toe vergezellen… in vertrouwen blijf ik in de rust en stilte… Daar waar ik ben en kan Zijn

IMG_20200827_130739-2

Al jaren hoor ik de pelgrims spreken over l’Esprit du Chemin, een eerste pelgrimsherberg komend van Vézelay richting Compostella. Benieuwd…

Een pracht van een Lindeboom staat in de tuin. Het huis ligt in een bad van rust midden de natuur in een klein dorpje, Le Chemin.
Een vrijwilliger kondigt me aan. Huberta verwelkomt me en toont me later hoe het huis eruit ziet. Hmm, een pracht van een omgeving en plaats, warme hartelijke mensen. Een plaats die haar naam werkelijk draagt. Ik geraak zelf ontroerd wanneer ik in één van de kamers ben. In eenvoud, met veel creativiteit en vooral met eerbied en zorg voor het huis werd alles gerestaureerd en dat is voelbaar en zichtbaar.
Verheugd dat ik me heb laten leiden tot hier.

Onder de Lindeboom, een lange tafel, 12 borden. Samen eten we een heerlijk avondmaal.

Anthien

L’Esprit du Chemin

Le Chemin

Saint-Père

L’Esprit du Chemin

Het voelt wat vreemd aan… morgen eindigt mijn fysieke pelgrimstocht. Ik noem het graag ‘fysieke’ omdat pelgrimeren en wat het mij gebracht, geleerd heeft in continuïteit bij mijn leven hoort en is…
Ik sluit mijn ogen, l’esprit du Chemin neemt me mee… weg… weg… ver weg… in dromen.

Ochtend… De geur van mos komt via mijn kamervenster binnen. Het heeft geregend. Ik ga naar beneden. In de woonkamer speelt heerlijke muziek op de achtergrond ‘Hildegarde vonbingen’. Pelgrims maken zich klaar om hun weg verder te zetten naar Compostela. Ik neem mijn ontbijt terwijl Huberta me vergezeld en me laat kennismaken van het vocale collectief ‘Grainedelavoix’ die ‘La Magdalene’ zingt.

Buiten begint het ontzettend te regenen. Broodnodig. Het viel me op, hoe het groen in de natuur en het frisse gras uit de Auvergne, Le Puy dôme, la Haute Loire verdwenen is, daar was nog altijd voldoende water, terwijl hier in de Nivernais alles terug ontzettend droog is.
Hmm, zou ik nu regen hebben voor mijn laatste dag, neen hoor, net op het moment dat mijn laatste wandeldag begint komt de zon te voorschijn. De weergoden… dankjewel.

Sedert gisterenavond is er een zeker verdriet komen opdagen…en hoe dichter ik Vézelay benader hoe afwisselend mijn emoties worden… vreugde, verdriet, vreugde… Ontroering… Vreugde…
Afronden en het nieuwe verwelkomen.
Ik kan het niet zogoed plaatsen en kan het niet anders noemen dan, ‘vreugdevol rouwen’…

De laatste dagen heb ik vaak het gevoel gehad dat wat er was, ik het noch in beelden, noch in woorden kon uitdrukken. Een ‘grootsheid’ die binnenin voelbaar is als een grote kracht, onvatbaar, als een hart oneindig. Het mogen ervaren… een grootsheid waar ik me graag dienstbaar voor opstel, voor wat IS.

Ik kijk naar mijn voeten. Yes, we hebben het goed gedaan. Ettelijke kilometers hebben ze me al gedragen. Hebben mijn voeten me over bergen en rivieren gebracht. En wat is het zalig om op sandalen te wandelen en in de ochtend het water op mijn voeten te kunnen voelen. De frisheid van de ochtend.
Met een moeiteloze vloeiendheid … En nog meer dan bij mijn andere pelgrimstochten voel ik me dichter en dichter bij de aarde komen, ook in mezelf.

In de dorpen geurt het van de kamperfoelie. De stokrozen zijn aan hun einde van hun bloei gekomen. Hier en daar pluk ik wat zaadjes om straks in België uit te zaaien en kleur en fleur te brengen.
In de verte een pelgrim, we wandelen naar elkander toe. Hij op weg naar Compostella. Ik op weg naar…
Terwijl we beiden steunen op onze wandelstokken komen de vragen, vanwaar kom je, naar waar ga je… een glimlach, een goedendag, een hand die de lucht in gaat en zwaait.
In mijn rug hoor ik een gekend deuntje ‘Tous les matin nous prenons le Chemin…. Ultreeeeeia, ultreeeia..’
Ik kijk nog even om, een vreugdevolle pelgrim.

La Colline Éternelle… daar is ze… Reeds van ver zichtbaar.. Vézelay. .
De laatste vier dagen stappen, zijn niet alleen een afronden van deze weg, ook als een afronden van mijn pelgrimstocht (fysieke) die ik ooit 6 jaar geleden begonnen was. Want hier liep ik toen, op weg naar Compostella. En eigenlijk vind ik het heel bijzonder wat gebeurt.
6 jaar geleden vroeg ik om in Vézelay hospitalier te worden, dit kon echter pas nadat ik mijn weg had afgewerkt. De dag nadien beloofde ik haar om terug te komen, nadat ze zo energetisch in mijn rug trok. Maar eerst moest ik naar Compostella van de confraterniteit.
Om een of andere reden is het me nooit gelukt in de voorbije jaren. Er kwam altijd iets tussen, alles wat vastgezet werd op planning mislukte.
Tot nu…ongepland eindigt mijn tocht in Vézelay en met een week hospitalier…
Ik had het haar beloofd.

Ik kom aan op een 4 (28-08-2020)… aarde, moederaarde… In het levensjaar 7×7
7 jaren zijn afgerond waar 7 en 3 sterk aan de orde kwam…hemels…
De laatste dagen kwam 4 sterker aan de orde … ik ga binnenkort de aarde bewerken.
In 2014 (7) begon ik te wandelen… De basiliek heb ik altijd gezien in de stijgers.
Aujourd’hui elle est enfin ‘Libre’ deelde ik met iemand. En zoals de vele andere keren, weet deze plaats me te raken en rollen tranen over mijn wangen.
En voor de eerste keer valt het me op dat de plattegrond van Vézelay, een waterdruppel is.
Zoveel symboliek die voor mij heel veel betekenis heeft gekregen en mij affirmatie brengt op mijn weg.

De voorbije 7 jaren hebben me geleerd wat werkelijk liefhebben en Liefde is. Het heeft me geleerd dat angst me verhinderde om vrij te leven. Ik heb me leren losmaken van wat materie is, om in mijn eigen materie te komen, om straks in en met de materie te werken.
Het heeft me geleerd nog dieper de weg naar binnen te nemen om me vrij te maken van wat niet meer nodig is.. en wat niet van mij.
Een terug naar zichzelf, om dan pas terug naar de ander te gaan. Van het zichtbare, naar het onzichtbare.

Op de ‘weg’ la lumière Eternelle…
Elle se lève tous les jours.