Bijna 2 maand ben ik terug van mijn fysieke pelgrimstocht.
Het was toen de bedoeling dat ik zou gaan samen wonen in Brakel in een co-housing. En hoewel ik er naar uitkeek was ik wat verwonderd dat het voor mij niet goed voelde om op deze plaats te zijn/Zijn. Ik had me toen zelf 3dagen de tijd gegeven om het stil te maken in en rondom mezelf en te gaan voelen wat gebeurde. Ik dacht toen dat er angst was. Het was niet.
Mijn lichaam gaf me wel signalen en daar vertrouwde ik op. Nadien kon ik zien dat de beweging van komen en gaan, hoe kort het ook was, ik mij bewust werd dat het een vorm van fine-tune was op mijn weg en mij alsmaar dichter brengt bij mezelf.

Het was deugddoend om mijn kleurrijke plooifiets te nemen, gepakt en gezakt de heuvel op te rijden naar het open en lichtrijke landschap waar de zon boven de horizon te zien was.

Nadien kwam ik bij vrienden terecht een nachtje hier, een nachtje daar… Ze opende hun deuren en verwelkomde mij. Ik vond er telkens een warm nestje. Het was iedere dag heen en weer rijden tot ik na een paar dagen bij Els en Luma (een zalig lief zacht hondje) terecht kwam. Els ontmoette ik voor de eerste keer 7 jaren geleden. Film, fotografie, reizen bracht ons naar elkaar toe.
Ondertussen bleef ik maar zoeken achter een woonst. Talrijke huisje passeerden mijn netvlies.
Toen zag ik een vierkantshoeve ‘La ferme de la Haie Saint’. Het trok me aan en heel spontaan postte ik het op mijn fb pagina, met een oproep om gelijkgestemden te vinden en er samen te wonen. De eerste persoon was A. Michaël en dan volgenden er nog een paar. Een paar dagen later belde ik het immobilien kantoor op. Een aangename stem aan de andere kant van de telefoon stelde de data 29 september voor. En ook al lag die boerderij aan een brede baan Brussel-Charleroi, ik voelde dat ik erheen moest.
Er was iets met de data. Ik kon het niet plaatsen. Ik liet los.
”s avonds kijk ik een film, een liefdesverhaal tussen een jonge man (Michael) en een vrouw. De titel ontsnapt me.
’s Anderendaags bekijk ik de film verder en het valt me op dat de naam plots voluit word genoemd A. Michaël.’ Oh, toch wel geen courante naam om deze nog eens te horen in een andere context. Michael, Michaël, 29 september… Toen kon ik het plaatsen en zag ik de gelijkenissen…
Hup naar de boerderij. Het was alsof ik ernaar toe werd gezogen, de plaats was bijzonder, gelegen op een paar meter van de Leeuw van Waterloo. Hier was 200 jaar geleden het slagveld en ook al was het hier gesitueerd deze bijzondere plaats was een oase van rust en vrede. Ik voelde mij er onmiddellijk goed en zag me hier een warme thuis creëeren waar mensen konden herbronnen, dicht bij zichzelf en de natuur komen. Waar de keuken een centraal punt zou zijn. Waar gastvrijheid, dienstbaarheid op de eerste plaats komt en op donativo basis.
Ik ontmoette de dame des huizes. Een warm, spontaan en hartelijk contact. Ik sprak over het feit dat ik net terug was van pelgrimstocht en onmiddellijk was er een aanknooppunt. De ontmoeting was bijzonder. Toen ik meedeelde dat mij volgende tocht naar Jeruzalem gaat, niet via de bekende route wel via Egypte – wat duidelijk naar me toekwam op mijn tocht – viel plots de naam Cairo en Tel Aviv. “Oh, nous allons habiter aux Caire et il y a… Tel Aviv…”.
Hmm, wat hou ik van die momenten en synchroniciteiten.

De weg die ik bewandelde om mensen te zoeken zorgde ervoor dat ik mijn vloeiende energie vastzette en ik vast kwam te zitten. Ik verloor de flow en toen ik hier aandacht aan schonk en naar mijn lichaam luisterde en erin ontspande werd het me duidelijk dat het om de ontmoeting te doen was en niet het huis, ook al had ik er graag gewoond en was/is het een bijzondere en warme plaats.
Op het moment dat ik in ontspanning kwam en in vertrouwen verder deed zonder willen, belde de 4 kandidaten af in 2 dagen tijd. Het was duidelijk. Ik liet los.
Ik bleef verder zoeken en ook deze beweging voelde niet juist. Ik stopte met zoeken naar een vaste woonst, belde de abdij van Orval op, centre de partage in Avioth en in een mum van tijd had ik tot eind december een woonst in de natuur met alle ingrediënten waar mijn hart naar verlangt.

Naar aanleiding van de gezondheidsmaatregelen voelde ik gisteren dat ik in beweging moest komen en niet wachten tot 2 november, in de hoop dat alles nog doorgaat.
Een uur later belt le Centre de Partage.”” Bonjour Jasmine” “Bonjour Olivier. Je pensée juste à vous et j’allais vous téléphoner. J’espère que mon séjour aux centre n’est pas annulé ?” “Non, Jasmine. Écoute je n’est pas beaucoup de temps maintenant je vous ré téléphone dans deux heures. Mes vous pouvez venir…”… Oefffff, dit was goed nieuws.
En zo hoorden we elkander twee uur later. “Écoute, tous est annulé pour courte durée. Il n’y que les longue durée qui savent venir.” Mijn hartje maakte een sprongetje. En ik kreeg onmiddellijk de mogelijkheid om er vanaf vandaag te zijn.
En terwijl ik dit nu schrijf zie ik net een mail van Orval dat de 4 dagen die ik daar zou zijn werden geannuleerd. Het moest zo zijn.

Zo ben ik vandaag in Avioth aangekomen met een schitterende zon. Ik genoot van het kleurrijk landschap op de trein. Ik zat zelf in een treincoupe, een wagon die ik al sedert mijn 12 jaar niet meer had gezien, het was best plezant.
Ik zal hier verblijven tot eind december. Met evenwicht tussen samen wonen, ruimte en tijd voor mezelf. Werken voor de gemeenschap en wandelen in de natuur, muziek spelen en lezen… Weg uit de prikkels van de stad. Straks nog een avond wandeling bij volle maan en verder lezen in mijn boek ‘L’ Amour sans conditions’ van Paul Ferrini bij de open haard.