Een meertje. Het spiegelgladde water reflecteert de naaldbomen aan de oever. Een serene rust hangt over het landschap. Harmonieuze donkere tinten van blauw vullen het beeld. Een lichtpunt, hoog aan de hemel, de maan. Schaduwen worden zichtbaar.
‘Wat is het hier zalig vertoeven. Wat een stilte’, gaat door me heen.
Hier en daar worden ringen zichtbaar. In het duister kan ik een glimp opvangen van roeiboten die traag over het water glijden naar een gezamenlijk middenpunt. Een ster wordt gevormd. In iedere boot staat een persoon gekleed in een lang gewaad met kap. Het zachte maanlicht weerkaatst op het water en heldert de gezichten op.
De boten en personen komen naderbij. Plots kom ik tot besef dat ik zelf op een roeiboot sta en bij hen hoor.

Ik word wakker. Stap mijn bed uit en wandel, halfslapend, naar het toilet.

Wanneer ik terug onder mijn lakens duik, slaap ik snel terug in en kom ik in een laag tussen droom en realiteit. Onrust is aanwezig. Mijn borstkast en hals beginnen warm aan te voelen en te jeuken. Kleine bobbeltjes zijn voelbaar. Een gewaarwording die al meer dan een week aanwezig is.

Tijdens mijn slaap word ik me bewust van wat deels de oorzaak is. Ik heb recent een bloedonderzoek laten doen en de resultaten hebben me wat in spanning gegeven. Intoleranties en niet slecht werkende organen. Een ongemakkelijk gevoel, dat ik in controle zou moeten gaan en vrijheid zou verliezen bij het kiezen van voedsel. Dus niet meer vanuit intuïtie en spontaniteit.
Het ongemakkelijke gevoel om afhankelijk te zijn van anderen overviel me. Ik voelde me letterlijk bij de keel gepakt en de lucht werd figuurlijk op mijn longen afgesneden.
Hierdoor werd ik gewaar dat ik in stress was gegaan en ik lucht nodig had. Het werd wat rustiger.

Dit was nog niet volledig gaan liggen, een ander iets kwam voorbij flitsen. Een tijdje geleden zag ik drie posts voorbij komen op FB over verkoop en politiek met een inhoud van manipulatief gedrag, stokerij… waarop ik het niet kon laten om te reageren. Tot mijn groote verwondering werd er niet op gereageerd en dacht ik dat het verwijderd werd. Gelukkig niet.
En hoewel de behoefte er was om erover te schrijven, deed ik het niet. De ene post na de andere kwam in een grote snelheid terug in mijn geheugen, tijdens mijn slaap. Mijn hoofd werd onrustig. Mijn lijf draaide van rechts naar links.
Ik voelde dat ik in mijn droom werd gepusht. Iets duwde me om in eigen kracht te gaan staan. In een fractie van een seconde kwam een ganse boterham door me heen om ermee aan de slag te gaan. Het durven verder delen zonder angst om met de vinger gewezen te worden. Mezelf geen schuldgevoel opleggen om er over te spreken.
Durven neen zeggen tegen gedrag dat niet ok is en dit aan het licht te brengen.
Plots werd mijn slaap rustiger toen deze tsunami aan beelden en woorden gaan liggen was. Ik wist wat ik ermee te doen had: verder delen.
Toen ik ’s anderendaags wakker werd, was mijn huid duidelijk rustiger geworden, de spanning was verdwenen.

Het is ongelofelijk wat ik allemaal waarneem alsof er niets meer verborgen kan zijn en de lagen flinterdun zijn geworden in de maatschappij.
Hoe sterk het zichtbaar wordt dat materie/geld primeert en hoe mensen aan de slag gaan om het te bekomen. Waar geld en macht belangrijker zijn geworden dan het individu. En natuurlijk, het is er altijd geweest. De omvang van vandaag is echter niet meer te vergelijken met toen.
Hoe zichtbaarder het wordt hoe mensen zich voordoen, welk beeld ze van zichzelf geven om het te bekomen en in een nog diepere laag, en voor mij de belangrijkste, hoe men zich gaat gedragen om te willen gezien worden, erbij te horen, te voldoen voor een ander, mee te doen aan…
Op zich is daar niets verkeerd aan zolang je je niet verwijderd van je eigen zijn, kern, bron, van je pure Zijn en eerlijk bent met je zelf. En eigenlijk vraag ik me af of dit wel mogelijk is, want eenmaal je eraan begint kan je niet meer zonder. Dan wordt de identificatie groter en zonder dat je het weet wordt je meegesleurd in iets wat niet van jou is. Want die identificatie vult een leegte.
En zo creëert men iets waarbij hij of zij zich verder gaat verwijderen van zichzelf en een product wordt van een voorgekauwde maatschappij. Terwijl we net in een ommekeer zitten en het zo belangrijk is geworden om trouw en dichtbij zichzelf te blijven en in eigen kracht te gaan staan, nog meer dan vroeger.

Leegtes worden opgevuld met externe zaken… en die leegte… blijft leeg. Het is zelfs een illusie te denken dat die leegte gevuld wordt. Heb je al eens werkelijk de moeite gedaan om hier bij stil te staan en te gaan zien doorheen je denken, je gedragingen in vraag te stellen?
En die leegte… is het hart.
Het hart, de liefde, liefde voor zichzelf.. wat niets te maken heeft met egoïsme of wat men ons ook wijs heeft gemaakt.
Liefde kan nooit opgevuld worden door iets of iemand anders. Dat leeg gevoel, sommigen kunnen dit zelfs aanvoelen als een bodemloos vat wat ondraaglijk kan aanvoelen, zal leeg blijven zolang je er niet mee aan de slag gaat en durft aan te kijken wat je in essentie werkelijk mist….

Door te durven kijken in de spiegel en je zelf af te vragen: ‘ben ik dit werkelijk of heb ikzelf een beeld gecreëerd van hoe ik zou willen dat de ander me ziet’?
En zolang je dat niet doet kunnen ze met jou doen wat ze willen omdat je je verder en verder verwijderd van jou centrum. Je kan zelf niet meer denken, aapt na, wordt bijna een robot. Wens je werkelijk zo van jezelf verwijderd te zijn?

Neen tijd en ruimte, in alles wat je doet. Vertraag. Check, check eventueel twee keer. Durf jezelf in vraag te stellen. Wil ik dit wel? Voel ik me er goed bij? Klopt dit wel voor me? Is dit werkelijk mijn behoefte? Wat heb ik werkelijk nodig? Draag ik zorg voor mezelf? Waar liggen mijn angsten, durf deze onder ogen te zien?

Ze zijn vaak minder ernstig dan je denkt. Sluit de tv. Ga de natuur in. Ontdek terug jezelf. En vooral, wordt wakker. Durf neen te zeggen aan de ander want het is een ja aan jezelf. Die neen wil daarom niet altijd zeggen dat je iets zal verliezen. Als je dan wel iets verliest, dan is het omdat het niet bij je hoort. Omdat er iets anders op je staat te wachten.

…