Koorts

Posted on by

Gisteren wandelde ik langs de zoutvlakten van Aveiro richting Gafanha do Carmo, op mijn rechterkant de autosnelweg waar ik geen aandacht aan gaf.
Het was zo windstil dat het water de hemel weerspiegelde, die onmetelijke grootte oppervlakte rond de aarde.
Ik herinner me de zoutvlakten in Bolivie, Salar de Uyuni waar ik het onderscheid aan de horizon niet kon waarnemen tussen beiden, waar beiden in elkaar overliepen. Een tal van woorden komen bij me op wanneer ik dit mag waarnemen: vruchtwater, geboorte, dragen, gedragen, cyclus, rituelen…

Mijn weg verliep verder langs het Canal de Mira. Hier en daar waren mensen te zien op het laag water, vermoedelijk om zeevruchten te zoeken. Flamingo, reigers, ooievaars en nog andere voor mij onbekende gevleugelden wandelden in het laagwater. Er hangde een stilte over deze harmonieuze natuur. Zelfs de buizerds zijn hier aanwezig en hebben hier geen schrik om laag te vliegen. Een slang van wel één meter lang verplaatse zich kronkelend over de weg. Haar romp gekleurd in een licht grijze tint en een 15cm tem haar hoofd in een opvallend groen. Nog voor ik de tijd had om haar in beeld te nemen was ze al verdwenen. Heel snel zijn die beestjes.

Voor ik vertrok had ik een fijn en boeiend gesprek met 4 jonge twintigers. Ik sta altijd versteld te horen hoe de jongere generatie in het leven staan en welke wijsheid er al aanwezig is bij hen. De vragen die ze stellen  zijn niet in de aard van ‘wat eet je, hoeveel kilo heb je in de rugzak, welk materiaal heb je mee, hoeveel kilometers stap…’. Wel vragen als ‘hoe doe je dat in de maatschappij om zo onderweg te zijn, want er word ons een bepaald beeld voorgeschoteld waar iedereen moet aan voldoen.’, als zo een vragen naar me af komen dan voel ik me echt in mijn nopjes en weet ik dat ik een meerwaarde op hun reis kan betekenen. Eén vraag is soms voldoende om een diepe verbondenheid te voelen… Die ene vraag brengt dan ook de andere mee.
Een vraag die er ook vaak afkomt is.’ Plan je op voorhand? ‘. De ervaring in het verleden heeft me geleerd en doen inzien dat alles wat ik plande… of er kwam iets tussen, of er gebeurde iets onaangenaams. Mijn verre reizen waren allen op de draad uitgespit en gepland behalve de laatste naar India toen ik 14 dagen in Varanasi verbleef. Dan pas leerde ik werkelijk de cultuur, de mens en het land kennen.
De rest, wat ik eerder deed was als een trofee die ik op mijn kast zou gezet hebben. Een trofee ‘zie wat ik kan verwezenlijken, zie je wel dat ik het kan, kijk naar me’. Ik nam foto’s, zodat anderen konden zien nadien wat ik allemaal had gedaan. Ik had toen nog zo een nood om gezien te worden.
En mijn reis… wel ik was zo bezig met de ander en wat mensen mooi zouden vinden, of de gedachten dat zal mensen aanspreken…  dat ik van mijn reis zelf weinig had gezien, ik liep altijd achter iets aan. En ‘Gezien’ op het gebied van gewaarworden, bij mezelf zijn, in het NU leven.

Het plannen, dit was voor mij verwachtingen, veel angsten, controle en tot mijn grootste verwondering, de paradox van het plannen, het bracht me net het omgekeerde van waarom ik het deed. Ik voelde me er niet beter bij, integendeel ik bleef nog altijd verwijderd van mezelf want ik was zo bezig met wat gepland was.
Terwijl geen plannen maken brengt me onthechten, overgave, vertrouwen… In het NU Zijn.

Zondag had ik een bizarre gewaarwording in mijn armen. Ik stond te kijken naar iets tot ik plots vanuit mijn beide handen een opwaartse energie voelde, terzelfde tijd begon het ook ter hoogte van mijn navel. Gelijktijdig nam de energie mijn bovenlichaam over richting mijn schedel, het voelde vol, één geheel. Na vijf minuten mocht ik mijn romp en armen terug als aards aanvoelen.

Was dit een voorbode op de koorts van maandag avond die opkwam tijdens een voor mij, een wat bizarre ervaring tijdens een  channeling, meditatie op afstand in groep. Of hadden beiden niets met elkaar te maken. Eén iets is zeker de koorts bracht ergens zuivering met zich mee en dit was voelbaar in gans mijn lijf, het voelde terug één. En terwijl ik dit nu neerschrijf ben ik me nu bewust dat de energie van zondag mijn lichaam in twee had gedeeld. Dankjewel koorts.

De koorts is gaan zakken na een bijna ganse dag slapen. Mijn basisschedel protesteerd af en toe nog, maar het voelt ok.
Ik stap nu richting Mira. Een korte etappe langs de rivier.

Lindenboom

Posted on by

Vier dagen geleden verliet ik Porto op de Camino Portugues. Vier dagen over asfalt en tussen béton. Terwijl ik aan het stappen was voelde ik dat deze ‘lelijkheid’ sorry ik kan het niet anders vernoemen, want wat is nu aantrekkelijk aan asfalt en onsmakelijke betonnen hoge appartementen uit de jaren 60 die in massa werden neergedumpt en de prachtige art déco en art nouveau huizen- want hier staan echt wel pareltjes tussenin–hebben weggeduwd… niets.
Vaak zie ik een ‘Quinta’ uit begin de jaren 90 waar het dak verdwenen is, en bomen die groeien in het huis en er uitziet dat er niemand meer naar omkijkt, en zo zijn er hier velen. Telkens wordt ik daar zo door geraakt, dat het weinig leven die ik voor de geest kan halen zo terug aan die plaats zou terug willen schenken.
Zo sprak ik met een makelaar terwijl hij een huis aan het verkopen was, de reden dat huizen er zo bijstaan is meestal onenigheid in de erfenis. Mijn hart wordt daar telkens door geraakt… Ik zie dan grootouders, kinderen en kleinkinderen in de tuin, een grote boom, een lange tafel… Leven in huis…en dan in één vingerknip verdwijnt het beeld en sta ik perplex te kijken naar de realiteit.
En toch voel ik bij het hier doorwandelen dat het klopt, dat ik deze weg dien te nemen.
Het voelt aan als dat mijn broos (ledematen en onderrug zien af van de hardheid van de weg) en teder lichaam, mijn Zijn, maar vooral mijn VrouwZijn hierdoor dient te wandelen om iets achter te laten…achter-laten in verschillende opzichten.

Aan de omheiningen hangen reuze paternosters, allemaal op een creatieve manier vervaardigd. Met kurken, met plastieken dopjes, kerstballen… Ik vraag een vrouw wat de bedoeling hiervan is. In het Frans deelt de vrouw me een paar woorden… Feest, 13 mei, Fátima.

Ik probeer mijn eigen weg te creëeren om afwisseling erin te steken, op zoek naar wat natuur. Hmm, niet eenvoudig…Of de weg bestaat niet meer, of neemt me mee op de lijn die men vrijgemaakt heeft voor hoge elektriciteit masten, en zoals ooit in Zuid Italië op de Via Francigena del Sud kwam ik op een drukke baan waar ergens een versleten zetel staat, met een vrouw erin onder een parasol.

Wandelend door een dorpje staat op het marktplein een ganse rij lindebomen. Net zoals ik ook gisteren er één mocht ontmoeten met een boomstam omvang van wel 1m60. Zo blij dat ik ze mag bewonderen in Portugal, want ik Spanje vond ik het vreemd er geen te zien en ik miste ze wel. En eigenlijk vind ik het wel frappant. Spanje die ik als heel patriarchaal heb aangevoeld, terwijl Portugal matriarchaal en staat deze boom ook niet voor het vrouwelijke, moederlijke!

Straks wandel ik terug langs de kustlijn. Nu eerst een weekend in Aveiro.
Het is ongelofelijk hoe gans mijn Zijn zo verlangt naar water, naar de Zee vooral. En vóór mij is dit nieuw want ik ben totaal geen waterrat en was ook nooit aangetrokken tot de Noordzee.
Maar de Atlantisch Oceaan. Telkens wanneer ik ze zie, ermee in ontmoeting ga dan gebeurt er iets in me….een grote verademing, ruimte, een thuiskomen. En het kleur… alleen al ondergedompeld worden in het azuurblauw is al een weldoening.

Aveiro