van stilstaand naar…

Posted on by

Een meertje. Het spiegelgladde water reflecteert de naaldbomen aan de oever. Een serene rust hangt over het landschap. Harmonieuze donkere tinten van blauw vullen het beeld. Een lichtpunt, hoog aan de hemel, de maan. Schaduwen worden zichtbaar.
‘Wat is het hier zalig vertoeven. Wat een stilte’, gaat door meheen.
Hier en daar worden ringen zichtbaar. In het duister kan ik een glimp opvangen van roeiboten die traag over het water glijden naar een gezamenlijk middenpunt. Een ster wordt gevormd. In iedere boot staat een persoon gekleed in een lang gewaad met kap. Het zachte maanlicht weerkaatst op het water en laat de gezichten ophelderen.
De boten en personen komen naderbij. Plots kom ik tot besef dat ik zelf op een roeiboot sta en bij hen hoor.

Ik word wakker. Stap mijn bed uit en wandel halfslapend naar het toilet.

Wanneer ik terug onder mijn lakens duik, slaap ik al snel terug in en kom ik in een laag tussen droom en realiteit. Onrust is aanwezig. Mijn borstkas en hals beginnen warm aan te voelen en te jeuken. Kleine bubbeltjes zijn voelbaar.

Een gewaarwording die al meer dan een week aanwezig is.
Tijdens mijn slaap wordt ik me bewust van wat deels de oorzaak is. Ik heb recent een bloedonderzoek laten doen en de resultaten hebben me wat in spanning gebracht. Intoleranties en niet goed werkende organen. Een ongemakkelijk gevoel dat ik in controle zou moeten gaan en vrijheid zou verliezen bij het kiezen van voedsel en niet meer vanuit intuïtie en spontaniteit.
Het ongemakkelijk gevoel om afhankelijk te zijn van anderen overviel me. Ik voelde me letterlijk gepakt op mijn longen en bij de keel.
Ik werd gewaar dat ik hierdoor in stress was gegaan en ik lucht nodig had. Het werd wat rustiger.

Dit was nog niet volledig gaan liggen, een ander iets kwam voorbij flitsen. Een tijdje geleden zag ik drie post voorbij komen op FB over verkoop en politiek met een inhoud van manipulatief gedrag, stokerij… waar ik het niet kon laten om op te reageren. Tot mijn grootste verwondering werd er niet op gereageerd en dacht dat het verwijderd werd. Gelukkig niet.
En hoewel de behoefte er was om erover te schrijven, deed ik het niet. De ene na de andere kwam in mijn geheugen aan een snelheid terug tijdens mijn slaap. Mijn hoofd werd onrustig. Mijn lijf draaide van rechts naar links.
Ik voelde dat ik in mijn droom werd gepusht. Iets duwde me om in eigen kracht te gaan staan. In een fractie van seconden kwam een ganse boterham door meheen. Om ermee aan de slag te gaan, het durven verder delen zonder angst om met de vinger gewezen te worden. Mezelf geen schuldgevoel opleggen om er over te hebben gesproken.
Durven neen zeggen tegen gedrag die niet ok is en dit aan het licht te brengen.
Plots werd mijn slaap rustiger toen deze tsunami aan beelden en woorden gaan liggen was, ik wist wat ik ermee te doen had. Verder delen.
Ik kwam ’s anderendaags wakker. Mijn huid was duidelijk rustiger geworden, de spanning was verdwenen.

Het is ongelofelijk wat ik allemaal waarneem, alsof er niets meer verborgen kan zijn en de lagen flinterdun geworden zijn in de maatschappij.
Hoe sterk het zichtbaar wordt dat materie/geld primeert en hoe de mens aan de slag gaat om het te bekomen. Waar geld en macht belangrijker zijn geworden dan het individu. En natuurlijk het is er altijd geweest. De omvang van vandaag is echter niet meer te vergelijken met toen.
Hoe meer het zichtbaar wordt hoe mensen zich voordoen, welk een beeld ze van zich geven om het te bekomen en in een nog diepere laag en voor mij de belangrijkste, hoe men zich gaat gedragen om gezien te willen worden, erbij te horen, te voldoen aan de ander, mee te doen aan…
En op zich is daar niets verkeerd aan zolang je je niet verwijderd van je eigen zijn, kern, bron, van je pure Zijn, eerlijk bent met je zelf. En eigenlijk vraag ik me af of dit wel mogelijk is, want eenmaal je eraan begint kan je niet meer zonder, wordt de identificatie groter en zonder je het weet wordt je meegeslepen in iets die niet van jou is. Want die identificatie vulde een leegte.
En zo creëerd men iets waarbij hij of zij zich verder verwijderen van zichzelf en een makkelij wordt van een voorgekauwde maatschappij. Terwijl we net in een ommekeer zitten en het zo belangrijk is geworden om dichtbij, trouw bij zichzelf te blijven en in eigen kracht te gaan staan. Nog meer dan vroeger.

Leegtes worden opgevuld met externe zaken… en die leegte… blijft leeg. Het is zelf een illusie te denken dat die gevuld wordt. Al eens werkelijk de moeite gedaan om hier bij stil te staan en te gaan zien doorheen je denken, je gedragingen in vraag te stellen.
En die leegte… Is het hart.
Het hart, liefde, liefde voor zichzelf.. wat niets te maken heeft met egoïsme of wat ons men ook wijs heeft gemaakt.
Liefde kan nooit opgevuld worden door iets of iemand anders. Dat leeg gevoel, sommigen kunnen dit zelf aanvoelen als een bodemloos vat – wat ondraaglijk kan aanvoelen- zal zolang leeg blijven zolang je niet mee aan de slag gaat en durf aan te kijken wat je werkelijk mist….in essentie.

Door durven te kijken in de spiegel en je zelf af te vragen ‘ben ik dit werkelijk of heb ikzelf een beeld gecreëerd van hoe ik zou willen dat de ander me zien’.
En zolang je dit niet doet kunnen ze met je doen wat ze willen omdat je je verder en verder verwijderd van je centrum. Je kan zelf niet meer denken, aapt na, wordt bijna een robot. Wens je werkelijk zo verwijderd te zijn van jezelf?

Neen tijd en ruimte in alles wat je doet. Vertraag. Check, check eventueel twee keer. Durf jezelf in vraag te stellen. Wil ik dit wel. Voel ik me er goed bij. Klopt dit wel voor me. Is dit werkelijk mijn behoefte. Wat heb ik werkelijk nodig. Draag ik zorg voor mezelf. Waar liggen mijn angsten, durf deze onder ogen te zien. Ze zijn vaak minder ernstig dan je denkt. Sluit de tv. Ga de natuur in. Ontdek terug jezelf. En vooral wordt wakker. Durf neen te zeggen aan de ander, het is een ja aan jezelf. En die neen wil daarom niet altijd zeggen dat je iets zal verliezen. En als je dan wel iets verliest dan is het omdat het niet bij je hoort, omdat er iets anders op je staat te wachten.

…

In eigen ruimte

Posted on by

Gisteren was ik in ‘le temps de parole’ in Luik. De groep die vorig jaar werd opgericht in Chenee.
Er werden drie vragen gesteld. De eerste was…

‘Wat heb je verwezenlijkt in het voorbije jaar?’
‘Noem drie kwaliteiten op van jezelf.’ en de laatste vraag was
‘Kies iemand in de groep die je het best kent en beschrijf de persoon.’

Op het einde van het rondje was het mijn beurt. Ik werd gewaar dat ik niet op de vraag kon antwoorden zoals de anderen in de groep het net hadden gedaan. Vragen filtsten door meheen ‘Jasmine heb je schrik, hou je daar niet van, loop je van iets weg, kan je het niet, weet je niet hoe het moet, is dit voor je onbekend, kan je werkelijk niets zeggen van deze persoon, zelf geen goed woord en daarbij kwam die zware hamer die ik op mijn eigen hoofd sloeg ‘je bent geen goed mens’, spelbreker(ik heb dit zo vaak mogen horen en nog) … enz.’, tot ik mezelf een halt toe riep en tegen mezelf zei ‘neen, Jasmine niets van dit alles. want met al deze vragen die in mijn hoofd flitsten legde ik vroeger mezelf een enorm gewicht op mijn hoofd. Het gewicht van niet goed te zijn, want ik hoorde iedereen iets goed zeggen over de ander. Toen het mijn beurt was had ik geen tijd meer tot nadenken en dat was ook goed. Vroeger uit angst – faalangst was vaak present-
om niet goed te zijn en omdat ik het gevoel had dat er me verplicht iets werd opgelegd flopte ik er iets uit en werd ik me vaak nadien bewust dat wat eruit kwam niet vanuit een sereniteit kwam. Niet dat het niet gemeend was, het voelde vluchtig niet puur. Het vertrok niet vanuit diepe wortels en passeerde niet via de bron waardoor het zaadje geen kracht genoeg had om werkelijk te gaan groeien.

Ik sloot mijn ogen, maakte het stil in mezelf en gaf mezelf hierdoor de kans om mijn eigen ruimte gewaar te worden, te voelen en mijn innerlijke bron en kracht aan te spreken. Op het moment ik mijn ogen opende vloeiden de gedragen woorden in de ruimte.( Ik probeer hier zo zuiver mogelijk te herhalen wat ik deelde) “Ik werd gewaar dat de vraag iets met me doet en ik er niet kan op antwoorden. Ik ben namelijk gevormd door mijn verleden, gevormd door wat me omcirkeld, door een maatschappij waar ik in leef. Als ik nu een antwoord hierop zou geven dan zou het gekleurd en beinvloed zijn door mijn ervaringen en wat ik heb meegemaakt en zou er altijd een oordeel op zitten welke richting het ook uit gaat ” Het werd stil.

Delen

Posted on by

Een koude avond. Een vrouw komt in mijn richting gewandeld en verdwijnt op mijn rechterkant. Het wordt donker. Verder in de straat bel ik aan niemand thuis…en nog een deur…en nog één…niemand….naar de pastorij….niemand…
Ik draai me om, wandel naar een voordeur, een paar trappen op. Een vrouw doet open. De vrouw die in mijn richting wandelde. Nog voor ik de vraag stel voor een overnachting, nodigt ze me uit. Ik stel geen vragen en neem aan. Vier kamers…ik mag er een uitkiezen. ’s Avonds zit ik met de vrouw en haar man -die ziek is en nog weinig levenskrachten heeft – in het salon te praten. Twee mensen van bijna 90 jaar. Een grote gevulde boekenwand. Op het salontafel de krant. In de buurt een dikke bijbel. We praten samen over mannen/priesters, de kerk…
Terwijl ik later met de man praat, zie ik in mijn linker ooghoek dat de vrouw me aankijkt. Een stralend open gezicht. Er is verbinding, we kijken elkaar aan, zonder woorden, gelijken.

De volgende ochtend zit ik alleen met de vrouw aan de ontbijttafel. Haar man ligt nog in bed wachtend op de kine voor tapotage.
Vragen worden me gesteld over mijn pelgrimeren. Even gaat er door me heen ‘wat kan en mag ik delen’. Ik voel wat het met me doet en wordt gewaar wat door mijn lijf stroomt. ‘Jasmine deel wat je wil delen, zonder schaamte of oordelend naar mezelf en de ander’, gaat nogmaals het stemmetje. Vrijuit deel ik mijn ervaringen, mijn gevoelens. De vrouw kijkt me zonder veel vragen stellen aan. We wisselen onze gedachten.
Plots deelt de vrouw me iets over haar leven en haar belevenis rond een meermaals bijna dood ervaring.
Ik ben wat verwonderd over wat wordt gedeeld en stel hier rond een paar vragen in de aard van : heb je dit ooit gedeeld met iemand uit de kerkgemeenschap?  Wat was het antwoord…

Voor mij was dit niet als een vanzelfsprekendheid voor iemand van bijna 90 jaar,  katholiek opgevoed en nog altijd praktiserend.
Ik dacht aan de vele reacties die ik te horen en te zien kreeg rondom mij in het verleden. Reacties die ik ergens diep had opgeslagen in een klein hoekje. Reacties die ervoor zorgden dat ik een vooroordelende kijk had op de situatie.
Het was vooral niet vanzelfsprekend voor mezelf om zelf met dit onderwerp naar buiten te komen.

Dankzij mijn openheid en durven mijn ervaringen delen van op de weg kwam de vrouw met haar deel. Was er verbinding mogelijk en voelden we ons beiden veilig om verder te delen. Was haar delen er niet geweest dan had ik me niet herinnert dat ik meer dan 20 jaar geleden na een zelfmoordpoging een bijna dood ervaring had meegemaakt. Weliswaar niet zo een fijne ervaring zoals wat de vrouw beschreef. Tijd en ruimte was rijp om het terug aan het licht te brengen. Nu kan ik er iets mee en kan ik er verder mee aan de slag.
We blijven verder ervaringen en belevenissen delen. Wat voelde het goed.

Waarom deel ik dit verhaal.
Vorige week las ik een kort stukje over een ontmoeting tussen twee mensen. Twee vrouwen die volgens de beschrijving uit een totaal andere leefwereld waren. Keurig versus rommelig, de kerk versus tantra…Ik voelde ergens pijn binnenin. Pijn om de muren die we rond ons bouwen…pijn om de vooroordelen…pijn dat we mensen in groepen steken…maar vooral onszelf. Voor mij mag het sectaire verdwijnen.

Ik ben dankbaar dat ik de moed blijf hebben om open te blijven, de durf om in verbinding te blijven  gaan, de angst opzij te plaatsen – ook al heb ik hiervoor in het verleden fysiek geweld gekend.
Het heeft me de kans om verder te mogen blijven groeien, verder groeien in zelfvertrouwen, naar meer bewustzijn, vertrouwen naar anderen.
Mensen, geef jezelf de kans, geef de ander de kans, want soms schuilt achter de hoek een schat aan waardevolle belevenissen of info die je nog dieper tot jezelf brengen.  En het opent grenzen. In verbinding met jezelf en de ander. Dit wens ik jullie toe.