De kracht van de Roos

Texte en français voir 👇

Voor mijn vertrek naar het Zuiden, kocht ik in Parijs de essentiële olie van La Rose de Damas.
In de winkel rook ik aan de olie. Op dat moment voelde ik iets springen ter hoogte van mijn diafragma, en misselijkheid overviel me. De band die ik daar zolang had gevoeld, leek letterlijk te zijn verdwenen — weggeblazen door de wind.
De kracht van de Roos.

Op de vooravond van onze pelgrimstocht, die Delphine en ik zouden ondernemen van Saintes-Maries-de-la-Mer naar La Sainte-Baume, trok ik uit het Mary Magdalene Oracle van Megan Watterson de kaart La grotte aux œufs.
“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”
Wij bestaan in elkaar en met elkaar.

In La Sainte-Baume, aan de voet van de grot van Maria Magdalena, vroeg Delphine me wat er op een groot bord met grote letters stond geschreven. Ik liet haar het zelf ontdekken, met haar eigen mogelijkheden, terwijl ik even een korte halte moest houden.

We bezochten het sanctuarium. Daar, waar de bron ontspringt in de lage grot, dreef een enkel rood rozenblaadje. Ik deed er een klein ritueel met Delphine, en we staken een kaars aan bij het beeld van Maria Magdalena — zittend, een kruis in haar handen.

Iets raakte me diep, en tranen rolden zachtjes over mijn wangen.
Daarna trokken we verder, langs een steil en ruig pad, naar La grotte aux œufs.

Ik voelde me bijna geduwd om de grot binnen te gaan. Het donker instappend, over de gladde en afdalende grond, kwam ik uiteindelijk alleen bij een altaar. Kort daarna kwam Lou-Anne — die ons sinds de ochtend volgde voor haar opleiding — en daarna nog drie vrouwen.

Een van hen legde een ritueel uit en nodigde ook mij uit om deel te nemen. Ze vroeg of ik een gebed en een ritueel wilde doen voor iemand die het nodig had.
Mijn gedachten gingen naar mijn moeder.
Terwijl ik bad, zei de vrouw plots:
“Er zijn nog twee vrouwen aan je linkerkant.”
Ik herhaalde het ritueel.
Toen vervolgde ze:
“En je mag er ook eentje doen voor dit ongeboren kind bij je moeder.”
Ze wees naar de grond.
Oef. Die woorden kwamen binnen.

Weer vloeiden tranen, zacht en stil.
Jaren geleden ontdekte ik dat ik deel was van een ongeboren tweelingbroertje.
Maar ik had er in al die tijd nooit iets mee gedaan.

Op de terugweg, vóór we de bus terugnamen richting Parijs, zei Delphine:
“Je weet wel, het bord beneden bij de grot van Maria Magdalena — het sprak over een weg, le chemin de la consolation. En wanneer je die volgt, kom je in de lage grot: een plaats waar vrouwen en mannen ruimte hebben om een kind te herdenken dat het daglicht nooit heeft gezien.”
De weg van de troost.

Dat raakte me diep.

Ik sloot mijn pelgrimsseizoen af met een week in Magdala, in de Sologne, waar ik dit verhaal deelde met Marie-Sophie, een 92-jarige zuster.
Ze keek me zacht aan en vroeg:
“En heeft je broertje een naam?”
De mooiste vraag die ik ooit kreeg.

“Neen.”
Toen ik haar vraag echt tot mij had laten doordringen, kwam spontaan het antwoord:
“Jean-Baptiste.”

Ik bedankte haar met warmte en vertelde:
“Dat was de naam die ik als puber had gekozen, als ik ooit zelf een zoontje had gehad.”

Op 21 oktober stuurde ik mijn moeder een bericht voor haar verjaardag. Na een lange stilte kwam er een antwoord terug: “Dank u.”

De kracht van de Roos.


“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”
Wij bestaan in elkaar en met elkaar.

Van Sara naar Marie Madeleine in beeld

Avant mon départ, j’ai acheté à Paris l’huile essentielle de La Rose de Damas.
Dans la boutique, j’ai senti l’huile.
À cet instant, j’ai ressenti comme un bond, une libération au niveau du diaphragme — et une légère nausée m’a traversée.
La bande que je portais là depuis si longtemps semblait littéralement s’être envolée avec le vent.
La force de la Rose.

À la veille du pèlerinage que Delphine et moi allions entreprendre, de Saintes-Maries-de-la-Mer à La Sainte-Baume, j’ai tiré du Mary Magdalene Oracle de Megan Watterson la carte La grotte aux œufs.
‘Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.’

À La Sainte-Baume, au pied de la grotte de Marie-Madeleine, Delphine m’a demandé ce qui était écrit sur un grand panneau, en grandes lettres.
Je l’ai laissée le découvrir elle-même, avec ses propres moyens, pendant que je faisais une halte nécessaire.

Nous avons visité le sanctuaire.
Là, à la source, flottait un pétale de rose rouge.
J’y ai accompli un petit rituel avec Delphine, et nous avons allumé une bougie devant la statue de Marie-Madeleine — assise, tenant une croix entre ses mains.

Quelque chose m’a touchée au cœur, et des larmes ont coulé doucement sur mes joues.
Ensuite, nous avons pris le sentier escarpé qui mène à La grotte aux œufs.

Je me suis sentie poussée à entrer dans la grotte.
En pénétrant dans l’obscurité, sur un sol glissant et descendant, je suis arrivée seule devant un autel.
Peu après, Lou-Anne, qui nous suivait depuis le matin pour sa formation, m’a rejointe — puis trois autres femmes sont entrées à leur tour.

L’une d’elles a expliqué un rituel et m’a invitée à y participer.
Elle m’a demandé si je souhaitais faire une prière et un rituel pour quelqu’un qui en avait besoin.
J’ai alors pensé à ma mère.
Pendant ce moment, la femme a ajouté :
” Il y a encore deux femmes à ta gauche. “
J’ai refait le rituel.
Puis elle a poursuivi :
” Et tu peux aussi en faire un pour cet enfant non-né, auprès de ta mère,”
en montrant le sol.
Ouf… ces mots m’ont traversée profondément.

De nouvelles larmes ont coulé, douces et silencieuses.
Il y a des années, j’avais découvert que j’étais liée à un petit frère jumeau non-né.
Mais je n’avais jamais rien fait avec cette connaissance.

Merci à Grand-mère Lané Saan Moonwalker. Pour cette belle rencontre.

Sur le chemin du retour, avant de reprendre le bus vers Paris, Delphine m’a dit :
“Tu sais, le panneau en bas, près de la grotte de Marie-Madeleine — il parlait d’un chemin, le chemin de la consolation.
Et quand on le suit, on arrive à la grotte basse : un lieu où les femmes et les hommes peuvent se recueillir pour honorer un enfant qui n’a jamais vu la lumière du jour. “

Le chemin de la consolation.
Ces mots m’ont profondément touchée.

J’ai terminé ma saison de pèlerinage par une semaine à Magdala, en Sologne, où j’ai raconté cette histoire à Marie-Sophie, une sœur de 92 ans.
Elle m’a regardée avec douceur et m’a demandé :
“Et ton petit frère, a-t-il un nom ? “
La plus belle question qu’on m’ait jamais posée.

“Non. “
Et quand j’ai laissé cette question descendre en moi, la réponse est venue spontanément :
“Jean-Baptiste. “

Je l’ai remerciée de tout cœur et j’ai ajouté :
“C’était le prénom que j’avais choisi, adolescente, si un jour j’avais eu un fils.”

Le 21 octobre, j’ai envoyé un message à ma mère pour son anniversaire. Après un long silence, une réponse est revenue : “Merci.”

La Force de la Rose.

“Nous existons les uns dans les autres et les uns avec les autres.”

De Sara à Marie Madeleine en image

Le Triskèle

À l’ombre de la cathédrale de Reims, je suis assise sur un bloc de béton, le regard posé sur le vide.
Dans un verger tout proche, une colombe cherche prudemment son équilibre sur une branche qui oscille.
La lumière joue à travers les feuilles, projetant sur le sol des ombres dansantes, et quelque chose en moi suit ce rythme silencieux.

En pensée, je porte mon attention sur toutes les personnes que j’ai déjà rencontrées. Ce qui me frappe, c’est la fluidité avec laquelle, presque à chaque fois, dès la première porte, j’ai été accueillie.

Une rencontre en particulier reste gravée en moi.
Dans un petit village des Vosges se trouvait une maison dont la porte était déjà ouverte.
La façade, dans de douces teintes pastel, portait sur chaque rebord de fenêtre des fleurs colorées qui captaient la lumière.

J’ai sonné.
Une femme est venue à la porte, les mains couvertes de terre, aux pieds des sabots de plastique verts.
Elle m’a regardée — ouverte, silencieuse, attentive.
Lorsque je lui ai demandé un abri, elle a pris le temps. Du temps pour écouter, du temps pour ressentir. J’aime cela.
« Oui, je peux vous accueillir. Mais pas tout de suite, j’ai encore quelques petites choses à faire », m’a-t-elle dit.
« Que diriez-vous si je reviens vers 19 h ? »
« Oui, très bien. » Ainsi, nous avons convenu d’un rendez-vous.

En attendant, j’ai arpenté le village à la recherche de la clé de l’église.
Je suis arrivée dans une ferme tenue par un jeune couple avec six enfants.
Grâce à la jeune femme, j’ai pu visiter l’église, qui m’a semblé plutôt être une grande chapelle.
Une chapelle restée dans son jus, comme on dit en France : les murs de bois rongés par l’humidité, et quelques toiles d’araignée qui s’accrochaient à mon sac à dos.
Ensuite, j’ai eu droit à une visite de l’étable.
J’ai été étonnée de voir l’évolution de la traite des vaches : tout était automatisé.
Chaque vache portait un émetteur relié à un robot qui la trayait.
La vache savait trouver le robot, et le robot savait exactement quand il devait s’arrêter.
Un avantage pour cette mère de six enfants, qui n’avait plus à se lever à l’aube et disposait de plus de temps pour sa famille.
Et pourtant, je sentais aussi une distance grandir entre l’homme et l’animal : l’ordinateur avait pris la place.

J’ai savouré la scène où le plus jeune de la famille jouait dans le foin, tandis qu’une vache, avec ses longs cils, observait l’enfant d’un an avec une curiosité silencieuse.

À 19 h, je suis revenue à la maison aux fenêtres fleuries.
Invitée à la table du dîner, mon regard a été attiré par un symbole : le triskèle.
Ce même symbole avait fait partie de mon chemin en 2018, m’ayant guidée vers trois lieux liés à l’archange Michel sur le continent européen : Monte Sant’Angelo – Sacra di San Michele – Mont Saint-Michel.

Le lendemain matin, au petit-déjeuner, notre conversation a glissé vers la foi.
Eux, tous deux athées, m’écoutaient avec attention lorsque je racontais mon pèlerinage de 2018.
Après mon récit, la femme me dit : “Mon deuxième prénom est Michel. Et celui de mon mari aussi.”
Un silence a suivi. Nous nous sommes regardés, nos yeux brillant.

Je poursuivis avec mon expérience du corbeau à Glastonbury.
Depuis, quelque chose continuait de me travailler : peu après mon récit du corbeau, Anaïs m’avait partagé une expérience semblable qu’elle venait de vivre avec le même oiseau.
Je sentais que ce partage voulait me dire quelque chose.
Le sens restait en surface même si j’avais compris la phrase ‘le corbeau est passé sous ma jupe, je n’ai pas pu le retenir, il fallait que je le laisse partir’  je sentais qu’elle n’était pas encore pleinement intégrée.

Sur le chemin du retour vers la Belgique, cela revenait régulièrement à la surface.
Mais là, à leur table, il se passa quelque chose : les mots prirent vie.
La phrase s’animait dans le fait de la raconter, dans le fait de m’entendre moi-même la dire.
Cette fois, elle entrait vraiment en moi.
En même temps, je pris conscience qu’un éveil se produisait à l’intérieur.
L’extérieur et l’intérieur se touchaient.

Soudain, je ne pus plus rien dire, submergée par une sensation de joie intense.
J’entendis : Je te donne des ailes, tu peux t’envoler.
Et je les vis, mes ailes, se déployer.
J’étais sans voix et je remerciai les deux personnes à table pour leur écoute et leur partage.
Il m’apparut clairement qu’Anaïs avait été le canal de ce message, tout comme le prêtre, quelque part haut dans les Apennins, au cœur de l’Italie, m’en avait transmis un autre, autrefois, avant de s’éclipser.

La femme se leva et s’absenta un instant.
Lorsqu’elle revint, son mari parlait de ce qui se passait dans sa vie.
Soudain, elle me demanda de tendre la main.
Elle y déposa un collier avec un pendentif qu’elle avait fabriqué elle-même : un triskèle.
J’en fus profondément émue, et nous nous sommes pris l’un, l’autre dans les bras.

Pèleriner – En pratique

Pèleriner – En pratique

Quel chemin ?

Tout dépend du chemin que tu souhaites emprunter.

Si tu choisis une route de pèlerinage bien connue, comme le Camino vers Compostelle, tu trouveras en général suffisamment d’infrastructures. Attention : ce chemin connaît de nombreuses variantes. Sur le Camino Francés, tu ne manqueras de rien. Mais sur d’autres chemins du Camino, où je frappe parfois aux portes pour un hébergement, il peut y avoir plusieurs jours sans ravitaillement.

La Via Francigena, le Chemin d’Assise et le Chemin de Marie-Madeleine…. sont généralement bien pourvus. Cela signifie : il est possible de réserver des hébergements à l’avance, avec ou sans repas. Les prix varient entre 25 et 50 euros. Personnellement, je réserve rarement à l’avance, mais cela peut être discuté ensemble.

Chemins moins connus ou non balisés

Si tu choisis un chemin moins connu, sans itinéraire de pèlerinage établi, nous frapperons aux portes pour demander un hébergement. La distance journalière dépendra alors de la distance entre les villages. Autrement dit : ici, tu marches pleinement dans le moment présent. Qui ne veut pas dire que on ne l’ai pas dans les autres. Les distances varient généralement entre 15 et 25 km par jour.

Rythme de la journée

Réveil : entre 07h00 et 07h30
Départ : entre 08h30 et 09h00
Arrivée : entre 18h00 et 19h00

Ces horaires dépendent de la distance entre les villages et du chemin emprunté. Avant de se reposer, nous cherchons d’abord un lieu pour la nuit.

Marcher ensemble

Nous marchons à proximité les uns des autres. Cela signifie que nous ne nous perdons pas de vue- du moins pendant les cinq premiers jours, jusqu’à ce que j’aie une bonne idée de tes capacités.

Lorsque je vois que tu es capable de marcher de manière autonome- en tenant compte de tes capacités physiques, de ta santé, de ton usage de la technologie, de ta présence dans l’instant et de ton sentiment de sécurité — je t’enseigne comment utiliser une application. Si tu le souhaites, nous pouvons convenir de nous séparer temporairement et de nous retrouver à un endroit précis. Je ne suis pas loin, tu ne me vois simplement pas. Nous restons joignables par téléphone.

Responsabilité

Chacun est responsable de lui-même. Je ne peux être tenue responsable de comportements imprudents.

Cela ne veut pas dire que je ne serai pas présente en cas de besoin. Nous marchons ensemble : une communication ouverte est essentielle sur le chemin.

Vivre ensemble en chemin

Nous passons une grande partie de la journée ensemble. Cela signifie qu’une tension peut surgir à un moment donné — surtout lorsque nous sommes mis au défi physiquement, que des peurs apparaissent ou que la fatigue se fait sentir. C’est humain. Nous apprenons ensemble à y faire face.

La communication est essentielle. Le soin de soi est fondamental. Dans ce soin de soi, nous gardons à l’esprit notre propre sécurité, celle du groupe et l’harmonie collective.

En cas de difficulté, nous cherchons des solutions.
Nous ne sommes pas les thérapeutes les uns des autres, même en chemin. Nous n’analysons pas l’autre sans y être invités. Si tu ressens le besoin de partager quelque chose de profond, demande d’abord la permission. Essaie de rester centré sur toi-même — ce qui est déjà tout un apprentissage.

Nous évitons les étiquettes. Elles figent, surtout lorsqu’on s’y cache ou qu’on les utilise à tout moment.

Nous nous ouvrons les uns aux autres.
Nous écoutons.
Les miroirs sont constants.
Poser ses limites et les respecter est essentiel.
Le respect mutuel et la tolérance sont indispensables.

Un petit livre que je conseil de lire avant. Les 4 accords Toltèques de Don Miguel Ruiz.

Préparation et conditions physiques

Tu connais tes propres limites corporelles.
Tu es en bonne condition physique avant le départ.
Tu peux marcher à une vitesse minimale de 4,5 km/h.
Ton sac à dos pèse maximum 9 kg.
Tu testes cela au moins une fois sur une distance de 20 km, de préférence sur un GR.
Tu es capable de marcher au moins 5 km d’affilée.

Tu choisis des chaussures confortables : pieds nus, sandales, chaussures de randonnée, talons ou chaussures de ville — tant que cela ne gêne pas le groupe.

Pèleriner, c’est vivre dehors. Tu es confronté·e à différentes conditions météorologiques, de la forte chaleur à l’orage.

Type de terrain

Le terrain est varié : de l’asphalte (aussi peu que possible) aux pierres et chemins de terre. En résumé : des sentiers accidentés.

Lieux d’accueil

Nous utilisons notre propre matériel de couchage : sac à viande (en soie ou coton léger, pas une housse de couette) et/ou sac de couchage.

Nous n’utilisons pas les draps fournis par les hôtes — que ce soit dans un accueil privé ou une auberge de pèlerins.
(Si tu préfères cela, tu es libre de réserver des hébergements commerciaux.)

Nous laissons les lieux propres :

Les chaussures restent en bas de l’escalier ou à la porte. Jamais sur le lit.

Le sac à dos ne va pas sur le lit.

Nous n’exigeons rien et n’attendons rien.

Alimentation

Prévois toujours une ration de secours : un morceau de pain, une pomme, une boîte de maquereaux ou de sardines.

Ce qu’un pèlerinage n’est pas…

Ce n’est pas des vacances.

Ce n’est pas une virée shopping.
Malgré l’image romantique, pèleriner — surtout hors des sentiers battus — est intense, exigeant, mais profondément enrichissant.

Mes expériences

40 ans d’expérience sur le chemin de la conscience de soi

11 ans de marche physique sur des routes de pèlerinage (entre 3 mois et 8 mois par ans, à peut près 22000 km)

5 ans hospitalière

Maître Reiki

Prêtresse de la Madeleine, Prêtresse de la Rose.

Chaque jour, je continue de grandir et de me remettre en question

Et d’autres chose….

Ce que le chemin m’a apporté

-Confiance en moi

  • Disparition de nombreuses peurs en marchant
  • Confiance en la vie
  • Retrouver la matière que je suis : mon corps
  • Retour à la source
  • Mon intuition est devenue plus forte
  • Accepter que tout ne peut être compris par la raison

Mon intention dans l’accompagnement

Mon intention est de t’aider à pouvoir prendre la route de façon autonome et en solitaire.
Je partage des conseils pratiques : comment porter ton sac à dos, que faire en cas d’inflammation, la posture corporelle, les réactions du mental, l’appui que nous offre la nature…

Le but est d’aller vers la détente, de s’ancrer, de revenir dans ton corps pour t’ouvrir à tout ce qui est en nous et autour de nous, du visible à l’invisible.

Te ramener plus près de la nature, dont nous faisons partie.
Là où nous recevons et offrons à la nature.
Ressentir, percevoir.
Simplement être.
Les peurs s’évanouiront dans le temps et l’espace.

Introspection sur le chemin vers une conscience de soi plus profonde.

Je t’accueille avec une vision holistique.

Peut-être te retrouves-tu déjà dans tout cela, et souhaites-tu simplement marcher parce que tu n’aimes pas être seul·e.
C’est tout aussi bienvenu.

Ce que je ne tolère pas

La consommation excessive d’alcool
L’usage de drogues hallucinogènes
L’agressivité- verbale ou non verbale

Entretien préalable

Avant le départ, un entretien d’accueil aura lieu pour discuter de tes attentes et voir ensemble ce qui est possible.
Cela permet une bonne mise en accord.

Selon le chemin choisi, je partagerai un aperçu global du déroulement.

C’est aussi le moment idéal pour poser toutes tes questions — plus il y en a, mieux c’est.

Dans l’espoir de te rencontrer sur le chemin :
sois le/la bienvenu/e.

Jasmine

Pelgrimeren praktisch

Pelgrimeren – Praktisch

Welke weg?

Alles hangt af van welke weg je mee wenst te stappen.

Kies je voor een gekende pelgrimsroute, zoals de Camino naar Compostela, dan is er doorgaans voldoende infrastructuur aanwezig. Let wel: ook deze route kent vele varianten. Op de Camino Francés zal het je aan niets ontbreken. Maar op andere Camino-routes, waar ik soms aanklop voor onderdak, kunnen er dagen zijn zonder bevoorrading.

De Via Francigena, de Weg van Assisi, en de Weg van Maria Magdalena zijn meestal goed voorzien. Dat wil zeggen: je kan op voorhand overnachtingen boeken, al dan niet met maaltijden. De prijzen variëren doorgaans tussen de 25 en 50 euro. Zelf boek ik zelden of nooit op voorhand, maar dit kan in overleg bekeken worden.

Minder bekende of ongebaande paden

Kies je voor een minder bekende weg, zonder bestaande pelgrimsroute, dan kloppen we aan voor een overnachting. De dagafstand hangt dan af van de afstand tussen de dorpen. Met andere woorden: hier stap je volledig in het Nu-moment. De afstanden liggen meestal tussen de 15 en 25 kilometer per dag.

Dagindeling

Ontwaken: tussen 07:00 en 07:30

Vertrek: tussen 08:30 en 09:00

Aankomst: tussen 18:00 en 19:00

De timing hangt af van de afstand tussen de dorpen en de pelgrimsweg. Voor we rust nemen, zoeken we eerst een overnachtingsplek.

Samen wandelen

We wandelen in elkaars buurt. Dat wil zeggen: we verliezen elkaar niet uit het oog — zeker in de eerste vijf dagen, tot ik een goed beeld heb van jouw mogelijkheden.

Wanneer ik zie dat je zelfstandig de weg aankan — rekening houdend met lichamelijke capaciteiten, gezondheid, het gebruik van technologie, je aanwezigheid in het Nu, en je gevoel voor veiligheid — leer ik je werken met een app. Als jij dat wenst, kunnen we afspreken om elkaar tijdelijk los te laten en op een afgesproken plek terug te vinden. Ik ben niet weg, je ziet me alleen niet. We zijn bereikbaar via telefoon.

Verantwoordelijkheid

Iedereen is verantwoordelijk voor zichzelf. Ik kan niet aansprakelijk worden gesteld voor roekeloos gedrag.

Dat betekent niet dat ik je onderweg niet zal bijstaan wanneer er iets gebeurt.
We stappen samen: open communicatie is onderweg belangrijk.

Samenleven onderweg

We brengen een groot deel van de dag samen door. Dat betekent dat er vroeg of laat spanning kan ontstaan — zeker wanneer we fysiek worden uitgedaagd, angst opkomt, of vermoeidheid toeslaat. Dit is menselijk. We leren hier samen mee omgaan.

Daarom is communicatie belangrijk. Zelfzorg is essentieel. Binnen die zelfzorg verliezen we niet het oog voor eigen veiligheid, de veiligheid van de groep en het groepsgebeuren.

Als er een probleem ontstaat, kijken we oplossingsgericht.
We zijn elkaars therapeut niet, ook niet onderweg. We analyseren elkaar niet ongevraagd. Als je voelt dat iets sterker is dan jezelf, vraag je toestemming om iets te delen of te benoemen. Probeer bij jezelf te blijven — wat op zich al een hele oefening kan zijn.

We vermijden etikettering. Die zet jezelf en de ander vaak vast, zeker als men zich erachter verschuilt of het te pas en te onpas gebruikt.

We openen ons voor elkaar.
We luisteren.
Spiegels zijn een constante.
Grenzen stellen en bewaken is noodzakelijk.
Wederzijds respect en tolerantie zijn hierin essentieel.

Ik raad je het boek van Don Miguel Ruiz – Wijsheid van de Tolteken, de 4 inzichten.

Voorbereiding en fysieke vereisten

Je kent je eigen lichamelijke grenzen.

Je bent fysiek in orde voor je vertrek.

Je kan minimum 4,5 km/u stappen.

Je rugzak weegt maximaal 9 kg.
Dit test je minstens één keer uit over een afstand van 20 km, bij voorkeur op een GR-pad.

Je kan minstens 5 km aan één stuk wandelen.

Je kiest schoeisel dat comfortabel is, of dat nu blootsvoets is, sandalen, wandelschoenen, hoge hakken of stadsschoenen — zolang het het groepsgebeuren niet belemmert.

Pelgrimeren is buiten leven. Je komt in aanraking met verschillende weersomstandigheden, van intense hitte tot onweer.

Ondergrond

De ondergrond is gevarieerd: van asfalt (zo weinig mogelijk) tot keien en aardewegen. Kortom: geaccidenteerde paden.

Waar we ontvangen worden

We maken gebruik van eigen slaapgerief: een droomzak (in zijde of lichte katoen, géén donsdekenovertrek) en/of slaapzak.

We gebruiken niet de lakens van onze gastheer — noch in privé-ontvangsten, noch in pelgrimsherbergen.
(Wil je dit wel, dan ben je vrij om commerciële overnachtingsplaatsen te boeken.)

We zorgen voor netheid op de plekken waar we ontvangen worden:

Schoenen blijven beneden aan de trap of bij de voordeur. Zeker niet op bed.

De rugzak komt niet op het bed.

We eisen of verwachten niets.

Voeding

Zorg altijd voor een noodrantsoen: een stuk brood, een appel, een doosje makreel of sardines.

Wat een pelgrimstocht níet is…

Een vakantie.
Een shoppingtrip.
Ondanks het romantische beeld is pelgrimeren — zeker buiten de gebaande paden — intens en uitdagend en zeker de moeite waard

Mijn ervaring

40 jaar ervaring op het pad van zelfbewustzijn

11 jaar ervaring in het fysiek onderweg zijn op pelgrimswegen

5 jaar hospitalière

Reiki Master

Priesteres van de Magdalena, Priesteres van de Roos

Dagelijks blijf ik groeien en mezelf in vraag stellen

Wat heeft de weg mij gebracht

Zelfvertrouwen.
Vele angsten verdwenen tijdens het onderweg zijn.
Vertrouwen in het leven.
Het terugvinden van mijn eigen materie: mijn lichaam.
Terug naar de bron.
Mijn intuïtie werd krachtiger.
Het accepteren dat niet alles met het verstand te begrijpen valt.

Mijn doel in het begeleiden

Mijn intentie is om jou te helpen de weg zelfstandig en alleen te kunnen nemen.
Ik deel praktische tips:
bijvoorbeeld hoe je een rugzak draagt, wat je kunt doen bij ontstekingen, hoe je lichaamshouding invloed heeft, hoe ons hoofd reageert in bepaalde situaties, en hoe de natuur ons ondersteunt.

Het doel is om richting ontspanning te gaan, te aarden, in je lichaam te komen en je te openen voor alles wat er onderweg is — zowel het zichtbare als het onzichtbare.
Om te gaan voelen, gewaar te worden.
Gewoon te Zijn. Je terug dichter bij de natuur brengen daar waar we deel vanuit maken.

Waar we ontvangen en schenken aan de natuur.
Angsten zullen in tijd en ruimte vervagen.

Introspectie op weg naar een dieper zelfbewustzijn.

Ik zie en benader je vanuit een holistische visie.

Misschien herken je veel van wat hierboven staat al in jezelf, en wil je gewoon graag mee op pad omdat je liever niet alleen stapt.

Wat ik niet tolereer

Overmatig alcoholgebruik
Hallucinogen
Agressie — zowel verbaal als non-verbaal

Intakegesprek

Vooraf vindt een intakegesprek plaats waarin we jouw verwachtingen bespreken en samen kijken wat de mogelijkheden zijn.
Zo kunnen we goed op elkaar afstemmen.

Afhankelijk van de gekozen route deel ik hoe het traject in grote lijnen zal verlopen.

Dit is ook het moment om al je vragen te stellen — hoe meer, hoe beter.

In de hoop je onderweg te mogen ontmoeten:
voel je welkom.

Jasmine

Équilibre

Récemment, j’étais assise à table avec un diacre.
Ce qui avait commencé comme un petit-déjeuner paisible autour de sujets tels que l’euthanasie, le covid et les inondations, s’est soudainement transformé en tension.
“ Ceci est du complotisme, je ne peux pas croire cela, c’est contre ma foi ”, dit-il, visiblement tendu.
Je laissai un silence s’installer. Il n’y avait plus d’espace pour l’ouverture ou la connexion.

Je voyais à quel point il était enfermé dans des systèmes de pensée issus de structures qui souvent maintiennent les gens dans la peur, pour ensuite abuser de leur confiance.
Et nous connaissons tous, quelque part autour de nous, des exemples similaires.
Et non, il ne s’agit pas seulement de structures religieuses. Cela touche aussi la politique, la science, le monde médical.
Et parfois, pas besoin de chercher si loin : on en trouve des exemples tout près de nous, dans ces sphères détachées de ces structures, là où l’argent et le pouvoir prennent inconsciemment plus d’importance que l’amour et l’humain.

Avoir une opinion, une vision propre, était “mal vu” , car pour lui, cela revenait à renier sa foi.
Et avoir une opinion signifiait, à ses yeux, être malheureux – ce que j’étais donc.
Parler fait de vous un fauteur de troubles, quelqu’un de malheureux, voué à être rejeté.
Et celui qui se tait avait appris à enfouir sa tête dans le sable, pour que l’autre puisse continuer dans l’injustice.
Ainsi, la possibilité est que une personne va finir par se retenir, par se réduire, par vivre dans la peur.

Le résultat, c’est la séparation plutôt que la connexion.
Ce qui est justement le contraire de la base de toute foi : l’amour.
Même chez ceux qui se disent athées ou agnostiques.

Heureusement, tous ne sont pas ainsi. Je rencontre aussi des personnes ancrées, dans leur foi ou dans ce en quoi elles croient.
Une chose est certaine : nous avons tous le même besoin fondamental – harmonie, amour, paix.

Le monde n’est pas fait que de nuages roses et de “bisounours”.
Il s’agit de descendre, de sentir ses pieds sur la terre, de s’ancrer.
De ne pas être coupé de ses émotions et perceptions.
Il s’agit d’oser ressentir, de tout regarder en face, et d’y trouver son équilibre, en soi.
Il existe des réalités qu’il est important de voir et de reconnaître – que tout le monde n’agit pas avec de bonnes intentions pour le bien collectif.
Voir cela ne signifie pas juger quelqu’un comme mauvais, mais essayer de voir la personne dans sa globalité, y compris son passé, et d’accueillir cela.
Ce qui ne veut pas dire qu’on accepte ou justifie ses actes.

Je ne crois pas en une croissance ou un changement réels lorsque la séparation prend le dessus sur la connexion.

Et cette séparation, je la ressens, je la vois, je l’entends de plus en plus dans le monde spirituel.
Ou est-ce parce que je pèse moins mes mots et que je m’exprime plus librement sur ce qui m’anime ?

Deux pôles qui s’opposent.
D’un côté, l’ancien système religieux – je prends ici l’exemple du catholicisme, car j’y ai grandi et c’est avec cela que j’ai le plus de contact.
Ainsi, un pèlerin qui m’a accompagnée pendant un mois l’an dernier a refusé de participer au JT’M, simplement parce que j’avais prononcé un jour le mot “Déesse”.
Un seul mot avait suffi à émettre un jugement.
Ou encore dans une abbaye, lorsque j’ai partagé que j’étais passée par Honfleur, la Chapelle de la Grâce, pour me rendre à Glastonbury.
J’ai vu le front d’une novice se plisser : “Mais n’est-ce pas Excalibur, Arthur… c’est païen ! ”.
Ce que j’entends et vois surtout, c’est la peur de l’inconnu, de ce qui a été autrefois repousser, détruit.

Et d’un autre côté, des personnes qui ne veulent plus rien avoir à faire avec la religion, qui vivent une certaine spiritualité, mais dès que l’on nomme certains noms ou que l’on montre trop d’images de saints, je reçois un message privé : “Tu es catholique ?”
Et même si je ne réponds pas, on le suppose, et ces personnes disparaissent.

Comme s’il ne pouvait rien exister entre ces deux extrêmes.

J’entends l’écho : “Si nous avons tous les mêmes besoins fondamentaux, alors la religion est superflue !”
Ne vous faites pas d’illusions, je rencontre des personnes religieuses qui sont des trésors et qui ne feraient de mal à personne.
Tout comme je rencontre des non-croyants qui préféreraient ne jamais revoir leur voisin. Et l’inverse aussi.

Mais ce qui est vrai : ces personnes ont un rôle exemplaire.
Ce qu’elles prêchent devrait être aussi pur et authentique que possible – enraciné dans la vérité, et non dans la facilité ou l’intérêt personnel.
Les textes sacrés ne sont pas des outils à utiliser selon notre convenance, mais des miroirs qui nous invitent à l’honnêteté intérieure et à l’intégrité.

Hier, j’ai entendu l’histoire d’une femme polonaise.
Un prêtre avait déclaré à l’église qu’il n’était pas convenable de manger de la viande le vendredi de la Semaine Sainte.
Mais ce même vendredi, il est arrivé chez sa mère à midi.
Il y avait de la volaille sur la table.
La mère, gênée, voulait s’excuser. Mais à sa surprise, le prêtre a simplement mangé.
Son attitude m’a fait sourire.
Tout à coup, la règle n’avait plus d’importance. “Ce n’est pas grave”, a-t-il dit en bénissant la viande – et ainsi, elle fut soudain autorisée.

C’est un exemple frappant de la manière dont les règles peuvent être contournées ou adaptées selon le moment.
Et en même temps, cela soulève une question plus profonde :

Ne connaissons-nous pas tous des moments où nous tordons une règle ou une vérité pour qu’elle s’adapte à ce que nous voulons ou croyons avoir besoin ?
Et jusqu’où allons-nous dans cela… où plaçons-nous la limite ?
Jusqu’à quel point notre propre souplesse va-t-elle ?
Où se situe la frontière entre indulgence humaine et facilité, entre liberté intérieure et esquive de responsabilité ?

À la question : suis-je catholique ?
Eh bien, j’ai été baptisée – à un âge où je ne pouvais dire ni oui ni non, ce qui signifie que pour l’Église, je le suis.
Mais est-ce que je me définis comme catholique ? Non.
Je ne me suis jamais sentie vraiment à l’aise dans une messe catholique.
Il y a quelque chose qui ne résonne pas pour moi. Je reste sur ma faim.
Et bien que je cherche depuis des années à comprendre pourquoi, je n’arrive pas à mettre le doigt dessus.
Est-ce que j’aime entrer dans les églises ? Oui.
Est-ce que je m’y sens toujours bien ? Non.

Des deux côtés, je vois des gens qui s’opposent.
La colère et la peur ferment les portes.
Qu’est-ce qui nous effraie réellement ? Qu’est-ce qui nous met vraiment en colère ?
Même si je comprends leur origine, cela continue de me toucher.

À l’adolescence, alors que j’étais à la messe un dimanche, j’ai entendu quelqu’un chuchoter :
“Psst, t’as vu ? Il est avec une autre femme… ”
J’étais choquée par ce que j’entendais, et je ne comprenais pas comment cela était possible.
C’était l’opposé de ce que l’on enseignait à l’église.
C’est ainsi que mes yeux se sont ouverts peu à peu et que j’ai pris mes distances avec l’institution.
J’ai choisi de parler. Ce qui ne m’a pas été pardonné.

Ce que je ne savais pas alors, c’est que ce comportement, bien que compréhensible, m’a aussi fait jeter le bébé avec l’eau du bain.
J’étais rebelle, et je commençais à sentir qu’il manquait quelque chose d’essentiel : l’Amour.
Ce mouvement m’a poussée à suivre mon propre chemin, à la recherche de…

Et c’est en route, pendant le pèlerinage, que j’ai reçu quelque chose, ressenti quelque chose, qui m’a reconnectée à ma foi.
Pas à travers les livres, mais en restant fidèle à moi-même.
En faisant le chemin de la tête vers le ventre et en y trouvant l’équilibre.
Non pas à travers un enseignement institutionnel, mais en marchant, les pieds sur cette terre.
Dans la nature, avec les gens, en lien avec tout ce qui est, du visible à l’invisible – ce qui parfois me troublait.

Et ce trouble n’était pas une erreur.
Grâce à ma curiosité, ma vigilance et mon ouverture aux autres sur le chemin, tout a lentement trouvé sa place.
Des signes m’ont guidée.
Le chemin m’a menée à plusieurs reprises à Vézelay, puis à Rocamadour, ensuite à Glastonbury.

Les êtres ailés ont pris de plus en plus de sens.
Je ne les voyais plus comme extérieurs à moi, mais comme faisant partie de ce que je suis.

Un jour, j’ai reçu une question d’un prêtre – un homme, je crois – qui a ensuite disparu comme s’il n’avait jamais existé.
Et c’est alors que j’ai commencé à voir, et surtout à ressentir, que tout est lié. L’archange Michaël.

J’étais d’abord prudente quant à ce que je partageais, et avec qui.
Mais cette prudence a fini par freiner ma croissance.

Alors j’ai commencé à m’exprimer plus librement.
Et dans ce mouvement, j’ai senti ma confiance grandir – tandis que ma peur du rejet s’estompe peu à peu.

Une foi vécue, incarnée.
Une foi libérée de tout dogme imposé.
Là où, chez beaucoup, elle reste en surface, dans le mental.

J’ai ressenti de la tristesse pour cette situation, et j’espère qu’un jour une lumière s’allumera pour cet homme.
Même si j’ai porté cela toute la journée sur mon chemin, et que j’en ai été affectée, j’ai aussi pu voir d’où cela venait chez lui.
Heureusement, nous avons pu nous quitter en paix.

Je comprends que certaines réalités puissent être confuses pour beaucoup, et réveiller des peurs qui s’inscrivent dans différentes parties de l’être humain, influençant les choix et les actions.

La foi ne demande pas d’être aveugle, ni de fuir ou de rejeter les autres.
Elle demande d’être conscient, de se regarder dans le miroir.
Non pas d’étiqueter superficiellement avec des mots ou des images, ni de tout croire aveuglément.
Il s’agit que cela vive en soi, que cela jaillisse de sa source la plus profonde.
Comme une source qui jaillit de la terre et offre l’abondance à l’être humain.

S’ouvrir. Ressentir. Percevoir. Traverser.

Pour ma part, j’essaie chaque jour de rester fidèle à mon propre chemin, même si les remarques et les reproches sont parfois douloureux, et que je dois prendre de la distance pour me préserver.
Et je ne suis pas parfaite : il m’arrive d’être emportée après avoir ignoré mon intuition.
Et même si parfois le non-verbal en dit long, je le ressens encore dans certaines parties de mon corps, là où j’ai été harcelée enfant…
“Ha ha, tu vas devenir une sœur”
Cela ne me dérangeait pas en soi, mais le résultat, c’est que j’ai été exclue.
Et cela a un impact bien différent.
Même à l’école primaire, ces deux extrêmes étaient déjà présents.

Plus je m’approchais de Domrémy-la-Pucelle, plus je comprenais pourquoi je suis sur le chemin de Jeanne d’Arc.
Rester fidèle à mon propre chemin.
M’y tenir.
Un savoir profond, une perception de l’importance de cela.

Lorsque je suis arrivée à la basilique de Domrémy, trois symboles me sont immédiatement apparus :
la couronne, l’épée et une branche de palme.

Et lorsque j’ai entendu le récit de sa vie, basé sur les propres écrits de Jeanne d’Arc-raconté par une femme puissante et admirable, Bernadette-et comment Jeanne est restée fidèle à elle-même jusqu’au bûcher, les larmes de reconnaissance ont coulé sur mes joues.

Je continue d’espérer – peut-être est-ce naïf – que les extrêmes finiront par se rejoindre, tandis que le milieu reste fidèle à lui-même, préserve l’équilibre, et reste solidement enraciné dans sa propre force et l’Amour.

Balans

Onlangs zat ik aan tafel met een diaken. Wat begon als een rustig ontbijtgesprek over thema’s als euthanasie, covid en de overstromingen, eindigde plots in spanning. “Dit is complotisme, dat kan ik niet geloven, dit is tegen mijn geloof,” zei hij, zichtbaar gespannen. Ik liet een stilte vallen. Er was geen ruimte meer voor openheid of verbinding.

Ik zag hoe vast hij zat in denkbeelden gevormd door structuren die mensen vaak in angst brengen, om daarna hun vertrouwen te misbruiken. En we kennen allemaal wel ergens een voorbeeld rondom ons.
En neen, het zijn niet enkel religieuze structuren. Ook politiek, wetenschap, de medische wereld. En soms hoeven we daar niet te kijken en vinden we voorbeelden dicht bij ons weg uit deze structuren, daar
waar geld en macht soms onbewust belangrijker wordt dan liefde en de mens.

Een mening hebben, een eigen visie, was ‘not done’, want daarmee zou hij zijn geloof verloochenen.
En een eigen mening hebben was, in zijn ogen, gekoppeld aan ongelukkig zijn — wat ik dus was.
Als je spreekt, ben je een ruziemaker, ongelukkig, en word je verstoten.
En wie zwijgt, werd geleerd zijn hoofd in het zand te steken zodat de ander kon doorgaan met wat onrechtvaardig is. Hierdoor is de kans groot dat iemand zichzelf klein en angstig houdt.

Het gevolg is dat er scheiding ontstaat in plaats van verbondenheid.
Wat net het tegenovergestelde is van de basis van elk geloof: liefde.
Zelfs bij degenen die zich atheïst of agnost noemen.

Gelukkig zijn niet alle mensen zo, en ontmoet ik ook mensen die nuchter in het leven staan — binnen hun geloof of in wat zij geloven.
Eén ding is zeker: iedereen heeft dezelfde basisbehoefte — harmonie, liefde, vrede.

De wereld bestaat niet enkel uit wolkjes en bisou-nours.
Het gaat om neerdalen, je voeten voelen op de grond, aarden.
Niet afgesneden zijn van je eigen gevoelens en gewaarwordingen.
Het gaat over durven doorvoelen, alles onder ogen durven zien, en daarin je balans vinden — in jezelf.
Er zijn realiteiten die belangrijk zijn om onder ogen te zien, om bewust van te worden — dat niet iedereen goede bedoelingen heeft voor het grotere geheel.
Dit onder ogen willen zien betekent niet dat je iemand als slecht bestempelt, maar dat je probeert de persoon te zien in zijn of haar geheel, inclusief het verleden, en dat te omarmen. Wat niet wel zeggen dat je de aktie aanneemt en moet aanvaarden.

Ik geloof niet in groei en verandering wanneer afscheiding de overhand krijgt in plaats van verbinding.

Die afscheiding voel, zie en hoor ik de laatste tijd meer en meer in de spirituele wereld.
Of komt het doordat ik mijn woorden minder ga wikken en wegen, en meer vrijuit spreek over wat mij drijft?

Twee kanten die tegenover elkaar staan.
Aan de ene kant het oude systeem van religie, ik neem het katholieke geloof als voorbeeld omdat ik daarin ben opgegroeid en daar het meest mee in contact kom.
Zo weigerde een pelgrim, die vorig jaar een maand met me onderweg was, om deel te nemen aan de JT’M, omdat ik ooit het woord “Godin” heb uitgesproken in een gesprek.
Eén woord was voldoende om een oordeel te vellen.
Of in een abdij, waar ik deelde dat ik via Honfleur, Chapelle de la Grâce, naar Glastonbury was gegaan.
Daar zag ik het voorhoofd fronsen van een novice: “Mais n’est ce pas Excalibur, Arthur, c’est païen !”. Wat ik hier vooral in zie en hoor is angst voor het onbekende, omdat dit onbekende afgebroken werd.

En aan de andere kant mensen die niets meer met religie te maken willen hebben, een zekere spirituele beleving hebben, maar zodra er namen worden uitgesproken of teveel heiligenbeelden getoond worden, krijg ik privé de vraag of ik katholiek ben.
En ook al geef ik geen antwoord, men gaat ervan uit dat het zo is, en mensen verdwijnen.

Alsof er ergens in het midden, tussen die twee uitersten, niets kan bestaan.

Ik hoor de echo: “Als we allemaal dezelfde basisbehoeften hebben, dan is religie toch overbodig!”
Maak je geen illusies, ik ontmoet religieuze mensen die schatten van mensen zijn en geen mens kwaad zouden doen.
Net zoals ik niet-religieuze mensen ontmoet die liever de buurman nooit meer zien. En vice versa.

Wat wél zo is: zij staan in een voorbeeldfunctie. Wat ze verkondigen, zou daarom zo zuiver en waarachtig mogelijk mogen zijn – geworteld in waarheid, niet in gemak of eigenbelang. De geschriften zijn geen instrumenten om te gebruiken wanneer het uitkomt, maar spiegels die ons uitnodigen tot innerlijke eerlijkheid en integriteit.

Gisteren hoorde ik het verhaal van een Poolse vrouw. Een priester had in de kerk verkondigd dat het niet gepast was om vlees te eten op vrijdag in de Goede Week. Maar diezelfde vrijdag verscheen hij rond de middag bij haar moeder thuis. Er stond gevogelte op tafel. De moeder voelde zich beschaamd in zijn aanwezigheid. Maar tot haar verbazing bleef de priester gewoon eten. Zijn houding vond ik haast komisch. Plots was de wet niet langer belangrijk. “Niet erg,” zei hij, terwijl hij het vlees zegende – en zo werd het opeens toegelaten.

Het is een treffend voorbeeld van hoe regels kunnen worden omzeild of aangepast aan het moment. En tegelijk roept het een diepere vraag op:

Kennen we niet allemaal zulke momenten, waarin we een regel of waarheid buigen zodat die past bij wat we willen of nodig hebben?
En tot hoever gaan we hierin…. waar ligt de grens.
Tot hoe ver reikt onze eigen soepelheid hierin?
Waar ligt de grens tussen menselijke mildheid en gemakzucht, tussen innerlijke vrijheid en het ontwijken van verantwoordelijkheid?

Op de vraag: ben ik katholiek? Wel, ik ben gedoopt, toen ik noch ja noch neen kon zeggen, wat voor de kerk betekent dat ik katholiek ben.
Noem ik me katholiek? Neen.
Ik heb me nog nooit volledig op mijn gemak gevoeld tijdens een katholieke viering.
Er is iets dat voor mij niet juist aanvoelt. Ik blijf er op mijn honger. En hoewel ik al jaren probeer om daar de vinger op te leggen, lukt het me niet.
Ga ik graag kerken binnen? Ja.
Voelen ze allemaal even goed aan? Nee.

Als ik bij beide kanten kijk, zie ik velen die in opstand staan tegenover elkaar.
Woede en angst zorgen ervoor dat deuren sluiten.
Wat maakt ons werkelijk bang? Wat maakt ons werkelijk boos?
Ook al begrijp ik waarom het aanwezig is, het blijft me raken.

In mijn puberteit, toen ik op een zondag in de mis zat, hoorde ik iemand zeggen:
“Psst, heb je gezien? Die zit bij een andere vrouw…”
Ik was verbaasd over wat ik hoorde en begreep niet hoe dit kon.
Dit was het tegenovergestelde van wat onderwezen werd in de kerk.
Zo begon ik mijn ogen meer en meer te openen en nam ik afscheid van de kerk, het instituut en koos ik ervoor om te spreken. Wat me niet in dank werd afgenomen.

Wat ik toen niet wist, is dat mijn gedrag aan de ene kant begrijpelijk was, maar dat ik daarmee ook het kind met het badwater weggooide. Ik was rebels en begon te zien dat er iets essentieels afwezig was, Liefde.
Die beweging zorgde ervoor dat ik mijn eigen weg ging, op zoek naar…

En het is onderweg, tijdens het pelgrimeren, dat ik iets mocht ontvangen, iets mocht aanvoelen dat me terugbracht naar mijn geloof.
Niet vanuit boeken, maar door trouw te blijven aan mezelf.
De weg te nemen vanuit mijn hoofd naar mijn buik en hierin balans te vinden.
Niet vanuit geïnstitutionaliseerd onderricht, maar vanuit beweging, met mijn voeten op deze aarde.
In de natuur, met mensen, in verbondenheid met alles wat bestaat, van het zichtbare tot het onzichtbare, wat me soms in verwarring bracht.

En die verwarring was niet verkeerd.
Door mijn nieuwsgierigheid, alertheid en openheid naar anderen onderweg, kreeg alles langzaam een plaats. Signalen wezen me de weg. Zo bracht het pad mij keer op keer naar Vézelay, daarna naar Rocamadour, en later naar Glastonbury.

De gevleugelden kregen steeds meer betekenis. Ik zag ze niet langer als iets buiten mij, maar als iets dat deel uitmaakte van wie ik ben.

Op een bepaald moment kreeg ik een vraag van een priester – een mens, denk ik toch – die plots verdween alsof hij nooit had bestaan. En toen begon ik te zien, en ook werkelijk te voelen, dat alles verbonden is. Aertsengel Michael.

Ik was aanvankelijk voorzichtig in waar en met wie ik mijn ervaringen deelde.
Maar die voorzichtigheid begon me op den duur tegen te houden in mijn groei.

Dus begon ik steeds meer zonder filter te delen.
En in die beweging voelde ik mijn zelfvertrouwen groeien – terwijl ik tegelijk de angst om afgewezen te worden langzaam naar de achtergrond zag verdwijnen.

Een doorleefd, geïncarneerd geloof.
Een geloof los van alle opgelegde dogma’s.
Waar het bij velen soms aan de oppervlakte blijft steken, in het mentale.

Ik betreurde deze situatie, en ik hoop dat er voor deze man ooit een lichtje mag gaan branden.
En ook al droeg ik dit de hele dag met me mee op mijn pad en had ik er verdriet om, ik kon ook zien vanwaar het bij hem kwam. Gelukkig konden we in vrede afscheid nemen.

Ik begrijp dat sommige realiteiten verwarrend kunnen zijn voor velen, en angsten kunnen oproepen die zich vastzetten in allerlei delen van de mens, en bepalend zijn voor keuzes en handelen.

Geloof vraagt niet om blind te zijn, om weg te lopen of anderen te verbannen.
Het vraagt om bewust in het leven te staan, om jezelf in de spiegel te durven aankijken.
Niet om oppervlakkig woorden of beelden te kleven, of om alles zomaar te geloven.
Het gaat erom dat het leeft in je-zelf, dat het mag opborrelen vanuit je diepste bron.
Zoals een bron die ergens in de aarde ontstaat en de mens overvloed schenkt.

Je openstellen. Voelen. Gewaarworden. Doorvoelen.

Voor mezelf probeer ik elke dag trouw te blijven aan mijn eigen pad, ook al komen opmerkingen en verwijten soms hard aan en dien ik afstand te nemen om mezelf te behoeden. En ik ben niet perfect, soms kan ik meegesleept worden in iets nadat ik geen gehoor heb gegeven aan mijn intuïtie.
En ook al is er soms non-verbaal gedrag dat veelzeggend is, en dat ik gewaar kan worden op plaatsen in mijn lichaam wanneer ik vroeger gepest werd als kind…
“Ha ha, je wordt nog een non.”
Op zich was daar voor mij niets mis mee, maar het gevolg was dat ik werd uitgesloten.
En dat heeft een andere impact op een mens.
Zelfs op de lagere school waren die twee uiterste kanten al aanwezig.

Hoe dichter ik bij Domrémy-la-Pucelle kwam, hoe duidelijker het werd waarom ik me op het pad van Jeanne d’Arc bevind.
Trouw blijven aan mijn eigen weg.
Erin gaan staan.
Een diep weten, een aanvoelen van hoe belangrijk dit is.

Toen ik aankwam aan de basiliek in Domrémy, waren er drie symbolen die onmiddellijk naar me toekwamen:
de kroon, het zwaard, en een palmtak.

En toen ik het levensverhaal hoorde, gebaseerd op de geschriften van Jeanne d’Arc zelf, verteld door een krachtige vrouw, Bernadette, en hoe Jeanne op de brandstapel trouw bleef aan haar eigen weg, rolden de tranen van herkenning over mijn wangen.

Ik blijf hopen – misschien vindt men dat naïef – dat de uitersten elkaar langzaam zullen vinden , terwijl het midden trouw blijft aan zichzelf, de balans bewaart en stevig geworteld blijft in eigen kracht en Liefde.”

Colline de Sion

Texte en français voir 👇🙏

De lange grassen dansen vloeiend heen en weer op het ritme van de wind. Rondom mij strekt zich een wijds heuvellandschap uit, met op elke heuvel een bos, hier en daar een dorp, en ergens verscholen op een top een Mariabeeld, ook wel la Madonna genoemd.

In deze regio (Sion, Vaudémont, Vicherey, Aouze, Dolaincourt…) werden de Mariabeelden geplaatst als dank aan Maria omdat hun dorpen gespaard bleven tijdens de oorlog.
Men vereert hier niet alleen Maria, haar energie is werkelijk voelbaar. Voor wie rust zoekt, openheid, natuur en een liefde voor geschiedenis heeft, kan ik deze streek van harte aanbevelen.
Ik voel me er gedragen, gedragen door de zachtheid die hier heerst.

Al enkele dagen mag ik bij valavond vossen, reeën en hazen ontmoeten. Bij een moment van verstilling op het pad wandelde een haas zelfs o één meter van mij.
De bijen doen hun werk in de niet-afgemaaide bermen. Buizerds, rode en zwarte wouwen zijn hier talrijk aanwezig.

Ik ben nu al vijftien dagen onderweg, van de Elzas naar de Vogezen en nu in Meurthe-et-Moselle.
Althans, dat denk ik. Want door de regelmatige herindelingen in Frankrijk weet ik soms niet meer wat een regio, departement of provincie is.

Ik kwam langs de Mont Saint-Odile, een plek die me deed denken aan de tempelscène waarin Yeshua boos werd bij het zien van de handel die er dreef.
Een pelgrim betaalt daar 90 euro voor een kamer en moet zelfs 0,50 euro in een automaat steken om naar het toilet te kunnen.
Het onthaal was allesbehalve gracieus, ondanks wat er bij het binnentreden geschreven stond.
Gelukkig kon ik nog vrij water verkrijgen tijdens de hoge temperaturen.
Het uitzicht over de vallei rond Strasbourg is prachtig, en ook de kapel vond ik mooi. Maar op een diepere laag voelde ik er niets.
Dat is natuurlijk mijn persoonlijke ervaring, anderen kunnen dat totaal anders beleven.

Na deze plek kwam ik aan op de Mont Sion. Wat een hemelsbreed verschil, zowel in energie als in ontvangst.
De ontvangst is natuurlijk niet overal gelijk, ook al zou je dat wel verwachten op zulke spirituele plekken.
Maar ook in de spirituele wereld, los van religie, bestaat er grote verscheidenheid.
Niet overal zijn de intenties, bedoelingen en waarden dezelfde.
Soms stel ik me de vraag: Waar blijft de groei in bewustzijn? Vooral op deze plaatsen.

Lang geleden kwam de zee tot aan de Mont Sion. Vandaar dat men hier talrijke fossielen kan terugvinden van zeewezens die zich niet bewogen, vaak in de vorm van kleine sterren ‘les étoiles de Sion’ .

Al vóór de christelijke tijd vereerden de Kelten op deze heuvel de god van de oorlog en de godin van vruchtbaarheid en overvloed: Rosmerta.
Deze godheden werden in de vierde eeuw verdreven door het christendom. In hun plaats kwam de verering van de Maagd Maria.

Sinds mijn terugkeer uit Glastonbury, en vooral sinds mijn ordinatie, is er een duidelijk ‘vóór’ en ‘na’ voelbaar.
Hoewel ik me daarvoor al goed geaard voelde, ervaar ik nu een diepe incarnatie op deze aarde.
De balans tussen het verticale en het horizontale is sterker dan ooit en blijft stabiel.
Ook de twee polariteiten in mezelf zijn in evenwicht gekomen, iets waar ik diep dankbaar voor ben.

Nog nooit heb ik mijn pelgrimstochten zo vloeiend en geïncarneerd ervaren als nu.
Ik voel diep: dit is mijn roeping.
Wat anderen ook denken over hoe ik leef of wat ik zou ‘moeten’ doen, ik laat die gedachten rustig bij de afzender. Zalig.

Uitspraken zoals:
“Dat is toch geen leven. Het leven is deel uitmaken van de maatschappij, een dak boven je hoofd hebben. Je moet integreren wat je onderweg leert, een pelgrimstocht is geen leven…”
ik laat ze passeren.

Want ik leef.
Ik ben.
Er is verbondenheid, er is passie.
Ik voel me gedragen en ondersteund in de bewegingen die ik maak.
Ik voel me vol-ledig.

Ik nader stilletjes Domrémy-la-Pucelle of was het oorspronkelijk Domrémy-de-Greux, zoals Jeanne het uitriep tijdens haar proces,
de geboorteplaats van Jeanne d’Arc.

En al enkele dagen voel ik sterk haar aanwezigheid.
Maar dat is voor een volgende post…

Nu is het tijd om weer in beweging te komen.
De hardrockmuziek op de achtergrond nodigt me uit om terug de stilte in te stappen.

Les hautes herbes dansent doucement au rythme du vent. Tout autour de moi s’étend un paysage vallonné à perte de vue, avec sur chaque colline un bois, ici et là un village, et quelque part, cachée au sommet, une statue de Marie, aussi appelée la Madonna.

Dans cette région (Sion, Vaudémont, Vicherey, Aouze, Dolaincourt…), les statues de Marie ont été érigées pour remercier la Vierge d’avoir protégé les villages pendant la guerre.
Ici, on ne fait pas qu’honorer Marie, son énergie est véritablement palpable.
Pour celles et ceux qui cherchent le calme, l’ouverture, la nature, et qui aiment l’histoire, je ne peux que recommander cette région.
Je m’y sens portée, portée par la douceur qui y règne.

Depuis plusieurs soirs déjà, au crépuscule, j’ai la chance de croiser des renards, des chevreuils et des lièvres.
Lors d’un moment d’arrêt sur le chemin, un lièvre est même passé à un mètre de moi.
Les abeilles font leur œuvre dans les talus non fauchés.
Les buses, les milans noirs et rouge sont nombreux ici.

Je suis en chemin depuis maintenant quinze jours, depuis l’Alsace, à travers les Vosges, jusqu’en Meurthe-et-Moselle.
Enfin… je crois. Car avec les réorganisations fréquentes en France, je ne sais plus toujours ce qui est une région, un département ou une province.

Je suis passée par le Mont Sainte-Odile, un lieu qui m’a rappelé la scène du temple où Yeshua s’est mis en colère en voyant les activités marchandes.
Un pèlerin y paie 90 euros pour une chambre et doit encore mettre 0,50 euro dans une machine pour ouvrir la porte des toilettes.
L’accueil était tout sauf gracieux, contrairement à ce qui est écrit à l’entrée.
Heureusement, j’ai pu encore obtenir de l’eau librement, malgré les températures élevées.
La vue sur la vallée autour de Strasbourg est magnifique, et j’ai trouvé la chapelle très belle.
Mais à un niveau plus profond, je n’ai rien ressenti.
C’est bien sûr mon expérience personnelle, d’autres peuvent vivre cela tout autrement.

Après cet endroit, je suis arrivée au Mont Sion. Quelle différence radicale, tant au niveau de l’énergie que de l’accueil.
L’accueil n’est bien sûr pas le même partout, même si l’on s’y attendrait sur c’est lieux à vocation spirituelle.
Mais même dans le monde spirituel, indépendamment des religions, il existe une grande diversité.
Les intentions, les buts, les valeurs ne sont pas les mêmes partout.
Parfois je me demande : où en est la croissance en conscience ? Surtout dans c’est lieux.

Autrefois, la mer venait jusqu’au Mont Sion.
C’est pourquoi l’on trouve ici de nombreux fossiles de créatures marines immobiles, en forme de petites étoiles ‘les étoiles de Sion’ .

Bien avant l’époque chrétienne, les Celtes vénéraient sur cette colline le dieu de la guerre et la déesse de la fertilité et de l’abondance, Rosmerta.
Ces divinités furent chassées au IVe siècle par le christianisme, et leur culte fut remplacé par celui de la Vierge Marie.

Depuis mon retour de Glastonbury, et surtout depuis mon ordination, une nette distinction entre un avant et un après est perceptible.
Même si je me sentais déjà bien ancrée auparavant, aujourd’hui je ressens une incarnation profonde sur cette Terre.
L’équilibre entre le vertical et l’horizontal est plus présent que jamais et demeure constant.
Les deux polarités en moi ont trouvé leur équilibre et j’en suis profondément reconnaissante.

Jamais encore je n’avais ressenti mes pèlerinages avec une telle fluidité, une telle incarnation qu’à présent.
Je ressens avec clarté : c’est ma vocation.
Et ce que d’autres peuvent penser de ma manière de vivre ou de ce que je devrais faire, je laisse volontiers leurs pensées chez l’expéditeur. Quel soulagement.

Des phrases comme :
“Ce n’est pas une vraie vie. La vraie vie, c’est faire partie de la société, avoir un toit. Il faut intégrer ce que tu apprends sur le chemin. Un pèlerinage, ce n’est pas la vie…” je les laisse passer.

Car je vis.
Je suis.
Il y a de la connexion, de la passion.
Je me sens poussée et soutenue dans les mouvements que je fais.

Je m’approche doucement de Domrémy-la-Pucelle, ou était-ce à l’origine Domrémy-de-Greux, comme Jeanne l’a crié lors de son procès,
le lieu de naissance de Jeanne d’Arc.

Et depuis quelques jours, je ressens fortement sa présence.
Mais cela, ce sera pour un prochain partage…

Il est temps maintenant de reprendre le chemin.
La musique hard rock en arrière-fond m’invite à retourner dans le silence.

Wonderen

Texte en français 👇🙏

De Alsace en de Vogezen zijn behoorlijk pittig. Sinds de Mont Sainte-Odile krijg ik elke dag een helling van zowat 700 meter voorgeschoteld, met soms stijgingspercentages tot 21%. Dat voel ik de volgende dag goed in mijn kuiten.
De eerste dagen sliep ik in mijn tent en werd ik door mensen uitgenodigd om mee te eten.
Maar na een week vroeg ik me af waarom ik die tent eigenlijk meesleepte.
Ze is niet alleen extra ballast in mijn rugzak, het past ook niet bij mijn manier van pelgrimeren. Dus hup, terug met de post.

Zelfs over het minimale dat ik nog meedraag, vraag ik me soms af waarom ik het bij me heb.
T-shirt en sjort zijn ondertussen al goed verkleurd door de zon, en de slijtage aan de T-shirt is goed zichtbaar.

Ik hou ervan om aan te kloppen en de ontmoeting aan te gaan met mensen.
Die ontmoetingen zijn één voor één boeiend, en vormen een kleurrijk palet aan verscheidenheid.
Van een jonge moeder met kind tot een hoogbejaarde van 90 jaar.

Mijn avonden kunnen heel verschillend zijn:
– een lang, diepgaand gesprek aan tafel
– alleen op de kamer, waar ik na het douchen een verrassende ontdekking doe, een bord vol lekkers die werd geplaatst in de kamer.
– een paar uurtjes meehelpen in het huishouden, meekoken
– een avondje alleen voor de tv wanneer de oudere vrouw al om 20u gaat slapen.
– tot zelfs een hotelkamer die me werd aangeboden in de Rue Jeanne d’Arc.

In de buurt van Le Hohwald kwam ik ’s ochtends twee wandelaars tegen op de GR5.
Ze waren gehaast en liepen wat verloren rond, op zoek naar een café voor koffie, een épicerie voor voorraad en een waterbron.
Het enige wat ik kon doen, was hen doorverwijzen naar la mairie, het openbaar toilet, het kerkhof, of hen aanmoedigen om gewoon eens aan te kloppen voor wat water of eten.
Ze moesten immers nog 12 km wandelen richting de Mont Sainte-Odile zonder dat er onderweg nog een bevoorradingspunt was.
Beiden zagen er wat verloren uit.
Ikzelf kwam net van bij een warm gezin, waar de vrouw des huizes heerlijke ochtendkoeken had gebakken met abrikoos, en waar ik een pot koffie kreeg bij een hartelijke babbel.

Wanneer je je openstelt, vertrouwt dan gebeuren er wonderen.
Ik mag ze dagelijks ontmoeten.
Wonderen hoeven niet spectaculair te zijn. Ze zijn dagelijks om ons heen, in de eenvoud en schoonheid van het leven.

Gisteren was het volle maan en schreef ik me in voor een meditatie: Awaken the Dragon, Buck Moon Ritual.
Op het moment dat ik de bevestigingsmail ontving met meditatie, stond ik net voor een bushokje dat dienstdeed als bibliotheek – met een draak erop geschilderd.

Even later belde ik aan bij een huis. “Mevrouw, mag ik even op uw bank in de schaduw zitten om te picknicken?”
“Ja hoor, doe maar.”
Kort daarna deed ze haar raam open voor een babbel.
Ze verdween even, kwam terug met een fles water en een stuk zelfgemaakte quiche.
We deelden een uur in verbondenheid en vreugde. Twee vreemden die niet vreemd aanvoelden.
Toen ik haar vroeg haar adres in mijn boekje te schrijven, bleek het huisnummer 9 te zijn.

De icarusvlinder die plots massaal om me heen fladderde net nadat ik in gebed om een teken had gevraagd.

De ontmoeting met twee vossen.

Een vriendin die me aan de telefoon troostte, nadat ik binnen een paar uur tijd vernam dat drie vriendinnen, die me zeer dierbaar waren, zijn overleden.

En de dag eindigen in een jong gezin met zes kinderen, waar ik mocht uitrusten en uitslapen.

Dat zijn voor mij stuk voor stuk wonderen.
En als men deze kleine wonderen niet kan zien of voelen — hoe zou men dan de grote kunnen ontmoeten?

L’Alsace et les Vosges sont assez éprouvantes. Depuis le Mont Sainte-Odile, chaque jour m’offre une montée d’environ 700 mètres, avec parfois des pentes allant jusqu’à 21 %, ce que je ressens bien dans les mollets le lendemain.

Les premiers jours, j’ai dormi sous tente, et j’ai été invitée à manger chez des gens.
Mais après une semaine, je me suis demandé pourquoi j’avais emporté cette tente.
Elle n’est pas seulement un poids en plus dans mon sac à dos, elle ne correspond tout simplement pas à ma manière de faire le pèlerinage.
Donc, hop, renvoyée par la poste.

Même avec le strict minimum que je porte encore, je me demande parfois pourquoi je l’ai pris avec moi.
Mon t-shirt et mon sjort sont déjà bien décoloré par le soleil, et l’usure du t-shirt est bien visible.

J’aime frapper aux portes et aller à la rencontre des gens.
Chaque rencontre est à sa manière fascinante, avec une grande diversité.
D’une jeune maman avec enfant à une personne très âgée de 90 ans.

Mes soirées sont très variées :
– une longue conversation profonde autour de la table
– seule dans une chambre où, après la douche, je découvre une surprise une assiette bien garnie qui m’est offerte
– quelques heures à aider dans les tâches ménagères, à cuisiner ensemble
– une soirée seule devant la télé pendant que la personne âgée se couche à 20 h
– ou même une chambre d’hôtel qui m’a été offerte dans la rue Jeanne d’Arc.

Près de Le Hohwald, j’ai croisé deux randonneurs sur le GR5 un matin.
Tous deux semblaient pressés et un peu perdus, à la recherche d’un bar pour un café, d’une épicerie pour se ravitailler et d’une source d’eau.
Je n’ai pu que leur indiquer la mairie, les toilettes publiques, le cimetière, ou encore leur suggérer de frapper à une porte pour demander de l’eau ou de la nourriture.
Ils avaient encore 12 km à parcourir en direction du Mont Sainte-Odile sans aucun point de ravitaillement.
Ils avaient l’air un peu désemparés.
Moi, je venais de quitter une maison chaleureuse où la maîtresse de maison avait préparé de délicieux petits pains à l’abricot, accompagnés d’un bon café et d’une belle conversation.

Quand on s’ouvre, qu’on fait confiance des miracles se produisent.
J’ai la chance d’en vivre chaque jour.
Les miracles ne sont ou doivent pas toujours être spectaculaires. N’allait pas à la recherche de cela.
Ils sont présents chaque jour, tout autour de nous, dans la simplicité et la beauté de la vie.

Hier, c’était la pleine lune, et je me suis inscrite à une méditation : Awaken the Dragon, rituel de la Lune du Cerf.
Au moment même où j’ai reçu le mail de confirmation et méditation , je me trouvais devant un abri-bus transformé en bibliothèque… sur lequel un dragon était peint.

Un peu plus loin, j’ai sonné à une porte :
« Madame, puis-je utiliser votre banc à l’ombre pendant que je prends mon pique-nique ? »
« Oui, bien sûr. »
Peu après, elle a ouvert sa fenêtre pour discuter.
Elle a disparu un instant, puis est revenue avec une bouteille d’eau et un morceau de quiche fait maison.
Nous avons partagé une heure de joie dans la rencontre.
Deux inconnues qui ne se sentaient pas étrangères l’une à l’autre.
Et quand je lui ai demandé de noter son adresse dans mon carnet : numéro 9.

Le papillon Icare, apparu en grand nombre à mes pieds après ma prière où je demandais un signe.

La rencontre avec deux renards.

Une amie qui m’a consolée au téléphone, après avoir appris en quelques heures le décès de trois amies qui me sont chères.

Et la journée s’est terminée dans une jeune famille avec six enfants, où j’ai pu me reposer et faire la grasse matinée.

Pour moi, ce sont là autant de petits miracles.
Et si l’on ne sait pas voir et sentir ces petits miracles,
comment pourrait-on alors rencontrer les grands ?

Bourg Brèche

Pour le Français voir 👇

Na Glastonbury en een paar fijne dagen bij vrienden, heb ik mijn fiets ingeruild voor mijn rugzak. Tent, slaapzak, matje, twee onderbroeken, T-shirt met lange en korte mouwen… Check!

Na een lange busrit naar Straatsburg en een onrustige nacht daar, ben ik vertrokken voor een nieuwe pelgrimstocht die me een jaar geleden al had geroepen: ‘Jeanne d’Arc’.
Saint Michel en Jeanne d’Arc zijn de eerste twee pelgrimswegen die mij werden gevraagd uit te stippelen voor 7routesNotreDame – en tegelijk de enige twee die voor mij meteen als een evidentie aanvoelde om deze te stappen.
Ik voelde ook dat het deze keer belangrijk was om aan te komen in de Notre-Dame de Paris, en niet voor een gesloten deur te staan.

Ik ben benieuwd wat deze weg me zal brengen. De eerste twintig dagen wandel ik alleen, om vanaf 17 juli pelgrims op het pad te verwelkomen.

Bij mijn vertrek uit Straatsburg merkte ik op dat ik net naast de wijk Saint Madeleine had geslapen. En het was bijzonder te horen dat ik net vertrok op de dag van het Cœur Immaculé de Marie. Zalig hoe het leven zich ontvouwt met zijn synchroniciteiten

Oorspronkelijk begon deze tocht aan de Mont Sainte-Odile, ik voelde sterk dat ik al van hieruit wilde vertrekken – wat voor mij symbolisch veel juister aanvoelt.
Van de kathedraal Notre-Dame van Straatsburg naar de Notre-Dame van Parijs, besef ik nu.

De dagen tot aan Mont Sainte-Odile, waar ik pas voor het eerst een bos kon ontmoeten en waar het asfalt plaatsmaakte voor zachte, natuurlijke ondergrond, voelde als een enorme verwelkoming.

In Rosheim, na zo’n 10 km wandelen, moest ik noodgedwongen stoppen. Door de hitte kreeg ik ademtekort bij het stijgen van een heuvel. Zelfs toen een man me aansprak over mijn tocht, moest ik hem aangeven dat ik het moeilijk had om te spreken en heel dicht bij mezelf wilde blijven.
Kort daarvoor had ik een ontmoeting met een buizerd. Hij/zij zat in een boom, een paar honderd meter verderop, en riep.
Ik riep terug: “Vertel… wil je mij iets zeggen? Wat is er?”

De buizerd vloog enkele keren rond me. Ik twijfelde: stoppen of eerst wat rusten en dan doorgaan?
Op datzelfde moment schreef ik een bericht aan iemand het thema was ‘vuur, voor jezelf opkomen’.
Plots vloog de buizerd laag over me heen, op amper twee meter hoogte. De snelheid en het geluid van zijn vleugels waren zó krachtig, hij/zij vloog niet ongemerkt voorbij.
Even verder vouwde hij/zij de vleugels dicht en dook razendsnel naar de grond.
De boodschap was helder: Stoppen.
En niet veel later werd dat bevestigd door het ademtekort.

Zo stopte ik in Rosheim, waar ik een kamer kreeg bij de Bénédictines, kamer nummer 9.

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik uit op de bergen van de Elzas en de vallei met het dorpje Bourg Brèche beneden me.
Naast me staat een Mariakapel. Hier zou Maria in 1858 verschenen zijn aan twee kinderen in een boomstam. Maar de priester, de burgemeester en de dorpelingen geloofden hen toen niet.
Kort na deze gebeurtenis verscheen Maria aan Bernadette in Lourdes.
Na deze verschijning werd hier de boom in Bourg Brèche omgehakt door de gemeente.

Eén ding is zeker: het is hier heerlijk vertoeven. Het voelt vredig. Ik zou hier zó een kluizenaar kunnen zijn. Alles wat ik liefheb is aanwezig: de zon, zelfs de maan is nog zichtbaar, de wind, de vogels, de naaldbomen, de aarde, het water… en wat een uitzicht.

De kathedraal van Straatsburg en de Mont Sainte-Odile kunnen daar niet aan tippen.
Twee plekken waar ik me trouwens niet echt welkom voelde. In de kathedraal mocht ik niet binnen met mijn rugzak. Gelukkig vond ik na een lange zoektocht een hotel waar ik die kon achterlaten. Hmm… ik raakte uiteindelijk de kathedraal binnen met een zakmes op zak dat ik vergeten was in mijn rugzak te steken. Vigipirate.

En wat Mont Sainte-Odile betreft… ik zou zeggen: de prioriteiten van een pelgrimsoord zijn duidelijk niet meer wat ze geweest zijn.

De Elzas is een stukje Frankrijk dat ik totaal niet kende. De meeste regio’s in Frankrijk kan ik op de kaart situeren, maar dit gebied… zelfs nu ik er ben, voelt het vreemd.
Alsof het uit de kaart is gewist, alsof het nooit heeft bestaan. Ik kan er gevoelsmatig niet bij.

Grootouders wandelen langs met hun kleinkinderen.
“Alors, vous avez fait votre vœux  ?” vraagt de grootmoeder aan de kinderen, terwijl ieder aan het touw van de klok trekt.
“Vous êtes en vacances ?” vraagt de opa me.
Ik deel kort de reden van mijn onderweg-zijn.

Après Glastonbury et quelques jours passés chez des amis, j’ai échangé mon vélo contre mon sac à dos. Tente, sac de couchage, matelas, deux culottes, t-shirt manches longues et manches courtes… Check.

Un long trajet en bus vers Strasbourg, une nuit agitée là-bas, et me voilà partie pour un nouveau pèlerinage qui m’avait déjà appelée il y a un an : Jeanne d’Arc.
Saint Michel et Jeanne d’Arc sont les deux premiers chemins de pèlerinage qu’il m’a été demandé de tracer pour 7routesNotreDame-et ce sont aussi les deux seuls qui, pour moi, ont résonné comme une évidence.

Je sentais qu’il était aussi important, cette fois, d’arriver à Notre-Dame de Paris… et non devant une porte fermée.

Je suis curieuse de ce que ce chemin va m’apporter. Pendant les vingt premiers jours je marche seule, pour accueillir des pèlerins à partir du 17 juillet.

Au moment de quitter Strasbourg, j’ai remarqué que j’avais dormi juste à côté du quartier Sainte-Madeleine.
Et j’ai trouvé très particulier d’apprendre que je partais précisément le jour du Cœur Immaculé de Marie. J’adore la vie et ses synchronicités.

À l’origine, ce chemin devait commencer en 2024 à Mont Sainte-Odile pour les pèlerins.
Mais j’ai ressenti le besoin de partir d’ici – ce qui, pour moi, a aussi une justesse symbolique beaucoup plus forte.
De la cathédrale Notre-Dame de Strasbourg à la cathédrale Notre-Dame de Paris, je m’en rends compte maintenant.


Les jours jusqu’à Mont Sainte-Odile, où j’ai enfin pu rencontrer une première forêt et où l’asphalte a laissé place à un sol naturel et doux, ont été une véritable bénédiction.

À Rosheim, après environ 10 km, j’ai dû m’arrêter.
À cause de la chaleur, j’ai eu du mal à respirer en montant une colline.
Même quand un homme m’a interpellée pour me parler du chemin, j’ai dû lui dire que je préférais rester en silence, centrée sur moi-même.

Juste avant cela, j’avais eu un contact avec une buse. Elle se trouvait dans un arbre à quelques centaines de mètres.
Elle criait.
Je lui ai répondu : “Dis-moi… veux-tu me dire quelque chose ? Qu’y a-t-il ?”

Elle a volé plusieurs fois autour de moi.
J’hésitais : dois-je m’arrêter ou me reposer un moment et repartir ensuite ?
Au même moment, j’écrivais à quelqu’un un message autour du thème ‘feu, prendre sa place’.

Soudain, la buse a foncé à deux mètres au-dessus de ma tête. La vitesse et le bruit de ses ailes étaient si puissants qu’elle ne pouvait pas passer inaperçue.
Un peu plus loin, elle a replié ses ailes pour plonger à grande vitesse vers le sol.

Le message était clair : arrête-toi.
Ce que mon souffle m’a confirmé peu après.

Je me suis donc arrêtée à Rosheim, où les Bénédictines m’ont accueillie dans la chambre numéro 9.

Pendant que j’écris ces lignes, j’ai une vue sur les montagnes d’Alsace et sur la vallée en contrebas avec le village de Bourg Brèche.
À côté de moi se trouve une chapelle mariale.
Ici, en 1858, Marie serait apparue à deux enfants dans un tronc d’arbre. Mais le prêtre, le maire et les villageois de l’époque n’ont pas cru les enfants.
Peu après, Marie est apparue à Bernadette, à Lourdes.
Et suite à cela, le tronc d’arbre de Bourg Brèche a été abattu par la commune.

Ce qui est certain, c’est qu’il fait bon d’être  ici. On y sent une vraie paix.
Je pourrais facilement vivre en ermite en ce lieu. Tous mes éléments préférés sont réunis : le soleil, la lune encore visible, le vent, les oiseaux, les pins, la terre, l’eau… et quelle vue !

La cathédrale de Strasbourg et le Mont Sainte-Odile ne font pas le poids.
Deux lieux où, d’ailleurs, je ne me suis pas sentie accueillie.
À la cathédrale, je n’ai pas pu entrer avec mon sac à dos. Heureusement, après une longue recherche, j’ai pu le déposer dans un hôtel.
Hmm… et j’ai fini par entrer avec un couteau de poche dans ma poche, que j’avais oublié de ranger. Vigipirate.

Quant au Mont Sainte-Odile… disons que les priorités d’un lieu de pèlerinage ne sont clairement plus ce qu’elles étaient.

L’Alsace est une région de France que je ne connaissais absolument pas. La plupart des régions, je peux facilement les situer sur une carte.
Mais ici, même après trois jours, alors que j’y suis, cette région me provoque une sensation étrange.
Comme si une partie de la carte avait été effacée, comme si cet endroit n’avait jamais existé. Je n’arrive pas à m’y relier intérieurement.

Des grands-parents se promènent avec leurs petits-enfants.
« Alors, vous avez fait votre vœux ? », demande la grand-mère pendant que chaque enfant tire sur la corde de la  cloche.
« Vous êtes en vacances ? », me demande le papi.
Je partage brièvement la raison de mon chemin.

Goud

En français voir 👇🙏

Toen het mijn beurt was om mijn medicijn voor te stellen, voelde ik een mooie balans tussen gezonde spanning en vertrouwen.

Enkele maanden geleden schoot ik nog in paniek – 45 minuten spreken leken me eindeloos.

Maar na een coaching met Anaïs en het ontvangen van enkele gerichte vragen, voelde ik vreugde en goesting opborrelen. Plots leken die 45 minuten zelfs tekort.

Het deed me terugdenken aan de drie keer dat ik in 2018 getuigde over mijn pad met de aartsengel Michaël.

Wat me toen het meest vreugde gaf, was het vraag-en-antwoordmoment. Die spontane uitwisseling in het Nu, tussen geven en ontvangen, raakt voor mij de kern van echt contact.

Ik deelde kort mijn levensverhaal, hoe ik tot het pelgrimeren ben gekomen.

Ik merkte dat ik enkele belangrijke elementen vergat, ook al had ik ze op voorhand genoteerd.

Ik sprak over de pelgrimstocht rond de aartsengel Michaël. De tijd vloog voorbij, waardoor ik niet tot het einde van het verhaal kwam – wat de weg mij heeft gebracht…

Misschien moest dat ook niet. Want het leven eindigt niet bij het verhaal. Het reikt verder dan wat tastbaar of meetbaar is.

De laatste drie minuten gebruikte ik voor een vraag-en-antwoord.

Eén vraag luidde: “Wie is jouw gids?”

“De gevleugelde. De aartsengel Michaël. Marie”, antwoordde ik. 

Deze vraag bracht me meteen terug naar wat er gebeurde met de kraai. Ik deelde hierover.

Het herinnerde me aan de gewaarwordingen die ik toen had – gewaarwordingen die pas echt tot mij doordrongen na het stellen van die vraag:

“Op het moment dat de kraai in mijn armen lag, voelde ik de moeder in mezelf ontwaken.”

Ik werd geraakt door dit besef.

Dankbaar dat Ute me die vraag stelde.

De dag nadien manifesteerde de kraai zich opnieuw. Hij/zij was voelbaar ter hoogte van mijn hart. Ik zag hem met zijn linker vleugel open – niet in zwart, maar in fel ultramarijn.

Het bleef niet bij dat moment. Terwijl ik fietste, verscheen hij/zij opnieuw, in datzelfde intens blauw, op exact dezelfde plek van mijn lichaam. Ik voelde een druk tussen borstkas en keel.

De kraai nam langzaam, stilletjes, steeds meer plaats in mijn borstkas. Ik zag zijn lijf verdwijnen in mijn lichaam. 

Hoe meer hij/zij zich integreerde in mijn lichaam, hoe meer het blauw veranderde in de kleuren van de regenboog.

Tot hij/zij volledig geabsorbeerd was in mijn lijf.

Ik voelde de neiging om in huilen uit te barsten. Mijn lichaam snakte naar water. En precies op dat moment kwam ik aan een riviertje. Ik sprong van mijn fiets en liet me wiegen door het geluid van het water. Er kwam rust.

De gevleugelden hebben altijd een bijzondere plek gehad in mijn leven.

Als kind voelde ik me al sterk aangetrokken tot de zeearend, met zijn doordringende blik die leek te reiken tot in de oneindigheid.

De witte duif die mijn appartement binnenvloog op de dag van mijn vertrek naar Assisi.

De buizerd die me herhaaldelijk de weg toonde – zowel in het zichtbare als het onzichtbare – en die verbonden is met mijn intuïtie.

Hij leerde me dit innerlijk potentieel opnieuw te ontdekken en te gebruiken.

De zeemeeuwen van wie ik een helend klankbad mocht ontvangen.

Toen ik als laatste vertrok uit de ‘White Rabbit’, daar waar ik samen met mijn zusters en broeder verbleef en ook waar we onze groepssamenkomst hadden hoorde ik boven mij plots een getsielp van drie pasgeboren vogels.

Hoe passend om net na zo’n intens weekend dat teken te mogen ontvangen: geboorte – precies daar waar iedereen ook zijn medicijn had gedeeld. Een nieuwe geboorte voor iedereen. 

De terugweg naar België verliep vlot.

Ik verliet Engeland via de havenstad Newhaven. 

Er was duidelijk een vóór en een na. De weg heen voelde als zilver, de terugkeer als goud. Hoewel ik grotendeels dezelfde route volgde, zag de weg er helemaal anders uit: mooier, lichter, vloeiender.

In Frankrijk kreeg ik van iemand een pin met drie voetjes – kort nadat hij een medaille van Maria had gevonden die losgekomen was van mijn fietstas. De pin kwam uit Lourdes. Even later kwamen de woorden “Chemin eaux vives” en “Rue Sainte Sophie” op mijn pad – als bevestiging.

Binnenkort ruil ik mijn fiets opnieuw in voor mijn rugzak, voor de volgende pelgrimstocht:

‘JT’ M – Jeanne d’Arc.

Ik nodig jullie van harte uit om mee op pad te gaan – wanneer je maar wil, op je eigen moment.

In dankbaarheid voor alles wat was en wat nog komen mag.

P.S. Via mail vernam ik net dat het dit jaar precies 600 jaar geleden is dat de aartsengel voor het eerst verscheen aan Jeanne d’Arc. 

Zalig hoe zulke berichten op het juiste moment komen – als een boodschap voor wie wil horen.

Quand ce fut mon tour de présenter ma “médecine”, j’ai ressenti un bel équilibre entre une tension saine et la confiance.

Quelques mois plus tôt, je paniquais encore à l’idée de parler pendant 45 minutes- cela me paraissait interminable. Mais après un accompagnement avec Anaïs et avoir reçue quelques questions ciblées, la joie et l’élan ont commencé à jaillir en moi. Tout à coup, ces 45 minutes me semblaient même trop courtes.

Cela m’a rappelé les trois fois où, en 2018, j’ai témoigné de mon chemin sur  l’archange Michaël . Ce qui m’avait alors le plus touchée, c’était le moment des questions-réponses. Cet échange spontané dans l’instant présent, entre donner et recevoir, incarne pour moi l’instant d’un véritable contact.

J’ai partagé brièvement mon histoire de vie, comment je suis arrivée au pèlerinage. Je me suis rendu compte que j’avais oublié certains éléments importants, même si je les avais notés à l’avance. J’ai parlé du pèlerinage autour de l’archange Michaël.

Le temps a filé si vite que je n’ai pas pu aller jusqu’au bout de mon récit – ce que le chemin m’avait apporté… Peut-être n’était-ce pas nécessaire. Car la vie ne s’arrête pas à un récit. Elle va bien au-delà de ce qui est tangible ou mesurable.

J’ai consacré les trois dernières minutes à un moment de questions-réponses.

Une question fut posée : ” Qui est ton guide ?”  “Les Ailés. L’Archange Michaël . Marie” , ai-je répondu.

Cette question m’a immédiatement ramenée à ce qui s’était passé avec le corbeau. J’ai partagé ce souvenir. Qui  m’a reconnectée à mes ressentis de ce moment-là- des ressentis qui ne sont vraiment devenus conscients qu’après la question : “Au moment où le corbeau reposait dans mes bras, j’ai senti la mère en moi s’éveiller.” J’ai été profondément touchée par cette prise de conscience.

Reconnaissante à Ute d’avoir posé cette question.

Le lendemain, le corbeau s’est manifesté à nouveau. Je le sentais présent au niveau de mon cœur. Je l’ai vu, l’aile gauche déployée – non pas noire, mais d’un bleu outremer éclatant. Cela ne s’est pas arrêté là. Alors que je roulais à vélo, il/elle est réapparu(e), dans ce même bleu intense, exactement au même endroit sur mon corps. J’ai ressenti une pression entre la cage thoracique et la gorge.

Le corbeau prenait doucement, silencieusement, de plus en plus de place dans ma poitrine. Je le voyais littéralement disparaître dans mon corps. Plus il/elle s’intégrait en moi, plus le bleu se transformait en les couleurs de l’arc-en-ciel. Jusqu’à ce qu’il/elle soit entièrement absorbé(e) dans mon être.

J’ai eu envie d’éclater en sanglots. Mon corps réclamait de l’eau. Et c’est précisément à ce moment-là que j’ai atteint un petit ruisseau. J’ai sauté de mon vélo et me suis laissée bercer par le chant de l’eau. Le calme est revenu.

Les Ailés ont toujours occupé une place particulière dans ma vie.

Enfant déjà, j’étais fortement attirée par le aigle à tête blanche, et bec jaune avec son regard perçant qui semblait plonger dans l’infini. La colombe blanche qui est entrée dans mon appartement et ce posé sur le plan de travail le jour de mon départ pour Assise. La buse qui m’a plusieurs fois montré le chemin – dans le visible comme dans l’invisible – et qui est reliée à mon intuition.

Elle m’a appris à redécouvrir et utiliser ce potentiel intérieur.

Les mouettes, de qui j’ai reçu un bain sonore guérisseur.

Quand je suis partie la dernière de la ‘White Rabbit’, j’ai soudain entendu, au-dessus de moi, le cri d’un d’oisillons, trois nouveau-nés.

Quel signe magnifique à recevoir après un week-end si intense : naissance – le où chacun avait aussi présenté sa propre médecine. Une nouvelle naissance pour chacun.

Le chemin du retour vers la Belgique s’est déroulé en douceur. J’ai quitté l’Angleterre par le port de Newhaven.

Il y avait clairement un avant et un après. L’aller etait argent, le retour de l’or.

Même si j’ai emprunté en grande partie le même itinéraire, le paysage me semblait tout autre : plus beau, plus fluide, plus lumineux.

En France, quelqu’un m’a offert une broche représentant trois petits pas- peu après avoir trouvé une médaille de Marie détachée de ma sacoche de vélo. La broche venait de Lourdes.

Peu après, j’ai croisé les noms “Chemin Eaux Vives” et “Rue Sainte Sophie” – comme une confirmation.

Bientôt, je laisserai à nouveau mon vélo pour reprendre mon sac à dos, pour un nouveau pèlerinage :

‘JT’ M – Jeanne d’Arc.

Je vous invite de tout cœur à vous joindre à ce chemin – quand vous le souhaitez, à votre propre rythme.

Dans la gratitude pour tout ce qui a été et tout ce qui est encore à venir.

P.S. Par mail, je vient juste d’apprendre que cela fait exactement 600 ans cette année que l’archange est apparu pour la première fois à Jeanne d’Arc.

Quel bonheur de recevoir de tels messages, quelle synchronisite – comme un signe, pour celles et ceux qui veulent bien entendre.