Terwijl ik geniet van de rust die het landschap met zich meebrengt, hoor ik de gezangen van de jongeren tijdens de laudes… Een jonge dame vraagt me wat ik doe. Wanneer ik bij haar de vreugde in haar ogen zie door mijn de weg te delen.. . vermenigvuldigd de gedeelde vreugde. Wanneer ik mijn aandacht vestig naar de melodieuze zang, verheug ik me aan de manier hoe deze jongeren kleur geven aan hun spiritueel leven. Ja, ik verheug me te zien en horen dat er jongeren zijn die nog geloven op hun manier. Uiteindelijk diep vanbinnen geloven we allen ergens in iets, wat of hoe doet er niet toe.

Wanneer ikzelf onderweg soms mijn verhaal doe omdat men er mij om vraagt, voel ik al snel of men ervoor open staat of niet. Uiteindelijk heb ik ingezien dat de inhoud, het ontstaan ervan voor velen onbegrijpbaar is gewoon omdat het een verhaal is die niet tastbaar en niet vatbaar is, voor sommigen toch, of waar ongeloof aanwezig is… En dat is ok, want het gaat niet over of de ander het begrijpt of gelooft, wel hoe men het zelf beleeft.

Doorheen mijn weken door Italië is ‘Divine providence’ wel begrijpbaar… en meer dan dat hoeft niet. En dan zie ik wel dat men zich vragen stelt… het is dan zo…
Zoals ikzelf niet de weg vind in het dagelijks gebed en het dagelijks herhalen van dezelfde gebeden. Dag op dag, jaar op jaar…

We hoeven aan elkander eigenlijk geen uitleg te geven van hoe… laten we elkander respecteren in elk zijn of haar weg. Er is geen beter of slechter. En als het verhaal wordt gedeeld dan zal de ander wel oppikken wat voor hem of haar noodzakelijk is. Moet de ander mij geloven of niet… Neen…niet meer… want diep vanbinnen weet ik dat er nog mensen zijn en ze ergens wel aanwezig zijn.
Is er iets waar de ander niet kan in mee volgen… Het is… Het gaat erover dat we gewoon mogen Zijn, elk in zijn eigen weg. De rest is ballast en verhinderd ons om vooruit te gaan.

Dit mag niet, dit kan niet…dit wel…dit niet… zus of zo… We zijn allen verschillend. En hoe vaak laten we ons hierin niet in meeslepen, zonder we het ons bewust zijn, omdat we als mens er ergens willen bijhoren. Soms in een fractie van een seconde. Op het ogenblik dat je beseft dat je de ander nodig hebt of de mening… dan is er de kans dat je uit je eigen center bent en jezelf verliest.
Bewust bij jezelf blijven, trouw blijven aan jezelf in vertrouwen met wat is. En op het moment dat er onaangename dingen naar je toe komen, ook al is het niet gemakkelijk, zelf dan dankbaar zijn op de persoon die je misschien komt vertellen dat je de broek van de duivel draagt. En waarschijnlijk zal dit voor velen niet vatbaar zijn, bij ieder kwaad is iets goeds.

Twee uur klimmen in een rustige natuur. Wanneer ik op de top ben, heb ik een prachtig zicht op de Rieti vallei. Boven een open groene vlakte met grasvelden, verschillende bloemen, eikenbomen en kastanjebomen… Het rare is dat ik hier af en toe een wagen tegenkom, op dit o zo waardevol gebied. Mensen wandelen er met rieten à den om de arm… De vochtigheid en afwisselende zon zorgen ervoor dat de eerste paddestoelen hier al te vinden zijn.
Iedere stap die ik neerzet is als een meditatieve stap… Wat rond mij gebeurt is alsof ik bijna naar een groot scherm kijk… een vreemde gewaarwording in een bewust aanwezig zijn.
Een omgeving zoals een paar dagen geleden, een omgeving van gedragen worden. Zelfs de hond zit volledig in de energie van wat de omgeving met zich meebrengt…in rust midden op de straat… Een zeldzaamheid in Italië, meestal reageren ze angstig en/of agressief

Op een bepaald moment gaat mijn schedelpan jeuken en een pulserend gevoel is aanwezig. Het voelt als aangenaam en terzelfde tijd is er ook angst aanwezig… Terzelfde tijd voel ik ook mijn bekken in beweging komen…herkenbaar… Ik laat toe….de weg gaat verder…