Six heures trente. Je m’éveille. J’allume les bougies se trouvant près de Marie. Un rituel matinal que je pratique aussi à la maison. Près de l’autel deux vases, des roses roses et blanches. À l’aide de ma gourde je remplis le vase des roses blanches. Je regretterais de savoir qu’il y aurait des fleurs fanées lors d’un mariage. Je quitte l’église laissant sur la chaise un papier avec mes vœux pour les mariés.
Sur le chemin je suis entourée de plein de petites grenouilles, elles ont à peine la grandeur d’une phalange. Je ne me sens pas bien à l’idée qu’une d’entre elles pourrait disparaitre sous mes pieds. Traverser un talus est toute une entreprise pour elles. Tomber et ramper à nouveau. ramper. À chaque fois recommencer. Si petites et si courageuses.
Passé Herbeumont, je continue le long de la Semois. Au loin j’entends des enfants. Devant moi trois familles venant de Zoersel. Une grande-photo de famille en suit.
Une humidité chaude se fait sentir quand les rayons du soleil parviennent à traverser les nuages.
Au loin une voiture. En approchant je vois un coffre rempli d’une vingtaine de bouteilles de huit litres d’eau. Plus loin, une source d’eau. Je remplis mon flacon de cette délicieuse et fraiche eau de source. Est-ce que cette homme se rend encore compte du cadeau que la terre mère nous fait ou est-ce devenu pour lui une routine journalière? Je me régale d’une gorgée d’eau fraiche.
Fatiguée et satisfaite j’arrive à Chiny. Je trouve un endroit pour dormir au collectif ‘Gâche Warache’. Une douche glaciale dans une ancienne étable pour vaches me redonne de l’énergie. Christel et Jérôme quittent la maison pour la soirée. J’apprécie d’être seule, un fromage de chèvre frais maison, du riz et des courgettes biologiques. Le soleil se couche, un manteau de brume recouvre la terre.
Chiny
Half zeven. Ontwaken. Ik steek de kaarsen aan die rond Maria staan. Een ochtendritueel dat ik thuis ook heb. Naast het altaar twee vazen, roze en witte rozen. Met mijn drinkfles vul ik de lege vaas van de witte rozen. Ik zou het spijtig vinden te weten dat er verwelkte bloemen zouden staan tijdens een huwelijksviering. Ik verlaat de kerk. Op de stoel leg ik een briefje met mijn wensen voor het huwelijkspaar.
Rond mij krioelt het van de kikkertjes op de weg, ze zijn amper een vingerkootje groot. Een onaangenaam gevoel gaat door mijn lijf bij de gedachten dat er eentje zou verdwijnen onder mijn voeten. Een berm oversteken is voor hen een hele onderneming. Vallen en terug verder kruipen. Telkens opnieuw. Zo klein en zoveel moed.
Na Herbeumont, verder langs de Semois. In de verte hoor ik kinderen. Vóór mij drie families uit Zoersel. Een grote familiefoto volgt. Een warme vochtigheid is voelbaar wanneer de wolken de vrijheid geven aan de zonnestralen. In de verte een wagen. Wanneer ik dichterbij kom, zie ik een koffer gevuld met wel twintig flessen van acht liter water. Achter de wagen een waterbron. Ik vul mijn fles met dit verrukkelijk, fris bronwater. Zou deze man er nog bij stilstaan, zich bewust zijn van wat moeder aarde ons schenkt, of zou dit een dagelijkse routine geworden zijn? Ik geniet van een frisse teug water.
Vermoeid en voldaan kom ik aan in Chiny. Ik vind een slaapplaats in een collectief ‘Gâche Warache’. Een ijskoude douche in een oude koeienstal geeft me terug energie. Christel en Jérôme verlaten het huis voor de avond. Ik geniet van het alleen zijn, een verse huisgemaakte geitenkaas, rijst en biologische courgetten. De zon gaat onder, een gordijn van mist komt over het land.
De weg naar... 