“Vous allez plonger ? “, vraagt een kleine, tengere vrouw die haar compostbak naar buiten brengt. Aan haar voeten witte slofjes en lange kousen met een rood boordje die haar onderbenen warmen. Een panty met leger print en een loshangende trui. Op haar neus een rond brilletje die te groot is geworden.
” Pardon, vous dites ! ” en de vrouw herhaald haar zin.” Pourquoi? “” “Bhein, il pleut ?”, terwijl de regen al een half uur achter de rug is.
Twee kleine honden beginnen te blaffen en trippelen op korte pootjes naar buiten. “Ils s’appellent comment les chiens ?”
“Nono et Bernadette, comme moi.” “Allé, je continue mon chemin, bonne journée à plus tard !”, al zwaaiend verlaat ik Avioth voor een wandeling van een uurtje. Op zak een papier waar data, uur en verblijfplaats op staat voor in geval ik controle heb van de politie.
Op de achtergrond hoor ik Bernadette nog met een fijne stem roepen achter haar honden, “allez vite”.

Ik geniet van de zonnestralen, de natuur, de rust… Ik voel me precies op pelgrimstocht. Eigenlijk vind ik het wel bijzonder om hier te zijn. Oorspronkelijk zou ik naar Avioth gestapt zijn begin juni, ik koos echter om de grens over te gaan in Sedan.
Wat ik niet wist is dat le ‘Centre de Partage’ waar ik verblijf op een pelgrimsroute naar Compostela ligt, ‘Via Arduina’. Hier komen dus vaak pelgrims aankloppen.

Canadese ganzen vliegen in grote hoeveelheid in de lucht. In een schuine beweging landen ze gezamenlijk links van me in een vijver. Wat een fijn geluid om te horen wanneer ze landen en verder drijven op het water.

15u45. De klokken van de kerktoren van Breux laten zich horen… Tata taaa… Tata taaa…
Hmmm, sedert ik begonnen ben met Altblokfluit spelen hoor ik deuntjes en ritmes overal en probeer ik verder een muziekstukje te creëren.

1 uur later hoor ik Nono en Bernadette terug blaffen wanneer ik terug voor de deur passeer.

In de basiliek zoek ik een hoekje waar ik nog een uurtje muziek zal spelen. De akoestiek is hier schitterend. Nooit gedacht dat ik ooit muziek zou durven spelen in een kerk.
De zon gaat onder, het wordt frisser. Ik keer terug naar ‘centre de partage:.

Vóór het avondmaal spelen we met zes een intuïtief concertje.
M. zet het ritme in met de sjamendrum, E. volgt met een melodieus ritmisch vinger getokkel op een gitaar, A. vind de weg naar de gitaar. A. laat haar warme stem horen. Ik doe een poging om te volgen met de blokfluit waar I., die leerkracht muziek is, inspeeld op mijn intuïtieve deuntje… En al heel snel creëeren we met zijn alleen een ritmisch, vloeiend en harmonieus geheel…
Op het einde zijn we allen zo verbaasd van wat er is ontstaan is dat er een gezamenlijke kreet ontstaat…