Vier dagen geleden verliet ik Porto op de Camino Portugues. Vier dagen over asfalt en tussen béton. Terwijl ik aan het stappen was voelde ik dat deze ‘lelijkheid’ sorry ik kan het niet anders vernoemen, want wat is nu aantrekkelijk aan asfalt en onsmakelijke betonnen hoge appartementen uit de jaren 60 die in massa werden neergedumpt en de prachtige art déco en art nouveau huizen- want hier staan echt wel pareltjes tussenin–hebben weggeduwd… niets.
Vaak zie ik een ‘Quinta’ uit begin de jaren 90 waar het dak verdwenen is, en bomen die groeien in het huis en er uitziet dat er niemand meer naar omkijkt, en zo zijn er hier velen. Telkens wordt ik daar zo door geraakt, dat het weinig leven die ik voor de geest kan halen zo terug aan die plaats zou terug willen schenken.
Zo sprak ik met een makelaar terwijl hij een huis aan het verkopen was, de reden dat huizen er zo bijstaan is meestal onenigheid in de erfenis. Mijn hart wordt daar telkens door geraakt… Ik zie dan grootouders, kinderen en kleinkinderen in de tuin, een grote boom, een lange tafel… Leven in huis…en dan in één vingerknip verdwijnt het beeld en sta ik perplex te kijken naar de realiteit.
En toch voel ik bij het hier doorwandelen dat het klopt, dat ik deze weg dien te nemen.
Het voelt aan als dat mijn broos (ledematen en onderrug zien af van de hardheid van de weg) en teder lichaam, mijn Zijn, maar vooral mijn VrouwZijn hierdoor dient te wandelen om iets achter te laten…achter-laten in verschillende opzichten.

Aan de omheiningen hangen reuze paternosters, allemaal op een creatieve manier vervaardigd. Met kurken, met plastieken dopjes, kerstballen… Ik vraag een vrouw wat de bedoeling hiervan is. In het Frans deelt de vrouw me een paar woorden… Feest, 13 mei, Fátima.

Ik probeer mijn eigen weg te creëeren om afwisseling erin te steken, op zoek naar wat natuur. Hmm, niet eenvoudig…Of de weg bestaat niet meer, of neemt me mee op de lijn die men vrijgemaakt heeft voor hoge elektriciteit masten, en zoals ooit in Zuid Italië op de Via Francigena del Sud kwam ik op een drukke baan waar ergens een versleten zetel staat, met een vrouw erin onder een parasol.

Wandelend door een dorpje staat op het marktplein een ganse rij lindebomen. Net zoals ik ook gisteren er één mocht ontmoeten met een boomstam omvang van wel 1m60. Zo blij dat ik ze mag bewonderen in Portugal, want ik Spanje vond ik het vreemd er geen te zien en ik miste ze wel. En eigenlijk vind ik het wel frappant. Spanje die ik als heel patriarchaal heb aangevoeld, terwijl Portugal matriarchaal en staat deze boom ook niet voor het vrouwelijke, moederlijke!

Straks wandel ik terug langs de kustlijn. Nu eerst een weekend in Aveiro.
Het is ongelofelijk hoe gans mijn Zijn zo verlangt naar water, naar de Zee vooral. En vóór mij is dit nieuw want ik ben totaal geen waterrat en was ook nooit aangetrokken tot de Noordzee.
Maar de Atlantisch Oceaan. Telkens wanneer ik ze zie, ermee in ontmoeting ga dan gebeurt er iets in me….een grote verademing, ruimte, een thuiskomen. En het kleur… alleen al ondergedompeld worden in het azuurblauw is al een weldoening.