Pierre

Posted on by

“Bonjour bien dormis” vragen we elkaar. “Ah, si j’aurais u la petite valise de Josephine Ange gardien je mettrez le matelas dedans”. Een blij gezicht.
Een gezellig babbel aan de ontbijt tafel. Een wederkerig delen en ontvangen.
” Merci beaucoup pour le petit déjeuner et…”, in kano “et pour la compagnie”. Pierre.

Na het bos blijf ik even staan en neem ik de tijd om de omgeving in me op te nemen. Een kraai. Vogels zingen in het rond. De wind die af en toe mijn oren streelt. Het lang gras danst heen en weer. Voor mij een vergezicht. Wijnranken. Een witte wagen. Een vrouw die zich verplaatst van links naar rechts. Aan haar zijde een trouwe vriend. Een herdershond. Verder een dorp. Nog verder de autoweg. Wanneer ik mijn ogen focus op de horizon, zijn de wagens net mieren die heen en weer hun baan afleggen. Een snelheidstrein, net een slang in het landschap.
Al neuriënd zet ik mijn weg verder. Een citroentje fladdert mee op mijn linkerkant.

Met een intense gewaarwording van gedragen worden, wordt ik me bewust dat er iets veranderd is in mij zicht. Alsof mijn ogen ruimer geworden zijn. Terwijl ik stap voel ik een aanwezigheid in mijn rug en terzelfde tijd, een kracht, iets die me verhinderd om mij om te draaien. Het verleden is voorbij komt erin me op. Mijn nieuwsgierigheid is te sterk. Ik sta stil. Neem een diepe ademteug en draai me om. Niets. Natuurlijk niet Jasmine, had je iets verwacht, ik voel mijn ogen wat samenknijpen van vreugde. Stilstaand onder een bloeiende boom blijf ik gewaarworden. Op de grond weerkaatst het licht in het water. De zin ‘men geeft terug aan de aarde wat van de aarde is’, gaat door me heen. Ik stap verder en laat toe wat is. Ik voel ruimte. Een open borstkas. Ik zie, voel. Ik ontvang en aanvaard. Even komt twijfel in me op. Een buizerd. Dank je.

Een pauze onder een afdak. Voor me een bord einde dorp ‘Billy le Grand’ eens wat anders dan Billy the kid. Ik laat mijn voeten wat lucht scheppen en laat mij tenen verschillende bewegingen maken. Stond er een aangezicht opgetekend, dan zou het glimlach zijn.

Alloooo, wie oooo wie

Hermione

Opvallend geel-groen water. Bewegend, als Zilver parels. Een vrouw van tachtig jaar wandeld een stevig ritme met me mee. Haar hond ‘Hermione’ trekt ons voort. Een gesprek over zorg dragen van de natuur. Azijn, soda, bicarbonaat, Marseille zeep versus de vele massaal soorten zeepproducten.

’s Avonds bel ik aan bij Elisabeth en Gilles. De deur is amper open. Een vraag stellen was overbodig.’ Entre… ‘

Vraux

Herdenking

Posted on by

Hup, richting Gargilesse verder langs het water en via de GR 654.

Fietsers komen mijn kant op. Wow, ze rijden snel en dat met een afgrond naast hen. Ik zou dat niet durven.
Op een grote rots boven het water, dat wel zeventig meter diep is, geniet ik van het mooie uitzicht. Mijn telefoon gaat. Mijn mama, we hebben een fijn gesprek.

Ik geniet van de rust en stilte van het water. De warme kleuren van de bomen weerspiegelen in het water. Die reflecties trekken steeds mijn aandacht.

Terwijl ik een helling afwandel, fietsen twee jongens omhoog. Ze zien er moe uit, ik maak ruimte voor hen. ‘Dank je!’, zegt één van de jongens. ‘Zorg goed voor jezelf’, antwoord ik.
Een eindje verder haalt een oude vrouw haar hout binnen. Achter haar staat een man in een geruit hemd met klompen. Hij kapt het hout.

Gargilesse

Romaanse kerk en zijn prachtige fresco’s in de Crypte
Fresco – crypte

Aangekomen in Gargilesse hoop ik op een warm plekje met koffie en iets lekkers, helaas lukt het niet want het is een feestdag. Oeps, verder maar op een lege maag.

Met de zon achter me, de vele kraanvogels in de lucht,de kraaien en merels die weg vliegen, terwijl de roodborstjes en pimpelmeesjes vrolijk zingen, denk ik even aan mijn dierbaren die zijn overleden.
Aan mijn meme (moederszijde) die op haar sterfbed lag, die één oog opende toen ik binnenkwam in haar kamer en monpelde : ‘ik ben nog niet dood ze’, in het West Vlaams. Achter haar strenge uiterlijk en hardheid was ze zo fragiel.
Pepe die soms zo jaloers kon zijn en had veel praten, maar had zo een klein hartje. Pepe l’eau (had een huisje aan het water) waar ik niet durfde te bewegen omdat hij altijd op me lette, maar hij was ook zacht van binnen. En mémé l’eau, die weigerde haar dochters te zien, ze was zo rancuneus maar diep van binnen had ze pijn. Ik ben blij dat ik verder kon kijken dan wat buiten zichtbaar was. Ik hield van hen, met hun imperfecties.
Met een open hart komen er mooie herinneringen naar boven die me vreugde geven op mijn pad. Hartverwarmend.

Aan mijn doopmeter die me met weinig woorden kon begrijpen en mijn steun was.

Dampierre

Voor de tweede keer zag ik vandaag een uil wegvliegen. Ik wist niet dat ze zo groot waren. Ze zijn zo stil, zwevend over de velden. Een wezel komt mijn kant op.
Het is bijna avond en ik nader mijn voorlaatste dorp voor Cluis. De geur van soep komt naar me toe. Hmm, ik sluit even mijn ogen. Een witte rookpluim stijgt boven een kookpot uit…
De avond valt. Terwijl de zon aan mijn rechterkant ondergaat in een warme gloed, staat de maan links helder aan de hemel. Het is bijna volle maan.

Tip: op de weg naar Compostela neem vanaf Gargilesse de GR654 tot in Crozant ipv de pelgrimsweg

Crozant

Posted on by
Ruïne de Crozant

Het venster is wazig. Er zitten dauwdruppels op. Ik ga even naar buiten. Brrr… er ligt vorst op de planten. Ik warm mijn eten van gisteren op. Ondertussen ruim ik de gite op en maak mijn rugzak klaar. Na het ontbijt ga ik naar het gemeentehuis om de sleutel terug te geven en te betalen. Een koffie in de bar en dan ben ik klaar voor vertrek.

In plaats van de Compostella route kies ik voor de GR 654. De weg daalt naar de rivier, of het nu la Creuse of l’Indre is, ik weet het niet want is er wel een grenslijn in het water. Vandaag verlaat ik het departement la Creuse voor l’Indre via de brug van Crozant. Soms begrijp ik de departementen niet goed. Een prachtig stuk GR route, van Crozant naar Cuzion wandel ik door de bossen en langs het water bij le lac d’Éguzon en zijn stuwdam.

Het is fijn om andere paden te kiezen dan de bekende Compostella-routes. Dit is beter voor je voeten, zo trotseren ze minder asfaltwegen, en de natuur geeft me meer energie. Het is minder vermoeiend, of beter gezegd, een gezondere vermoeidheid.

Een pelgrimstocht. Het gaat niet om het aantal kilometers, de snelheid of het einddoel. Voor mij draait het om de intentie bij elke stap en ontmoeting met mezelf en anderen. Het is rust vinden in het verleden om balans te hebben in het heden, zodat ik me geen zorgen hoef te maken over morgen.

Je wandelt de weg op je eigen manier, rekening houdend met je noden en met respect voor jezelf. Je doet het vooral voor jezelf, en daarna pas voor anderen. Altijd dezelfde paden wandelen zorgt ervoor dat je steeds dezelfde ervaringen hebt. Het doorbreken van deze routine en nieuwe horizonnen verkennen voelt goed. Het is vernieuwend en verrijkend. Angsten verdwijnen, zodat je weer kunt groeien. Die eerste camino was nodig om vandaag te begrijpen wat belangrijk is. Stel jezelf open op een manier die je respecteert binnen je grenzen. Zet stappen naar anderen met de ogen van een kind open en nieuwsgierig.

Net voor Cuzion loop ik een lange weg door het bos. De laatste stappen voor vandaag.
Voor mij mijn schaduw die me de weg wijst. Boven mij honderden kraanvogels (Les Grus).
Aan de horizon staat een heldere volle maan omringd door het diepe blauw van het blauwe uurtje.