Water

Posted on by
Baños de Montemayor

Wachtend op de bus naar Salamanca, zittend op een bank, geniet ik van het zicht.
De daken vertonen de typische zuiderse dakpannen, lange halve maansvorm, waarvan de ene op de rug en de andere op zijn buik zo een dak vormen, zelfs de zijmuur van het gebouw is met halve dakpannen bekleed. Er bovenuit stekend, de kerktoren in ruitvorm met arcade waar de kerkklok aan bevestigd is. Zwaluwen vliegen in het rond en scheren over straat. Er achter een berg met ontluikend frisgroen, naaldbomen en een blauwe lucht die opkomst is. Een buizerd die net uit de kruin van een boom is gevlogen.
Een grasmaaier en de geur van pas afgemaaid gras.
Een vrouw komt aangewandeld, opent de deur van vermoedelijk haar huis en daalt moeizaam de twee treden. Een man staat haar binnen op te wachten, opent zijn armen en legt beiden handen op haar schouders. Ze kijken elkander aan. De deur gaat dicht.

Ik hoor heel subtiel mijn adem die zijn stroom volgt in mijn lichaam. De beweging, het leven in mijn body. Gewoon in het hier en Nu zijn, bewust bij mijn ademhaling zijn, daar waar alles is, dan verdwijnt ‘tijd’ . Alles IS. Zo kan ik uren ergens zitten en genieten.

Zo heb ik de drie dagen doorgebracht in Baños de Montemayor.
De thermen kwamen als gepast. Ik genoot ervan om mij gewoon te laten dobberen in het helend water. In het bubbelbad liet ik mijn handen over het water bewegen op het ritme van de bubbels. Mijn handen, mijn favoriete lichaamsdeel. Ze hebben me zoveel te vertellen, ze kunnen zoveel.
De bubbels en de warmte doen me wegzinken in gedachte, in herinnering, ze brengen me even ver weg in de tijd, ‘geboorte’, de geboorte, mijn geboorte. De twee het NU en toen liggen flinterdun naast elkaar.

Plaza Major – Salamanca

Het thema geboorte blijft verder mee gaan de dagen nadien. In Salamanca boekte mijn pelgrimsmaatje een zalige kamer in het centrum bij Plaza del Major, een kamer met bad. Een uur kon ik in het warme badwater liggen ontspannen. Mijn onderrug had er deugd van, in kikvorshouding lag ik in het water. Ik werd ontroerd na de gedachte dat ik in dit leven geen klein zieletje ter wereld heb gebracht. Hoe vreemd en toch kon ik het mij zo levend inbeelden, mijn handen maakten een vloeiende beweging voor me alsof ik een baby in de handen had en kon ik me levend voorstellen hoe het is om een bloot lijfje van een klein wezen op mijn huid te voelen. Een traan rolde over mijn wang van zacht geraaktheid… het lied ‘Santa Maria me mostro o Camino de senhor…’ die ik een paar jaar geleden leerde kwam en begon te zingen. Water zo helend.

Salamanca. Wat voelt het goed in die groot stad. Een gevoel van rust en sereniteit. Een aanrader.

Ondertussen zit ik hier aan tafel in een albergue te schrijven terwijl iedereen al een uur in bed ligt. Het is 21:40.
Extramadura ligt in de rug, vandaag kon ik terug beginnen wandelen deze keer in regio Castilië en Leon. Lange wegen, open velden tot oneindig. Doet me wat denken aan het gebied rond Reims op de Lemovicensis. Akkers, akkers, windmolens, hoge electrische palen.

Slaapzacht, tot…

Baños de Montemayor

Posted on by

Sedert gisteren neem ik een paar verplichte dagen rust.
Een lange etappe in de regen, omdat er tussenin geen woonst aanwezig is. De verplichte lange afstand op asfalt van de voorbije 2 dagen omdat landwegen niet toegankelijk zijn, hebben zijn tol geëist op mijn ledematen.
Op een bepaald moment voelde ik zonder enige aankondiging iets springen in mijn voorvoet.
Al heel snel kwam het rood, warm met zwelling… een peesontsteking.

Gisteren morgen probeerde ik de bus te nemen om de volgende 10km asfalt te vermijden. Ik twijfelde of er wel eentje was en vroeg naar informatie. ‘Ah, Jasmine (Jazmin op zijn Spaans) waarom heb je getwijfeld’, zei ik tegen mezelf wanneer de bus aan mij voorbij reed. Ahhrrr….
De duim hielp niet, blijkbaar niet een gewoonte in Spanje.
Met veel aandacht aan mijn lichaamshouding, stap voor stap, wandelde ik op de drukke asfalt weg richting Baños de Montemayor.
De kilometers leken oneindig, de tranen stonden me nader dan het lachen. Gelukkig kwam ik iemand tegen langs de weg die voor mij een taxi wou bellen.
Aangekomen in het dorp zag ik Hannelore, even wandelde ik met haar mee om te kijken hoe mijn lijf voelde, wetend dat er verder natuur was en geen asfalt. Maar dit was tevergeefs… mijn lijf voelde zwaar, stram en had geen macht meer. Het voelde op, alsof ik plots een paar jaar ouder was.
Hier stoppen was de boodschap.

Ik passeer langs de kerk van het dorp. Santa María de la Asunción. Och, en dit net op de dag – 9 maand voor de geboortedag van Christus- waar de engel Gabriël aan Maria de boodschap bracht dat zij moeder zou worden van Jezus (Rooms Katholieke kerk en de Orthodoxe kerk). De deuren zijn op slot. Een vrouw komt op haar stappen terug, roept me en nodigt me uit om met haar mee te gaan. Ze heeft de sleutel van de kerk. Zet even het licht aan en heeft me de nodige tijd om even bij meZelf in de kerk aanwezig te zijn.

Bij het zoeken naar een overnachtingsplaats zag ik veel volk met sporttassen, witte badjassen in de straat… een kuuroord. Wat een synchroniciteit, net wat mijn lijfje kan gebruiken.

Twee relax circuit in warm water bij 43° in water die van onder het kuuroord komt waarin Sulfaat, natrium, magnesium en calcium aanwezig is. Goed voor artrose, artritis, huid en waarschijnlijk nog zoveel meer. Geef ik mezelf cadeau.

Daartussen geef ik mijn voeten, benen en bips massage met mijn zelfgemaakte olie en krijgen mijn voeten drie maal daags een ijsbadje terwijl ik op kamer ben en vooral rust.