Wachtend op de bus naar Salamanca, zittend op een bank, geniet ik van het zicht.
De daken vertonen de typische zuiderse dakpannen, lange halve maansvorm, waarvan de ene op de rug en de andere op zijn buik zo een dak vormen, zelfs de zijmuur van het gebouw is met halve dakpannen bekleed. Er bovenuit stekend, de kerktoren in ruitvorm met arcade waar de kerkklok aan bevestigd is. Zwaluwen vliegen in het rond en scheren over straat. Er achter een berg met ontluikend frisgroen, naaldbomen en een blauwe lucht die opkomst is. Een buizerd die net uit de kruin van een boom is gevlogen.
Een grasmaaier en de geur van pas afgemaaid gras.
Een vrouw komt aangewandeld, opent de deur van vermoedelijk haar huis en daalt moeizaam de twee treden. Een man staat haar binnen op te wachten, opent zijn armen en legt beiden handen op haar schouders. Ze kijken elkander aan. De deur gaat dicht.

Ik hoor heel subtiel mijn adem die zijn stroom volgt in mijn lichaam. De beweging, het leven in mijn body. Gewoon in het hier en Nu zijn, bewust bij mijn ademhaling zijn, daar waar alles is, dan verdwijnt ‘tijd’ . Alles IS. Zo kan ik uren ergens zitten en genieten.

Zo heb ik de drie dagen doorgebracht in Baños de Montemayor.
De thermen kwamen als gepast. Ik genoot ervan om mij gewoon te laten dobberen in het helend water. In het bubbelbad liet ik mijn handen over het water bewegen op het ritme van de bubbels. Mijn handen, mijn favoriete lichaamsdeel. Ze hebben me zoveel te vertellen, ze kunnen zoveel.
De bubbels en de warmte doen me wegzinken in gedachte, in herinnering, ze brengen me even ver weg in de tijd, ‘geboorte’, de geboorte, mijn geboorte. De twee het NU en toen liggen flinterdun naast elkaar.

Het thema geboorte blijft verder mee gaan de dagen nadien. In Salamanca boekte mijn pelgrimsmaatje een zalige kamer in het centrum bij Plaza del Major, een kamer met bad. Een uur kon ik in het warme badwater liggen ontspannen. Mijn onderrug had er deugd van, in kikvorshouding lag ik in het water. Ik werd ontroerd na de gedachte dat ik in dit leven geen klein zieletje ter wereld heb gebracht. Hoe vreemd en toch kon ik het mij zo levend inbeelden, mijn handen maakten een vloeiende beweging voor me alsof ik een baby in de handen had en kon ik me levend voorstellen hoe het is om een bloot lijfje van een klein wezen op mijn huid te voelen. Een traan rolde over mijn wang van zacht geraaktheid… het lied ‘Santa Maria me mostro o Camino de senhor…’ die ik een paar jaar geleden leerde kwam en begon te zingen. Water zo helend.

Salamanca. Wat voelt het goed in die groot stad. Een gevoel van rust en sereniteit. Een aanrader.

Ondertussen zit ik hier aan tafel in een albergue te schrijven terwijl iedereen al een uur in bed ligt. Het is 21:40.
Extramadura ligt in de rug, vandaag kon ik terug beginnen wandelen deze keer in regio Castilië en Leon. Lange wegen, open velden tot oneindig. Doet me wat denken aan het gebied rond Reims op de Lemovicensis. Akkers, akkers, windmolens, hoge electrische palen.

Slaapzacht, tot…