Het is ongelooflijk hoeveel familie drama’s ik te horen krijg. Hoe alles om meheen aan het licht komt. Aan de basis van die drama’s liggen bijna allemaal grensoverschrijdend gedrag, sexsueel misbruik, incest…
En soms, heel banale dingen. Alleen die banale dingen hebben vaak een emmer doen overlopen.
Wat deze ontoelaatbare handelingen instand houden en situaties, mensen, groepen, families uit elkaar laten drijven is het zwijgen, vermijdingsgedrag, ontkenning, liegen, rollen omdraaien van dader naar slachtoffer…
En dit gedrag zorgt er dan voor op lange termijn dat de persoon zelf van zichzelf niet meer weet wat nog juist is of gaat gewoon eigen leugen als echt zien en is de ontoelaatbare handeling die aan basis lag niet meer bestaand tot zelf nooit bestaand geweest voor die persoon.( Alleen bestaat die wel nog voor het slachtoffer.)
Echter dit is een illusie, onwaarheden vertellen lijkt misschien een oplossing, op lange termijn is het niet. Ken de spreuk
‘al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel’.
Hierin zijn/kunnen er dan derden die er niet rechtstreeks bij betrokken zijn – of misschien wel- het systeem in de hand werken door beschermend te willen zijn, een rol in te nemen die hen niet toehoort, mee doen aan een doofpot affaire, of het potje toedekken, ogen sluiten, verzwijgen, geheimen blijven dragen die een ander verder kwaad kan berokkenen…
Wat de doofpot affaire betreft, de tijden vandaag laten duidelijk zien dat dit niet meer kan en dat daar verandering in komt.
Het potje toe dekken, op lange termijn is dit niet gezond. En kan, gaat de energie die hier aan vastzit de mens op een bepaalde manier gaan verzieken.
Verbondenheid verdwijnt en het woord broer en zus verliest zijn waarde en waarachtigheid.
Zo een handelingen kunnen van generatie op generatie meegedragen worden en dat kan zwaar gaan wegen voor nabestaanden tot er iemand een andere weg opgaat om dit te doorbreken en het ‘vrij’ gaat maken voor de volgende generaties.
Als men dit leest, waar is liefde hierin aanwezig?!
Voor mij is er geen. Of tenminste er is groot gebrek aan liefde. Want hoe je het draait of keert deze handelingen hierboven beschreven zijn ontstaan uit een basis van angst. Die men soms al heel lang met zich meedraagt en soms zover… tot in de wieg.
Angst om iets te verliezen. Angst om iets niet hebben.
Om een leegte bij zichzelf in te vullen. Om de leegte in zichzelf extern te gaan zoeken. Om iets hardnekkig willen vasthouden, uit angst te verliezen. Angst voor verandering. Angst om met de vinger gewezen te worden. Angst om….
Helaas werkt dit het tegenovergestelde. En werkt de angsten nog meer in de hand.
Liefde heeft niets te maken met hebberigheid, materialisme, een berekend rationeel eigenbelang…
De controle die dan ontstaat steekt je vast terwijl het fundament van het leven verandering, beweging is.
Angst brengt je nog verder van wat werkelijk liefde is en is het net niet liefde waar je naar opzoek bent of wil beschermen, alleen bij de laatste heb je er even bij stil gestaan of dit werkelijk liefde is.
Wanneer men werkelijk in Liefde kan blijven staan. Je eigen angsten bij de hand nemen. Ja, dan kan je ook angst voelen, alleen zal die angst niet overmeesteren, is deze draaglijk en kan men in verbondenheid met elkander blijven. Kan men als mens naast elkaar blijven staan en groeien in liefde. Kan de oorzaak aangepakt worden en helen. Wanneer dit kan, kan men bewust worden dat die angst soms kan verdwijnen als sneeuw voor de zon. En wanneer je dit kan hoef je niets of niemand te verliezen. Wat niet wil zeggen dat het ontoelaatbaar gedrag hierbij wordt goedgekeurd. Dit dient aangepakt te worden, gezien… en kan men eigen verantwoordelijkheden gaan opnemen om niet meer in herhaling te vallen.
Liefde is niet iets die sluit, angst wel.
Elke afstand dat je neemt van angst of een gewoonte opent een deur naar een heldere wereld.
Liefde opent, doet groeien.
De weg naar... 