Duiven vliegen in rondjes rond de hoogste kerktoren.
Op het donkergroen gekleurd gras zijn dauwdruppels zichtbaar.
De wollendekens hangen over de wasdraad om te verluchten terwijl ik de kamers grondig aanpak. Nog niet zolang geleden was hier het bezoek van kleine ongewenste insecten die je dag behoorlijk zuur kunnen maken.

Iedere middag zitten we met een aantal inwoners rond het middagmaal. Voor we proeven van een heerlijk maaltijd met groenten uit de tuin, houden we 1 minuut stilte en verlengen we die stilte tijdens de eerste soepkom. Daarna kan er gepraat worden.

Vorige week had ik een fijn en waardevol gesprek met D. , nadat de persoon mijn stilte aan tafel niet wist te appreciëren na iets dat hij deelde en er zich vervelend rond voelde.
Het is de gewoonte hier wanneer je iets dwarszit dat je het niet links laat liggen, wel dat je het in handen neemt en er iets mee gaat doen ipv dat het zich gaat opstapelen of wegduwt. Niemand gaat hier ook door elkaar spreken. Je wacht gewoon met geduld je beurt af en laat de andere uitspreken.
Tijdens het gesprek met D. schrok ik wat van mezelf, schrikken van welke wijsheden ik in een gesprek kan leggen. Komend vanuit eigen ervaringen door de jaren heen en ook vanuit een voelbare diepe wijsheid en hierbij heb ik het dan altijd moeilijker om me de inhoud van het gesprek te herinneren en welke woorden ik eraan gaf, wel het gevoel, gewaarwording wat het me bracht, dit blijft nazinderen. Een gewaarwording die gans mijn lijf vult en diep van binnen weet dat het resoneert en kwaliteit brengt tussen twee individuen.

Een paar dagen nadien gaf ik dans initiatie. Het was lang geleden dat ik dit nog had gedaan. We waren met 6. Ik zag D. de zaal binnenkomen, mijn klein stemmetje sprak… Ik gaf mijn klein stemmetje geen aandacht. Ik nam de mensen mee vanuit een stil staan, en liet hen via hun eigen ademhaling in beweging komen op ontdekkingstocht in en met hun lijf. Op een bepaald moment zag ik D. in dissociatie gaan. Ik benaderde hem en begeleide hem om hem zo veilig mogelijk terug te brengen in de ruimte en het ook veilig te houden voor de andere aanwezigen. Na een 30 min. lukte het me. Ik was me bewust wat hier achter schuilde, het gesprek had iets fragiel bij hem geraakt. Ik herkende ook een groot deel van wat gebeurde uit ervaring, uit een lang verleden tijd.
Op het einde kwam er een rondje om te zien hoe iedereen zich voelde en het had bij sommigen wel iets wakker gemaakt. Ook bij mezelf na het ontvangen van een reactie “je n’est pas confiance en ce que tu fait”.
Dit kwam binnen. Ook al wist ik dat de persoon heel rationeel was.
En toch, hoewel ik het liever niet had tegengekomen en een voor mij vervelende rol heb moeten opnemen vanuit noodzaak,
voelde ik binnenin een geruststelling, kracht en ook een enorme groei in mezelf toen het voorbij was. Later schreef een vriendin me ‘je bent een diploma op zich’… en zo voelt het ook en wordt ik hierin voortdurend bevestigd de laatste weken.

Die ene zin bleef echter in mijn oren nazinderen en ook de gebruikte blik was op mijn netvlies blijven plakken. Het is pas beginnen doordringen een paar dagen nadien vóór de start van de wekelijkse vergadering waar iedereen aanwezig is. Ik voelde onderhuidse angst om mij te gaan uitdrukken in groep, ik was me bewust dat het voor mij belangrijk was om dit te doen om me te bevrijden van de lijfelijkespanning, mijn terugtrekken in mezelf en om mijn spontaniteit en mijn vreugde terug te vinden die ik verloren was na die uitspraak.
“J’aimerais bien partagé” … ik hoorde me stem trillen en had tijd nodig om mijn woorden te vinden…” La situation qui a u lieu cette semaine pendant la danse. Je n’ai pas écouter ma petite voix intérieur qui aurais dû refuser la personne. Mes alors qui suis je pour prendre cette décision. Qui suis je pour refusé une personne. J’ai réagi avec une grande responsabilité, de bienfaisance et en toute professionalite, même si j’aurais préféré ne pas le faire, je n’avez pas le choix. Et si une personne n’avez pas confiance en ce que je fessais, rien ne lui a empêcher de prendre ces propres responsabilité. ” Ik voelde dat wat ik zei juist was en hierbij een grens trok en mezelf terug gaf wat van mij was. Mijn kracht.
Van binnen waren tranen, ze waren bevrijdend.

Naast het onderhoud van het huis volg ik 1x per week Qi qong en Feldenkrais. Iets nieuws die ik ontdek en met plezier uitoefen. Een welgekome sessies en op het gepaste moment. Momenteel krijg ik thema bekkengebied… In een eenvoudige oefening wordt ik geraakt en komt er een op en neerwaartse beweging vrij die heel bevrijdend is. Een beweging die me niet onbekend was/is en ik meer en meer kan dragen en appreciëren. Vroeger was ze echter te intens en deed het pijn in mijn lijf vooral in mijn stuit en ter hoogte van mijn schedel. Het was als een hoge voltage die op die plaatsen doorheen mijn lijf schoot.
Tijdens één van de lessen probeert I. me iets duidelijk te maken. Ik lukt me niet om te begrijpen, of eerder er zat weerstand. Tot ik op het juiste punt zat op de stoel en tranen zich bevrijden met gemengde gevoelens. Vreugde en verdriet ligt dicht bij elkaar.
Meer en meer wordt ik me bewust van hoeveel ik onbewust op slot heb gezet in mijn bekkengebied en mijn levensenergie had afgesnoerd na de opmerking ivm ‘confiance’ ook al kon ik me verbaal uiten.
Verschillende laagjes komen een voor één vrij en daar ben ik heel blij om.

Stel je bent een kind en loopt met open armen naar iemand toe, vrij, vreugdevol en vol levensenergie, je gelooft in je eigen kracht en capaciteiten. .. en plots krijg je een halt toegeroepen op een moment dat je het niet verwacht en je als kind er niets van begrijpt wat er gebeurt en waarom. Wanneer dit een paar keer gebeurt dan gaat er onderhuids een wantrouwen zich installeren die zich blijkbaar subtiel heeft vastgezet in mijn bekken gebied en mijn levensenergie afsnoerde.
‘Confiance’ kreeg een tweerichting verkeer.

Mijn zitpositie bracht me ook bij een gebeuren die laatsleden aan de oppervlakte kwam en al die jaren verscholen lag.
Een herhaaldelijk gebeuren van grensoverschrijdend gedrag.
Wie ben je als kind van ongeveer 4 a 5 jaar die gewassen wordt op een aanrecht in de keuken. Met een bloot kontje moet gaan zitten op koud ijzer. In een grote onaangename ruimte, voor een raam en waar 3 deuren zijn waar ieder moment iemand binnen kan komen. Waar bleef de privacy van het kind. En dan… Ik hoor nog mij eigen geroep “neen, ik wil niet”… Ik hoor de echo nog van de volwassen stem die roept alsof ik doof was… “doe je…” Ik kan zowel de stem horen, als het, voor mij, niet zacht hand gebaar tussen mijn benen… Ik kan het voelen tot in mijn maag en terwijl ik dit schrijf kan ik gelukkig tranen lossen en is het alsof alles wat tussen mijn benen is aan het wenen is.
Wat heb ik die situaties weggeduwd, nooit gedacht dat dit zo een impact kon hebben op mijn sexueel leven en vooral op mijn levensenergie. Het zat zo ver weg. Gelukkige mag en kan ik me hiervan bevrijden en mag ik me terug hierbij herinneren en voelen dat ik ooit meerdere keren een duidelijke ‘Neen’ kon uitspreken. Dat die kracht in mij aanwezig is.

Ik kreeg een duidelijke boodschap van I. eentje die nog nooit zo intens was binnengekomen als deze…
‘Ne l’aise jamais personne encore entrez dans ton intimité si tu ne le veut pas’, de fysieke intimiteit.

MIJN intimiteit.

Ik hoor de kraanvogels massaal over het huis vliegen richting het Zuiden. Het was een goed rijk gevulde dag van delen en ontvangen. Tijd voor een laatste knuffel aan Pasha vóór het slapen gaan. Welterusten iedereen.