Een telefoon, hoe gaat het met je?…

Wat zich vooraf afspeelde, in een paar woorden zonder inhoud, omdat deze geen belang hebben.

Mondelinge agressie, dreiging, fysieke agressie in de rug heeft ervoor gezorgd dat mijn lijf in spanning is gegaan.
Een kapot gesprongen raam in de rug deed de emmer overlopen.
Gevolg een opname in spoed met stroke alarm.

… aan de telefoon voel ik dat het me onrustig maakt door er woorden aan te geven. Met begrip aan de andere kant van de lijn, hang ik op. Dankjewel lieve vriendin.

Ik ben in de situatie gaan kijken wat mijn aandeel was, wat er eventueel in mijn gedrag aanwezig was die iets triggerde bij de andere. Heb ik schuld aan…was mijn eerste vraag.
Telkens kreeg ik een duidelijke ‘neen’. Ik heb geen schuld of hoef me niets kwalijk te nemen aan het feit dat ik trouw ben gebleven aan mezelf, zorg heb willen dragen voor mezelf en niet wens deel te nemen aan geweld in welke vorm ook. Dat ik geen schuld heb aan het feit dat de andere met zichzelf in de knoop ligt.
… Ik voelde dat deze manier niet meer bij me hoorde. Het klopte niet meer.

Toen kwam de gedachte, wat ik zou kunnen doen naar de ander om het te vermijden en anders doen in de toekomst om het niet meer tegen te komen… Ook dit voelde niet meer juist.

En dan. .. wat komt de situatie me brengen, vertellen? Wat mag er los komen en helen? Dit bracht me een totaal andere energie… ik haalde mezelf niet onderuit of cijferde mezelf hierbij niet weg en kon hierin in Liefde met mezelf blijven.

Maar de angst… die was er nog…het was een oude angst die aan het licht kwam. Eentje die ik meekreeg in de wieg en later aan de lijve ervaarde omdat ik niet deed wat de anderen zouden hadden gewild.
Zaken waarmee ik niet kon en wou mee omgaan omdat ik voelde dat het niet ok was. En op de eerste plaats had ik hier geen angst voor, wel wat eruit volgde nl. de zinnen zoals ‘ als je spreekt of tegen iemand iets zegt, dan…, chantage, manipulatie, dreigingen,.. dit bracht me naar angst. Want ik vond het heel normaal als er iets verkeerd gebeurde om daar melding van te maken omdat ik in het melden niets verkeerd zag, integendeel. Want voor mij… melding doen was helpen.
En als ik dan melding deed, dan kwamen er opmerkingen als… ‘dat heb je zelf gedaan om de schuld op de ander te steken… of… Je, beeld het je in… of… maar allé waar ga jij dit gaan halen (omdat men het eigen patroon niet zag)… of… wat verzin je nu… of… maak er geen drama van… er kwam ongeloof of kreeg zelf de schuld voor het gedrag van anderen.

Ik kwam klem te zitten, tussen mijn intuïtie volgen, dreigementen, agressiviteit… Als ik zou gedaan hebben wat mijn intuïtie aangaf, dan liep ik risico. En als ik het niet deed was er ook risico…Misschien hebben we allen wel ooit die uitspraken gehoord als ‘gatlekker’… en hebben we ooit wel eens angst gevoeld aan de lijve om wat het is om uitgestoten te worden of uitgestoten te zijn geweest. (ik hoop van niet)
Dus leerde ik mezelf af te schermen van de angst die ik voelde, want daarin was broos en kwetsbaar. Wat ik niet wist is door mij af te sluiten van mijn angst ik ook mijn hart toe deed, ik verharde en afstand nam van die bloeiende bloem die in mij aanwezig was. Ik leerde me plooien aan wat de andere wou.

Nooit zou er in mij opgekomen zijn dat ik na zovele jaren een gelijkaardige situatie zou tegen komen. Alleen nu krijg ik de mogelijkheid ze anders aan te pakken. Geen vecht – of vluchtgedrag. Wel erin gaan staan voor wat ‘goed’ is.

Wanneer je in een onaangename situatie kan zien dat beiden een pion zijn in elkanders leven, waarbij de één de ander triggerd. Dan kan je ook doorheen de andere zien en zien dat ook de andere een bagage met zich meedraagt.
Dan is er geen sprake van dader en slachtoffer, goed of kwaad.
Keur ik het gedrag af… jazeker.
Keur ik de persoon af… neen.

En dan met knikkende knieën durven ten rade gaan om hulp waarin we samen hebben gezocht naar wat het beste was voor beiden. In Liefde, in de angst en trouw blijvend aan mezelf de angst aanpakken.
Trillende benen, korte adem, knellende fontanellen. .. Het was een voortdurend spelen in angst en ontspanning de voorbije week. En dit gebeurde niet zomaar. Het is er om
de weg vrij te maken om straks mijn kwaliteiten ten dienste te mogen stellen aan hen die ze nodig zullen hebben.

En ik hoop dat het delen van mijn tekst mensen kan aanzetten tot zelfreflectie. Dat mensen kunnen zien welke impact woorden en daden kunnen hebben op langer termijn.

Maar jij die je herkent in mijn verhaal… cijfer jezelf niet weg, draag zorg voor jezelf en laat de bloem die je draagt niet verwelken.

In dankbaarheid voor de situatie, voor de helpende handen en steun,
In Liefde
Jasmine Marie José