Hup, richting Gargilesse verder langs het water en via de GR 654.

Fietsers komen in mijn richting aangereden. Amai, aan de snelheid dat ze rijden en met een afgrond aan hun zijde, ik zou het niet durven.
Op een grote rots zwevend boven het water met een diepte van wel zeventig meter, geniet ik van het prachtig uitzicht. Mijn telefoon. Mijn mama, een fijn gesprek.

Ik geniet van de rust en de stilte die het water met zich meebrengt. Gedragen. De warme kleuren van de bomen reflecteren in het water. Reflecties. Telkens weten ze mijn aandacht te trekken.

Terwijl ik een helling afwandel rijden twee fietsers hem naar boven. Uitgeput. Ik maak plaats voor hen. ‘Ah, vous avez vu que en est cuit. Merci’, reageert één van de fietsers. ‘Prenez bien soins de vous, courage’, antwoord ik terug.
Wat verder in een dorp haalt een hoogbejaarde vrouw haar hout binnen. Op de achtergrond een kleine man met wijde bruine broek tot aan de enkels, klompen, een pet, een geruit hemd en bretellen. Haar man, hij kapt het hout.

Gargilesse

Gargilesse

Romaanse kerk en zijn prachtige fresco’s in de Crypte

Fresco – crypte

Aangekomen in Gargilesse kruis ik mijn vingers in de hoop ergens warm te mogen zitten bij een warme kop koffie. Tevergeefs. Ik was vergeten dat het een feestdag is vandaag. Oeps, op een lege maag doe ik verder.

Met de zon in mijn rug. De vele kraanvogels in de lucht. De kraaien, merels die weg vliegen bij mijn komst en de roodborstjes en pimpelmeesje die zingend me vergezellen denk ik even terug aan de mensen in mijn familie die heengegaan zijn.
Aan mijn meme (moederszijde) die op haar sterfbed lag en toen ik binnen kwam één oog opende en mompelde ‘kzin nog niet dwou wè’. Achter haar hardheid schuilde een fragiele vrouw.
Pepe, die zo jaloers kon zijn en een grote mond opzetten, maar zo een klein hartje had.
Pepe l’eau (had ooit een huisje aan het water) waar ik niet durfde een vinger veranderen aan tafel omdat hij mij voortdurend in het oog had, achter zijn strengheid schuilde een zacht iemand. En dan mémé l’eau die zo rancuneus kon zijn en weigerde haar dochters te zien, terwijl in het diepste van haar hart, haar hart pijn deed. Wat ben ik blij dat ik bij elk van hen verder kon kijken dan wat ze op het eerste zicht zichtbaar was. Ik zag ze allen graag, met hun gebreken.
Met een open hart komen er herinneringen naar boven, die me vreugde schenken op de weg. Hartverwarmend.

Aan mijn doopmeter die me met weinig woorden kon begrijpen en me in stilte de weg wees. Ze was mijn houvast.

Dampierre

Château de Châtelier

Voor de tweede maal zag ik vandaag een uil wegvliegen. Ik wist niet dat dit zo een grote vogels waren. Ze zijn ook zo stil, geen geluid, zwevend over de velden. Een wezel komt mijn richting aangelopen.
Het is bijna avond, ik nader mijn voorlaatste dorp voor Cluis. De geur van verse soep komt mijn neusvleugels strelen. Hmm, ik doe mijn ogen even dicht. Een witte rook pluim boven een kookpot…
Terug naar hier. De avond valt. Terwijl de zon op mijn rechterkant de horizon verlaat in een warme gloed, staat links de maan in vol ornaat aan de hemel. Het is bijna volle maan.

Tip: op de weg naar Compostela neem vanaf Gargilesse de GR654 tot in Crozant ipv de pelgrimsweg